คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15 (แก้ไข)
Chapter
15 ♥
#.ร้านอาหาร pais (ย่านคังนัม)
โยซอบกับดูจุนชอบมาทานอาหารร้านนี้มากมันเป็นอาหารพวกสเต็กแฮมเบอร์เกอร์ซึ่งเป็นอาหารของฝรั่ง
"เอาอีกไหมโย?"
ดูจุนเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน
"นี่ !
ดูจุนเห็นโยกินเยอะขนาดนั้นเลยหรือไง" พูดจบโยซอบก็จิ้มผักกิน
"ฮ่าๆ ป่าวนะ
ดูจุนอยากให้โยกินเยอะๆไง" เวลาที่โยซอบกิน สีหน้าของโยซอบมันมีความสุขมาก
มันเลยทำให้เขามีความสุขไปด้วย
"ดูจุนบ้า.."
โยซอบใช้ส้อมตีที่หลังมือดูจุน
"โอ้ย ~
ฮ่าๆ หวังดีนะเนี่ย"
"จะหลอกด่าโยอ้วนก็บอกมาเหอะ"
คนตัวเล็กทำท่าเป็นงอนและจิ้มเนื้อเขาไปเต็มปาก
"อ้วนอย่างไงดูจุนก็รักน่า
ฮ่าๆ" ดูจุนพูดคำอย่างนี้เข้าทำให้แก้มของโยซอบแดงกว่ามะเขือเทศที่กินอีก
"เอ้อโย แต่ก่อนโยไม่ชอบกินผักไม่ใช่หรอ? ทำไมเดี๋ยวนี้กินล่ะ?"
"ไม่มีไรหรอก..ก็แค่อยากกิน"
โยซอบไม่เคยพูดคำว่าไม่มีไรหรอกเพราะตั้งแต่คบกันมาโยซอบจะมีทั้งเหตุผลคำอธิบายให้เต็มไปหมด
"หือ?มีไรหรือเปล่าโย" ดูจุนมองหน้าโยซอบที่ดูเหมือนจะหลบตาเขาอยู่
"ฮ่าๆป่าวๆจริงๆนะ
โยก็อายุขึ้นเลข2แล้วควรกินผักเป็นเพราะอาจจะแก่ตัวไปร่างกายจะไม่แข็งแรงเอา"
"ก็เดี๋ยวดูจุนดูแลให้ไง"
ดูจุนจะเชื่อใจว่าโยซอบต้องไม่มีอะไรแน่ๆ
"เอาอีกแล้ว ! -.-
กินๆเข้าไปเลย" โยซอบจิ้มชิ้นเนื้อในจานตัวและอัดเข้าปากอีกคน
"โอ้ะๆ ฮ่าๆ”
ดูจุนนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษากับโยซอบ “ โยดูจุนมีไรอยากคุยกับโยหน่อย"
"อะไรหรอ?"
"ก็เมื่อคืนก่อนฮยอนซึงมีท่าทางแปลกๆและให้ดูจุนเอาเสื้อผ้าไปให้ที่ห้องและพอฮยอนซึงแต่งตัวเสร็จก็เปิดประตูดูจุนมองไปข้างในเห็นไอ้จุนฮยองท่อนบนไม่ได้ใส่อะไร.."
"อื้อออ~
ท่อนล่างเขาอาจจะใส่ก็ได้"
โยซอบตอบแบบไม่ได้คิดถึงเรื่องที่ดูจุนคิด
"ไม่สิโยมันก็เหมือนไม่ได้ใส่เลยนะนี่โยคิดตามดูจุนหรือเปล่าเนี่ย?"
"แล้วดูจุนหมายถึงอะไรล่ะบอกให้ชัดเจนหน่อยสิ
-.-" โยซอบก็กินต่อ
"ก็ไอ้นั่นไง" คือมันติดเรทเกินไปพูดท่ามกลางคนเยอะแบบนี้ไม่ได้
"นั่นอะไรล่ะ?"
"ไอ้จุนฮยองกับซึงก็อาจจะทำอะไรก็ได้...ไง
แล้วดูจุนก็เห็นคอซึงมีรอยแดงๆด้วยนะแล้วบอกว่ายุงกัด"
โยซอบไม่ตอบอะไรวางช้อนส้อมลงและมองหน้าอย่างจริงจัง
"นี่ ดูจุน
ซึงโตแล้วนะเรื่องพวกนั้น..ก็...เราก็เคยไม่ใช่ไงหรือไง..."
โยซอบเขินอีกรอบจนต้องกินน้ำแก้เขิน
"แต่ซึงยังเด็กนะโย"
"ห่างกับเราแค่ปีหนึ่งเนี่ยนะ”
ดูจุนไม่ได้ตอบอะไรโยซอบกลับเพราะดูจุนน่ะหวงหวงๆๆฮยอนซึงยิ่งกว่าอะไรยิ่งใครมาทำน้องเขาอย่างนี้ยิ่งไม่ชอบใจถ้าเกิดวันหนึ่งจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงเสียใจขึ้นมาเขาไม่ปล่อยเขาไว้แน่เพราะฮยอนซึงคือของขวัญที่แม่ให้ในตอนเด็กและดูจุนเองก็สัญญากับแม่เค้าว่าจะไม่ให้น้องเสียใจ
ฮยอนซึงเลยมีความสุขอยู่ทุกวันนี้
………………………………………………………………..
ร่างสูงและร่างบางสองคนเดินกุมมือกันอย่างอบอุ่นใครเห็นก็ต้องอิจฉาไปเป็นแถวๆเพราะในตอนนี้คนที่เป็นแฟนคลับของจุนฮยองก็อิจฉาฮยอนซึงกันเยอะแยะล่ะ
“หิวแล้วอ่ะไปหาไรกันป่ะ?”
ร่างบางหันไปถามร่างสูงที่อยู่ข้างๆ
“อือ..กินสิเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน
งั้นเลือกร้านแถวๆนี้แล้วกันนะ”
“โอเค
โอ้ะ!จุนฮยองฉันอยากกินอันนี้อ่ะ”
“งั้นนายไปซื้อแล้วกันเดี๋ยวฉันรออยู่ตรงนี้”
ฮยอนซึงอยากกกินต๊อกป๊อกกีเลยเดินไปซื้อและจุนฮยองก็ยืนรอ
พอสักพักก็มีแฟนคลับกลุ่มเดินเข้ามาขอลายเซนต์จุนฮยองเต็มไปหมด
“โอ้!โอปป้า!โอปป้าค่ะเซนต์ให้ฉันด้วยนะคะ!”
