บทรักอลเวง นายคนนั้นของผมนะ!!!

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมนิเทศที่น่าหมั่นใส้

วันนี้เป็นวันใหม่ อะไรๆก็ดูจะใหม่ไปซะหมด ไม่ว่าจะเป็น ฟิลลิ่ง เพื่อน โรงเรียน

ไม่เว้นแม้แต่ความรัก

วันนี้ เป็นวัน ปฐมนิเทศต้อนรับเด็ก ม1 และ ม4 เป็นอะไรที่ตื่นตามาก ทั้งเด็กในโรงเรียน อาจารย์ใหม่ๆ เอาหล่ะเกรินมากละ เข้าเรื่องเลยดีกว่า

วัน แรกผมก็ไปเช้ามากกมาย ไปโรงเรียนตั้งแต่ หกโมงคลึ่ง (บางทีก็เช้าไป) ทั้งๆที่ โรงเรียนเข้าตั้ง แปดโมง ผมก้าวเข้าสู่โรงเรียนดูใหญ่ แปลกตาและมีเด็กอยู่นิดหน่อยที่เดินเข้าพร้อมผม มองไปทางซ้ายก่อนที่เดินเข้าอาคารเรียน ผมก็เห็นกับสนามหญ้าขนาดใหญ่

"แหม่มันชั่งน่าถ่ายรูปจริงเลย ทั้งแสงอาทิตย์ที่กำลังสาดส่องตกกระทบที่น้ำค้างบนใบหญ้า"

ผมลำพึงในใจ พลางยิ้มไปด้วย

และผมก็ได้นั่งที่โรงอาหารของโรงเรียน โรงอาหารที่นี่ค่อนข้างเล็กกว่าโรงเรียนเก่าของ รร ผม แต่ บรรยากาศดูปลอดโปร่งดีมาก

ทัน ใดนั้น ผมก็เห็นเข้ากับเด็กคนนึงน่าจะเป็นเด็กมปลายเหมือนกับผมตี๋ๆ ขาวๆ สูงๆ หืมมสเป็คเลย (เอ้ยไม่ใช่) ตอนนั้นมันก็เริ่มจะเช้าแล้วคนเริ่มเยอะ ผมสังเกตุว่าเขาคนนั้นนั่งคนเดียวไม่ได้ไปเข้ากลุ่มกับใคร พลางคิดในใจไปว่า "เห้ยนี่แม่งเด็กใหม่แน่เลยหว่ะ" พอผมลองมองที่เสื้อเขาอีกครั้งนึง อ่อ!! เด็กใหม่จริงๆด้วย เป็นเด็กมาจากโรงเรียนดังแห่งหนึ่งย่าน นนทบุรี

ผมเลยไม่รอช้ารีบเดินไปหาเด็กคนนั้น พลางแกล้งเดินช้าๆเนียนๆ

"เห้ยนาย นายอะ" ผมทักเค้าไป

"หืมมม เราหรอ" เค้าสบัดหน้าหันกลับมาพรางหน้านิ่งๆ

"ใช่ๆ นายเป็นเด็กใหม่ใช่ป่ะ เราเห็นนายใส่เสื้อโรงเรียน..."

"อ่อใช่ นายก็เด็กใหม่หนิ อยู่ห้องไรหล่ะ"

"ยังไม่รู้ห้องเลยอะรู้แต่ เราเรียน ศิลภาษา อังกฤษ - ญี่ปุ่นอะ"

"ห้องเดียวกันๆ เออแล้วนี่นายชื่อไร"

"เรามาร์ช มาร์ชเมลโล่ว แล้วนายอะ"

"เราตั้น แบตมินตั้นอะ"

แล้วนั้นก็คือเพื่อนคนแรกของผมหลังจากนั้นเราก็คุยแลกเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่างกัน จนถึงเวลาเข้าแถว

ระหว่างที่กำลังเดินไปเข้าแถว ผมเห็นชายคนนึง เขาดูสนิทกับเพื่อนและเฮฮามาก จนน่าหมั่นใส้

เอ๊ะน่าแปลกเหมือนกันทั้งๆที่เด็กคนอื่นก็เป็นอย่างนั้นก็มีตั้งเยอะแยะ

แต่ทำไมผมถึงสนใจมันกันนะ เป็นฟิลแปลกๆเหมือนกันแต่ชั่งมันเถอะ

ผมเข้ามานั่งที่แถวได้ซักพัก ก็มีแต่เพื่อนๆ นั่งแซวกันใหญ่เลย

“เห้ยพวกแกดูเด็กใหม่ดิ โครตหล่อเลยไปทักแม่งเลยไหม”

