คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 (แก้ไข)
Chapter
13 ♥
@ร้าน xxxx
หลังจากที่โยซอบรับโทรศัพท์แล้วก็รีบทำอะไรให้เรียบร้อยและฮยอนจุงก็มาส่งโยซอบที่ร้านอาหารที่มีคนนัดไว้
โยซอบเดินไปตรงเคาเตอร์เพื่อถามเรื่องที่เขาถูกนัดมา
"เอ่อ..สวัสดีฮะผมชื่อ ยัง
โยซอบ นะฮธ พอดีมีคนนัดผมมาน่ะครับแต่ผมไม่ทราบชื่อของคนที่นัดผมอ่ะฮะ"
"อ่อค่ะ สักครู่นะคะ”
พยักหน้าคนสวยกำลังค้นหาชื่อของโยซอบในคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว
"เจอแล้วค่ะ ห้องวีไอพีนะคะ
เดินตรงไปในสุดและเลี้ยวซ้ายก็เจอแล้วค่ะ"
"ฮะขอบคุณฮะ"
โยซอบกำลังจะก้าวเท้าเดิน แต่คิดในใจว่าเขาเองยังไม่ได้ถามชื่อคนที่นัดเขาเลย
"คุณฮะ ผมอยากทราบว่าคนที่นัดชื่อไรฮะ"
"อ่อ ชื่อคุณ ยุน
ดูจุนค่ะ" เมื่อพนักงานบอกชื่อนี้ออกมา
แสดงว่าสิ่งที่ตัวเขาคิดก็ถูกน่ะสิเพราะคิดไว้อยู่แล้วต้องเป็นดูจุน
"อ่อฮะ ขอบคุณฮะ"
.
.
.
18.30
โยซอบเดินวนอยู่รอบห้องอยู่นาน เขารู้สึกอย่างนี้อีกแล้วรู้สึกดูจุนผิดนัดโกหกและมาปล่อยให้เขารออีกแล้ว
โยซอบมองรูปหน้าจอโทรศัพท์ของเขา และเมื่อไรคนในรูปจะมา...
ปึก!
เสียงคนเปิดประตูเข้ามาอย่างแรง
และมีเสียงหอบเหมือนวิ่งมาเหนื่อย
ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาไม่เจอคนตัวเล็ก..น้ำตามันเหมือนจะไหลออก
แต่ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกโยซอบยืนอยู่หลังประตูเพื่อหลบดูจุน
"ดูจุนปล่อยให้โยรออีกแล้วนะ..."
โยซอบเดินมาจากหลังประตู ให้ดูจุนได้เห็น เมื่อดูจุนเห็นโยซอบก็รีบวิ่งเข้าไปกอดคนตัวเล็กแน่น
"ดูจุนขอโทษโยวันนี้ดูจุนติดธุระกะทันหัน”
เขาไม่อยากจะแก้ตัวใดๆเลย แต่นี่มันด่วนจนเขาต้องรีบไป
เขาหวังว่าคนตัวเล็กจะเข้าใจ
"แล้วทำไมต้องมานัดวันที่ดูจุนไม่ว่าง?"
บางทีโยซอบเองก็ไม่เข้าใจว่าเวลาที่จะเจอกัน
แต่ทำไมต้องมีสิ่งต่างๆมาขวางไว้ตลอด
"ดูจุนอยากเซอร์ไพร์โย
ดูจุนอยากจะขอโทษทุกอย่าง ดูจุนทำอะไรไปผิดยกโทษให้ดูจุนด้วยนะโย
ดูจุนไม่อยากให้โยไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่ดูจุน"
"คำว่าไม่อยากให้ไปกับคนอื่นโยควรจะพูดนะ"
ดูจุนหยุดฟังเขากำลังงงๆอยู่ว่าโยซอบหมายถึงอะไรในสิ่งที่ต้องการสื่อ
"ไหนบอกดูจุนไม่ได้ยุ่งไรกับเธอคนนั้นไง
ไหนบอกไม่ได้รักแล้ว ผิดนัดโยแล้วไปกับคนอื่น มันน่าเสียใจไหมดูจุน โยรอดูจุนตั้งนานนะ"
โยซอบเริ่มใส่น้ำหนักเสียงลงไปอย่างโมโห เขาไม่ชอบที่ดูจุนมาผิดคำพูดแบบนี้
ทั้งๆที่ดูจุนเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอ
"เธอคนนั้นคือใคร"
"ก็จีน่าไง โยยังเห็นดูจุนไปนั่งดื่มกับจีน่าเพราะอย่างนี้ใช่ไหมถึงได้ไม่มารับโย.."
เล่นเอาใจดูจุนตกไปถึงตาตุ่ม…เพราะตอนนี้โยซอบกำลังเข้าใจผิดไปกันใหญ่
"ไม่ใช่อย่างนั้นเลยโย"
ดูจุนถอดอ้อมกอดออกแล้วจับไหล่โยซอบให้ฟังเรื่องที่เขาจะเล่าต่อไปนี้
"วันนั้นดูจุนติดงานเลยไปรับโยช้าแบตโทรศัพท์ก็หมดเลยรีบขับรถมารับให้เร็วที่สุด
แต่เห็นโยมีคนมารับโยกอดกันด้วยดูจุนเห็นอย่างนั้นเลยขับรถตามโยไปสักพักก็เจอจีน่าเขากำลังมีปัญหาอยู่เลยชวนดื่ม
ตอนนั้นดูจุนก็เสียใจมากที่เห็นโยไปกับใครก็ไม่รู้ ... โย
เขาคนนั้นไม่ได้เป็นไรกับโยใช่ไหม?" โยซอบทำเป็นเงียบเพื่อจะแกล้งดูจุน
นั้นก็หมายความว่าเขาเองก็เข้าใจหมดแล้วเรื่องนี้โยซอบรู้สึกว่าเขาเองนั้นผิดเต็มๆที่ไม่เชื่อใจคนที่เขารักเลย
"เป็น..."