แฟนคลับเหล่านั้นก็ลุ่มของลายเซนต์จุนฮยองและยกกล้องถ่ายรูปกันจุนฮยองก็ยิ้มให้กับแฟนคลับทั้งๆที่เค้าทำงานอยู่เบื้องหลังแท้ๆยังมีคนรู้จัก
ท่าทางจะชุปตาร์ไม่เบา ฮยอนซึงเห็นก็อดยิ้มไม่ได้แต่เขาก็มองแค่แปปเดียวและไปรออาหารต่อ
“ครับๆขอบคุณครับ เฮ้ย!” มือเรียวที่มาจากไหนไม่รู้คว้าแขนจุนฮยองไป จนแฟนคลับคนอื่นๆก็งงไปพอๆกัน
ฮยอนซึงหันมาก็ไม่เห็นจุนฮยองแล้วเขารีบวิ่งไปถามคนพวกนั้นแต่เด็กๆก็ตอบกลับมาว่าไม่รู้แต่ชี้ทางให้กับฮยอนซึงไปและฮยอนซึงก็วิ่งไปตามหา
“อะไรเนี่ย!ใครมาดึงจุนฮยองโอปป้าของเราไปเนี่ย!”
“นี่..หรือพี่จุนฮยองจะมีผู้จัดการส่วนตัว”
และหญิงสาวอีกคนก็เอ่ยขึ้น
“ไม่ใช่ล่ะเธอ..แต่เมื่อกี้แฟนพี่จุนฮยองใช่ไหม?
อ่า..มันต้องมีอะไรแน่ๆ” พวกเด็กๆก็ได้แต่สันนิฐานแต่ก็ไม่ได้ตามไปดู
ฮยอนซึงก็วิ่งตามหาซอกซอยต่างๆก็ไม่เจอโทรเข้าเครื่องจุนฮยองปรากฏว่าเมื่อเช้าเขาถือโทรศัพท์จุนฮยองมา
“นายอย่าแกล้งฉันได้ไหมจุนฮยอง..นายหายไปไหนเนี่ย...”
ฮยอนซึงหยิบโทรศัพท์จุนฮยองขึ้นมาก็และกดไปที่เบอร์ของซัมดี
ติ๊ด…ติ๊ด…
[ว่าไงจุนฮยองอา..]
“พี่ซัมดีฮะฮยอนซึงเองนะ”
[อ่าว่าไงฮยอนซึง]
“จุนฮยองได้ไปหาพี่ไหมฮะ”
[ไม่เลยนิ ทำไมหรอ?]
“พอดีจุนฮยองหายไปน่ะฮะอยู่ดีๆก็หายไปเลยถ้าพี่เจอพี่โทรหาซึงหน่อยได้ไหมฮะ”
[ได้สิเดี๋ยวเจอจะโทรเลย]
“ขอบคุณฮะ” ฮยอนซึงจึงวิ่งตามหาอย่างใจเย็นถ้าใจร้อนเขาอาจจะร้องไห้..
.
.
.
“เฮ้ยๆ..นี่คุณ…” จุนฮยองเรียกผู้หญิงผมยาวที่ใส่หมวกปิดมิดชิดอยู่
“ฉันจูยอนเอง...” จุนฮยองเห็นว่าเป็นจูยอนก็ตกใจนิดหน่อย
“คุณลากผมมาทำไม ผมอยู่กับ…”
“ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณอยู่กับฮยอนซึง
แต่วันนี้คุณลืมอะไรไปหรือเปล่าฉันรอคุณตั้งนาน”
“ลืม..ลืมอะไรครับ?” จุนฮยองลืมจริงๆว่าวันนี้ทำอะไร
“ก็เมื่อวานก่อนฉันส่งข้อความไปบอกกับคุณว่าไปทานข้าวกันแต่คุณก็ขอเลื่อนมาเป็นวันนี้แทน”
จุนฮยองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แต่ผม...” แต่ตอนนี้ฮยอนซึงอยู่คนเดียวเขาไม่อยากให้ฮยอนซึงอยู่คนเดียวจริงๆ
“คุณคงติดคุณฮยอนซึงสินะ
เรามาทานกันในสถานะเพื่อนนะไม่ได้นอกจากนั้นสักหน่อย”
“ครับ คุณเลือกสิจะทานร้านไหน”
จูยอนทำท่าคิดและชี้ไปที่ร้านอาหารเกาหลี
การรับประทานอาหารครั้งนี้จุนฮยองจะรีบๆหน่อยเพราะจูยอนเล่นลากเขามาอย่างนี้ถ้าฮยอนซึงรู้เข้ามีหวังเขากับฮยอนซึงต้องทะเลาะกันแน่นอนพอหลังจากทานข้าวเสร็จเขาจึงรีบแยกออกมา
……………………………………………….
ฮยอนซึงกลับมาที่คอนโดแล้วนั่งรอจุนฮยองเวลาตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็นจุนฮยองหายไปจะเกือบสองชั่วโมงแล้ว..ช่วงนี้จุนฮยองเริ่มทำอะไรแปลกๆหลายอย่างแล้วเริ่มไม่น่าไว้ใจ..
นิ้วเรียวกดปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูและกดเช็คเบอร์โทรศัพท์ซึ่งตลอดเวลาที่เขาคบกับจุนฮยองมาเขาไม่เคยคิดจะตรวจโทรศัพท์จุนฮยองเลยสักครั้งมันถึงเวลาแล้วที่เขาต้องดูบ้าง..ในรายชื่อมีเบอร์ของไอดอลหลายคนเยอะมาก
“จีน่า..เจย์..เจ?” ตัวอักษรย่อ J. ตัวเดียวมันเป็นอะไรที่น่าสงสัยมากฮยอนซึงเลยตัดสินใจกดโทรออกไป..
[ยอโบเซโย?]