แหมจะนินทาไรกันเผาขนขนาดนั้น ผมก็เลยมอง ทักไปทางพวกนั้น

“เห้ยแกๆ!! เขาหันมามองด้วยเว้ย”

แหมถ้าจะตื่นเต้นขนาดนั้น

แก๊ะๆๆ ฮัลโหลๆ 1..2..3..4 เทสๆ อ่านักเรียนเบาเสียงหน่อยครับ

อ่า...สวัสดีครับนักเรียน (สวัสดีค้าบบบ)

วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ วันแรกที่พวกเธอจะได้เข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้ รู้จักโรงเรียนแห่งนี้ บลาๆ อาจารย์ก็บ่นไป

ขณะที่อาจารย์บ่นนั้นเอง ผมก็พลางผมใอเด็กที่ผมหมั่นใส้ไปด้วย

“เห้ยแม่งน่าหมั่นใส้หว่ะ(ทำเสียงกระแดะๆ) คุยกับเพื่อนไรนักหน่าแม่งเอ้ย!!!”

โอ้ยยยทำไมต้องคิดถึงแต่มันด้วย ผมพลางเอามือกุมขมับตัวเองไปด้วย

ผมก็มองตลอดมันตลอดเข้าอะแหละ จนกระทั่งอาจารย์บ่นเสร็จ เค้าก็ให้นักเรียนเข้าห้องเรียนไปทำกิจกรรมรู้จักกันก่อน เริ่มเรียนปรับพื้นฐาน

แน่นอนครับผมกับตั้นก็เดินไปคู่กันเหมือนเดิม

พอเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ก็นั่งข้างมัน ทำอะไรก็ทำด้วยกัน แม้แต่เนื้อเพลงโรงเรียนยังดูด้วยกันจนเพื่อนในห้องคิดว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์กันเสียแล้ว เอ๊ะ!!! แต่ไม่ใช่นะ ไม่ใช่คนนี้นะ อย่าเข้าใจผิด

หลังจากเข้าห้องไป อาจารย์ก็ให้พวกเราห้อง 404 แนะนำกันตัวทีละคนเรียงตามเลขที่ ผมก็ตื่นเต้นมากเหมือนกันนะ

พอเข้าใกล้ผมเท่านั้นแหละ ผมก็พูดตะกุตะกะ เหมือนไม่เคยพูดหน้าชั้นอย่างนั้นแหละ

“อ่าา...ผ..ผ..ผม มาร์ชครับ ฝากเนื้อฝากตัวทุกคนด้วย”

เสียงกรี้ด กับตบมือมาจากไหนก็ไม่รู้ เอิ่มม เดี๋ยวนะจะกรี้ดทำไมเนี่ยย ผมเขิลล >\\<

ต่อมาก็เป็นตั้นเพื่อนคนแรกของผมเอง ผมคิดไว้ว่ามันน่าจะพูดเก่งนะแต่แล้วความคิดของผมก็ผิดมหรรเลยหล่ะ

“สวัสดี เราตั้น แค่นั้นแหละ”

เสียงภายในห้องเงียบกริบ เหมือนป่าช้า ผมถึงกับชะงักเลยหล่ะ แล้วหลังจากนั้นมันก็กลับมานั่งที่

“ทำไมไม่พูดให้เยอะกว่านี้ว้าาา”

“ก็ยังไม่อยากพูดไรมากอะ”

แล้วอยู่ดีๆบทสนทนาก็เงียบหายซะงั้น

ในห้องเริ่มมีเสียงกระซิบมากมายจากหลายที่ จากมุมห้องบ้าง ข้างผมบ้างหล่ะ

แค่แนะนำตัว จะอะไรขนาดนั้น

หลังจากแนะนำตัวเสร็จทุกคน อาจารย์ก็เริ่มให้ทำกิจกรรม ร้องเพลง รร เขียนเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีต่อโรงเรียน บลาๆๆ

แต่มีกิจกรรมนึงที่ ผมแทบไม่ค่อยอยากทำเลย นั้นก็คือ “กิจกรรมเข้ากลุ่ม”

