คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 (แก้ไข)
Chapter 12 ♥
ร่างเล็กนั่งรอใครบางคนอยู่ เขารอนานหลายชั่วโมงโทรไปก็ไม่รับ
นี่ก็ปาไปสามทุ่มก็ไม่มีวี่แววจะโทรกลับเลย
“ดูจุนทำไมถึงไม่มารับเนี่ย ถ้าไม่มารับก็ควรจะโทรมาบอกหรือไม่ก็ส่งข้อความมา
แถมไปถ่ายรูปที่อื่นอีกรอนานแล้วนะ ไม่ใช่ไรหรอกกลัวดูจุนมาแล้วไม่เจอโยจะเป็นเรื่องใหญ่น่ะสิ”
โยซอบบ่นกับรูปหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองซึ่งรูปบนหน้าจอนั้นก็คือรูปเขาทั้งสองถ่ายด้วยกัน
“ทำไมทำหน้ามุ่ยอย่างนั้นล่ะไม่น่ารักเลยนะ”
เสียงทุ้มของใครบางคน โยซอบยิ้มกว้างและเงยหน้าขึ้นมาอย่างดีใจ
“พะ……พี่ฮยอนจุง”
โยซอบตกใจอย่างมากเมื่อคนตรงหน้าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของเขาที่โตด้วยกันมาแต่พอฮยอนจุงกำลังจะขึ้นปีหนึ่งก็ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาทำให้โยซอบต้องพลาดจากฮยอนจุง
และฮยอนจุงเองก็คือรักแรกของโยซอบ
“พี่จริงๆใช่ไหมฮะ!” คนตัวเล็กจ้องมองอย่างเขม่ง เพราฮยอนจุงดูหล่อมากขึ้นกว่าเดิมอีก
“ฮ่าๆใช่สิ”
“ผมดีใจมากเลยที่พี่กลับมา”
โยซอบเขย่งตัวไปกอดฮยอนจุงให้หายคิดถึง
“ผมคิดถึงพี่มากเลยทำใมพี่ไม่กลับมาเกาหลีบ้างล่ะฮะ”
“ฮ่าๆ
พี่อยากกลับนะโยแต่งงานพี่ไม่ว่างเลยเพราะพี่ต้องเดินสายต่างประเทศบ่อย”
“พี่ทำงานไรหรอฮะ?”
“เดินแบบน่ะ”
“โอ้ว
สุดยอดพี่ชายโยหล่อมากเลยฮะ เย้!ตอนนี้ผมก็ไม่เหงาแล้วสินะ
พี่ต้องอยู่บ้านเดียวกับผมนะฮะ นะๆ” โยซอบทำท่าอ้อนๆใส่ฮยอนจุง
จนทำให้ฮยอนจุงหน้าขึ้นสีชมพูอ่อนๆอย่างเขินๆเขาเองก็ชอบโยซอบมากถือว่าเป็นรักแรกและรักสุดท้ายเหมือนกันแต่ดูท่าโยซอบแล้วเหมือนจะมีแฟนไปแล้ว
“ไม่เอาหรอกพี่ไม่ลำบากคุณอา”
“โหโยก็เหงาสิถ้าพี่มาอยู่บ้านเดียวกับโยนะโยจะกลับมานอนบ้านทุกวันเลย
บ้านตั้งใหญ่อยู่กันไม่กี่คนมันเหงานะฮะ” พอโยซอบพูดถึงจะกลับมานอนบ้านทุกวันจึงทำให้ฮยอนจุงขมวดคิ้มอย่างสงสัย
“เดี๋ยวพี่คิดดูอีกทีนะ แล้วที่โยบอกว่าจะกลับมานอนบ้านทุกวันนี้มันคืออะไรโยค้างที่อื่นหรอ”
เมื่อฮยอนจุงย้อนถามกลับมาโยซอบจึงยิ้มแห้งๆให้ไป
“ฮะ เป็นบ้างวัน”
“อ่อครับ แล้วโยรอใครหรือเปล่าทำไมทำหน้ามุ่ยอย่างนั้นล่ะ”
มือใหญ่ยกมือขึ้นยีหัวคนตัวเล็กที่ยังยิ้มไม่หยุด
“โยรอแฟนน่ะฮะเขาไม่มาสักทีรอเป็นชั่วโมงแล้วอ่ะ”
“อ๋อ
แล้วโยจะรอแฟนโยหรือเปล่าครับพี่จะได้รอเป็นเพื่อนอยากจะเห็นหน้าแฟนโยว่าทำไมใจร้ายต้องทิ้งน้องโยของพี่อย่างนี้”
ร่างสูงยีผมคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูอีกครั้ง
โยซอบเองก็เขินเมื่อฮยอนจุงทำอย่างนั้นกับเขา
“ฮ่าๆไม่ต้องรอแล้วล่ะฮะ
โยอยากจะกลับบ้านพอดี หิวก็หิวพี่ฮยอนจุงจะใจดีพาผมไปส่งที่บ้านไหมน้า?” ฮยอนจุงเห็นโยซอบทำหน้าอ้อนๆน่ารักอย่างนี้ไม่ไหวจึงต้องคว้ามาคนตัวเล็กมากอดคอแน่น
“เป็นหมูแล้วมั้งน้องพี่ นั้นไปกันเถอะไปหาไรกินก่อนกลับบ้านดีไหม?”