“…..” สายที่รับเป็นเสียงของผู้หญิงทำให้ฮยอนซึงตกใจเล็กน้อยแต่เขาไม่ได้พูดอะไรตอบสายไป
[ยอโบเซโย?
คุณจุนฮยองค่ะทำไมไม่พูดล่ะ?]
ฮยอนซึงได้ยินผู้หญิงในสายเรียกชื่อจุนฮยองจึงกดตัดสายไปแสดงว่าผู้หญิงคนนี้รู้จักกับจุนฮยองแต่เสียงคุ้นๆนะ..ฮยอนซึงยังคงนั่งนึก..
“ฮยอนซึง” ร่างบางหัวควับไปดู สายตาของร่างบางไม่ค่อยดีสักเท่าไรสายตาที่เริ่มไม่พอใจและเขาก็ไม่เคยไม่พอใจอะไรขนาดนี้มาก่อน..
“นายหายไปไหนมา” แค่เสียงก็แข็งสุดๆแล้ว
“มีคนช่วยฉันออกมาจากแฟนคลับน่ะ”
“แฟนคลับของนายก็ไม่เห็นอันตรายเลยฉันยืนมองดูอยู่แต่พอฉันหันหลังไปนายก็หาย”
“ก็คนนั้นที่ลากตัวฉันไปเขาบอกเห็นมีคนกำลังทำร้ายฉันพวกแอนตี้น่ะ
แล้วเขาบอกให้ฉันกินข้าวเป็นเพื่อนเขาด้วยฉันเลยกินเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยไว้”
คำพูดที่จุนฮยองบอกมามันเหมือนกับแต่งเรื่องขึ้น
ฮยอนซึงไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือแต่งเรื่องขึ้นตอนนี้ก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีปริศนาหลายอย่างเริ่มก่อตัวขึ้น
“นายถูกหลอกแล้วล่ะ”
“หึ ฉันก็คิดอย่างนั้นฉันจึงปฏิเสธไม่ได้ถ้าปฏิเสธพวกนี้ก็จะเอาไปพูดลับหลังฉันไม่ชอบ”
“อือๆอ่ะโทรศัพท์นายฉันเป็นห่วงนายมากเลยนะรู้ไหมวิ่งตามหาตั้งนาน
ฉันนึกว่านายแกล้งฉันซะอีก” จุนฮยองยิ้มมุมปากและเดินเข้ามาโอบเอวของร่างบาง
“ขอโทษนะฉันลืมไปว่าทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่นายเลยไม่ได้โทรบอกอย่าทำหน้าเป็นแมวงอนสิ
หืม?” ฮยอนซึงต่อยไปที่อกจุนฮยองเบาๆ
“นายอ่ะ..จุนฮยองฉันถามจริงๆนะนายกำลังมีใครในใจหรือเปล่า?..”
“ป่าวนิทำไมนายคิดงั้นล่ะ
เลิกคิดได้แล้ว นายยังไม่ได้กินข้าวล่ะสิสั่งอาหารมากินไหม?” ฮยอนซึงก็พยักหน้าตามนั้น
สำหรับจุนฮยองแล้วจูยอนก็เหมือนเพื่อนคุยเล่นเท่านั้นแต่ในความคิดของจูยอนในตอนนี้มันไม่ใช่เลย
ตอนนี้จูยอนพยายามเข้าใกล้จุนฮยองให้มากให้ฮยอนซึงรู้สึกตัว ถึงจุนฮยองจะเป็นคนที่ทำงานอยู่เบื้องหลังก็เป็นเป้าสายตาของเล่าไอดอลหญิงอยู่ไม่น้อยแต่ไอดอลหญิงส่วนใหญ่ก็เคยคบๆกับจุนฮยองมาบ้างแล้วแต่ก็คบกันเล่นๆไม่ได้จริงจังอะไรคือจุนฮยองเองนั่นแหละที่ไม่จริงจังอะไรจนมาเจอฮยอนซึงทำให้เขาหยุด
ฮยอนซึงคอยดูแลแทคแคร์จุนฮยองดูแลทุกอย่างเหมือนกับมีร์ที่เคยทำกับเขา เขาเลยรักฮยอนซึงมากแต่เขาก็ยังคุยเล่นกับผู้หญิงคนอื่นอย่างแอบๆ
………………………………………………………………
#.หอพัก After school.
จูยอนเดินเข้ามาในหอพักทำให้เหล่าแมมเบอร์ต้องตั้งคำถามขึ้นมาทันทีเพราะจูยอนชอบออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ชวนแมมเบอร์สักคน
“จูยอนอาเธอไปไหนมาหรอ?” กาอึนเอ่ยถามขึ้น
“ฉันไปข้างนอกมาน่ะ”
“จูยอนฉันถามไรหน่อยสิ”
“อะไรหรอนานะ?”
“นี่..เธอกำลังเดทหรือเปล่า?”
นานะเล่นถามอย่างนี้จูยอนก็รู้สึกเขินและอมยิ้มยังไม่ให้คำตอบ
“บอกมาสิ” จองอากระตุ้นถามจูยอนที่มัวแต่อมยิ้ม
“ถ้าเธอไม่ตอบฉันจะจี้เธอนะ ฮ่าๆ”
“อย่าน้า
ออนนี่มันก็ไม่เชิงเดทหรอกก็แค่เพื่อนๆ”
“โอ้ะ!คนนั้นคือใคร?”
“จุนฮยอง ~ โปรดิวเซอร์มือโปรของค่ายคิวบ์” เมเนเจอร์เป็นจำวงเดินกินน้ำมาและพูดแบบลอยๆทำให้แมมเบอร์นี้ร้องกันแบบอิจฉา
“โอ้ะโม้ะๆ จริงหรอเนี่ย?