ผมกับตั้นอยู่ด้วยกัน และแน่นอน เด็กๆกลุ่มนั้นที่นินทาพวกผม ก็แย่งพวกผมเช่นกัน

“พวกนายมาอยู่กลุ่มเดียวกับพวกเราดิ มาๆๆ นั่งนี่ๆ”

“ไม่หล่ะขอบคุณ” ตั้นหันไปตอบคว่ำ

เอิ่มมม ตั้นนนนรีบไปป่าวเดี๋ยวไม่มีกลุ่มนะเห้ยยย แงๆ

มีกลุ่มนึงที่ไม่ขอให้พวกผมไปเข้า ผมเลยจับแขนตั้นแล้วดึงไปด้วยกัน

“พวกนายอะ ขอเข้ากลุ่มด้วยดิ” ผมเดินไปตรงกลุ่มที่ มีชายอ้วน สองคน และใอตี๋แว่น นั่งอยู่ แล้วถามเค้าไปอย่างนั้น

“ได้ดิทำไมจะไม่ได้อะ” พวกนั้นตอบกลับมาแบบนิ่มๆ (เชือดนิ่ม)

เอิ่มเล่นทำผมกลัวเลยแหละ แต่สุดท้ายก็ได้เข้ากลุ่ม

พวกนั้น ใออ้วนคนแรกที่พูดชื่อ อ๊อฟ มันเป็นคนที่ตัวใหญ่ๆดูน่ากลัว แต่สุดท้ายแล้วมันชั่งเป็นคนที่ตลกไม่รู้เวลาเสียเหลือเกิน(ตลกตลอดเวลา)

ใออ้วนคนที่สอง มันเป็นคนเงียบๆ ชื่อว่าเตอร์ แต่เพื่อนเรียกมันว่า “ลิง”ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ไว้ถามทีหลังละกัน

ส่วนคนสุดท้ายที่มองผมแปลก หน้าขาวๆตี๋ เหยิน ชื่อว่าใอแม๊ก แม่งเหยินจริงอะ เพื่อนๆเรียกมันว่า “แว่น” เพราะมันแค่ใส่แว่น !!!

หลังจากที่รู้จักกันพวกผมกับพวกมันก็สนิทกันอย่างน่าเหลือเชื่อ

ผ่านกิจกรรมต่างๆนาไปมากมาย เสียงระฆังหมดเวลาเรียน ดังขึ้น

กริ้ง………!!!

เย้!!!หมดเวลาแล้ว

ตุง...ตุ่ง..ตุ้ง..ตุ๋ง วันนี้หมดการเรียนการสอนเพียงเท่านี้ ขอให้นักเรียนเดินทางกลับบ้านโดยสวัสดีภาพ

ผมก็รีบหยิบแล้วเดินออกจากห้อง ทิ้งตั้นไว้ในห้องเหมือนไม่เคยรู้จักกัน

แต่แล้ว!!! ผมก็เดินออกมาพบกับ ใอเด็กคนนั้นคนเดิม ผมได้ยินเพื่อนมันเรียกชื่อ

“เห้ยใอโต้ วันนี้มึงจะไปซ้อมดนตรีป่ะวะ”

“ไม่หว่ะ วันนี้ติดธุระไปไม่ได้”

อ่ออ มันชื่อโตโต้ นี่เอง จะจำชื่อนี้ไว้ ว่านายเป็นคนแรกที่เราหมั่นใส้ที่สุดใน รร พลางคิดไปทำหน้าบูดเบี้ยวไปรีบกลับบ้าน

ตลอดทางเดินกลับบ้าน ผมอดคิดถึงมันไม่ได้ อดที่จะหมั่นใส้ไม่ได้ ไม่น่าเลยไม่น่าไปมองมันแต่แรกเลย อะไรกันเนี่ย คิดไปมาอยู่ได้ ทำไมกันนะ

บางทีมันอาจจะเป็น “รักแรกพบ” ผมเดินไปยิ้มไป

แล้ววันนึงวันนี้ของผมก็จบลง  

แหมมันชั่งน่าหมั่นใส้นัก !!!

จบละค้าบบบ ไว้จะมาเขียนต่อให้ ยังไงก็ ติได้ ชมได้ ด่าได้นะครับ พึ่งเขียนครั้งแรก หวังว่า ทุกคนที่อ่านจะชอบนะครับ ^^

ปล.มันเป็นคนเดียว จริงๆที่มองแล้วหมั่นใส้ หึยยยยยย