“ดีฮะ แถวนี้ร้านอร่อยเยอะเลย”
ทั้งสองก็เดินออกจากที่สอนพิเศษของโยซอบ ฮยอนจุงดูแลแทคแคร์อย่างดี…ใครบางคนในความมืดถึงตอนนี้จะอยู่ในที่สว่างโยซอบก็ไม่เห็นอยู่ดี
ดูจุนได้มาถึงที่นี้พร้อมกับฮยอนจุงแต่เขายังไม่ลงรถไปเพราะเห็นว่าฮยอนจุงเดินตรงเข้าไปในร้านของโยซอบ
ดูจุนได้นั่งดูอย่างตั้งใจเห็นคุยกันอย่างถูกคอแถมมีกอดกันอีก
ดูจุนซึ่งที่ระบายตรงไหนไม่ได้นอกจากพวงมาลัยเขาทุบพวงมาลัยอย่างหัวเสีย
เขามาช้าไปใช่ไหม?
“โธ่เว้ย! มันเป็นใครว่ะ”
เมื่อเห็นรถคันข้างหน้าดูจุนเคลื่อนตัวออกไป เขาจึงขับตามไปด้วย
โยซอบเองที่ไม่ได้สนใจอะไรเลยเขาลืมเรื่องดูจุนไปสนิทเพราะตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับคนตรงหน้า
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ตั้งแต่ฉันเป็นนักร้องมาฉันไม่เคยทำตามใจตัวเองได้เลยใช่ป่ะ!”
พูดจบขาสวยก็เตะกระป๋องโค้กแถวนั้นไปโดนขาของร่างสูงที่ยืนงงๆและมองหญิงสาวคนนั้นดีๆ
“จีน่า?” เมื่อหญิงสาวได้ยินชื่อของตัวเองก็หยุดเดินและเงยหน้ามองร่างสูงอยู่ตรงหน้า
“ดะ…ดูจุน?”
“อือ
เธอมาทำไรที่เนี่ยไม่กลัวคนจำได้หรือไง” ดูจุนถามพลางขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดที่จีน่าไม่ดูแลตัวเองเอาซะเลย
“ฉันไม่สนแล้วหรอกตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่บนเวที”
จีน่าแบะปากอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“อือตามใจระวังตัวด้วยล่ะ”
ดูจุนพูดจบและกำลังจะเดินไปจีน่ารีบคว้าแขนดูจุนไว้ก่อน
“นายว่างไหม?”
“ก็ว่างนะมีไรหรอ” ความจริงเขาก็อยากปฏิเสธไป แต่ดูเหมือนจีน่าจะมีเรื่องกังวลจริงๆ
“ไปนั่งเป็นฉันหน่อย” จีน่าชี้ไปที่ร้านโซจูที่พวกเขาสองคนยืนอยู่ที่หน้าร้าน แต่ดูจุนเหมือนจะไม่เห็นด้วย
“สักวันหนึ่งเถอะที่ฉันได้ดื่มมัน”
ดูจุนยังคงยืนกอดอกมองหน้าอยู่ เพราะมันไม่สมควรที่จีน่าที่ใครๆรู้จักต้องมานั่งกินโซจูแล้วคนแถวนี้ก็เยอะแยะแต่ยังดีที่ร้านดูดีและคนน้อย
“เข้ามาๆ” มือสวยออกแรงดึงแขนดูจุนเข้าไปด้วยดูจุนเองก็ยอมตามไป
“ป้าค่ะเอาโซจู2ขวดค่ะ”
“กินอะไรตั้งสองขวดเธอคอแข็งหรือไงฉันไม่แบกเธอกลับบ้านหรอกนะ”
ดูจุนบ่นก่อนที่จะยก เอามือท้าวหัวอย่างเซ็งคนตรงหน้า ที่ยังคงทำตัวเป็นเด็กเหมือนเดิม
“ไม่ต้องนิฉันกลับเองได้ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่”
จีน่าสงสัยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอดูจุน
เพราะอยู่ดีๆเขาก็มาคนเดียวโดยที่ไม่มีโยซอบมาด้วยอีก ยิ่งสงสัยไปมากกว่าเดิม
“คำถามนี้มันควรเป็นของฉัน
เธอมาทำไรที่นี่?” จีน่าก็กระดกกินโซจูไปก่อนแล้วตอบคำถาม
“ฉันมีปัญหานิดหน่อยฉันเบื่อเลยออกมา”
“คนอื่นเขากำลังตามหาตัวเธออยู่ก็ได้นะ
แล้วมีเรื่องอะไร” จีน่าไม่สนใจและกระดกดื่มต่อเขายังไม่อยากพูดเรื่องที่เขามีปัญหาอยู่ตอนนี้เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับคนตรงหน้า
“ไร้สาระน่ะ แล้วนายมาเดินหน้าเศร้าแถวนี้ล่ะ?
ทะเลาะกับโยซอบหรือไง”
“หึ ไม่เกี่ยวกับเธอ” ดูจุนก็อยากจะจับโซจูขึ้นมาดื่มเหมือนกันแต่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะคออ่อนนิดหน่อยถ้าจีน่าเมาแล้วตัวเขาเองก็เมาทุกอย่างก็ไปไม่รอดในการกลับบ้าน
30 นาทีผ่านไป…
คอจีน่าเริ่มตกและบ่นอะไรออกมาเยอะแยะ
บางเรื่องก็เข้าท่าบางเรื่องก็ไร้สาระดูจุนก็รู้ว่าจีน่าน่ะ คอก็ไม่แข็งอะไรเขาคงมีเรื่องให้ปวดหัวจริงๆดูจุนเลยปล่อยให้จีน่าดื่มไป
“จีน่า!