แต่เดี๋ยวฉันได้ยินมาว่าจุนฮยองคบกับช่างกล้องฮยอนซึงนิคนที่เราร่วมงานกับเขาบ่อยๆสมัยแต่ก่อน”
นานะพูดขึ้นทำให้ทุกคนใช่ๆตามกันไป
“ใช่แต่จูยอนเป็นผู้หญิงนะจุนฮยองเองก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะคุยด้วยนะ”
“อ่า ~ เขากลับมาแล้วสินะแบดบอยตัวจริง”
จองอาพูดขึ้นอย่างมีความหมายอะไรบ้างอย่างที่แมมเบอร์ก็งง
“อย่างไงออนนี่”
“ก็ได้ข่าวมานะว่าตั้งแต่จุนฮยองคบกับฮยอนซึงมาเขาหยุดเจ้าชู้เลยล่ะ
ตอนนี้ก็คงกลับมาแล้วมั้ง”
“อ่อ
นี่ออนนี่รู้ป่ะว่าจุนฮยองกับฮยอนซึงเขาคบกันนานยัง?” นานะถามจองอาแต่จูยอนเป็นคนตอบให้
“ก็ประมาณ6,7เดือนได้แล้วล่ะ”
“นานนะ
แล้วจูยอนเธอจะทำให้จุนฮยองชอบเธอได้หรอ?”
“อ่า
ฉันไม่รู้สิเดะฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” จูยอนก็ไปอาบน้ำทำภาระกิจส่วนตัวแมมเบอร์ก็ยังนั่งคุยกันเรื่องนี้อยู่เขาไม่ได้หมายถึงจูยอนจะไปแย่งจุนฮยองมาหรอกแต่จุนฮยองดันเล่นด้วย
ใครๆก็รู้กันว่าจุนฮยองน่ะดูรักฮยอนซึงมาก พวกเพื่อนๆในวงก็กลัวว่าจูยอนจะถูกจุนฮยองมองเป็นของเล่นเลยเป็นห่วงเรื่องนี้
……………………………………………………………………
#.บ้านกีกวัง.
“อ๋อฮะๆฮะๆ…ได้ฮะ..เดี๋ยวผมจะส่งในวันพรุ่งนี้เลยนะฮะพี่….โอเคฮะ
ขอบคุณฮะ” มารดาที่ยืนมองลูกชายที่กำลังวุ่นวายกับงาน
“กีกวังลูก..ทำไมไม่ไปทำงานที่บริษัทล่ะลูก?”
“อ่อ..วันนี้ผมปวดหัวนิดหน่อยน่ะ”
เขาปกติดีสุดๆ แค่ไม่อยากเจอใครบางคนเท่านั้นเอง
“กินยาสักหน่อยไหมลูก”
“อ่อไม่เป็นไรฮะ”
“งั้นกินข้าวเย็นกันนะ นี่ก็เย็นล่ะ
แม่เห็นลูกทำงานๆวาดๆทั้งวัน” แม่ก็คอยมองกีกวังที่ทำงานตลอดทั้งวันก็อดห่วงลูกไม่ได้
เพราะดูเหมือนจะเป็นงานที่หนัก
“ก็ได้ฮะ ^^” กีกวังยิ้มอย่างสดใสให้กับมารดาเวลาที่กีกวังยิ้มอย่างนี้แม่ของเขามักจะมีความสุขที่เห็นรอยยิ้มอันสดใสของลูกชายไม่ว่าจะสุขจะเศร้ารอยยิ้มนี้ทำให้แม่ของเขามีความสุขมากขึ้น
กีกวีงช่วยแม่เขาถือกับข้าวมาวางที่โต๊ะกินข้าวที่เป็นนั่งพื้นเพราะคนเกาหลีส่วนใหญ่จะนั่งทานที่พื้นและมีโต๊ะยาวๆเตี้ยๆไว้เป็นที่วาง
“แม่ค้าบบผมกลับมาแล้ว” เสียงหนุ่มใสของสมาชิกที่เด็กที่สุดในบ้านเอ่ยทักทายแม่คนเดียวเพราะเขาไม่รู้ว่าพี่ชายของเขาก็อยู่ด้วยเป็นบางวันเท่านั้นที่กีกวังจะกลับเร็ว
“โอ้ะพี่!
พี่อยู่บ้านหรอเนี่ย!!!” อึนกวังทำท่าตกใจและลงนั่งตรงข้ามกีกวัง
กีกวังก็ไม่ได้ยิ้มให้แค่มองหน้าและกินข้าวต่อ
“อึนกวังกินข้าวก่อนลูก”
“ครับผม..เอ้อพี่กีกวังพี่ดงอุนนี้โทรหาผมทั้งวันเลยเนี่ย”
กีกวังได้ยินอย่างนั้นก็หยุดสักสองวิและกินข้าวต่อ
“เห็นพี่ดงอุนบอกว่าโทรไปพี่ก็ไม่รับ
พี่มีไรกับเขาหรือเปล่าเนี่ย?ทะเลาะกันหรอ”
“ป่าว!” กีกวังตอบออกแนวกระแทกเสียงเล็กน้อยแต่อึนกวังได้ยินก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะพี่ชายเขามีท่าที
แปลกๆแต่สีหน้าเริ่มไม่จอยแล้วเขาเลยไม่กล้ายุ่ง
ใกล้เวลาดึกเข้าแล้วกีกวังก็นั่งทำงานอะไรของเขาต่อไป
ส่วนอึนกวังก็เข้านอนเพราะมีสอบส่วนแม่เขาที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกก็ไม่มีอะไรให้ดูแล้วเลยเปิดดูรายการเพลงแต่รายการนั้นดันเปิดเพลงของดงอุน
กีกวังที่อยู่ในห้องก็ได้ยินก็ทุบโต๊ะดังปัง!แม่กีกวังที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอกได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกจะเป็นเสียงของกีกวังเขาจึงเปลื่ยนช่อง
ส่วนกีกวังที่นั่งอยู่ในห้องก็บ่นๆระบายกับตัวเอง
“ดงอุน..หึฉันเริ่มจะเกลียดนายแล้วนะ..”
……………………………………………………..