เมื่อดูจุนได้ยินแววตาของเขาเริ่มมีน้ำใสๆคลอรอที่จะไหลแล้ว "พี่น้องกันต่างหาก
พอดีเขาเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเขาเลยมารับโย" โยซอบแลบลิ้นใส่ดูจุนที่ยังมีสีเครียดสุดๆ
"โห
โยเล่นไรเนี่ยใจหายหมดเลยนะ นึกว่าจะเลิกกับดูจุนแล้วซะอีก"
โยซอบเริ่มมีหน้ายิ้มออกมาทำให้ดูจุนเห็นก็ยิ้มออกตามได้และเอื้อมมือไปยีหัวคนรักเบาๆ
"ดูจุนรักโยมากนะ"
"เรื่องนี้คิดไปแล้ว
...โยผิดเองแหละที่ไม่สนใจ แต่ดูจุนเองก็ผิดเหมือนกันนะที่ไปอยู่กับจีน่าน่ะ
โยคิดมากที่สุดเลย"
"ดูจุนก็ไม่ต่างไรจากโยหรอกนะ
อย่าทิ้งดูจุนไปนะ" พูดจบดูจุนก็สวมกอดโยซอบอีกครั้ง"
"อือ โยรักดูจุนนะ"
"ดูจุนขอโทษที่ไปอยู่กับจีน่า ดูจุนรู้ว่าโยไม่ชอบเขาใช่ไหม"
"ไม่รู้สิ" มันก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบ
แต่เวลาก็ไม่มีใครชอบหรอกที่ให้คนที่เรารักไปอยู่กับคนอื่น
"อ่อ
อีกเรื่องนึงโยอย่าไปสนิทกับพี่ของโยมากนะ
เพราะเขาไม่ใช่พี่แท้ของโยเขาจะชอบโยเมื่อไรก็ได้" ดูจุนไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น
เพราะยิ่งใกล้ชิดกันมาเท่าไร คนนั้นอาจจะชอบโยซอบก็ได้
"เขาไม่ได้ชอบโยสักหน่อย
ทีดูจุนกับฮยอนซึงโยยังไม่สั่งเลยนะ"
"นั้นมันน้องแท้ๆแต่ของโยมันไม่ใช่
ดูจุนพูดเพราะหวงโยนะ"
"อือรู้แล้วน่า"
โยซอบบิดไปบิดมากับคำพูดของดูจุนมันทำให้เขาเขินๆ มือใหญ่ยกขึ้นไปยิกแก้มบวมของคนรักเบาๆ
และเขาก็พาโยซอบไปทานข้าวอย่างมีความสุข อย่างที่เขาคิดไว้ ว่าโยซอบต้องเข้าใจเขา
…………………………………………………………….
"เดี๋ยวช่วยเอาไว้ตรงนี้ด้วยนะฮะ"
เสียงของสไตล์ลิสต์คนใหม่ของค่ายกำลังช่วยจัดพื้นที่ในการถ่ายเอ็มวี
"กาแฟหน่อยไหมครับ?
คุณสไตล์ลิสต์กีกวัง"
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูกีกวังทำเอาเขาสะดุ้งขึ้น
"โอ้ะ ! ดงอุนตกใจหมดเลย"
กีกวังหันไปมองร่างโปร่งที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันอยู่แล้ว
"อะไรกันครับ
กลัวใครอยู่" ดงอุนพูดไปขำไปและยื่นกาแฟให้กับกีกวัง
"ขอบคุณนะ" กีกวังรับกาแฟไปแล้วดื่ม
และเดินถือของเต็มไม้เต็มพวกเสื้อผ้านักร้องที่จะให้ใส่วันนี้
"อ้าว สวัสดีดงอุน กีกวัง
เป็นไงสไตล์ลิสต์คนใหม่งานเหนื่อยหรือเปล่า" ฮยอนซึงที่เดินมาทีหลังก็เจอสองคนนี้กำลังคุยกันอยู่จึงเดินเข้าไปทักทาย
"ก็ไม่มากฮะ สนุกดีฮะ" กีกวังยิ้มกว้างอย่างร่าเริงให้ฮยอนซึงและดงอุนเห็นว่าเขานั่นไม่ได้เหนื่อยอะไรมาก
แต่ความจริงมันก็เหนื่อยนะ เพราะต้องถือนู่นนี้ยกนั้นนี่
เงินเดือนเยอะก็ต้องทำงานให้คุ้มสิเป็นเรื่องธรรมดา
"ดีแล้ว"
"พี่ครับ ช่วยถือของ" ดงอุนเอ่ยอาสาจะถือกระเป๋ากล้องอันหนักของฮยอนซึง
"ไม่ต้องเลย
ทำไมนายไม่ช่วยกีกวังถือเยอะกว่าฉันอีกนะ เสื้อผ้าอะไรเยอะแยะเต็มมือเลย" ฮยอนซึงชี้ไปที่ของกีกวังและลงเสียงดุดงอุนนิดหน่อย
อีกอย่าง เขาไม่อยากให้ดงอุนต้องมาคิดอะไรกับเขาอีก
"อ่อไม่เป็นไรหรอกฮะ ^^
งั้นผมไปล่ะแล้วเจอกันนะฮะ"
สุดท้ายคนที่ดงอุนช่วยถือคือฮยอนซึงกีกวังก็รู้สึกน้อยใจนิดหน่อยที่ดงอุนไม่ช่วยถือของแต่ก็เรียกร้องไม่ได้อยู่ดี
เพราะเขาไม่ได้สำคัญอะไร
ครืน..ครืน...
'แม่'
"ฮัลโหลฮะแม่"
[กีกวังลูกทำอะไรอยู่?]
"อ่อผมทำงานอยู่ฮะแม่
แม่มีไรหรือเปล่าฮะ"
[ป่าวหรอก ลูกยุ่งอยู่ไหม?]
"ไม่ฮะแม่
แม่ต้องมีอะไรแน่ๆเลย"
"กีกวังจ้ะเดี๋ยวอะไรพี่หน่อยว่างไหม?"