เธอเบาๆหน่อยก็ได้คนอื่นเขามองหมดแล้วนะ”
“ก็ได้ๆโด่ ฉานคิดผิดจริงๆเลย…ที่เป็นนักร้องเนี่ย อึก!”
“อ้าวๆสะอึกอีกหยุดกินได้แล้วเธอกินไปจะสิบขวดแล้วนะ”
ดูจุนมองไปบนโต๊ะที่มีขวดโซจูเต็มไปหมด
“ฉันขอวันนึงไงฉันบอกนายแล้วไม่ใช่หรอ
ฮี่ๆ ><”
“อ่า เธอเป็นหนักแล้วนะ” ดูจุนถอดหายใจเฮือกใจ เพราะเขาไม่รู้จะทำไงกับจีน่าดี
“ฉาน….บอก..นายก็ได้
อึก! เรื่องที่ฉันมีปัญหาอยู่ตอนนี้น้า หึ ^^ เรื่องเอมวีที่จาถ่ายนายยยอีกไม่กี่วัน
ฉานไม่อยากได้จินอุน 2AM” จีน่าพูดไปคอก็ตกไปและพยายามพยุงหัวตัวเองขึ้นมาใหม่
แต่ก็ตกไปเหมือนเดิม
“ทำไม?” เขาอยากจะถามจีน่าทุกอย่าง ว่า
เวลาจีน่าจะทำอะไรทำไมดูจุนต้องเข้าไปเกี่ยวด้วยตบลอด
“เพราะฉันจะเลือกนายไงเจ้างั่ง
=[]=!”
“หะ เธอเรียกเจ้างั่ง
เฮ้ย..อยากตายหรือไงห่ะ”
“ฮ่าๆ~”
“เธอย่าทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่สิเขาเลือกจินอุนมาให้เธอก็เอาไปสิเธอไม่ต้องหาเรื่องให้ฉันเลยนะ”
ใช่ ความจริงมันไม่ควรต้องมายุ่งกับเขาเลยด้วยซ้ำ
“นี่! ฉานไม่ได้หาเรื่องให้นาย
อึก!แต่ฉานน่ะว่านายเหมาะดีนะเพราะนายมันหล่อมากไง ^^”
“หึ ฉันให้เอาจินอุนก็จินอุนโอเค?
เธอเลิกดื่มได้แล้ว”
“ม่ายย ฉันยังไม่อิ่ม….”
“….” ดูจุนหยุกตอบบทสนทนาของจีน่าไป เพราะคุยอะไรไปคงไม่รู้เรื่องแต่อย่างใด
เขาได้มองว่าคนตรงหน้าเขาเหมือนไรจะหลับลงไป
“ดูจุนอา...” เมื่อดูจุนถูกเรียกชื่ออย่างนี้มันทำให้เขินๆนิดหน่อยเพราะอยู่ดีๆจีน่าก็เรียกอย่างนี้มันเป็นคำที่จีน่าไม่ได้ใช้กับเขานานแล้ว
“ฉันขอโทษจากใจเลยน้าเรื่องแขนของนายฉันตกใจมาก..ความคิดโง่ๆของฉันทำให้เป็นแบบนี้จากที่ฉันหวังอยากจะเป็นเพื่อนแต่ความมิตรภาพตรงนั้นมันคงติดลบเลยสินะ
ขอโทษที่ฉันแกล้งโยซอบก็ฉันยังชอบนายอยู่นิช่วยไม่ได้”
ฟุบ!
จีน่าฟุบลงไปกับโต๊ะ สิ่งที่จีน่าได้พูดออกมาทำให้ปากของดูจุนยิ้มออกมาได้ถึงมันจะเป็นคำขอโทษป่นกับอาการเมา
ดูจุนก็รู้สึกได้ว่าจีน่ารู้สึกผิดจริงๆ แต่เขาคงกลับไปมีความรู้สึกดีๆให้กับจีนน่าเหมือนเมื่อก่อนคงเป็นไปไม่ได้
เพราะทั้งใจของเขามีแต่ให้โยซอบคนเดียว
“ฉันดีใจนะที่เธอขอโทษแขนฉัน ตอนนี้มันก็เริ่มดีขึ้นแล้วถึงแม้ว่ามันจะทำไม่ได้มากฉันก็ทำมัน
ฉันจะคิดว่าบังเอิญว่าเธอมีความคิดอย่างนั้นนะ” มือหนาเอื้อมไปยีผมสวยของคนตรงหน้า
.
.
.
ร่างเล็กหยุดเดินเมื่อเห็นสิ่งที่ขัดตานั้นคือ..คนรักของเขากำลังอยู่กับคนรักเก่าซึ่งมันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ดูจุนต้องมารับโยซอบสิทำไมต้องมาอยู่กับจีน่ามันเป็นอย่างนี้อีกแล้วหรอ
“น้องโยครับดูไรอยู่หรอ” โยซอบที่เอาแต่จ้องเข้าไปในร้านโซจู ทำให้อีกคนสงสัย
“น้องโยครับ?” ฮยอนจุงเขย่าแขนโยซอบเบาๆโยซอบสะดุ้งตกใจนิดหน่อยเพราะเขากำลังเหม่อมองคนในร้านอยู่
“ฮะ..ฮะพี่ฮยอนจุง”
“พี่เห็นเรามองร้านนี้อยู่นานน้องโยอยากดื่มหรอ?”
