คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 (แก้ไข)
Chapter 14 ♥
@Cube.
ช่วงตกดึกภายในตึกก็เงียบสะงัดไม่ค่อยมีคนอยู่
ก็มีอยู่แต่เพียงไม่กี่คนเฉพาะคนที่ยังทำงานอยู่
ร่างเล็กเองที่ต้องทำงานอยู่ทำตั้งแต่เช้ายันมืดเขายังไม่ได้พักเลยร่างเล็กเลยฟุบลงกับโต๊ะ…
ร่างโปร่งที่เพิ่งซ้อมเต้นกับแดนเซอร์เสร็จก็รู้สึกไม่ค่อยอยากกลับไปที่คอนโดสักเท่าไรกลับไปก็คงเจอเขาหวานใส่กัน
ร่างโปร่งจึงคิดอะไรออกจึงเดินไปขึ้นลิฟท์ไปชั้นของห้องสไตล์ลิสต์
พอเขามาถึงก็ส่องที่กระจกใบเล็กตรงประตูก็เห็นร่างเล็กนอนฟุบกับโต๊ะอยู่แต่เขาคิดว่าร่างเล็กนั้นหลับจึงเดินเข้าไปอย่างเงียบๆและเขาก็นึกขึ้นอะไรบางอย่างได้เขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยเรื่องถือของมันเป็นอะไรที่เสียมารยาทมาก
เขาเดินไปใกล้ๆโต๊ะของร่างเล็กและยืนหันหลังพิงกับขอบโต๊ะ
“พี่คงเหนื่อยมากสินะครับ
ฮ่าๆสู้ๆนะครับ ผมขอโทษด้วยที่พาพี่มาเหนื่อยแต่ผมอยากช่วยพี่ถ้าอะไรที่ผมช่วยพี่ได้ผมก็จะช่วยนะครับ
แต่เรื่องวันก่อน….ที่ผมไม่ได้ช่วยพี่ถือของขอโทษด้วยนะครับทั้งๆที่ของพี่เยอะกว่าพี่ฮยอนซึงอีกผมนี่เสียมารยาทมากจริงๆเลย
ไม่รู้สิครับ….ทำไมผมต้องช่วยเขาก่อนทั้งๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมความรู้สึกของผม
ผมอยากจะดูแลพี่ฮยอนซึงเอง….” ดงอุนยังพูดไม่จบกีกวังที่ไม่ได้หลับเขาแค่ฟุบกับโต๊ะและนอนหลับเพราะความเหนื่อยเท่านั้น
กีกวังไม่อยากฟังแล้วเขาเลยลุกขึ้นมา
“นายนี่มันซนนัมชินจริงๆเลยนะ”
ดงอุนตกใจกับเสียงกีกวังจึงหันหลังมาเห็นกีกวังยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ
“โอ้ะ
พี่ตื่นตั้งแต่เมื่อไรกันครับ?”
“อะไรกันฉันไม่ได้หลับสักหน่อย”
กีกวังพูดเสร็จก็เก็บงานบนโต๊ะ
“แล้วพี่ฟุบทำไมล่ะครับ?”
“ก็เหนื่อยอยากนอนแล้วน่ะ”
“อ่อ…เอ่อ…แล้วเมื่อกี้พี่เรียกผมว่าอะไรนะครับ?”
“ซนนัมชิน”
“…”
“นัมชินแปลว่าเทพบุตรไงฉันเลยเติมนามสกุลนายไป
ซนนัมชิน”
“ทำไมต้องเรียกผมอย่างนั้นล่ะครับ”
ดงอุนยกยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่เก็บนู่นนี้ให้เป็นระเบียบอยู่
“คำถามนายมันเยอะจริงๆเลยนะ -.-
ก็นายชอบช่วยเหลือฉันชอบช่วยเหลือคนอื่นไงเทพบุตรจริงๆ” กีกวังลงท้ายเสียงจริงๆประมาณว่าประชดนิดหน่อย
“อ่า~ผมเข้าใจแล้วครับ
นั้นเอาเป็นชื่อเล่นผมดีไหมเนี่ย? ขอบคุณครับที่ตั้งชื่อให้ผม” กีกวังก็ยิ้มให้ดงอุนเท่านั้น “ผมไปส่งพี่ที่บ้านไหมครับ?”