ฮยอนซึงยังกึ่งหลับกึ่งตื่นในอ้อมกอดของจุนฮยองเขาพยายามจะขยับแต่กลัวว่าจุนฮยองจะตื่น
และอยู่ดีๆเสียงข้อความเข้าแต่ไม่รู้เป็นเครื่องของใคร ฮยอนซึงหันไปมองโต๊ะหัวเตียงทางด้านเขาก็เห็นว่าเป็นไอโฟนสีดำมีข้อความเข้านั่นเป็นของจุนฮยอง
ฮยอนซึงเองก็อยากจะรู้ว่าใครกันที่ส่งข้อความหาจุนฮยองที่ดึกเอาป่านี้
“อือ...” ฮยอนซึงเริ่มขยับตัวจุนฮยองก็เหมือนจะรู้สึกตัวและฮยอนซึงก็ลุกขึ้นมาได้และจับแขนจุนฮยองออก
“จะไปไหนฮยอนซึง” จุนฮยองลืมตาลี่ๆมองไม่เต็มตา
“อ่อไปเข้าห้องน้ำอ่ะ”
“อือ..เร็วๆนะ” ฮยอนซึงยิ้มให้กับคำพูดของจุนฮยอง เขาชอบจังที่จุนฮยองพูดแบบนี้
ฮยอนซึงลุกขึ้นและทำเนียนคว้าโทรศัพท์ของจุนฮยองเดินไปเข้าห้องน้ำและเลื่อนปลดล็อคหน้าจอเห็นว่าเป็นKaKao
Talk เข้า นิ้วเรียวกดเข้าไปดู แชทล่าสุดเป็นคนที่ชื่อ ‘Jupppal’
ฮยอนซึงมองไม่ชัดว่าเป็นรูปใครพอกดเข้าไปเท่านั้นก็พบว่าเป็นรูปของจูยอน
อาฟเตอร์สคูล คนที่เคยเป็นนางแบบคู่กับจุนฮยอง ฮยอนซึงรีบเปิดแชทอ่าน
Jupppal : จุนฮยอง ~ คุณนอนหรือยัง?
มันเหมือนกับว่ามันไม่ใช่สนทนาแรกแต่มันเป็นหลายสนทนาแล้วจุนฮยองก็คงลบไปเรื่อยๆ
ฮยอนซึงเห็นว่าเป็นอย่างนี้เขาถอยหลังไปชนฝาผนังอย่างงงๆและทำไรไม่ถูก
ที่แท้จุนฮยองยังคงไม่เปลื่ยนหรอเขานึกว่าจุนฮยองจะไม่เจ้าชู้อีกแล้ว
“นี่..มันอะไรเนี่ย...” ฮยอนซึงออกจากห้องน้ำอย่างเงียบๆและเดินออกไปนอกห้องและเดินเข้าไปในห้องนอนของดงอุนที่ไม่มีคนอยู่เหมือนว่าช่วงนี้ดงอุนต้องกลับเช้าทุกวัน
ฮยอนซึงนั่งลงพื้นและพิงกำแพงเขาหลับตาตอนนี้เขาอยากอยู่เงียบๆไม่ใช่อะไรหรอกเขากำลังทำใจ…กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น..เขาเชื่อว่ามันต้องเกิดแน่นอน
“ฉันต้องเข้มแข็งสิ
อ่อนแอไม่ได้คบกับจุนฮยองแล้วต้องสู้ได้ทุกอย่าง..ฉันเลือกนายแล้วและฉันก็รักนายมากนะจุนฮยอง”
น้ำใสอุ่นๆที่คลออยู่ที่ตาอยู่นานก็ไหลออกมาเมื่อมันไหลฮยอนซึงก็รีบเช็ดในทันที
ปึก..
เสียงปิดประตูอันเบาของใครบางคนทำให้ฮยอนซึงตกใจเขากลัวว่าจุนฮยองจะมาเห็นว่าเขามาอยู่ตรงนี้และเขาก็จะถามว่าทำไมมาอยู่ตรงนี้…
“อ่าว!พี่ฮยอนซึง”
“ชู่ๆ” ฮยอนซึงเห็นว่าเป็นดงอุนก็โล่งใจแต่ดงอุนเล่นตะโกนชื่อเขาดังขนาดนี้เลยรีบบอกให้จุ๊ๆไว้
ดงอุนก็ลงมานั่งตรงข้ามฮยอนซึง
“ทำไมพี่มาอยู่ห้องผมล่ะครับ?”
“ฉันแค่อยากอยู่คนเดียว”
“พี่เป็นอะไรครับมีอะไรหรือเปล่าบอกผมได้นะ”
ฮยอนซึงไม่ตอบอะไรเขาเอาศีรษะพิงกับกำแพงและหลับตาลง “อ่าพี่กำลังทำให้ผมอึดอัดนะ” ดงอุนพูดคำนี้ออกมา..มันทำให้ดงอุนนึกถึงคำพูดของกีกวัง
ตอนที่ดงอุนไม่ยอมพูดไม่ยอมบอกอะไรมันทำให้กีกวังรู้สึกอึดอัด
และตอนนี้ดงอุนเองก็เหมือนกำลังจะเข้าใจความรู้สึกกีกวังแล้วว่าการที่คนที่เราสนิทด้วยใกล้ชิดด้วยไม่พูดไม่ยอมบอกอะไรมันรู้สึกอึดอัดมาก
แต่ดงอุนยังคงคิดว่ามันมีอยู่สิ่งหนึ่งซึ่งมันแตกต่างคือ คนที่เราชอบ..
“พี่ครับ?” ดงอุนเรียกฮยอนซึงที่นั่งเงียบไม่ยอมตอบ
“ฉันเป็นแฟนกับจุนฮยองแล้วฉันต้องเข้มแข็งใช่ไหม?”