“อ่ะ ฮ่าๆ
ป่าวฮะโยแค่มองโต๊ะนั้นน่ะเหมือนรู้สึกจะเป็นดารา” โยซอบชี้ไปที่โต๊ะของดูจุน
ฮยอนจุงก็มองตามนิ้วโยซอบที่ชี้ไป ที่ดูจุนกำลังนั่งยิ้มบางๆให้กับจีน่า เขาสนใจคนตรงหน้ามากกว่า
จึงไม่เห็นโยซอบที่กำลังยืนชี้อย่างตั้งใจ
“นี่น้องโยสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยหรอครับ”
“ก็นิดหน่อยฮะ
ฮ่าๆเรากลับบ้านเถอะโยอยากอาบน้ำนอนล่ะ”
“โอเคเลยครับ” โยซอบเดินออกจากตรงนั้นอยากปล่อยเรื่องนั้นไว้ตรงนั้นไม่อยากคิดแต่มันทำไม่ได้ที่จริงเขาไม่ใช่คนคิดมากอะไรแต่สมองมันรับรู้เรื่องนี้มันทำให้โยซอบเหนื่อยซึ่งโยซอบเองก็ต่อสู้อะไรผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เพราะทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับดูจุน..ความคิดที่จะปล่อยมือดูจุนมันมีขึ้นมาแล้วสินะ..
………………………………………………………….
“พี่ดูจุน
พี่ยังไม่ตอบซึงเลยนะว่าทำไมพี่จีน่าเขาถึงมานอนห้องเรามันคืออะไร?” ดูจุนที่บังคับพวงมาลัยรถอยู่ก็หันมายิ้มให้ฮยอนซึงและตอบคำถามนั้นให้อย่างหายคล่องใจ
“เมื่อคือจีน่าไปดื่มมาน่ะเจอเลยไม่รู้จะส่งที่ไหนเลยเอามาไว้คอนโดก่อน”
อีกอย่างเขาให้จีน่าไปนอนที่โซฟาหน้าห้อง
เขาคงไม่ให้ไปนอนทับที่โยซอบหรอก
“อ่อแล้วถ้าเขาตื่นมาไม่เจอใครล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“เออแล้วพี่โยซอบล่ะพี่ดูจุนเขาหายไปเลยนะ”
พอพูถึงโยซอบทีไร ก็อดจะคิดเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลย สงสัยไปหมด
ว่าเขาเป็นใคร สนิทอะไรกับโยซอบขนาดถึงกับต้องกอดกันเลยหรอ
“เมื่อคืนมีคนมารับโยกลับบ้านเห็นกอดกัน
พี่ผิดเองแหละพี่ปล่อยให้โยรอเมื่อวานพี่ติดธุระจริงๆเลยไปช้า แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาไม่ทัน”
ดูจุนพูดและไปมองข้างทางที่ผ่านที่สอนพิเศษของโยซอบ
แต่ก็ยังไม่ได้ทำการบ้านเปิดที่อย่างใด
“นั้นวันนี้ซึงถ่ายเอง
ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้นห่วงเรื่องตัวเองก่อนคุยกับพี่โยดีๆนะซึงชอบพี่โยมากกว่าคนนั้นนะไปล่ะโชคดีนะฮะรักพี่ดูจุน”
ร่างบางสะพายกระเป๋ากล้องพร้อมกับสัมภาระของตัวเองและโบกมือลาให้กับพี่ชายของตัวเอง
ดูจุนยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าฮยอนซึงเป็นเด็กดีของเขาเสมอ
มีรอยยิ้มที่สดใส ยอมร่วมมือกับดูจุนทั้งๆที่ไม่ใช่ความฝันของตัวเองก็ตาม เขาดีใจที่ได้มีน้องแบบฮยอนซึง
หลังจากฮยอนซึงลงจากรถดูจุนมาและมองรถแล่นออกไปฮยอนซึงเองก็พอจะเดาเรื่องได้นะแต่เขาเชื่อว่าคนที่โยซอบกอดด้วยนั้นไม่ได้เป็นไรกับโยซอบแน่นอนเพราะโยซอบไม่ใช่คนแบบนั้นและฮยอนซึงเองก็ชอบโยซอบเอามากๆไม่อยากให้ดูจุนปล่อยโยซอบไป
“สวัสดีฮยอนซึง” สาวสวยขายาวราวหุ่นนางเดิมเดินเข้ามาทักทายฮยอนซึงเป็นประจำ
“อ่ะ สวัสดีฮะพี่ยูอี” ฮยอนซึงโค้งทักทายยูอีอย่างเป็นมารยาท
ถึงฮยอนซึงจะเป็นเจ้าของกิจการนี้ร่วมกับดูจุน แต่หากเจอคนที่อายุมากกว่า
เขาก็เคารพอยู่ดี
“ดูจุนอู้งานอีกแล้วหรอเนี่ย?” ยูอีเอ่ยแซวดูจุนเบาๆเพราะเห็นแขนเริ่มหายดีแล้วยังจะชอบหายหน้าหายตาไปบ่อยๆ
“ป่าวฮะ
ฮ่าๆวันนี้พี่ดูจุนเขามีธุระต้องทำฮะแล้ววันนี้จูยอนอาฟเตอร์ใช่ไหมฮะ”
“ใช่ นายยังไม่รู้หรอ” ร่างบางส่ายหัวแรงๆให้กับคนตรงหน้า
ตารางมันมาตั้งนานแล้วแต่เขาชอบมาเปิดวันที่มีทำงานมากกว่า บางทีก็ไม่เปิดเลยก็ว่าได้
รอเจอศิลปิน ดารา นางแบบเลยทีเดียว
“ผมเพิ่งเปิดดูเมื่อกี้เอง”
“อ่อโอเคเดี๋ยวฉันไปเอาของก่อนนะ”
ยูอีจับไหล่ฮยอนซึงและเดินหายไปอีกทาง
“ฮะ” เหมือนกับว่ายูทักฮยอนซึงเป็นเพียงแค่มารยาทเท่านั้น
ฮยอนซึงก็เดินไปเรื่อยๆก็มีคนต่างก้มหัวให้เป็นการทักทายวันนี้เหมือนจะมาเร็วเกินไปเพราะทุกอย่างยังเตรียมอะไรไม่เสร็จเรียบร้อยดี
“สวัสดีฮะพี่ยูชอน” ช่างแต่งหน้าประจำสตูของเขาได้วิ่งออกมาด้วยท่าทางแปลกๆฮยอนซึงเลยทักทายสักนิดหน่อย
“สวัสดีฮร้าน้องฮยอนซึงพี่ขอตัวแปปนึงพี่ไม่ไหวแล้วอย่างไงฝากแต่งหน้าให้ด้วยนะ”
และยูชอนรีบวิ่งไปห้องน้ำทันที
เพราะดูท่าแล้วน่าจะท้องเสียขั้นรุนแรง
“หือ มันคืออะไรคุณจูยอนเขาก็ต้องมีช่างแต่งหน้าประจำวงเขาสิแล้วเขาจะใช้ช่างแต่งหน้าของเราทำไม”
ฮยอนซึงเดินก้าวเข้าไปในห้องแต่งหน้าทำผม แต่สิ่งตรงหน้ากระจกทำให้เขาตกใจทันที...