“ไม่ต้องหรอกฉันต้องแวะไปทำธุระนิดหน่อย
นายน่ะควรจะกลับบ้านได้ล่ะจะสองทุ่มแล้ว”
“ก็ผมยังไม่อยากกลับบ้านนิครับ”
ดงอุนถอดหายใจ และทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ข้างๆโต๊ะที่กีกวังทำงาน
“ทำไม?”
“ก็…..” ดงอุนเว้นวรรคไว้
เพราะว่ายิ่งคิดแล้วมันก็รู้สึกเจ็บไงไม่รู้
เหมือนต้องทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเวลาที่อยู่ด้วยกันสามคน
“อ่อๆไม่ต้องฉันรู้ล่ะ เห้ย..ฉันกำลังจะไปร้านพี่ฮีชอลน่ะ” กีกวังบอกปัดๆ และสะพายกระเป๋าผ้าเก่าๆของเขาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะไปหาฮีชอล
“อ่อนั้นผมไปด้วยนะ”
“โอเค”
@sweetyHeechl
“สวัสดีฮะพี่ฮีชอล” กีกวังเดินเข้าไปในร้านก็รีบทักทายฮีชอลทันที ดงอุนก็ก้มหัวให้กับฮีชอล
“สวัสดี อ้าว ดงอุนเดี๋ยวนี้นายมาติดอะไรกีกวังฉันเนี่ย”
ฮีชอลเอ่ยแซวดงอุน ที่อยู่ๆวันนี้มาเดินตามกีกวังซะงั้น
“ไม่มีไรหรอกฮะ เด็กช้ำรัก ฮ่าๆ
ผมช่วยเก็บฮะพี่” กีกวังพูดแซวดงอุน
ดงอุนก็อมยิ้มและเกาท้ายทอย
“อ่าไม่ต้องหรอกกีกวังนายไม่เหนื่อยมั้งหรอเนี่ย”
ฮีชอลเอ่ยถามคนที่กำลังเดินไปเอาไม้ถูมาถูพื้น
“ลำบากกว่านี้ก็ทำมาแล้วฮะ ฮ่าๆ”
หลังจากนั้นฮีชอลก็ให้กีกวีงช่วยทำงานไปดงอุนก็นั่งเล่นคอมในร้านคอยลูกค้าก็ยังคงมีเข้าออกธรรมดา
ทำไมกีกวังจะไม่เหนื่อยล่ะเขาจะทำมันให้ที่สุดจนกว่าเขาจะได้เงินมาใช้หนี้ให้หมด
ดงอุนยังไม่รู้ว่ากีกวังยังไม่เลิกทำงานที่ร้านฮีชอลและกีกวังก็กำชับให้ไม่ให้บอกใครเพราะถ้าดงอุนรู้แล้วจะโวยวายแต่กีกวังก็ไม่เข้าใจทำไมดงอุนถึงต้องโวยวายด้วย
“ย๊า! ดงอุน! เห้อ..นายช่วยเก็บขานายหน่อยได้ไหม?
ทำไมขานายยาวจังเนี่ย” กีกวังจะถูใต้โต๊ะแต่ขาดงอุนขวางไว้
แต่ดงอุนได้ยินว่ากีกวังบ่นเขาขายาวก็เอาแต่ขำไม่หยุด กีกวังมาถูได้สักพักแล้วล่ะ
แต่ดงอุนก็ยังทำเป็นไม่สนใจ เพราะเขาจะแกล้งคนตัวเล็กไงล่ะ
“ฮ่าๆ” ดงอุนและมองหน้ากีกวังที่เริ่มชักจะหงุดหงิด
“อะไรนายขำอะไรซนดงอุน”
“ก็พี่… ฮ่าๆ”
ดงอุนพูดแล้วก็มองขากีกวัง กีกวังรู้ว่าดงอุนกำลังหาว่าเค้าเตี้ย เขาจึงโยนไม้ถูใส่ดงอุน
เขายอมรับว่าเขาเตี้ยแต่การที่ดงอุนกำลังว่าเขาเตี้ยมันรู้สึกอายๆอย่างบอกไม่ถูก
“นายอยากตายหรือไงห๊ะ!!” กีกวังเป่าลมใส่หน้าอย่างหงุดหงิดใจ สักพักเสียงเฮ้ของดงอุนก็ดังขึ้น
