บทรักอลเวง นายคนนั้นของผมนะ!!!

ลำดับตอนที่ #2 : ป่าวนะ เราไม่ใช่เกย์

ตั้งแต่วันปฐมนิเทศผ่านไป ความกะวนกระวายมากมายก็ไหลเข้ามา ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ชั่งมันเถอะ

 

วันนี้ตื่นเช้ามา ย่าของผมถามว่า วันนี้ต้องไปรรไหม

อืมผมบอกเลยว่า ลืม!!

ใช่แล้วหล่ะวันนี้เป็นวันที่ต้อง ไปเรียนปรับพื้นฐานแล้ว ซึ้งทุกอย่างแม่งผ่านไปเร็วมากจนน่าตกใจ

แต่!!! มีสิ่งนึงที่แม่งไม่ยอมผ่าน “ความหมั่นใส้ไอโต้” หึยทำไมหมั่นใส้มันขนาดนี้วะแม่ง ระหว่างกินข้าวผมก็พลางคิดไป “จะทำไรดีน้าวันนี้ อื้มแกล้งใอตั้นละกัน เย้” ผมยิ้มหน้าบานเลยหล่ะเช้านั้น

ทันใดนั้นปู่ผมก็ถามขึ้นมาว่า “ให้ไปส่งไหม”  “ไปครับ” นานๆทีคุณปู่จะไปส่งดีจุงเบยยยวันนี้

ผมรีบขึ้นรถตู้ของคุณปู่โดยนั่งข้างหลัง และจาก บ้านไปถึง รร ก็ใช้เวลาตั้ง 15 นาที งั้น !!!

มาร์คหน้าแม่มเบยย !!! 5555 ก็นั่งมาร์คไป ฟังเพลงไป จนไอโฟนเล่นเพลงมาถึงเพลงๆนึง ซึ่งเพลงนั้นก็คือ “ใจกลางความรู้สึกดีดี” อื้มตอนแรกก็ฟังก็นึกถึงหน้าตั้นนะ แต่ซักพัก หน้าให้โต้มันลอยตามมา ผมนี่รีบลืมตาขึ้นมาเลย เอ้า!!! ลืมมาร์คหน้าอยู่ โอ้ยยแสบบบบบ หึยใอโต่แสบนักนะ ผมต้องทนแสบตามานั่งรถมา รร พร้อมกับแอร์เย็นช่ำ เห้อออ ซวยจริงๆเลยเช้านี้ และแล้วผมก็มาถึงโรงเรียน

“เห้ยใอมาร์ช” เสียงตะโกนมาจากทางซ้ายที่ผมลงรถ ผมหันไปมองก็พบกับอ๊อฟ

“ใครมาส่งวะ โฮ!!...นั่งรถตู้มาเชียว” มันทำท่าดูเหมือนประหลาดใจ

“อ่อ ปู่เราเองอะ แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอก ปกติก็ไปรถตู้อยู่แล้วอะ” ผมก็ถ่อมตัวไปงั้นแหละ

“ปะๆเข้า รร พวกแม่งน่าจะมาถึงกันละ”

จากนั้นพวกผมก็เดินเข้า รร กันพบกับอาจารย์คนนึง ตัวเตี้ยๆ น่ารักๆ เป็นผู้หญิงดูฮ่าวๆหน่อย เค้ากำลังเดินตรวจระเบียบอยู่ แล้วก็มาหยุดที่ผม

“นี่เด็กใหม่ ผมแบบนี้เปิดเทอมไม่เอานะ ยาวมาก” เสียงแหลมๆของอาจารย์ชั่งน่ารักปนน่าเกรงขามล่อทำผมกลัวเลย

“ครับๆ เดี๋ยวผมจะตัดให้เลยละกันนะครับจะได้ถูกระเบียบ” “ดีมาก!!!” อาจารย์พูดพลางตบบ่าผมไปด้วยความพอใจ

“เย้!! ผ่านระเบียบมาได้แล้วชิลๆ พนค่อยไปตัดผมร้านประจำละกัน” ผมคิดไปแล้วก็พลางยิ้มออกมา

“เห้ยใอมาร์ช..ชักช้าหว่ะ..มานี่” ไออ๊อฟเรียกผมอีกแล้วอ่าา

ผมก็เดินไปกับมัน ขึ้นไปดูที่ป้ายประกาศ ที่บอกว่าต้องเข้าห้องไหน แต่เหมือนว่ากับใออ๊อฟมันจะสกิดผมแล้วพอผมขึ้นไปห้องเลย ผมก็เดินมาได้ระยะนึง ก็ถึงห้อง เป็นห้อง 323 ติดกับหมวดคณิตศาสตร์