“โอ้ะ!” ฮยอนซึงเห็นร่างสูงนั่งกดโทรศัพท์อยู่และเหมือนว่ายังแต่งหน้ายังไม่เสร็จ
ฮยอนซึงคิดไปคิดมาว่าทำไมยูชอนถึงได้ฝากให้แต่งหน้าที่แท้จุนฮยองเป็นนายแบบคู่กับจูยอนนี่เอง
“นี่นายเป็นนายแบบวันนี้หรอ ?”
ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ๆร่างสูง
ร่างสูงก็เงยหน้าขึ้นมองฮยอนซึงด้วยสายตานิ่งๆเหมือนเดิม
“ฉันเพิ่งรู้เมื่อเช้าน่ะฉันไม่รู้ว่ามาถ่ายที่สตูนายด้วย”
และเขาก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อไป หืมใช่สิพ่อชุปตาร์
“เฮ้ย มันน่าตกใจชะมัดแล้วใครเลือกให้นายมาเป็นนายแบบกับคุณจูยอนเนี่ย”
ฮยอนซึงวางข้าวของลงกับโต๊ะข้างๆและกระโดดนั่งโต๊ะเครื่องแป้งยาวที่ทำด้วยไม้ทนทานเวลาจะนั่งก็ไม่หัก
มือเล็กคว้าหลอดบีบีครีมเพื่อจะมาทาให้จุนฮยอง
“ทำไม ฉันไม่เหมาะกับจูยอนหรือไง?”
เมื่อจุนฮยองพูดไม่เข้าหูฮยอนซึงเลยบีบบีบีครีมใส่นิ้วชี้และป้ายแรงๆบนหน้าของจุนฮยอง
“โอ้ย ฮยอนซึง เบาๆหน่อยสิ”
จุนฮยองขมวดคิ้มเข้มทันทีเมื่อคนรักกระทำกับเขาแรงอย่างนี้คล้ายประชดประชัน
“หุบปากเลย” จุนฮยองลุกขึ้นใช้แขนสองข้างท้าวไว้ขอบโต๊ะและเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆฮยอนซึง
“ฉันขอใช้ปากนายหุบได้ไหม?”
จุนฮยองจุดยิ้มมุมปาก ทำให้ฮยอนซึงกำลังจะอ้าปากด่าแต่มีใครบางคนเข้ามาเสียก่อน
“โอ้ะ!” ตาสวยกำลังมองไปยังร่างบางกับร่างสูงที่กำลังเหมือนจะจูบกัน
จุนฮยองเองก็หันไปเห็นว่าใครเข้ามาก็รีบนั่งเหมือนเดิมทันที
ฮยอนซึงก็กระโดดลงจากโต๊ะเครื่องแป้งและรีบทักทายคนตรงหน้า
“สวัสดีฮะคุณจูยอน” ฮยอนซึงโค้งให้จูยอน เพราะส่งยิ้มบางๆให้กับคนตรงหน้า
“สวัสดีค่ะคุณฮยอนซึงไม่ได้เจอกันนานเลยนะเนี่ย^^”
“นั่นสิฮะยินดีที่ได้กลับมารวมกันอีกครั้งนะฮะ”
“ค่ะ
แล้วคุณดูจุนไม่อยู่หรอค่ะปกติจะมาแกล้งคนอื่นตลอด” จูยอนเอ่ยถามพี่ชายที่ขี้เล่นอย่างดูจุน
เวลาที่เขายุ่งวุ่นวายกันดูจุนมักชอบแกล้งนักร้องที่ตัวเองสนิทๆเสมอ จึงทำให้คนในวงการส่วนมากจะรู้จักสองพี่น้องช่างกล้องเป็นอย่างดี
“อ่อช่วงนี้พี่ดูจุนเขามีภาระกิจส่วนตัวฮะ
พร้อมถ่ายเมื่อไรบอกทีมงานเลยนะฮะ” จูยอนพยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินไปนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตรวจดูใบหน้าของตัวเอง
“นายไม่ทาครีมให้ฉันต่อหรือไง”
ร่างสูงสกิดฮยอนซึงให้ทาครีมบนหน้าของเขาต่อ
“ทำเองสิ ฉันไปปรับกล้องก่อนนะ”
ฮยอนซึงพูดจบก็คว้ากล้องออกไปจากห้องและปล่อยให้จูยอนและจุนฮยองอยู่สองคน
แต่สองคนนี้ไม่มีบทสนทนาอะไรทั้งสิ้นแต่มียิ้มให้ผ่านกระจกกันเล็กน้อย
………………………………………………………………………