ตอนนี้ฮยอนซึงรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก
เขารู้สึกไม่ดีกับเรื่องของจุนฮยองจริงๆ
“อะไรครับพี่
พี่จุนฮยองนอกใจพี่หรอ! เมื่อไรที่เขาจะเลิกนิสัยแย่ๆอย่างนี้สักที” ดงอุนกำมัดแน่นและกำลังลุกขึ้นแต่ฮยอนซึงห้ามไว้ก่อน
“อย่าดงอุน ฉันแค่สันนิฐาน
แต่มันก็เรื่องจริงที่ฉันต้องเข้มแข็งฉันรักจุนฮยองก็ต้องเข้มแข็งจะปล่อยไปไม่ได้”
“พี่..ถ้าพี่จุนฮยองทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับผมไม่ได้ผมจะไปจัดการเขา”
ดงอุนขอบคุณนายนะที่นายคอยเป็นห่วงฉันถึงแม้ว่าความรู้สึกของฉันและนายมันแตกต่างกันออกไป
ฉันเองยังไม่แน่ใจว่ามันใช่หรือเปล่าแต่ต้องจับตาดูต่อไป”
ในใจของฮยอนซึงเขาคิดว่าใช่จูยอนแน่นอนแต่ยังไม่อยากบอกใครทั้งสิ้นจะขอเก็บและดูอยู่ห่างๆอย่างเดียว
“ครับ
พี่คงรู้ว่าผมรู้สึกอย่างไงกับพี่..ใช่ครับผมชอบพี่ทั้งๆที่ผมชอบก่อนพี่จุนฮยองสุดท้ายผมก็ต้องให้พี่ผม
ถึงผมไม่ทำอย่างนี้พี่ก็คงเลือกพี่จุนฮยองอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ หึ” ดงอุนหัวเราะในลำคอและก็ยิ้มไปกับคำพูดตัวเอง “ผมมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมอยากจะคุยกับพี่น่ะตอนนี้พี่จะนอนเลยหรือเปล่าครับ”
“อ่อยังน่ะนายมีไรเล่าให้ฟังได้นะ”
“ครับ….ผมไปทำผิดกับคนคนหนึ่งมามันเป็นการใช้อารมณ์และไม่ได้ตั้งใจคำพูดของผมที่พูดกับเขามันคงทำร้ายจิตใจเขามากผมกลับมาคิดว่าผมทำอย่างนั้นกับคนที่อยู่เป็นเพื่อนผมมาได้อย่างไง”
“นายไปทำไรเขาล่ะ?” ดงอุนไม่กล้าบอก..และเงียบไป “ซนดงอุน? นายเงียบทำไม มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ”
“ผมไป..ไป..จูบเขาครับ”
“ห้ะ!?”
“ผมใช้อารมณ์แล้วผมก็ไปจูบเขา
เฮ้ย..ผมจะทำไงดีผมโทรหาเขาแล้วเขาก็ไม่รับมาทำงานก็ไม่มาทำงานเหลือแต่ไปที่บ้านเขา
..
เขาบอกกับผมว่าเขาเข้าใจความรู้สึกว่าการแอบรักคนที่เขาไม่ได้รักมันรู้สึกอย่าไง”
“แอบรักงั้นหรอ?”
แอบรัก..ไม่มาทำงาน..โทรไปไม่รับ..คนที่อยู่เป็นเพื่อน…หรือว่าคนที่ดงอุนพูดถึงจะเป็นกีกวัง? อ่า!ใช่กีกวังดูเหมือนจะชอบดงอุน..
ฮยอนซึงพูดในใจเขากำลังใช้ความคิดแต่ความคิดที่คิดนั้นใช่เลยล่ะ
แต่ฮยอนซึงยังไม่ควรเอ่ยให้ดงอุนรู้ว่าฮยอนซึงรู้แล้วว่าเป็นใคร
“นี่ดงอุน..นายคิดว่าเขาแอบรักใครล่ะ?”
“เขาเคยบอกผมครับว่าเขาชอบคนหนึ่งแต่ไม่สามารถที่จะบอกกับเขาคนนั้นได้”
“นายควรไปขอโทษนะก่อนที่ความรู้สึกดีๆที่เขามีให้นายจะหมดไป…”
“ฮยอนซึง!” ร่างสูงที่ยืนอยู่หน้าห้องแต่เสียงก็รู้ว่าเป็นใคร
“โหพี่!ตกใจหมดเลย” ดงอุนตะโกนใส่จุนฮยองด้วยความตกใจเพราะจู่ๆจุนฮยองก็เดินออกมาเงียบๆและตะโกนใส่เวลานี้เป็นเวลาดึกแล้วมันก็ทำให้หลอนได้ง่ายๆ
“นายมาทำอะไรกับดงอุนห๊ะกลับเข้าห้องไปนอนเลย
ไหนนายมาเข้าห้องน้ำไง นั่งคุยอะไรกับดงอุน เยอะไปแล้วนะไอ้ดงอุน” พูดจบร่างสูงก็ดึงร่างบางออกมาจากดงอุน ดงอุนสายหัวเบาๆ
“พี่จะทำอย่างนี้กับพี่ฮยอนซึงใช่ไหมผมบอกพี่ไว้แล้วนะพี่จุนฮยอง”
ถ้าจุนฮยองไม่เป็นคำพูดกับเขา เขาก็ไม่ยอมให้ฮยอนซึงเสียใจแน่นอน
พอมาถึงห้องจุนฮยองก็ปิดประตูแล้วดึงฮยอนซึงมาขึ้นเตียงและทั้งคู่ก็ล้มตัวนอน
“ทำไมนายต้องไปอยู่กับดงอุนสองต่อสองด้วยเล่า
แล้วนี่มันดึกแล้ว”
“ฉันแค่นอนไม่หลับฉันไปเลยคุยกับดงอุน
นายเคยรู้บ้างไหมว่าน้องนายก็มีเรื่องทุกข์ใจเหมือนกันนะ!”
“ฉันไม่รู้อ่ะ
แต่ถ้าเกิดมันปล้ำนายขึ้นมาทำไงล่ะ!”
“หวงฉันเป็นด้วยหรือไง”
“นายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น”
จุนฮยองพูดพร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้เหมือนจะจูบแต่ฮยอนซึงดันหน้าไว้ก่อน
“อะไรทำนิดทำหน่อยไม่ได้หรือไง”
จุนฮยองเอ่ยถามเมื่อฮยอนซึงดันหน้าเขาออก
“ไม่” ฮยอนซึงหันหน้าหนีจุนฮยองก็หันหลังให้ฮยอนซึงเหมือนกัน
“ไหนจะกอดฉันไงกอดฉันสิ” จุนฮยองหันหน้ามาคิ้วขมวดใส่ฮยอนซึง
“เฮ้ย..ทำไมฉันต้องทำตามใจนายอยู่เรื่อยเลย”
จุนฮยองหันไปกอดฮยอนซึงแน่นแถมยังเอาขาก่ายตัวฮยอนซึงอีก
“นายประชดฉันหรือเปล่าเนี่ยมันแน่นไปนะ”
“จะเอาให้แน่นๆเลย” ฮยอนซึงก็ไม่ยอมเหมือนกันนิ้วเรียวไปดึงปากล่างของร่างสูงที่มันห้อยอยู่แล้วดึงมันลงมาให้ห้อยอีก
“โอ้ยๆฮยอนซึง!”