เสียงของชินเฮแทรกขึ้นมาทำเอาเขาคุยกับแม่อย่างไม่รู้เรื่อง
กีกวังเลยตอบตกลงแต่ขอเวลาแปปนึงชินเฮก็โอเค
“แม่ฮะ”
[แม่จะถามว่าเย็นนี้
จะกลับมากินข้าวที่บ้านไหม?]
"ไม่น่าจะได้กินนะฮะ
แม่กินก่อนเลยแล้วแม่กินยาด้วยนะฮะ"
[จ้าๆตั้งใจทำงานนะ]
"ฮะแล้วเจอกันฮะ"
.
"ตลกล่ะนาบจะช่วยฉันถือทำไมเนี่ยทำไมไม่ช่วยกีกวัง"
ฮยอนซึงยังคงไม่เข้าใจทำไมถึงไม่ช่วยกีกวัง ยัดเยียดดงอุนให้กีกวังได้เขาทำเลย
"เอาเถอะครับพี่
พี่จุนฮยองไม่อยู่ผมก็ต้องช่วยพี่ดิ" ดงอุนก็แก้ตัวไป เพราะความรู้สึกเขาอยากจะช่วยร่างบางมากกว่า
"หรออ
นู่นพี่นายยืนคุยอยู่กับพระเอกMVนู่นเดินเข้ามาไม่เห็นเลยไง"
ฮยอนซึงชี้นิ้วเรียวไปยังจุนฮยองที่ยืนคุยกับจินอุน2AM
"โอเคครับยอมๆ" ดงอุนก้มหน้าและยกมือขึ้นสองข้าง
"มาแล้วหรอ"
ร่างสูงที่เห็นร่างบางมาถึงแล้วก็เลยขอตัวจินอุนเพื่อมาหาแฟนเขาเอง
"อือ หิวข้าวมากเลย"
จุนฮยองและฮยอนซึงก็คุยกันอย่างเหมือนเดิมจึงไม่มีคำเว้นว่างไหนให้ดงอุนได้แทรกขึ้นเลย
เขาจึงเดินออกห่างมา
การทำงานเริ่มขึ้นฮยอนซึงก็เตรียมถ่ายฉากและบรรยากาศเบื้องหลัง
จุนฮยองที่มีหน้าที่มาเฝ้าแฟนและดู ก็กดโทรศัพท์ดูเฉยๆ
สักพักก็มีข้อความจากเบอร์แปลกแต่เขาก็จำได้ว่าเป็นเบอร์ใคร
'วันนี้คุณว่างไหมค่ะ?
ไปทานข้าวกันไหมค่ะพอดีวันนี้ตารางงานฉันว่างถ้าคุณว่างเจอกันที่ร้าน
xxxx นะคะ ^^ จูยอน' จุนฮยองเห็นข้อความก็หันหน้าไปหาดงอุน
"เฮ้ยๆดงอุน" จุนฮยองที่นั่งอยู่เก้าอี้เรียกน้องชายที่ยืนดูการถ่ายทำอย่างตั้งใจ
"หือ ว่าไงพี่"
"ฉันไปธุระข้างนอก ก่อนบอกฮยอนซึงด้วยเดี๋ยวรีบกลับมา"
ดงอุนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
สุดท้ายจุนฮยองก็อดไม่ได้อยู่ดีที่ต้องไปกับคนอื่นเจ้าพ่อแบดบอยมันเลิกไม่ได้จริงๆ
ก็แค่ลองดู ของใหม่จะเป็นไง
……………………………………………………………
@ร้าน xxxxx
เมื่อจุนฮยองมาถึงก็ยังมองไม่เห็นจูยอนเลยกดเบอร์ที่ส่งข้อความมาโทรออกไป
"ผมอยู่หน้าร้านแล้วนะ"
[ฉันอยู่ข้างหลังคุณนะ] จูยอนชะโงกหน้าไปที่ข้างตัวจุนฮยองและส่งรอยยิ้มสดใสนั้นมาให้
"อ่อสวัสดีครับ"
จุนฮยองหันหลังไปทักทายจูยอน เขาปลอมตัวซะคนอื่นสงสัยไม่ได้เลย
"คุณคงจำฉันไม่ได้สินะ ฮ่าๆ
เข้าไปทานดีกว่าค่ะฉันหิวแล้วคุณยังไม่ทานเหมือนกันใช่ไหมค่ะ?"
"ครับ"
จูยอนทำท่าทางน่ารักใส่จุนฮยองทำให้จุนฮยองยิ้มให้บ่อยๆ
การที่เขามากินข้าวกับคนอื่นจนลืมนึกถึงคนที่บ่นหิวข้าวไปเมื่อเช้าเลย..
.
.
.
"อ่า!
เรียบร้อยโหเหนื่อยซะมัดเลยไม่มีพี่ดูจุนเนี่ย" ฮยอนซึงขยับร่างกายไปเรื่อยและบ่นถึงพี่ชายของตัวเองที่ไร้การติดต่อของวันนี้เลย
"ผมช่วยเก็บของครับ"
ดงอุนเดินมาช่วยเก็บของและให้ฮยอนซึงนั่งพักเพราะยืนตลอดทำให้ปวดขา
"อ่าวแล้วจุนฮยองไปไหนล่ะ?"
ฮยอนซึงที่มองหาจุนฮยองไม่เจอจึงหันไปถามน้องชายตัวดี
"พี่เขาบอกไปทำธุระน่ะ
เดี๋ยวกลับมา" ฮยอนซึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็ไม่มีสักสายที่โทรมาไม่มีสักข้อความที่ส่งมาบอกเขาเลย กดโทรออกก็ปิดเครื่อง
"ดงอุนพี่นายปิดเครื่อง
-.-" คิ้วของฮยอนซึงเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด
"แบตหมดมั้งครับ
เดี๋ยวพี่หิวข้าวใช่ป่าวไปกินกับผมก่อนก็ได้"
พอทั้งสองเก็บของเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาข้างสตูดิโอที่เขาทำเอ็มเพื่อจะออกไปหาอะไรทาน
แต่ออกมาเจอสาววันกลางอายุสักจะ60กว่าได้เดินถือกล่องข้าวมาหลายกล่องทำให้ดูพะรุงพะลังมาก
เมื่อฮยอนซึงเห็นจึงเข้าไปช่วย
"โอ้ะ
สวัสดีครับคุณป้าคุณป้ามาหาใครหรอฮะ ถือของมาซะเยอะเลย"
ฮยอนซึงถามคล้ายๆติดตลกและยิ้มกวางให้กับผู้หญิงคนนั้น
"อ่ะอ่อ ป้ามาหาลูกชายป้าจ๊ะ
ชื่อกีกวังหนูรู้จักไหมจ๊ะ?"