“เฮ้ๆๆๆ!!!!! อ๊ากกกก
ดีใจเว้ยยยยยย!!!!! พี่ผมดีใจ!!!!” ดงอุนหันไปเฮ้ๆไปด้วยจนเขาลืมตัวไปยกกีกวังอุ้มและหมุนไปรอบๆ
ทำให้กีกวังตกใจไม่น้อย “พี่ดูนี่ดิเพลงผมเพิ่งปล่อยไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วเองขึ้นไป
7 ชาร์ทหลายการเลย!!!! ที่ผมอยู่ซ้อมก็พรุ่งนี้คัมแบ็คนี่แหละ
ฮ่าๆเยื่ยมไปเลย”
“อ่ะอ่อ …เอ่อ…
ดีใจด้วยนะ ^^ นายนี่เยื่ยมมากเลยนะดีใจด้วย”
กีกวังตบบ่าดงอุนเบาๆ
“ต้องขอบคุณแฟนคลับซะแล้ว เอ่อ…ผมก็ต้องขอบคุณพี่ด้วยนะครับ^^”
“อะไรอ่ะ? ฉันไม่ได้โหวตให้นายเลยนะ”
“อย่างน้อยพี่ก็เป็นแฟนคลับผมเหมือนกันนะ
^^”
“เอ่อ…ก็ได้ๆ”
กีกวังยิ้มแห้งๆให้กับดงอุน ที่ดีใจอย่างตื่นตาตื่นใจ
แต่ก็เขินเมื่อกี้นะที่อยู่ดีๆก็มาอุ้มเขาซะงั้น
………………………………………………….
วันนี้ฮยอนซึงกับจุนฮยองไม่ได้ตัวติดกัน
พักนี้เค้าสองคนเริ่มไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆเหมือนเคยแต่มันก็ยังไม่ทำให้ฮยอนซึงรู้สึกว่าเขาสองคนเริ่มห่างกัน
แต่วันนี้ฮยอนซึงรู้ว่าเพลงดงอุนต้องปล่อยวันนี้เขาอาจจะต้องทำงานเลยไม่โทรตาม
ปึก!
ฮยอนซึงกำลังหยิบผ้าขนหนูเพื่อเตรียมอาบน้ำได้ยินเสียงเปิดประตูและปิดลง
ร่างสูงก้าวเดินเข้ามาในห้องนอนเห็นร่างบางถือผ้าขนหนูเหมือนกำลังเตรียมอาบน้ำ
“โอ้ะ นายเองหรอ? นึกว่าดงอุน” ฮยอนซึงได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาหาเขา
จึงต้องหันไปมอง
“ทำไมนายต้องคิดว่าเป็นมันด้วยล่ะ
แล้วยังไม่กลับมาอีกหรอ” ฮยอนซึงเริ่มเบื่อที่จุนฮยองชอบเรียกดงอุนว่ามันอย่างไงก็เป็นน้องไม่ควรเรียกเขาจึงเงียบๆไว้ไม่อยากพูดไรมาก
“ก็เวลาประมาณนี้ดงอุนควรจะกลับมาได้แล้วนะ”
“ตี2นู่นกว่ามันจะกลับ”
และจุนฮยองก็เดินมาหยิบผ้าขนหนูจะเตรียมตัวอาบน้ำเหมือนกันแต่ระหว่างที่จุนฮยองเดินผ่านฮยอนซึงเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมน้ำหอมกลิ่นประจำตัวของจุนฮยองซึ่งกลิ่นมันก็ไม่เลวเลยทีเดียว
“นายไปดื่มมาใช่ไหมเนี่ย?”
ฮยอนซึงถามจุนฮยองด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้หาเรื่องอะไร
“ก็นิดหน่อยกับพี่ซัมดี” จุนฮยองตอบคำถามฮยอนซึงพร้อมกับถอดเสื้อออก
“อ่อ นายอาบก่อนไหม?”