กรุ๊งกริ๊ง
“ยินดีต้อนรับค้าบ” เสียงเจ้าของร้านบอกต้อนรับลูกค้าโดยที่ไม่ใช้ตามอง
“อะไรพี่ต้อนรับลูกอย่างนี้หรอ”
น้ำเสียงแบบนี้ คำพูดการแซวแบบนี้ จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก ยุน ดูจุน
“ไงยุน ดูจุน…” ฮีชอลรู้ว่าเป็นเรียกของใครจึงเอ่ยเรียกชื่อและทำกาแฟต่อไป
“โห พี่เก่งนะเนี่ย
จำเสียงผมได้ด้วย”
“ไอ้คำพูดคำจาแบบนี้ก็มีนายคนเดียวแหละ
แล้วแขนหายแล้วหรอ” ดูจุนยกแขนขึ้นมาวอมให้กับฮีชอลให้กับฮีชอลดู
“เก่งจ้าเก่ง”
“ฮ่าๆ ครับผมขออเมกาโน่ แล้วก็
เค้กช็อคโกแลตสองชิ้นนะพี่”
“ได้เลย เชิญนั่งรอเลยครับ
เดี๋ยวจะไปเสิร์ฟที่โต๊ะ”
ดูจุนก็เดินไปนั่งโต๊ะใกล้ๆเคาเตอร์
ระหว่างรอกาแฟดูจุนก็กดโทรหาโยซอบตลอด
ติดแต่ไม่มีใครรับ นี่มันจงใจชัดๆเลยล่ะเขากลัวผู้ชายคนนั้นมากที่สุด มันคล้ายๆเหมือนเขากำลังมาแข่งขันอะไรบางอย่าง
"มาแล้ว!”
ฮีชอลวางเค้กและกาแฟให้กับดูจุน
และก็นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามดูจุนพร้อมกับจ้องหน้าดูจุนราวกำลังอ่านใจ
“ขอบคุณครับ”
“นายไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย?”
ฮีชอลเอ่ยถามเพราะสังเกตมาตั้งแต่เข้าร้านมาแล้วดูจุนดูไม่แฮปปี้ไงไม่รู้
“เอ่อ…ผมก็ปกติ”
ดูจุนแก้ตัวและยกกาแฟขึ้นมาดื่มและมองไปทางอื่นโดยที่ไม่สบตาฮีชอล
“ฉันไม่เชื่อหรอก
ปกติสีหน้านายต้องดีกว่านี้ หรือว่าทะเลาะกับโยซอบ ?”
ตรงเป๊ะอย่างที่ดูจุนคิดไว้ ฮีชอลนี่รู้ทุกเรื่องจริงๆถึงแม้ไม่ต้องบอก
“ไม่รู้อ่ะ
อยู่ดีๆโยก็ไม่รับสายผม สงสัยโกธรที่เมื่อวานผมไปรับช้า” ดูจุนถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
แต่มือก็ยังกดโทรหาโยซอบอยู่ดี
“แล้วนายทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะ”
“โทรศัพท์ผมแบตหมด เมื่อวานผมยุ่งจริงๆ
แต่ตอนที่ผมกำลังจะเข้าไปผมเห็นเขากอดกับใครก็ไม่รู้” เมื่อฮีชอลได้ยินดูจุนบอกมาอย่างนี้
มันจะใช่หรอ ที่โยซอบไปมีคนอื่น
“อย่าบอกนะ..โยซอบนอกใจนาย”
“ผมก็ไม่รู้” ฮีชอลก็ทำท่าช่วยคิดเขาเห็นว่าดูจุนก็เหมือนน้องชายของเขานั่นแหละสนิทกันมาตั้งนานก็ต้องช่วยกันไป
ส่วนดูจุนก็กินเค้กอย่างหน้าเซ็งๆ
“ง้อเขาก่อน” หลังจากที่ช่วยกันคิดอยู่นาน ฮีชอลคิดว่าการที่เข้าไปง้อก่อนน่าจะดีที่สุด
เพราะไม่ว่าอะไรก็ตามเราจะผิด หรือเราไม่ผิดก็ต้องง้อเขาก่อน
“ผมก็คิดงั้น เมื่อเช้าซึงบอกกับผมว่าถึงเราไม่รู้ว่าตัวเองทำไรผิดก็ต้องง้อคนที่เรารักก่อนพี่ว่าน้องผมมันพูดถูกแล้วใช่ไหม?”
“อือ…ใช่ๆซึงพูดถูกถ้านายรักโยซอบมากก็ต้องง้อก่อน”
“โอเคเลย
นั่นผมทำเซอร์ไพร์โยซอบดีไหมพี่ ?”