พอผมเข้าไปเเท่านั้นแหละ เสียงกระซิบก็ยาวมาแต่ไกลเลย แต่ที่สำคัญ เอ๊ะ!!!นั้นใอตั้นนี่หว่า กำลังฟุบหลับบนโต๊ะเรียนเลย ผมเลยถือจาคอบสุดที่รักผม ลงบนโต๊ะอย่างดัง เปี่ยงง!!! แล้วสกิดใอตั้น 1 ที

“เห้ยมึง กูมาละนะ” ผมยิ้มทะเล้นซ์ให้มัน

“เออ….กูจะนอน...เสียงดังจริงนะมึง”

ครับหลังจากคุยกันเสร็จผมก็เอาของออกมาเตรียมสำหรับการเรียน แล้วก็นอนฟุบไปข้างมัน

มันตัวอุ่นๆเหมือนไม่สบาย ผมก็เอามือไปแปะที่หน้าผากมัน พร้อมกับอีกมือที่แปะหน้าผากตัวเอง

“นี่มึงไม่สบายอ่อวะ กินยาหรือยัง” ผมพูดไปด้วยอารมณ์เป็นห่วง

“อืมมีไข้นิดหน่อยหว่ะยังไม่กินเลย” มันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมด้วยหน้าตางัวเงีย

“เอองั้นเดี๋ยวกูไปเอายาให้นะแปปนึง” ผมรีบวิ่งไปห้องพยาบาลทันใด

“อาจารย์ครับ ขอยาแก้หวัดหน่อยครับ เพื่อนผมเค้าไม่สบายเดี๋ยวเอาไปให้มันกิน”

“ได้เลยจ้าาา แต่ทำไมรีบร้อนขนาดนั้น แล้วเราหล่ะเป็นอะไรหรือป่าว อะนี่ยาของเธอ”อาจารย์เดินมาให้ยาช้าๆ น่ารักมาก ><

“ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ขอบคุณมากครับ”

ผมก็รีบวิ่งกลับขึ้นห้อง แล้วหยิบน้ำในกระเป๋าพร้อมยามาป้อนให้มัน

“มึงจะทำอะไร กูกินเองได้” มันจับมือผมแล้ววางลงบนโต๊ะ

“เออๆ กูแค่เป็นห่วงแค่นั้นแหละ” ผมทำหน้าบูดนิดๆแล้วพอมันหันไปก็ยิ้มให้

แต่แล้วพอมันกินเสร็จ กลับมีเสียงผู้หญิงหลุดกรี๊ดดออกมาจาก โต๊ะข้างหลัง อ่อ!! กลุ่มนั้นนี่เอง

ขอเรียกพวกเธอว่ากลุ่มสาวแซ่บละกัน เพราะในนั้นก็มีคนน่ารักอยู่ไม่น้อย

พวกนั้นกำลังนั่งคุยกันเรื่องของพวกนั้นได้ซักพักใหญ่ จนมาเห็นพวกผมนี่แหละ

“เห้ยแก ฟินอะ แม่งป้อนยากันจับมือกันด้วยแหละ”

“เห้ยกูว่าแม่งเป็นเกย์แน่เลยสองคนนั้น” เสียงผู้ชายร่างใหญ่พูดขึ้นมา

“แต่กูว่าไม่น่าใช่นะก็เพื่อนกันนะแหละ”

“เอาเหอะรอดูกันต่อปายย”

ตุ่ง..ตุง..ตุ้ง “ประกาศๆ ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าชั้นเรียนได้แล้วค่ะ คาบเรียนที่ 1 กำลังจะเริ่ม”

สิ้นเสียงประกาศ ทุกคนก็สงบลงแล้วนั่งที่ของตัวเอง แน่นอนครับ ผมกับตั้นนั่งหน้าสุดเลย

แล้วคาบแรกก็มาถึง เป็นคาบภาษาไทย อาจารย์ดูเป็นคนมีอายุหน่อยๆ ผมยาวจนถึงกลางหลัง และสำเนียงการสอนและการพูดของเค้าดูเหมือนจะเป็นคนใต้เลยนะ

“วันนี้อาจารย์จะมาทบทวนบทเรียนให้ก่อนจะเข้าเรียนนะจ๊ะ”

จากนั้นอาจารย์ก็สอนไป บลาๆ บลาๆ หลังจากนั้น อาจารย์ก็ให้พวกผมทำแบบฝึกหัด แต่ที่น่าสนุก ผมกับตั้น แข่งกันทำ จนเลยหน้าที่อาจารย์สอน จนเสร็จหมดทั้งเล่ม อื้มมม คึกอะไรขนาดนั้น