“นายอาบห้องนี้ไปเดี๋ยวฉันไปอาบห้องนอก”
คอนโดของจุนฮยองและฮยอนซึงที่พักอยู่นั้นเป็นคอนโดที่ใหญ่แล้วหรูและกว้างมากจึงมีห้องน้ำอยู่
2 ห้อง
“โอเค” ฮยอนซึงเดินไปเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
แต่เขายังคงยืนมึนอยู่ที่เดิมเขารู้สึกอยากจะกระโจนเข้าไปจูบฮยอนซึงปากอมชมพูนั่นอยากจะสัมผัสมัน
เขาส่ายหน้าเบาๆกับความคิดของเขาเพราะที่นี่มันคอนโดมันออกแนวอันตรายนิดหน่อยได้ เกิดดูจุนมาเห็นเขาอาจจะซวยก็ได้เพราะหมอนี่หวงน้องยิ่งกว่าแฟนตัวเองอีกมั้ง
“แต่มันยังล็อคประตูได้นิ
เออทำไมไม่คิดว่ะ” จุนฮยองยิ้มกว้างและหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
สงสัยกระต่ายน้อยของเขาวันนี้คงไม่รอดอย่างแน่ๆ
15 นาทีต่อมา…
จุนฮยองได้ทำภาระกิจของเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เขาจึงเดินไปล็อคประตูอย่างที่เขาคิดไว้และเดินเข้าไปห้องและเช็ดหัวที่เปียกไปด้วย
ส่วนท่อนล่างก็นุ่งผ้าขนหนูปิดไว้ เขานั่งดูฮยอนซึงใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา
เขาจำได้ว่าเสื้อตัวนี้พนักงานที่ร้านที่ไปซื้อหยิบไซส์ผิดมาให้และราคาก็แพงด้วยเขาสั่งไว้เพื่อใส่ออกงานและกะว่าจะเอาไปเปลื่ยนพรุ่งนี้
“ฮยอนซึงนายทำไรน่ะ?” จุนฮยองถามฮยอนซึงที่ค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เสื้อผ้า
“เอ่อ..พอดีว่าฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่นอนน่ะ
แล้วในตู้เสื้อผ้านายก็มีแต่เสื้อเชิ้ตแล้วเสื้อยืดแต่เสื้อยืดฉันไม่กล้าใส่คิดว่ามันแพง
จางฮยอนซึงทำอย่างกับเสื้อตัวที่นายใส่มันถูกงั้นแหละ
-.-
“เห้อ..แล้วเสื้อผ้าหายไปไหนหมด”
ถอดหายใจกับคำพูดของฮยอนซึงที่ดูใสซื่อ
“มันยังไม่ได้ซักเลย”
“สงสัยต้องจ้างแม่บ้านแล้วล่ะถ้าจะไม่มีเวลากันขนาดนี้
แล้วนายลงไปห้องนายยัง”
“ลงไปแล้วอ่ะ ห้องล็อค พี่ดูจุนโทรไปไม่รับ” ฮยอนซึงเองก็เขินเพราะเสื้อตัวนี้ก็ใหญ่และมันดูโล่งๆไงไม่รู้
ที่เร่งให้นายหาตัวใหม่เนี่ยเพราะว่าชุดนี้มัน…….อือหือออ!มันทำให้ฉันทนไม่ไหวไงล่ะ!
มันยั่วไปแล้วฮยอนซึงนายมันตัวเล็กหน้ากอดอย่างนี้
CUT
เช้าวันรุ่นขึ้น….
เสียงริงโทนของไอโฟนดังขึ้นมือเล็กที่ลืมตาไม่เต็มตาหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูบนหัวเตียงขึ้นมาดูพบว่าพี่ชายของเขาโทรมาตาสว่างทันและรีบลุกจากที่นอนทันที
“ฮัลโหลฮะพี่ดูจุน!”
[ซึงตื่นยังเนี่ย]
“อ่อตื่นแล้วฮะซึงกำลังจะไปอาบน้ำ”
[เร็วๆนะพี่รออยู่]
“โอเคฮะ เอ้อพี่ดูจุนพี่ช่วยหยิบเสื้อเชิ้ตตัวไหนก็ได้ในซึงด้วยนะกางเกงด้วยแล้วช่วยเอามาให้ซึงที่ห้องจุนฮยองหน่อย”
[โอเคๆได้ๆ]
ฮยอนซึงกดวางสายดูจุนไปหันไปมองร่างสูงที่ยังคงนอนหลับสนิท
และฮยอนซึงรีบอาบน้ำเพื่อรอเสื้อผ้าจากดูจุน
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นฮยอนซึงเปิดออกแล้วก็หยิบเสื้อผ้าไปจากมือดูจุนและวิ่งเข้าห้องนอนล็อคประตูเพราะเขานุ่งผ้าผืนเดียวถึงจะเป็นพี่แต่ก็ยังอาย
ฮยอนซึงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยที่คอยังมีรอยแดงโผล่ออกมานิดหน่อยแต่ถ้าเปิดออกมามันเยอะมากแต่เห็นเขาก็ต้องแก้ตัวและแถไปเรื่อย
เมื่อถ้าดูจุนถาม
“เสร็จแล้วฮะพี่ดูจุน” ฮยอนซึงเปิดประตูออกมาและดูจุนก็มองไปด้านในห้องเห็นจุนฮยองนอนถอดเสื้อซึ่งมันรู้สึกแปลกๆแต่มองได้แค่แปปเดียวฮยอนซึงก็ปิดประตูทันที
“ดงอุนไม่กลับมาหรอ?” ดูจุนเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นสมาชิกอีกคนในห้องนี้อยู่
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะสงสัยไม่กลับมั้ง”
ไม่ได้กลับหรือเข้าห้องไม่ได้ก็ไม่รู้
“แล้วให้พี่เอาเสื้อผ้ามาให้ทำไม”
“พอดีเสื้อผ้ายังไม่ได้ซัก
นู่นกองเต็มเลย”
“อื้อ มาพี่ช่วยถือกล้อง”
ดูจุนสะพายกล้องของฮยอนซึงอีกข้างและเดินกอดคอฮยอนซึงออกไปทำงานด้วยกัน
.