"อ่อกีกวังสนิทกับผมเลยฮะ
เดี๋ยวผมพาไปหานะฮะ ผมช่วยถือนะฮะ" แม่กีกวังก็ให้ฮยอนซึงช่วยถือของเป็นบางส่วนและเดินนำไปยังห้องสไตล์ลิสต์ที่กีกวังอยู่
"ห้องนี้ล่ะฮะคุณป้า"
ดงอุนเดินส่องกระจกเล็กๆที่ติดอยู่ตรงประตูแต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่
"พี่ครับผมว่าเหมือนไม่มีใครอยู่เลยนะ"
"หรอเข้าไปดูหน่อย" ฮยอนซึงดันประตูเข้าไปก็เจอว่างป่าวเลยตะโกนเรียกหา
"กีกวังอาา อยู่ไหม?
กีกวังอา" เสียงวิ่งดังมาจากข้างหลังที่กั้นอีกแถบที่กั้นไว้
"ฮะ ฮะ
ผมมาแล้ว....อ่าวแม่" กีกวังเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างงงๆว่าแม่เขามาได้ไง
"แม่มาได้ไงฮะเนี่ย?"
"พอดีแม่ทำกับข้าวไว้เยอะน่ะของที่ลูกชอบหมดเลยแม่ทำแล้วแต่ลูกโทรมาว่าจะไม่กลับแม่เสียดายน่ะเลยเอามาให้ลูกที่นี้"
กีกวังยิ้มหน้าบานทันที
"ขอบคุณฮะแม่
แต่แม่ไม่สบายอยู่นะฮะ"
"งั้นผมกับดงอุนขอตัวก่อนนะฮะคุณป้า"
ฮยอนซึงกับดงอุนกำลังก้มหัวให้กับแม่กีกวังแต่กีกวังแทรกขึ้นมาก่อน
"พี่ฮยอนซึงดงอุนทานด้วยนะ
แม่ผมทำมาเยอะมากรู้สึกจะกินไม่หมด"
"โอ้วว
งั้นวันนี้ฝากท้องด้วยนะกีกวังนะฮะคุณป้า"
"จ้า"
พอข้าววางเสร็จพอเข้ามาดงอุนปั๊บเจ้าตัวก็บ่นทันทีเรื่องที่ทานข้าวช้าเพราะรอฮยอนซึงก็ไม่มีใครให้เขารอแต่หัวใจเขารอเองมากกว่า
………………………………………………………..
18.00 PM
นิ้วเรียวกดย้ำเบอร์เดิมมาเป็นหลายรอบแล้วแต่ก็มีเสียงให้ฝากข้อความ
“เห้ย ทำไมปิดเครื่องเนี่ย นายหายไปนานมากแล้วนะ”
ร่างบางเดินไปเดินมาอยู่ในห้องของจุนฮยองและสุดท้ายเขาก็เผลอหลับไป
.
.
.
เก๊ะ..เสียงลูกบิดประตูเปิดและปิดลง
ร่างสูงเดินตรงเข้าไปตรงห้องรับแขกเห็นทีวีเปิดอยู่พร้อมกับร่างบางที่นอนหดตัวอยู่โซฟาและโทรศัพท์ก็คามืออยู่
“หึ ทำไมนายมานอนตรงนี้เนี่ย”
จุนฮยองเลยเดินไปช้อนตัวฮยอนซึงขึ้นเพื่ออุ้มให้ไปนอนในห้องแต่เหมือนจุนฮยองจะทำแรงไปหน่อยทำให้ฮยอนซึงสะดุ้งตื่น
“โอ้ะ! จุนฮยอง” ฮยอนซึงเอ่ยเรียกคนที่กำลังอุ้มเขาอยู่
“หือ?”
“นายกลับมาแล้วหรอ”
“ผีมั้งเนี่ย
แล้วมานอนทำไมตรงนี้อากาศมันหนาวนะ”
“พอดีฉันรอนายน่ะสงสัยเผลอหลับไป
นายปล่อยฉันลงก่อนก็ได้”
“ไม่ต้องหรอก” จุนฮยองเดินเข้าไปในห้องนอนและปล่อยฮยอนซึงลงกับเตียงและตัวเขาเองก็กำลังจะไปอาบน้ำ
“นี่จุนฮยอง นายไปไหนมาหรอ?”