“กูเสร็จแล้วนะ ง่ายโครต” ใอตั้นหันมายิ้มแล้วก็ฟุบหลับไป

“กูก็เสร็จละชิลๆเลยหว่ะ 5555” ผมยิ้มพลางหัวเราะแล้วก็ฟุบหลับตามมัน

“เห้ย เห้ย แกอะ ที่ใส่แว่นอะ” หืมม เสียงจากข้างหลัง ผมหันไปมองดีกว่า แล้วก็พบกับ หญิงตัวเล็ก ผิวสีแทน น่ารักๆ คนนึงเสียงแหลมๆ ใส่บิ้กอายตากลมโต

“ครับ ? มีอะไรหรอ” ผมหันไปมองทำหน้าดุๆใส่เค้า

“ขอลอกก่อนได้ไหม เสร็จแล้วใช่ไหมอะ” อื้มเธอมาขอลอกแหละ

ผมก็เลยยย………..

“ใอตั้นเค้าขอลอกอะ” พูดเสร็จด้วยความว่องไว รีบหยิบชีทมันส่งให้พวกนั้นทันที

“เห้ยนั้นชีทกู โห่วไรมึงว้า” มันเงยหน้าขึ้นมาตะหวาดผมหนึ่งทีแล้วก็ฟุบหลับเหมือนเดิม

“เอ้าหรอนึกว่าของกู 5555”

“หึยซะใจจุงแกล้งมันได้ละ” ผมคิดในใจแล้วก็ยื้มไปด้วย

พอผมส่งชีทให้กับเด็กสาวน่ารักคนนี้ เค้าก็รับไปพร้อมกับพูดว่า

“พวกแกเป็นเกย์ป่ะเนี่ย ทำไมสนิทกันจังเลย” ผมนี่ไปไม่ถูกเลย(รู้ได้ไงวะ)

“ป่าวนะเราไม่ได้เป็น เพื่อนกันเฉยๆ อิอิ”

“กูก็ป่าวนะ” มันหันหลังกลับมาพูดแปปนึงแล้วก็หลับต่อ

แต่มีสายตานึงที่จับจ้องมาทางเราอย่างเห็นได้ชัด นั้นก็คือสายตาของชายร่างใหญ่ รู้สึกเค้าจะชื่อโจเซฟมั้งถ้าจำไม่ผิด เค้าจ่องพวกผมเหมือนกำลังสแกนบางอย่าง

“สรุปไม่ได้เป็นใช่ป่ะ ไม่ได้แอ๊บนะ” หืมมยิงประเด็นมาแบบนี้

ผมนี่ต้องพึ่งตั้นเลย พอผมหันไปมองที่ตั้นนั้นแหละ มันหลับครับ จบกัน !!!

“ป่าวนะ แมนๆคุยกัน” ผมก็หันไปตอบเก็บทุกอย่างไว้ข้างในให้หมด ไม่เผยธาตุแท้ ยเ้

หลังจากนั้นพวกเค้าก็เลิกถามแล้วก็หันไปลอกงานกันให้เสร็จ

ตุ่ง...ตุง...ตุ้ง ระฆังเลิกวิชาดัง วิชาภาษาไทยหมดลง

เห้ออ เหนื่อยแย่เลยวิชาแรกนะเนี่ย

พอวิชาถัดไปมา ก็เป็นอังกฤษ คณิต วิทย์ สังคม

ผมกับตั้น ก็ใช่วิชาที่ได้เล่าเรียนมาจากสถาบันของตัวเอง บรรเลงฝืมือ การตะวัดทฤษฏีทั้งหลายแหล่ลงบน ชีททบทวน จน เสร็จหมดทุกวิชา งานค้างหายวับไปกับตา (เลอะเทอะละ)

ผมกับตั้นก็ทำชีททุกชีทจนเสร็จหมดนั้นแหละ แน่นอนครับ ชีทก็กระจายไปทั่วห้อง พวกนั้นก็เสร็จกันอย่างรวดเร็ว