.
.
ครืน…ครืน…
“ฮัลโหลครับ” ร่างโปร่งกดสายรับโดยที่ไม่ได้มองว่าใครโทรมา
[นายอยู่ไหนน่ะ? ควรจะมาที่ค่ายได้แล้วนะ]
“ผมอยู่ที่ห้องซ้อมเต้นอ่ะพี่”
[อ้าวนายไปทำไรที่นั่น]
“มานอนครับ”
[เดี๋ยวฉันขึ้นไปนะ]
นิ้วเรียวของร่างโปร่งกดวางสายไปแล้วนอนหลับตาอีกครั้งและนึกถึงตอนที่เขาไขกุญแจห้องและเดินเข้าไปในห้อง..ยังไม่ทันได้เดินผ่านห้องของพี่ชายของตน
ก็ได้ยินเสียงของคนที่เขาชอบครางเรียกชื่อของจุนฮยองอยู่ทำให้เขารู้เลยว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรกัน
เขาทนไม่ได้ที่ต้องนอนที่นี่และได้ยินเสียงพวกนี้เขาวิ่งออกไปข้างนอกและทุบกำแพงปลดปล่อยความโมโหอยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลออกมา
เขานึกถึงวันแรกที่เจอฮยอนซึง..ที่ฮยอนซึงเดินชนเขา เขารู้สึกว่าชอบทันทีตอนที่จุนฮยองลากเขาออกมาจากฮยอนซึง
ดงอุนยังคงหันไปมองฮยอนซึงและพอได้ทำความรู้จักกับฮยอนซึงเขาก็มีความสุขเขาบอกกับพี่ชายเขาว่าอยากจะรู้จักกับฮยอนซึง
ฮยอนซึงน่ารักดีนั่นมันก็แปลว่าเขาชอบแล้ว แต่จุนฮยองไม่สนใจ
สุดท้ายสิ่งที่เขาปล่อยฮยอนซึงไปเพราะทำเพื่อแม่ของเขา
เขาจะรอวันที่จุนฮยองปล่อยฮยอนซึง มันต้องมีสักวัน!
“เป็นไรของนายอีกล้า~3วันดี4วันไข้ ฮ่าๆ” ดงอุนเห็นว่ากีกวังเข้ามาจึงยันตัวเองขึ้นนั่งและกีกวังก็นั่งข้างดงอุน
“ป่าวครับ
แล้วตารางงานผมขึ้นกี่โมง” ดงอุนตอบเสียงนิ่งโดยที่ไม่ได้มองหน้าคนตัวเล็กเลย
“ประมาณ6โมง
แต่นายต้องไปตอนบ่ายสามนะตอนนี้บ่ายโมงครึ่งนายนอนก่อนได้นะ” กีกวังดูหน้าตาของดงอุนที่ไม่ค่อยแจ่มใสเหมือนที่เจอเมื่อวานตาก็บวมๆ “ตานายบวมนะ”
“อ่อ..ผมนอนน้อยน่ะไม่มีไรหรอกครับ
ตอนนี้ผมหิวออกไปหาไรกินกันไหมครับ”
“แล้วบอกนอนน้อยนายควรนอนนะ”
“อ่อผมหิวมากกว่า” ที่ตาบวมไม่ได้นอนน้อยเลยสักนิด มันเป็นเพราะเขาร้องไห้มากกว่า
“ก็ได้ๆ แต่ฉันยังไม่ได้ถามนายเลย
ทำไมมานอนที่ห้องซ้อม?” ห้องก็มีนอนห้องซ้อมทำไม
งานก็มีตั้งเย็น และสีหน้าของดงอุนทำให้กีกวังเป็นห่วงเสียจริง
“เดี๋ยวผมบอกตอนร้องเพลงเสร็จนะ”
กีกวังก็ตามนั้นไป
ตอนนั่งรถดงอุนก็เอาแต่เงียบมองไปนอกหน้าต่างถึงร้านอาหารก็แค่สั่งอาหารและแค่ถามกีกวังว่า
‘พี่ผมสั่งให้ไหม?’ เพราะกีกวังเอาแต่มองเลือกไม่ถูกสักทีเพราะมันเป็นร้านอาหารฝรั่งเศสซึ่งเขาไม่เคยมากิน