ฮยอนซึงถามอย่างสงสัยเพราะเขาก็หายไปเลยบอกแต่ดงอุนไว้ข้อความก็ไม่มีส่งมาบอก
“เอ่อ..ฉันไปข้างนอกกับพี่ซัมดีมาน่ะ
โทษทีที่ฉันไม่ได้บอก” จุนฮยองเอ่ยบอกฮยอนซึงโดยที่ไม่ได้มองหน้า
เพราะกำลังจะถอดเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ
“อ่อไม่เป็นไร ไปอาบน้ำได้แล้วไป”
ฮยอนซึงไล่จุนฮยองไปอาบน้ำ
จุนฮยองเดินเข้ามาใกล้ๆและก้มหน้ายิ้มมุมปากให้ฮยอนซึง
“ครับ” ทุกอย่างมันก็ยังเขินๆอยู่ดีแหละ
……………………………………………………………
เช้าวันใหม่..มีเสียงดังเหมือนมีคนทำกับข้าวอยู่ในห้องครัวเสียงพวกนั้นทำให้จุนฮยองตื่น
และ
เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อตอนเช้าๆอย่างนี้มีเสียงอะไรดังไปหมด
“จางฮยอนซึง
นายทำอะไรของนายเนี่ยและไม่ปิดประตูห้องให้ฉันอีก ห๊ะ” จุนฮยองเดินงูงี่ออกจากห้องมาเจอดูจุนที่นั่งดูบอลอยู่
“โอ้วตื่นแล้วหรอว่ะ?” ดูจุนทักทายเจ้าของห้องโดยที่สายไม่ได้ละจากจอทีวีเลย
“มาทำอะไรห้องฉันเนี่ย” จุนฮยองเดินแบบงงๆมานั่งดูทีวีกับดูจุน
“น้องฉันชวนมากินข้าวที่ห้องแก นู่นทำกันอยู่สองคนน่ะ” ดูจุนชี้ไปตรงห้องครัวที่เห็นโยซอบกับฮยอนซึงจับนู่นจับนี้
“เออๆฉันไปล้างหน้าก่อน” จุนฮยองไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยและเดินมารับประทานอาหารเช้าฝีมือแฟนของเขา
“โอ้ะจุนฮยองนายตื่นนานยัง” ฮยอนซึงถามจุนฮยองที่เดินออกมาจากห้องน้ำ และเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่
“นานแล้วล่ะ” แล้วทุกคนก็จบบทสนทนาก็กินกันอย่างเดียวแสดงว่ามันต้องอร่อย
“เออนี่ ดีกันแล้วหรือไงสองคนนี้”
จู่ๆจุนฮยองก็พูดขึ้นแต่สองคนนั้นก็รู้ตัวว่าเป็นเขา
“เออๆนานล่ะ” ดูจุนบอกปัดๆ และกินข้าวคำใหญ่
“อ่อ ฮ่าๆ
นี่โยซอบรู้ไหมตอนที่ทะเลาะกัน ดูจุนโทรมาหาฉันจะร้อง..อือๆ” จุนฮยองยังพูดไม่จบมือหนาของดูจุนปิดปากจุนฮยองไม่ให้พูดไรทั้งสิ้น
“หุบปากเลย อยากตายหรือไงห๊ะ!!”
“เดี๋ยว (มึง) จะตายก่อน (กู) นะ”
จุนฮยองพูดและเซนเซอร์คำหยาบเอาเองทำให้ฮยอนซึงและโยซอบที่เห็นสองคนนี้เถียงกันก็อดขำไม่ได้
“ฮ่าๆ พอได้แล้วสองคน
จุนฮยองวันนี้นายไปกับฉันไหมวันนี้ฉันมีนัดสัมภาษณ์เรื่องการถ่ายรูปกับพี่ดูจุนน่ะ”
ฮยอนซึงถามจุนฮยอง เพราะช่วงนี้จุนฮยองชอบหายไปบ่อยๆ ก็ไม่รู้ว่าว่างหรือไม่ว่ากันแน่
จึงถามไว้ก่อนดีกว่า
“ที่ไหน?”
“สตูฉันนี่แหละ”
“อ่ออื้มๆได้” จุนฮยองตอบตกลงไปเพราะวันนี้ไม่มีนัดอะไร
…………………………………………………………………..
“สวัสดีครับผมยุนดูจุน”
“สวัสดีฮะผมจางฮยอนซึง” ทั้งสองก้มหัวทักทายพิธีกรที่มาสัมภาษณ์พวกเขาวันนี้
Q : คุณเป็นพี่น้องแท้กันแท้ๆหรือเปล่าค่ะ?
DJ : ครับแท้
ดูจุนตอบด้วยรอยยิ้มที่โปรยเสน่ห์เอาสุดๆ
ใครมองก็ตาคาหนังสือหมด
Q : แต่หน้าตาไม่ค่อยคล้ายเลย
DJ : มีคนทักเยอะครับ ฮ่าๆ
Q : ช่างกล้องอย่างคุณดูจุนนี้ใครๆก็รู้จักและโด่งดังในการถ่ายภาพของนักร้องด้วย
ส่วนใหญ่นี่เยอะไหมค่ะที่มีนักร้องมา
DJ : ครับก็เยอะครับมีทั้งดาราถ่ายแบบลงหนังสือถ่ายปกอัลบั้มนางแบบนายแบบพวกนี้ก็จะมีครับ
Q : แล้วพวกที่ประจำล่ะค่ะ?
HS : ประจำก็จะมี ค่ายคิวบ์
ค่ายเจวายพี บาวอายเกิล SNSD SJ อะไรพวกนี้น่ะฮะ
Q : โหเยอะเหมือนกันนะคะ
สงสัยนักร้องสาวๆที่มาถ่ายจะใจละลายกับช่างกล้องก่อนนะคะเนี่ย ฮ่าๆ
DJ : ก็คงไม่หรอกครับ
ฮ่าๆเพราะมีช่างกล้องผู้หญิงด้วยเวลาที่ผมไม่อยู่หรือฮยอนซึงไม่อยู่หรือผมขี้เหนื่อยๆ
ฮ่าๆ
Q : เป็นช่างกล้องที่ชิลมากนะคะ
จะถามคุณดูจุนก่อนนะคะว่าเป็นความฝันตั้งแต่เด็กๆเลยหรือเปล่าค่ะที่อยากเป็นช่างภาพ
DJ : ก็…ตั้งแต่ตอนมัธยมเลยครับผมชอบการถ่ายรูปเวลาผมเห็นภาพสวยๆผมก็อยากจะเก็บมันไว้
แต่ตอนนั้นผมไม่มีกล้อง ชีวิตของผมผ่านอะไรมามากมาย
ผมทำงานพาร์ทไทม์มาหลายปีกว่าผมจะมีกล้องตัวหนึ่งตอนนั้นผมแข่งขันการถ่ายรูปกับโรงเรียนผมชนะครับเป็นสิ่งที่โชคดีและผมคิดว่านี้แหละครับอาชีพในอนาคตของผมและผมคิดว่ามันต้องดีและสุดท้ายมันก็ออกมาดีมากครับ
Q : อ๋อ มันคงต้องลำบากน่าดูเลยสินะคะ
DJ : ใช่ครับมันก็ลำบากอยู่ ซึ่งตอนนั้นผมอยู่กับฮยอนซึงสองคนด้วย
Q : อ่อ
ก็ดีแล้วนะคะที่ประสบความสำเร็จ แล้วคุณฮยอนซึงล่ะคะ ฝันเหมือนพี่ชายหรือเปล่าค่ะ?