“ฉันแน่นห้อย -.-“
“ไม่ปล่อยหรอกไอ้แมวบ้า” จุนฮยองยิ้มอย่างกวน ฮยอนซึงอยากจะเตะเสียจริง
“อยากตายหรือไงเนี่ยยยย!!!”
ทั้งสองก็ตุบตับๆกันอยู่บนเตียง มันเป็นเพียงการเล่นกันเท่านั้น
ฮยอนซึงรู้สึกมีความสุขที่ได้เล่นแบบนี้กับจุนฮยองแล้ว ในขนาดนี้เป็นแบบนี้ฮยอนซึงนึกถึงตอนที่เขาเถียงกันบนรถเมย์หรือไม่ก็เจอกันที่ไหนก็ต้องเถียงกันตลอด
มันก็นานแล้วที่ทั้งสองไม่ได้เถียงกันแบบนี้เพราะตั้งแต่คบกันมาจุนฮยองก็ยอมๆฮยอนซึงตลอด
……………………………………………………………
@sweetyHeechl
วันนี้ฮยอนซึงถูกปล่อยไว้ที่ร้านกาแฟของฮีชอลแต่เช้าเพราะจุนฮยองมีงานเลยต้องไปจัดการแต่เขาจะกลับมาหาฮยอนซึงในตอนเย็น
ฮยอนซึงเลยให้จุนฮยองส่งเขาที่ร้านของฮีชอลเพื่อจะหากาแฟกินแก้ง่วงวันนี้มีงานถ่ายสองรอบเลยทั้งเช้าทั้งเย็น
“ยินดีต้อนรับ..ชิ” มีร์เห็นว่าเป็นใครเข้ามาก็หยุดพูดทันที
“นี่นายจะไม่ต้อนรับฉันเลยหรือไง?”
“ก็ไม่จำเป็น นายจะกินอะไร”
“คาปูแก้วหนึ่ง!” ฮยอนซึงตอบกระแทกเสียงใส่มีส์นิดหน่อย
“เชิญนั่งรอ!” มีร์เองก็ทำกระแทกเหมือนกัน
ฮยอนซึงเดินไปนั่งรอกาแฟที่โต๊ะในหัวเขาคิดอยู่ได้ว่าจุนฮยองไปทำงานหรือเปล่า
เขาเล่นทำอย่างนี้ฮยอนซึงก็เริ่มไม่ไว้ใจ
ครืน..
Junhyung : ถึงแล้วนะ
เข้าสตูหรือยัง
Me : ยังอ่ะ รอกาแฟอยู่
Junhyung : กินกาแฟแต่เช้าเดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกนายกินข้าวบ้างสิให้พี่ฮีชอลทำให้ก็ได้
Me : จะลำบากพี่ฮีชอลทำไมล่ะ
เดี๋ยวฉันก็ไปหาไรกินกับพี่ดูจุน พี่ยูอีเองแหละ นายก็หาไรกินด้วยนะ
Junhyung : โอเค
จบบทสนทนาฮยอนซึงก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงและนั่งรอกาแฟต่อไป
วันนี้คนที่ร้านค่อนข้างเยอะคิวเลยเยอะไปหน่อยแถมมีการโทรสั่งที่ร้านให้ไปส่งแต่ต้องเป็นในพื้นที่เท่านั้นฮีชอลจึงจะส่งให้
“เอาคาปูแก้วหนึ่งครับ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น
เสียงนี้ทำให้ฮยอนซึงสนใจจึงหันไปดูและชายหนุ่มคนนั้น เขาก็หันมาหาฮยอนซึงพอดีแล้วมองหน้าฮยอนซึงก็มองค้างอีกฮยอนซึงเลยก้มหน้าทำเป็นเล่นโทรศัพท์ต่อไป
ชายหนุ่มคนนั้นใส่แว่นตาดำแต่งตัวดูดีอย่างกับไอดอลภายใต้แว่นตาดำนั้นกำลังจ้องร่างบางหัวแดงอยู่และเขาก็คี่ยิ้มออกมาบางๆ
“อ่ะ! กาแฟของนาย” มีร์เดินมาเอากาแฟให้ฮยอนซึง
ฮยอนซึงรีบควักตังในกระเป๋าตังให้กับมีร์อย่างเร็วเพราะผู้ชายคนนั้นจ้องแล้วก็ยิ้มให้อีกมันขนลุก
“เอาไปไม่ต้องถอน” ฮยอนซึงควักแบงค์ห้าร้อยให้กับมีร์ มีร์เลยดึงแขนฮยอนซึงไว้ให้เอาตังถอน
“นายจะบ้าหรือไงกาแฟแก้วยังไม่ถึงร้อยเลยนายไม่ให้ฉันถอนได้ไงล่ะ”
“ไม่เป็นไรฉันไปก่อนนะ” ฮยอนซึงทำตัวไม่ให้รีบมากการเดินปกติแต่ในใจรีบมาก
มือเรียวกำลังดันประตูออกแต่แขนอีกข้างถูกดึงไว้ก่อน
“ฮยอนซึง” ฮยอนซึงงงทันทีเมื่อคนที่ยืนจ้องเขาอยู่นานและดึงแขนเขาอยู่เหมือนจะรู้จักเขาด้วย
ฮยอนซึงหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นแล้วก็ยิ้มแห้งๆ และเขาก็ถอดแว่นออก
ในสายตาฮยอนซึงนั้นชายหนุ่มคนนี้หล่อมากจริงๆ “นายจำฉันไม่ได้หรอ”
ฮยอนซึงมองหน้าผู้ชายคนนี้…ก็นึกออก..
“นาย…ยุนโฮหรอ!?”