พออาหารมาก็เงียบ..จนกีกวังหมดความอดทนแล้วเพราะเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเขาไม่ใช่เด็กที่นั่งเอาแต่เงียบ
เงียบอย่างนี้ ปกติดงอุนจะพูดไม่หยุดเลย
“นี่! ซนดงอุนนาย..!” ครืน…ครืน… กีกวังหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูมาเป็นพี่ชินเฮเลยกดรับ
“ฮัลโหลฮะพี่ชินเฮ”
[นายอยู่ไหนหรอ
เห็นดงอุนบ้างหรือเปล่า]
“อ่อดงอุนอยู่กับผมฮะตอนนี้ทานข้าวอยู่”
[อ่อโอเครีบๆทานนะ]
“โอเคได้ฮะ” คนตัวเล็กกดวางสายและกำลังจะพูดว่าร่างโปร่งที่อยู่ตรงหน้าต่อ
แต่ร่างโปร่งพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“พี่ผมบอกให้พี่ซื้อไอโฟนไง
พี่ยังซื้อสมาร์ทโฟนมาใช้อีก”
“เอ้า ผมแพงไป” แพงก็แพงใช้ก็ไม่เป็น จะซื้อมาทำไมล่ะ
“เดี๋ยวก็เหมือนผมเปลื่ยนไปเปลื่ยนมา”
“ก็นายมีตังนิ” แล้วการเงียบก็เกิดอีกครั้ง “ดงอุน..ฉันเริ่มอึกอัดแล้วนะทำไมนายต้องเงียบอย่างนี้ด้วยเล่า!”
“ก็ผมบอกพี่แล้วไงจะพูดหลังจากที่งานผมเสร็จ”
ดงอุนพูดจบก็เรียกพนักงานไปเก็บตังแล้วเดินออกไปจากร้านพร้อมกับกีกวัง
ตอนนี้กีกวังกำลังเอาแต่คิดว่ามันต้องมีเรื่องอะไรที่กระทบจิตใจของเขามากแน่ๆ
……………………………………………………………….
“เรียบร้อยแล้วฮะ~ ขอบคุณทุกคนมากฮะ” ฮยอนซึงถ่ายเสร็จก็กล่าวคำขอบคุณที่ทุกคนทำงานเต็มที่วันนี้ถ่ายนอกสถานที่นักร้องที่มาถ่ายคือสาวๆa-pinkที่กำลังคัมแบ็คเร็วๆนี้
“ติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ”
สาวอึนจีเอ่ยขึ้นอย่างสดใสทุกคนก็ตอบรับกันอย่างเสียงดัง
“อาหารมาส่งแล้วนะทุกคนวันนี้ทำงานเต็มที่มาก
กินแล้วเก็บด้วยนะผมขี้เกลียดเก็บ ฮ่าๆ” ทุกคนก็ขำกับมุกที่ออกแนวแป้กๆของหัวหน้า
ฮยอนซึงวางกล้องและเดินมานั่งกินข้าวกับดูจุน
ฮยอนซึงกดส่งข้อความหาจุนฮยองว่าเขาทำงานเสร็จแล้วและไม่นานจุนฮยองก็โทรเข้ามา
“ฮัลโหล”
[เมื่อเช้าฉันเพิ่งตื่นน่ะเลยไม่ได้พูดไรเยอะ]
“อ่อ แล้วนายทำไรอยู่”
[นั่งฟังเพลงอยู่ในห้องอัดนี่แหละ
แล้วเป็นไงหมดแรงไหม ฮ่าๆ] จุนฮยองพูดทำเอาให้ฮยอนซึงหน้าร้อนขึ้นมาถึงแม้มันจะเป็นเสียงในโทรศัพท์ก็ตาม
“พูดอะไรเนี่ยอย่ามา นายนั่นแหละ
แค่นี้นะคนบ้าฉันกินข้าวล่ะ” ฮยอนซึงรีบตัดสายไปเพราะเดี๋ยวมันจะยาวไปมากกว่านี้