HJ : ไม่ฮะ แต่ก็ชอบนะการถ่ายรูป
แต่ผมชอบเรื่องการเต้นมากกว่า ผมเคยคิดอยากจะไปเป็นครูสอนเต้นและเป็นนักร้อง
ผมคิดไปคิดมาอยู่ช่วยพี่ดูจุนมันคงจะดีกว่า
Q : อ้าวทำไมคุณไม่ลองล่ะคะ?
เพื่อจะได้นะ
DJ : เขาเลยลองแล้วนะครับ
แต่เหมือนจะไม่ผ่าน
Q : ทำไมถึงไม่ผ่านค่ะ?
HJ : ตอนนั้นมีคนที่ดีกว่าผมเยอะไงล่ะครับ
ฮ่าๆ
ตอนนั้นผมก็เป็นเด็กม.ปลายที่ทำการฝึกด้วยตนเองทุกคนเลยมองว่ามันไม่ค่อยดีสักเท่าไร
Q : อ่อแล้วเสียงร้องคุณล่ะ?
DJ : ฮยอนซึงร้องเพลงเพราะนะครับ
Q : โชว์หน่อยได้ไหมค่ะ?
HJ : ฮ่าๆเอางั้นเลยหรอครับ You’re
my dream girl มอม ชุล ซู กา ออบ ซอ นาน จอม จอม ดอ จอม จอมดอ เน เก
ปา จยอ ดือ นา บวา baby
*Dream girl
: Beast
Q : โอ้ววเพราะมากเลยนะคะถึงมันจะท่อนเล็กๆน้อยๆ เต้นล่ะคะ?
HJ : ของดนะฮะ ฮ่าๆ
Q : คุณดูจุนมีความสามารถอะไรบ้างคะเนี่ย
DJ : ผมทำได้ทุกอย่างเลย
บอกไปเดี๋ยวรายการจะยาวนะครับ ฮ่าๆ
Q : เอาไว้วันหลังนะคะคุณต้องทำให้ดูด้วย
DJ : ครับ
Q : แล้วสองคนนี้มีคุณรู้ใจหรือยังค่ะ?
คุณดูจุนคุณฮยอนซึง จากแฟนๆของคุณเลยนะคะเนี่ยเขาอยากรู้กันมาก
DJ : ผมมีแล้วครับ ฮ่าๆ
Q : สงสัยจะเป็นคนในทวิตเตอร์ใช่ไหมคะ?
DJ : ใช่ครับ
Q : โอ้ววน่ารักมากเลยนะคะ
แล้วคุณฮยอนซึงมีหรือยังค่ะ?
HJ : มีแล้วฮะ
Q : ใครเอ่ย? พอบอกเราได้ไหม?ใบ้หน่อย
HJ : จ. ฮะ ฮ่าๆ
Q : น้อยนิดมากแต่ไม่เป็นไรค่ะเราจะตามหาเองคะ
คบกันมานานยังค่ะของคุณดูจุน
DJ : 2ปีได้แล้วครับ
Q : นานมากเลยนะคะเนี่ย ฮ่าๆ
แล้วคุณฮยอนซึงล่ะค่ะ?
HJ : 5 เดือนแล้วครับ
Q : ก็เพิ่งคบกันสินะคะ
เอ่อ..คุณฮยอนซึงคะถามจริงๆนะคุณเคยโดนทักเป็นผู้หญิงไหมค่ะ
HJ : ฮ่าๆบ่อยมากเลยครับ
ตอนผมอยู่ม.ปลายผมจะไว้ผมยาวพอผมเข้าห้องน้ำชายก็จะมักโดนไล่ไปห้องน้ำหญิง
Q : แล้วคุณไปไหมค่ะ?
HJ : ไปครับ ฮ่าๆ
Q : แล้วผู้หญิงในห้องน้ำเป็นไงค่ะ?
ฮ่าๆ
HJ : พวกเขาแค่มองเฉยๆและผมก็เดินไปล้างมือแค่นั้นเองครับ
Q : แสดงว่าเหมือนจริงๆแล้วปัจจุบันนี้มีคนทักอยู่ไหมค่ะ?
HJ : ก็มีนะฮะ
Q : อ่อ อ่าฉันลืมไปเลยคำถามนี้
ได้ข่าวว่าคุณรถคว่ำใช่ไหมค่ะ?
DJ : ครับแต่ไม่ได้คว่ำนะครับแค่หักหลบไปชนกับต้นไม้
Q : อ๋อแล้วแขนคุณก็ได้รับบาดเจ็บด้วยเป็นไงบ้างค่ะ?
ได้ข่าวว่าคุณเกือบจะทำงานถ่ายรูปไม่ได้
DJ : ครับก็เกือบๆจะกลับมาไม่ได้แล้ว
พอดีมันถูกแรงกระแทกหนักไปหน่อย ผมเพิ่งได้ถอดเฝือกได้อาทิตย์เดียว แขนก็ยังไม่หายดีแล้วก็เกิดอุบัติเหตุที่สตูผมอีกก็โดนแขนผมอีกมันเลยซวยเลยไปใหญ่เลย
ฮ่าๆ
Q : โหแล้วตอนนี้มันหายดียังค่ะ?