เกือบลืมเลย ตอนกลางวัน จะเป็นช่วงพักระหว่าง คณิต และ วิทย์

พวกผมก็เดินไปโรงเรียนอาหารกันอย่างปกติ ก็มี อ๊อฟ เตอร์ ตั้น เหยิน แล้วก็ผม แต่ที่ไม่ปกติคือ ใอตั้น มันทำท่าง่วงนอนมากกก เหมือนคนไม่ได้นอน จนตอนหลัง ผมมารู้ว่า มันเป็นนักกีฬาที่ใช้โคตานักกีฬาเข้ามา แล้ว แล้วมันก็พึ่งซ้อมมาตอนเช้า !!! อืมดีมาก ผมก็ได้แต่พยุงมันไปนั่งที่โต๊ะ หวังว่าจะไม่เป็นไร แล้วเรื่องก็เกิด เมื่อใอโต้เดินผ่านมา แล้วแม่งมองหน้าผม !!! ผมนี่หลบหน้าเลยครับ

“จะหลบหน้ามันทำไมวะห๊ะ” หงุดหงิดใจจังเว้ยย

“เห้ยนั้นใครวะพวกมึง” ผมถามคนในกลุ่ม แต่จริงๆแล้วก็รู้้อยู๋

“อ่อใอนั้นหรอ ใอโต้เป็นเด็กเก่าที่นี่ นิสัยดี” ใออ๊อฟพูดขึ้นมากับข้าวที่เต็มปาก

“เออๆ เคี้ยวให้หมดปากก่อนมึง”

ผมได้แต่นั่งมองมัน คิดในหัวเรื่องของมัน ทำไมวะ ทำไมใอเด็กคนนี้แม่งต้องอยู่ในหัวตลอดเลย หมั่นใส้ แต่ก็แปลกนะ มองมันแล้วมีความสุขดี เหมือนกับมอง…..เลย (เติมเองเลย) มีความสุขจุง =w= แปลกจังทำไมนะ ทำไมมองมันแล้วต้องมีความสุขด้วยเว้ยยยยย ผมวุ่นวายใจมากทั้งกลางวัน จน ลืมกินข้าว อืมม หิวดีนะ 5555555555

พอพักเสร็จก็เรียนๆ จนถึงตอนเย็น เอาหล่ะจะได้กลับบ้านซักที

“มาร์ช……..” มีเสียงแผวเบาเข้าหูผมขณะที่กกำลังเก็บกระเป๋า อืม เสียงใอตั้น

“ไป…….ส่ง…..กู….หน่อย” เสียงดูท่าไม่ไหว

“เออๆ เด่วกูพาไปขึ้นรถนะเดี๋ยวออกค่าแท๊กให้”

ผมก็พามันลุกแล้วก็จับแขนมันเดินไปดด้วยกัน คนอื่นก็มองแล้วก็พูดกันใหญ่เลย “เห้ยๆมันจับแขนกันด้วยเว้ย น่าอิจฉาาเว้ย” ครับก็ตามนั้นเลย ผมยังอิจฉาตัวเองเลย ได้อยู่กับเพื่อนที่ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ฮ่าๆๆๆ

แล้วพอมาถึงหน้า รร ผมก็เรียก แท๊กซี่ให้มัน พร้อมส่งมันขึ้นรถพอดี

“เห้ยไหวนะ รีบกลับให้ถึงหอนะกูเป็นห่วง”

“เออๆ…...กูไหวน่า…..” แล้วมันก็ปิดประตูพร้อมนอนพิงเบาะ แล้วรถก็ขับออกไป

พอผมส่งมันเสร็จ ผมหันไปเจอกับ “ใอโตโต้” ที่กำลังเดินมากับ พีมะ เพื่อนของมัน คราวนี้ผมก็มองหน้ามันกลับ พร้อมกับเดินกลับบ้านเหมือนเดิม แต่คราวนี้ เหมือนกับว่า มันไปทางเดียวกับผม เอาแล้วไง ระหว่างเดินไปผมกับมันก็อยู่กันคนละฝั่ง สลับกันมองกันไปมองกันมา จน พอมาถึงทางแยกมันก็เดินแยกออกไป แต่ทิ้งถ่ายด้วย คำทักทายว่า “มึงมองหน้ากูทำไม” ผมพูดไปเองแหละ

พอกลับถึงบ้านผมก็รู้สึกว่า ทำถูกแล้วหล่ะที่พูดไปแบบนั้น เพราะสุดท้ายแล้ว สิ่งที่ผมได้รับกลับมาจากเค้า คือ “รอยยิ้มหวานๆ” ของเค้านั้นเอง >.<

ก็จบไปอีกตอนนะครับแหม โหยผมเขียนเองผมยังหมั่นใส้มันเองเแถมมาร์ชกับตั้นแม่งก็โครตหวานกันอะ ยังไงก็ ติได้นะคร้าบ หวังว่าจะชอบน้า ตอนหน้าจะรีบมาทำต่อให้นะค้าบ