“มันกวนไรอีกล่ะ” ดูจุนพูดไปยิ้มไปกับนิสัยของเพื่อนตัวเอง
“ก็หมอนี่กวนประสาทไง” กวนได้ตลอดเสียจริง แล้วยิ่งเป็นจุนฮยองนะ ไม่มีทางเลยที่จะไม่เขิน
“ฮ่าๆ” ดูจุนกินข้าวไปก็มองหน้าฮยอนซึงและเลื่อนระดับสายตาตรงคอก็เห็นรอยแดงจางๆมันหน้าสงสัยมาก
“ซึง..คอไปโดนไรมา” ฮยอนซึงก้มหน้ากินข้าวอยู่ถึงกับทำตาโตทันทีแต่ดูจุนมองไม่เห็นว่าเขากำลังตกใจ
“อ่อ..เมื่อยุ่งกัดน่ะ แล้วซึงนอนไม่รู้เรื่องเลยเกาๆมันเลยเป็นรอยแดง”
ดูจุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“หายาทาด้วยนะ” แต่มันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี
พูดเหมือนพี่โยซอบไปเกาะเซจูเลย -.-
แต่ฮยอนซึงไม่รู้หรอกว่าดูจุนเริ่มคิดอะไรแล้ว
คิดมากด้วย…
…………………………………………………………….
@Cube.
จุนฮยองที่นั่งฟังเพลงอยู่ เกิดอาการคันหลังขึ้นมาก็เอามือมาเกาๆข้างในเสื้อและเกาไปโดนจุดที่ฮยอนซึงจิกอีก
“โอ้ย! เจ็บว่ะเกาโดนอีก”
ใบหน้าหล่อหงิดทันทีเมื่อไปโดนจุดที่เป็นแผล
“อ่าวสวัสดีจุนฮยอง
นายเป็นไรเนี่ย” พี่ชายอีซี่อย่างซัมดีเดินเข้ามาพร้อมกับทักเมื่อเห็นจุนฮยองทำหน้าเจ็บๆ
“หลังผมเป็นแผลน่ะพี่
เอ้อพี่มาก็ดี ผมซื้อยามาทา ทาให้หน่อยดิ ผมแสบไปหมดล่ะ” ซัมดีรับหลอดยาจากมือจุนฮยองมา
จุนฮยองก็เปิดเสื้อออกหลังเขามีแต่แผลที่ฮยอนซึงทำไว้
“โหยย
หลังทำไมมีแต่เหมือนรอยเล็บล่ะว่ะ” จุนฮยองไม่ตอบอะไรซัมดีก็ทาต่อไป
“ไปตีกับฮยอนซึงมาหรือไง ฮ่าๆ”
“อือไม่มีไรหรอกพี่”
“ย๊า~~ ฉันรู้ทันนายน่าอ่ะเสร็จแล้ว”
จุนฮยองทกเสื้อลงและเอนหลังลงโซฟา
“ฮีชอลชวนไปร้องคาราโอเกะ”
จุนฮยองขมวดคิ้วอย่างสงสัย ว่ามันเป็นอารมณ์ไหนของเจ๊แกอีก
“หือ? พี่ฮีชอลเนี่ยนะ”
“อือ ฮ่าๆ ไปป่าวๆ”
“มันมีดื่มแน่เลย..เว้นก่อนไม่ได้ไงเมื่อวานก็เพิ่งกินไป”
ถ้าจุนฮยองดื่มติดต่อกันมากๆ มันก็จะทำให้น็อคได้
ช่วงนี้งานก็เริ่มเข้ามา ก็ต้องเว้นช่วงบ้างอะไรบ้าง
“ฮ่าๆเป็นไรว่ะ นายคอแข็งอยู่แล้ว
เมื่อวานฉันกลับก่อนนายนั่งดื่มกับใครว่ะ”
“จูยอน อาฟเตอร์”
“เออดูเหมือเขาสนิทกับนายจังเลย”
ซัมดีสงสัยน้องชายตัวเอง
ที่ค่อนข้างไม่ไปนั่งดื่มกับไอดอลหญิงสักเท่าไรหรอก
“ก็เคยร่วมงานกัน” จุนฮยองตอบเสียงเรียบนิ่ง และมองหน้าจอคอมต่อไป
แต่ความจริงแล้วมันลึกมากกว่านั้นอีก
“อ่อไอ้งานถ่ายนิตยสาร”