“นายจะทำไรให้เขาล่ะ” ดูจุนนึกคิดอยู่สักพักว่าจะทำไรดี
ตุ๊กตามันก็ไม่ใช่เรื่องเพราะก็ไม่ใช่วัยใสใสแล้ว
“กินข้าวดีที่สุด”
“ทำไมไม่ไปริมชายหาดให้โรแมนติก”
“ผมไม่ได้ไปรับโยนะพี่ -.-”
ฮีชอลขำออกมาเมื่อเขาลืมไปว่านี่คือการเซอร์ไพร์
ขนาดโทรศัพท์ยังไม่รับ พาไปเที่ยวทะเลก็คงจะไปหรอกนะ
“อ่อจริงด้วย โอเคสู้ๆนะ
โยซอบเขาไม่โกรธนายอะไรขนาดนั้นหรอก อย่างไงก็คุยกันดีๆ ฉันไปทำงานก่อนละ
มีร์มันมองฉันล่ะ ไปล่ะ” ฮีชอลยกมือบะบายให้ดูจุน ดูจุนก็หยักหน้ายิ้มรับและก้มหัวเป็นการขอบคุณ
ความผิดของเขามันไม่มาก ดูจุนเองก็หวังเพียงว่าโยซอบจะให้อภัยเขา
…………………………………………………………………
“โอเคฮะ ! ขอบคุณที่ทำงานกันเต็มที่ฮะ”
ทุกคนก็ยิ้มแย้มกับคำของฮยอนซึงทีมงานก็เริ่มเก็บฉากทำความสะอาด
จุนฮยองและจูยอนกำลังดูรูปกันอยู่
ทุกอย่างมันทำให้ฮยอนซึงรู้สึกแปลกๆอยู่ดีๆอาฟเตอร์ก็กลับมาถ่ายกับเพราะห่างหายไปนาน
ทำให้ฮยอนซึงรู้สึกแปลก
และอีกอย่างจุนฮยองก็มาถ่ายแบบคู่กันอีกมันใกล้ชิดมากวันนี้ปกติแล้วนางแบบต้องเลือกคู่นายแบบของตัวเองและจูยอนจงใจเลือกจุนฮยองนั้นเอง
"มาลบเครื่องสำอางก่อนนะจูยอน”
เสียงผู้จัดการส่วนตัวของจูยอนสั่งให้จูยอนนั่งลบเครื่องสำอางก่อนที่จะไปเปลื่ยนชุด
“โอเคๆ” พอเช็ดมาได้สักพักเรื่องคล่องใจของผู้จัดการส่วนตัวคนนี้
ก็ยังไม่หายและอยากจะถามจูยอนมาก
“จูยอนพี่ถามไรหน่อยสิ”
“มีไรหรอค่ะ?”
“ก็…ทำไมถึงเลือกจุนฮยองมาเป็นนายแบบวันนี้ล่ะตอนแรกให้ลีจงซอกก็ไม่เอาหล่อจะตายคนนั้น” จงซอกน่ะนายแบบตัวเป็นๆ
แต่ดันปฏิเสธ เล่นเอาเจ้าของหนังสืองงกันทั่วหน้า
เขาเลยให้จูยอนตัดสินใจเองเลยว่าจะเอาใคร
“แล้วคนนี้ไม่หล่อหรอค่ะ?”
จูยอนเอียงคอถามผู้จัดการและอมยิ้ม แต่อยู่ด้วยกันมานาน เขาคิดว่าน่าจะพอรู้นะว่าจูยอนจะทำไร
“ฮ่าๆ
จุนฮยองก็หล่อมาแบบแนวแบดๆน่ะ”
“อืม ที่จูเลือกจุนฮยองเพราะงี้แหละหล่อแบบร้ายๆดี…ฮยอนซึงเป็นแฟนกับจุนฮยองหรอ?” จูยอนก็ยังคงไม่เลิกสงสัยเรื่องนี้เพราะตอนที่เข้าห้องแต่งตัวมาก็เจอเขาสองคนเหมือนกำลังจะจูบกัน
“ไม่รู้สิคงไม่ใช่หรอก
ไม่เห็นอะไรกันเลยนะ” จูยอนไม่ตอบอะไรแต่เขาพอจะเดาออกว่าทุกอย่างเป็นอย่างไง
ตอนลับหลังก็จะทำนู่นนี้กันต่อหน้าทำเป็นไม่รู้จัก สำหรับจูยอนแล้วผู้ชายอย่างนี้น่าสนใจที่สุด…
…………………………………………………………………………..
Dujun 50 miss call
ร่างเล็กที่อ่านหนังสือเสร็จก็หยิบโทรศัทพ์ขึ้นมาดูพบว่าดูจุนโทรเขาห้าสิบสายแล้ว
“ว่างมากหรือไงหะ ถึงได้กดโทรหาเยอะขนาดนี้”
โยซอบด่าคนที่กำลังโทรมาหาเขาไม่หยุด เขาเคืองดูจุนจริงๆ
ไหนบอกไม่อะไรกับจีน่าแล้ว แต่ก็ยังเจอกันอีก เขาไม่พอใจจริงๆ ต้องสั่งสอนให้เข็ด
ก๊อกๆ!
“เข้ามาได้ฮะ” ร่างสูงเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
“ลงไปทานอาหารกลางวันสักหน่อยไหม?