DJ : ก็ดีขึ้นแล้วครับตอนนี้ผมก็กลับมาลุยงานได้เหมือนเดิม
Q : อ่อ
ฉันล่ะอยากสัมภาษณ์คุณสองคนมากแต่คุณไม่ว่างสักทีคราวนี้ว่างก็ดีใจมากเลยเพราะคุณสองคนเหมือนช่างภาพอันแสนที่เงียบและลับมาก
คุณรู้กันไหมค่ะว่ามีแฟนคลับเยอะมาก
DJ : อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ
แต่เคยมีแฟนคลับมานั่งรอหน้าสตูและซื้อของมาให้อย่างไงก็ขอบคุณนะครับ ^^
Q : เอาล่ะคะเราจะจบบทสัมภาษณ์เพียงเท่านี้นะคะถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลยนะคะที่จะได้เป็นช่างกล้อง
งั้นลาไปก่อนนะคะ สวัสดีคะ
DJ : สวัสดีครับ
HJ : สวัสดีฮะ
.
“โอ้ยยยยย เสร็จสักที” ฮยอนซึงเดินมายังห้องแต่งหน้าที่จุนฮยองนั่งรอระหว่างรอเขาก็นั่งเล่นไอแพดอยู่
“เหนื่อยอย่างไงก็แค่นั่งตอบคำถาม”
“นิดหน่อยเป็นครั้งแรกน่ะที่คนมาสัมภาษณ์
แล้วเล่นไรอยู่เนี่ย” ฮยอนซึงขยับเข้าไปใกล้จุนฮยองไปดูว่าเล่นเกมอะไรอยู่
“เล่นบ้างดิ”
“ไม่ให้”
“โห ขี้หวง ชิ!”
“นี่…” จุนฮยองเอ่ยถามทั้งๆที่สายตายังคงจดจอไปที่ไอแพด
“หืม?”
“นายจำได้ด้วยหรอว่าเราคบกันมากี่เดือน”
เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ฮยอนซึงจำว่าคบกันมานานเท่าไร
เพราะเหมือนเรื่องราวเขาและฮยอนซึงนั้นดำเนินไปทุกวัน มันทำให้เขาจำไม่ได้
“อื้อจำได้ดิ นายจำไม่ได้หรอ”
“ไม่อ่ะ” ฮยอนซึงเริ่มขึ้นเมื่อจุนฮยองไม่ใส่ใจอะไรเลย
“ก็ไม่เห็นจำเป็นเลยที่ต้องนับ แค่เราอยู่กันอย่างนี้ก็สำคัญกว่าวันเวลาแล้ว”
“โอ้ะๆจะอ้วกกกก” ร่างบางแกล้งทำเหมือนจะอ้วก แต่รอยยิ้มนั้นทำให้แก้มจะแตกอยู่แล้ว
“หึ”
“นายกินไรผิดหรือเปล่า? เมื่อเช้าตอนทำกับข้าวฉันป่าวใส่ไรไปนะ” ฮยอนซึงทำท่าคิดอยู่
“หึ” จุนฮยองหันหน้าไปหาฮยอนซึง
และกดจูบลงกับริมฝีปากของฮยอนซึงทำเอาหน้าฮยอนซึงหน้าแดงอย่างกับมะเขือเทศ มือหนาของจุนฮยองปล่อยจากไอแพดและประคองหน้าเรียวของฮยอนซึงอย่างเบาๆและมอบจูบอันแสนหวานและฮยอนซึงอยู่นั้น
ครืน..ครืน…
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจุนฮยองสั่นเหมือนกับมีข้อความเข้า
จุนฮยองถอนริมฝีปากออกจากปากฮยอนซึงและสนใจกับข้อความที่เข้ามาในโทรศัพท์ทำเอาฮยอนซึงงงนิดหน่อย
“อ่ะแฮ่มๆ!” เสียงมาจากหน้าห้องฮยอนซึงหันไปเจอยูอียืนอยู่และเหมือนจะคุยอะไรบ้างอย่างด้วย
“เดี๋ยวฉันมานะจุนฮยอง”
“อื้มๆ” และฮยอนซึงก็เดินออกห้องนอกไปคุยกับยูอี
“พี่มีไรหรอฮะ?”
“พอดีจะคุยธุระด้วยนิดหน่อยน่ะ
พอดีคนที่มาสัมภาษณ์น่ะเขาจะลงเป็นวีดีโอและหนังสือด้วยเขาบอกให้นายรอดูและพรุ่งนี้ฉันจะขอลาหน่อย”
“หืม? ฮ่าๆพี่น่าจะบอกพี่ดูจุนนะซึงไม่ใช่หัวหน้าใหญ่”
เพราะถ้าทำการลา ต้องขอ ที่ยุนดูจุนเลย แต่ ผลสรุปไม่รู้นะ
เพราะบอสนี่ดุยิ่งกว่าอะไร
“หือดูจุนคงไม่ให้ฉันไปแน่ถ้าไม่ใช่เรื่องครอบครัว
พรุ่งนี้เพื่อนฉันมาจากต่างประเทศน่ะเขาอยากให้ฉันพาเที่ยวแล้วพรุ่งดันมีนัดถ่ายของบีเอพีและเอพิ้งฉันอยากจะมาขอนายน่ะวันหนึ่งน้า”
ยูอีทำท่าอ้อนฮยอนซึง
ฮยอนซึงเองไม่ซีกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วล่ะเขาก็ทำได้กับดูจุนสองคนแต่ดูจุนเหมือนจะไม่อยากให้ทีมงานหยุดหรอก
“ฮะๆได้ฮะ พรุ่งนี้ซึงจะโกหกให้ว่าพี่ยูอีไปกับครอบครัว”
“ดูจุนจะเชื่อหรอ? =.=” ยูอีขมวดคิ้วอย่างกังวล เพราะเคยโกหกตายุนดูจุนไปแล้วหลายครั้ง
และก็โดนจับได้ทุกครั้ง
“เชื่อดิ
ซึงพูดไรเชื่อหมดแหละมันก็ไม่ใช่งานเยอะไรเลยนะพรุ่งนี้”
“โอเคขอบคุณนายมากฮยอนซึง เอ่อ….”
“…..?” ยูอีจะพูดไรบางอย่างเหมือนไม่กล้าพูด
“พี่จะพูดไรหรอฮะ?”