“แล้วเธอมากับใคร” จุนฮยองถามซัมดีกลับ เพราะอยู่ดีๆเธอก็มาแบบไม่ได้บอกอะไร
“เห็นมากับเจีย”
“เจียอยู่JYP”
“แต่ฉันเห็นเธอมากับเจียจริงๆนะ
จูยอนดูเหมือนชอบนาย”
“ก็คงงั้นมั้งเขาเคยชวนผมไปกินข้าวบ่อยๆ”
จุนฮยองบอกไปตามความจริง
“นั่นไง..นายแอบคบกับเขาหรือเปล่าเนี่ย”
ซัมดีมองจุนฮยองอย่างจริงจัง เขาไม่คิดว่าจุนฮยองจะกลับไปหาคนอื่นนะ
เพราะว่า ดูเหมือนอยู่กับฮยอนซึงมั่นคงแล้ว
“ป่าวพี่ ผมก็ไปแบบมารยาท”
“เออ..มารยาท~ มารยาทของยงจุนฮยอง” พี่ชายอีซี่ได้ลากเสียงประชดใส่จุนฮยองถึงแม้เขาห่างหายกับจุนฮยองไปหลายปีแต่เขาก็ยังจำนิสัยของจุนฮยองได้ดี
ไอ้คำว่ามารยาทของจุนฮยองมีอะไรแอบแฝงเสมอ
………………………………………………………………………………..
กีกวังมองดงอุนอยู่หลังเวทีจนจบการแสดง
ที่แอบดูเพราะดงอุนดูไม่ค่อยดีเลย ถึงแม้ว่าจะดูไม่ค่อยดีแต่เขาก็ยังทำเต็มที่และยิ้มให้กับแฟนคลับแต่พอหันหลังเท่านั้นเขาก็กลับมาตีหน้านิ่งเหมือนเดิม
พอดงอุนเดินเข้ามาหลังเวทีกีกวังจึงรีบดึงดงอุนมาคุยที่หลบๆคน
“นี่
นายบอกฉันมาสิว่านายเป็นอะไร” สายตาของร่างโปร่งเย็นชามากเขาทำตาหลบไปทางอื่น
“ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในห้องพี่จุนฮยองผมบอกแค่นี้นะไม่อยากพูดพี่คิดเอาเองแล้วกัน”ดงอุนกำลังจะเดินไปแต่กีกวังดึงข้อมืออีกคนไว้ก่อน
“นายก็อย่าไปสนใจสิ นั่นมันเรื่องของเขา
ถ้านายคิดมากนายก็จะเป็นอย่างนี้นะ ใช่..ฉัน..เข้าใจความรู้สึกของนายดีว่าการแอบรักคนที่เขาไม่ได้รักมันจะรู้สึกอย่างไง”
ดงอุนหันมาและดันกีกวังชิดติดกำแพง
“พี่อย่ามาทำเป็นเข้าใจความรู้สึกของผมทุกเรื่องหน่อยเลย!
เพราะอะไรผมบอกอะไรพี่ไปพี่ก็เข้าใจตลอด!” เสียงตะคอกของดงอุนทำเอากีกวังตกใจเป็นอย่างมากจึงผลักดงอุนออกอย่างแรงถึงกับเจ็บตอนนั้นเขากำลังสับสนแล้วพุ่งเข้าไปจูบปากของคนตัวเล็ก
กีกวังโมโหมากผลักดงอุนออกและตบเข้าที่แก้มข้างขวาของดงอุน
“นายมันบ้า!ดงอุน
จำไว้ฉันไม่ใช่ตัวแทนใคร!” พูดจบกีกวังก็วิ่งออกไปไหนไม่รู้
ดงอุนที่ตกใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป
“โถ่โว้ย!” เขาโมโหเขาทำรุนแรงกับกีกวังมากเกินไป…
+ฉากที่ตัดไป
สามารถเข้าไปอ่านได้ในทวิตเตอร์ของไรทนะคะ ปักมุดไว้ค่ะ ^^
+ผิดพลาดคำใดขออภัยด้วยนะคะ
B E A U T
Y ♥ B E A S T
ความคิดเห็น