เราเอาแต่นั่งอยู่ในห้องปล่อยให้พี่อยู่คนเดียวแล้วจะให้พี่มาอยู่ที่บ้านทำไมเนี่ย
หืม?” ฮยอนจุงทำท่าน้อยใจเมื่อเขามาอยู่บ้านแล้วแต่โยซอบกลับไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนกับฮยอนจุง
เอาแต่อยู่ในห้องตลอดก็เพราะว่ากำลังคิดถึงเรื่องดูจุนอีกน่ะสิ
“โยขอโทษฮะเดี๋ยวโยจะลงไปอยู่กับพี่ฮยอนจุงนะฮะ”
โยซอบกำลังจะเก็บหนังสือเข้าตู้ แต่เสียงสั่นของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ครืน…ครืน…
‘Dujun’
“โยไม่รับหน่อยหรอ?...นี่มันคนที่เห็นในร้านเมื่อวานนิ คนนี้แฟนโยหรอ” โยซอบรีบกดล็อคโทรศัพท์และลุกขึ้น
“อ่ะหะ
พี่ฮยอนจุงลงไปหาไรกินกันเถอะฮะ” โยซอบกำลังลุกขึ้นแต่ร่างสูงก็ดันคนตัวเล็กให้นั่งเหมือนเดิม
“หืม? นั่งก่อน”
โยซอบทำตามที่ฮยอนจุงบอก “ไม่บอกพี่หน่อยหรอว่าเป็นอะไรเรามีไรก็คุยกันสิครับโย”
“เอ่อ…ปล่อยเขาเถอะฮะ”
โยซอบพูดพลางน้อยใจเล็กน้อย
“รับสักสายสิแล้วค่อยๆคุยกัน”
โยซอบหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งกำลังจะกดโทรกลับแต่กลับมีเบอร์แปลกโทรมาหาเขา
“ฮัลโหลสวัสดีฮะ”
[คุณโยซอบใช่ไหมค่ะ]
“ฮะ”
[พอดีจะติดต่อให้สอนลูกของดิฉันร้องเพลงหน่อยค่ะ]
“อ่อได้ฮะ เจอที่ไหนดีฮะ
ผมจะแจ้งรายละเอียดให้คุณแม่ฟัง”
[งั้นวันนี้หกโมงเย็นเจอกันที่ร้าน xxxx
นะคะ]
“โอเคฮะขอบคุณมากฮะ” โยซอบกดวางสายนั้นลงและเงยหน้ามามองพี่ชาย ที่ยังคงรอคำตอบเรื่องดูจุนอยู่
“เย็นนี้โยมีนัดฮะ”
“ให้พี่ไปส่งไหม?”
“ดีเลย><” โยซอบพูดจบก็ควงแขนฮยอนจุงลงไปหาไรกินข้างล่างคนในบ้านกำลังสนุกสนานกัน แต่คนที่ยืนอยู่นอกบ้านก็ได้แต่มองว่าเมื่อไรคนรักเขาจะออกมาและบังเอิญเห็นเขาที่ยืนรออยู่ตั้งนาน
ที่ดูจุนโทรหาโยซอบในวันนี้เพื่อจะให้ออกมานอกบ้านแต่กลับไม่รับเขาเลยต้องใช้อีกวิธีนึงคือการให้คนที่ร้านอาหารที่เขาจองเอาไว้โทรไปหลอกโยซอบให้มาที่ร้าน
ใจจริงเขาอยากจะยกเลิกดินเนอร์ทั้งหมดเมื่อเห็นรถคันเดิมที่เคยมาจอดรับโยซอบมันบาดใจดูจุนเหลือเกิน
“โยคงมีความสุขกับเขามากสินะ”
ร่างสูงถอยหลังก้าวออกมาจากบ้านและขับรถของตัวเองออกไปด้วยความเจ็บปวด
เขากลัวที่ใครจะมาแย่งโยซอบไป…เพราะโยซอบคือคนที่ดีที่สุดสำหรับเขา
…………………………………………………………………
“วันนี้จะไปกินข้าวที่ไหนล่ะ”
ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงที่ขับรถอยู่
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ” สายตาคม ยังคงจ้องมองไปยังถนนที่รถไม่ค่อยมีสักเท่าไร
“อะไรก็ได้ที่เป็นข้าว หิวมากเลย”
ร่างบางยิ้มกว้างและยื่นหน้าไปใกล้ร่างสูงและทำหน้าตาน่ารักใส่จนจุนฮยองก็หลุดยิ้มออกมานิดหน่อย
“กินจนอ้วนแล้วหน้าบวมแล้วนั้น”
“อ่ะ! จริงอ่ะ” ฮยอนซึงรีบดูกระจกทันทีแต่ที่จริงไม่ใช่หรอกฮยอนซึงน่ะผอมไม่รู้จะผอมอย่างไงแล้วจุนฮยองก็พูดแกล้งไปงั้นแหละ
ครืน..ครืน..
ข้อความในโทรศัพท์ของจุนฮยองดังขึ้นเขาเลยรีบเปิดดูมันเป็นเบอร์แปลก
‘วันนี้ร่วมงานกันสนุกมากเลยนะวันหลังไปทานข้าวด้วยกันไหมค่ะ?’
แค่อ่านข้อความนี้จุนฮยองก็รู้แล้วว่าเป็นใครเขากระตุกยิ้มมุมปากกับข้อความนั้นและลบทิ้งไป
“ใครส่งข้อความมาน่ะ” ฮยอนซึงแอบมองจุนฮยองที่มีข้อความเข้ามา
แค่ข้อความเข้าไม่จำเป็นต้องรีบเปิดขนาดนั้นเลยนิ
“เปล่าน่ะ กินร้านนี้แล้วกันนะ”
จุนฮยองชี้ไปที่ร้านข้างหน้าแล้วเลี้ยวรถเข้าทันที
ฮยอนซึงก็ไม่อยากซักถามไรมากกลัวจุนฮยองจะรำคาน
สาเหตุที่จุนฮยองอ่านแล้วลบทิ้งคือเขารับรู้แล้ว….
*ผิดพลาดคำใดขออภัยด้วยนะคะ
BEAST ♥ BEAUTY
ความคิดเห็น