“เอ่อ…..ฉันเห็น…เออ!มันเป็นเพียงความบังเอิญนะไม่ได้จงใจ” ฮยอนซึงงงว่ายูอีเห็นอะไรเขาก็พยายามนึก
มันต้องเป็นเรื่องที่เขาจูบกับจุนฮยองเมื่อกี้แน่เลย เลยชี้ไปที่ปาก
“อือโทษทีนะ
ฉันเองนะชอบจุนฮยองมากแต่เขากลับเลือกนายมันน่าโมโหซะมัดเลยว่าม่ะ?”
คิดว่าจะได้มา แต่สุดท้ายก็เป็นสิ่งตัวเองแค่หวัง
“แต่ทำไมพี่ถึงชอบจุนฮยองล่ะฮะ?”
ฮยอนซึงถามเหตุผลกับยูอีไป เขาอยากรู้ว่า
เหตุผลน่ะมันจะเหมือนกับเขาไหม จะมีคนคิดเหมือนเขาไหม
“จุนฮยองดูแลนายดีไหม?”
“ก็ดีนะฮะ”
“ชอบพูดหวานใส่ๆนายบ่อยม่ะ”
“ก็พอประมาณฮะ?”
“บางครั้งเขาทำตัวแตกต่างจากลุคเขาม่ะ”
“มีฮะ” ยูอี ยิ่งคำถามใส่รัวๆ ทำให้ฮยอนซึงงง
ตกลงที่เขาขอเหตุผลยูอีไป มันจะได้ไหม
“อ่า~ นั้นแหละสิ่งที่ใครๆก็ต้องการแถมแบดบอยอีกต่างหาก
เขาว่ากันว่าจุนฮยองเจ้าชู้มากน่ะหมายถึงเขาชอบเล่นด้วยกับคนที่ชอบเขาน่ะคล้ายๆให้ความหวังนี้…ฉันไม่ได้ยุไรนะแค่พูดให้ฟัง” ยูอีส่ายหัวปฏิเสธอย่างรุนแรงเพื่อไม่ให้
ฮยอนซึงเข้าใจผิด
“อ่อซึงเข้าใจนะพี่ดูจุนก็เคยพูดใครๆก็เคยพูดทั้งนั้นซึงก็ดูก็รู้ว่าจุนฮยองก็เจ้าชู้ไม่ใช่เล่น
แต่ซึงจะปราบเขาอยู่มัดเองแหละ”
“อือก็ดีแล้วแหละดูเหมือนจุนฮยองจะเชื่อนายมากด้วยนะ
เออแล้วก็ขอโทษนะที่ชักสีหน้าใส่นายบ่อยๆ”
“ซึงรู้ฮะว่าเรื่องไร”
“อือ หากาแฟกินไหม?”
“ก็ดีนะฮะเดี๋ยวซื้อฝากพี่ดูจุนพี่โยซอบและจุนฮยองด้วย”
“อื้ม
เออแล้วเรื่องจีน่าอ่ะเล่าให้หน่อยสิ” ระหว่างเดินไปฮยอนซึวก็เล่าเรื่องจีน่าให้ยูอีฟังยูอีก็เข้าใจทุกอย่างว่ามันเป็นมาอย่างไงรวมถึงเรื่องที่ทะเลาะกับโยซอบด้วย
ยูอีเลยมองจีน่าเป็นนางร้ายไปเลยเพราะสิ่งที่เขาทำเหมือนกับต้องการแย่งชัดๆ
.
.
“เฮ้ย! โย่วเพื่อน” เสียงดูจุนดังมาแต่ใกล้และหลังก็ตามมาด้วยโยซอบ
“อะไรว่ะงานเสร็จแล้วไง” ดูจุนเดินลัลลามาแต่ไกล ผมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆจุนฮยอง
“เออเสร็จแล้วซึงไปไหนว่ะ?”
เขาถามหาน้องชายเขาที่เห็นอยู่กับจุนฮยอง
“ไปกับยูอีแต่ไม่รู้ไปไหน”
ดูจุนเห็นจุนฮยองก้มหน้าก้มตาเล่นแต่โทรศัพท์เลยเดินไปนั่งข้างๆ
“เล่นเกมไรว่ะ”
“ป่าวคุยธุระอยู่ เห้ยอย่าดูดิ”
ดูจุนชะโงกหน้าไปดูแต่โดนจุนฮยองผลักหน้าเอาไว้
“นอกใจน้องตรูหรอ?”
“ป่าวเว้ย” พูดเสร็จจุนฮยองเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
“มาแล้วกาแฟทุกคน ซื้อมาฝาก” ดูจุนก็เริ่มไปกินก่อนคนแรกเลยและหยิบแก้วของตัวเองช่วงต่อไปก็ไม่มีงานแล้วก็นั่งคุยเล่นกันสนุกๆ
(ตอนข้อความเข้า)
[ทำไรอยู่ค่ะ?
><]
“ไม่ได้ทำไรครับ”
[พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหมค่ะ?]
“เดี๋ยวผมจะบอกอีกทีนะ
เพราะไม่รู้พรุ่งนี้ติดงานหรือเปล่า”
[โอเคค่ะ
ขอบคุณนะคะกับมื้อก่อนทานกับคุณสนุกจริงๆ><]
“ฮ่าๆครับผม”
[แล้วฉันถามไรคุณหน่อยสิคุณคงคบกับฮยอนซึงสินะ?]
“ครับ”
[อ่องั้นหรอ ฉันว่าดูคุณไม่สนใจกันเลยคบกันแบบลับๆหรอ]
“ก็เปล่าหรอกครับ”
[อ่องั้นหรอ]
ข้อความเล่านี้จะมาจากใครไม่ได้นอกจากจูยอนที่เริ่มเกิดอาการหลงในตัวจุนฮยองและจุนฮยองเองก็เล่นกับผู้หญิงคนนี้ด้วยเขาเหมือนจะพยายามควบสองแต่มันคงเป็นไม่ได้สักวันมันต้องเลือก
*ผิดพลาดคำใดขออภัยด้วยนะคะ
BEAST ♥ BEAUTY
ความคิดเห็น