“ใช่ๆฉันยุนโฮเอง
ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ยุนโฮยิ้มกว้างอย่างดีใจเมื่อฮยอนซึงจำได้
ฮยอนซึงเองก็จับมือยุนโฮและกระโดดเป็นเด็กๆ
“เฮ้ย! นายเป็นไงบ้างเนี่ย
ไม่ได้เจอตั้งหลายปี ฉันคิดถึงนายมากเลย” ฮยอนซึงกระโจนเข้าไปกอดยุนโฮแต่ที่กอดเพราะกอดในฐานะเพื่อนเท่านั้น
“ฉันก็คิดถึงนาย แต่…คนมองนะ” ฮยอนซึงหยุดกระโดดและมองคนในร้านรวมมีร์ด้วยก็มองเหมือนกัน
“อ่ะ โทษทีนะ”
“นายว่างไหม?คุยกันก่อนสิ”
“ได้สิ
ว่าแต่นายกลับมาเมื่อไรเนี่ย?หายไปตั้งแต่เราจบม.6 5ปีแล้ว”
“ก็ฉันไปเรียนมาไงนายลืมหรอเนี่ย..ฉันอยู่ความทรงจำนายบ้างไหมเนี่ย
ฮ่าๆขนาดนายจะลืมหน้าฉันอยู่แล้ว”
“ก็นายเล่นไม่ติดต่อฉันมาเลยเป็นใครใครก็ลืม
ฉันเชื่อพี่ดูจุนก็ลืมนายเหมือนกัน ฮ่าๆ”
“อ่า..ฮยอนซึงนายมันขี้ลืมจริงๆนะแม้กระทั่งเรื่องนั้น”
มือหนายีหัวถุยแดงเบาๆอย่างเอ็นดู “ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปติดต่อนายล่ะตอนนั้นนายยังโกธรฉันอยู่เลย”
ฮยอนซึงนึกย้อนกับไปว่าเข้าโกธรยุนโฮเรื่องอะไรใช่เขาเคยโกธรยุนโฮ
“อ่อใช่ฉันโกธรนายเรื่องที่นายไปเรียนต่อที่อเมริกา..ก็ตอนนั้นฉันไม่อยากให้นายไปจริงๆนี่น่า”
“ฉันเข้าใจฉันเองก็ไม่อยากไปหรอกฉันไม่อยากจากนายไปด้วยซ้ำ..”
คำนี้ทำให้สะดุ้งนิดหน่อย
“อ่า!
นายยังไม่ได้บอกเลยว่านายกลับมาเมื่อไร”
“อ่อเมื่อวันก่อนเอง”
“แล้วนายเรียนจบแล้วหรอ?”
“จบพร้อมกับนายนั้นแหละฉันกลับมาทำงานพอดีทางค่ายเอสเอ็มดึงตัวฉันมาให้มาทำงานที่นี่”
“อ่อแล้วทำงานอะไรหรอ?”
“ครูสอนเต้นออกแบบท่าเต้น
เขาให้ฉันไปฝึกเด็กฝึกหัดในค่ายน่ะ”
“โอ้วววว เยื่ยมไปเลยยุนโฮ
แล้วนายจะอยู่นานไหม?”
“ไม่ล่ะฉันไปๆกลับๆฉันก็มีงานอยู่ที่นู่นเหมือนกันนะ
ประมาณปีหน้าไม่ก็ปลายปีนี้ก็กลับแล้ว”
“อ่อ” ฮยอนซึงยกนาฬิกาขึ้นมาเข็มสั้นอยู่ที่เลข9ส่วนเข็มยาวอยู่ที่เลข3
มันได้เวลาที่เขาต้องไปทำงานแล้ว
“ยุนโฮฉันต้องไปแล้วล่ะไว้เราเจอกันใหม่ไหม?”
“นายทำงานหรอ?”
“อือ”
“ทำงานอะไร?”
“ทำงานเป็นช่างกล้องกับพี่ดูจุนน่ะ”
“อ๋องั้นหรอ
งั้นวันนี้ฉันอยากดูนายทำงานน่ะได้ไหม ฉันจะดูสักหน่อยว่า
ฝีมือพี่ดูจุนกับนายใครจะดีกว่ากัน”
“เฮ้ยเรื่องนี้พี่ดูจุนอยู่แล้ว
-.- งั้นไปกันเถอะก่อนที่พี่ดูจุนจะด่า ฮ่าๆ” ทั้งสองเดินออกนอกร้านสายตามีร์ยังคงมองไม่ห่างจนสองคนนั้นออกไปแล้ว
“ช่วยถือไหม?” ยุนโฮบอกฮยอนซึงที่ถือกระเป๋าทั้งสองใบข้างหนึ่งของตัวเองอีกครั้งเป็นกล้อง
“อ่อไม่เป็นไรหรอกน่า สตูดิโอฉันอยู่ข้างหลังนี้เอง”
“เอาน่า ดูแล้วจะหนักนะ” ยุนโฮหยิบกระเป๋ากล้องไปสะพายเองเลย
“ฮ่าๆขอบคุณนะ”
ความจริงแล้วความสัมพันธ์ของฮยอนซึงและยุนโฮไม่ใช่แค่เพื่อนในสมัยเรียนเขาคบเคยกับยุนโฮตั้งแต่ม.3เป็นเพราะเขาได้อยู่ห้องเดียวกันนั่งด้วยกันไปกินข้าวไปเที่ยวด้วยกันจนพัฒนาความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองไปเรื่อยๆพอถึงตอนจบม.6
ที่บ้านของยุนโฮก็จะส่งลูกๆหลานไปเรียนที่ต่างประเทศกันหมดทางบ้านมีกฏแบบนี้เขาก็ต้องไปแบบด้วยความไม่เต็มใจเขาอยากอยู่กับคนที่เขารักคือฮยอนซึง
ตอนที่ยุนโฮไปยุนโฮแค่บอกกับฮยอนซึงว่าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศคำว่าเลิกยุนโฮก็ไม่ได้บอก
ยุนโฮบอกให้ฮยอนซึงรอเขาแล้วเขาจะกลับมา
แต่ความห่างไกลมันทำให้คนเราเลิกกันได้
ตลอดเวลา5ปีที่ผ่านมายุนโฮก็ยังไม่มีใครเขารอฮยอนซึงอยู่วันนี้เขาดีใจมากที่โชคดีได้เจอฮยอนซึงแถมฮยอนซึงกอดอีกเขารู้สึกมีความสุขมากจริงๆ
+ผิดพลาดคำใดขออภัยด้วยนะคะ
B E A U T Y ♥ B E A S T
ความคิดเห็น