ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Pain....
สายตาทุกคู่ของสมาชิกในวงที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นจับจ้องไปยังมือกีต้าของวงที่วันนี้ดูเศร้าจนผิดปกติแปลกไปทุกวัน
นนไม่พูดไม่จาอะไร เมื่อเดินออกจากห้องนั่งเล่นหลังจากถอนหายใจไปหลายครั้ง
“วันนี้เป็นอะไรไปนะ ทั้งนนและพี่อ๋อง คนหนึ่งก็เศร้าคนหนึ่งก็อารมณ์เสีย” โจ้เอ่ยปากขึ้นลอยๆหัวก็พิงไหล่ของต่อไปพลาง
หนุ่มแก้มป่องน่ารักเหลือบตามองคนตัวเล็กที่ทำหน้าบูดนิดๆก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“โจ้อย่าคิดมากเลย วันนี้ต้องไปถ่ายเอ็มวีด้วยนิ่นา” พูดจบโจ้ก็ยกหัวขึ้นจากไหล่หนาและหันหน้ามามองต่อตาแป๋ว
“พี่ต่ออ่า~ ช่วยหน่อยจิ” เสียงอ้อนที่ไม่ค่อยจะหลุดออกมาให้ได้ยินก็ดังขึ้นจากปากของโจ้
“ช่วยอะไรหล่ะ”
“ช่วยสอนเค้าแอคติ้งหน่อยซินะๆๆ เค้ายังไม่ค่อยเก่งเรื่องแอ๊คติ้งเท่าไหร่เลย”
ต่อยิ้มนิดๆ “ก็ได้”
“เย้!” โจ้ตะโกนดังลั่นก่อนจะหอมแก้มคนตรงหน้าฟอดใหญ่
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พิชและอาร์มเดินจับมือกันออกมา ต่างฝ่ายต่างก็หน้าแดงไม่แพ้กัน
“เออ!แก2คนนี่ เป็นอะไรไปอีกหล่ะ หน้าแดงแป๊ดเลย” เสียงทักของไมค์หนุ่มอวบดังขึ้น
ทั้ง2คนไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้ม และพากันเดินไปตรงประตูทางเข้า
“อาร์มไปแล้วนะครับ พี่พิชดูแลตัวเองดีๆนะ^^”
“อืม....อาร์มเองก็เหมือนกันนะ”
“วันนี้พิชไปถ่ายละครดึกใช่มั๊ยอ่ะ เดี๋ยวอาร์มจะทำฟักทองผัดไข่ไปให้กินนะครับ”
“อย่าผิดสัญญาหล่ะ ไม่งั้นโกรธด้วย” เป็ดน้อยทำแก้มพองลมอย่างน่ารัก
อาร์มยิ้มขำ ก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆและฝังจมูกลงบนแก้มนุ่มสีชมพูระเรื่อ
“อาร์มไปก่อนนะครับพี่พิช บาย”
“^///^ บาย”
พิชมองตามหลังอาร์มไปก็ยิ้มหน้าแดงไปอย่างช่วยไม่ได้
“พิชๆ มาดูไอ้นนมันหน่อยดิว่ามันเป็นอะไรอ่ะ เอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้อง” นายน์ตะโกนเรียก พิชขมวดคิ้วก่อนจะสาวเท้าเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นตรงที่นายน์นั่งอยู่
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
“ไปดูนนหน่อยดิ เป็นอะไรหรือป่าวก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมต้องเป็นกูหล่ะ คนอื่นก็มี”
“ก็คู่กันไม่ใช่เหรอไงหล่ะ ไม่ต้องพูดมากน่าไปดูไอ้นนเร็วๆเข้าเถอะ”
พิชพยักหน้าน้อยๆ แต่ความคิดกลับส่งเสียงตะโกนคัดค้าน
ไม่นะ! กูไม่ได้คู่กับนนซักหน่อย นั่นมันก็แค่บทละครในมินิดราม่าก็เท่านั้น ทำไมพวกมึงต้องเก็บมันมาคิดถึงความจริงด้วย ความจริงแล้วกูคู่กับอาร์มนะ! เมื่อไหร่พวกมึงจะดูออกซักที..ว่ากูชอบใคร
ภายในห้องนอนสีฟ้าอ่อนที่หนุ่มน้อย นน นอนหลับตาอยู่บนเตียงนุ่ม ความเจ็บปวดยังคงไม่จางหายไปจากในใจ เขารู้สึกอ่อนล้าเหลือเกิน เมื่อคืนทั้งคืนหลังจากที่เขาได้รับรู้ความจริงเขาเองก็เอาแต่ร้องไห้อยู่ในห้องนอนอย่างเงียบๆ มันจึงไม่แปลกอะไรเลยที่วันนี้เขารู้สึกไม่มีแรง
“นนเป็นอะไรหรือป่าว ไม่สบายเหรอ” เสียงหวานเล็กๆที่คุ้นหูดังขึ้นจากที่ไหนซักแห่งไกลออกไป
ลืมตาไม่ขึ้นเลย รู้สึกว่าหัวเหมือนกับถูกของหนักทับเอาไว้ ร่างกายหนักไปหมด
“เมื่อเช้ายังเห็นดีๆอยู่เลยนี่นา นนๆลืมตาหน่อยซิ”
ช่างยากเย็นเหลือเกินที่จะขยับเปลือกตา
“อืม.....อืม........”เสียงครางเบาๆดังขึ้น
พิชมองใบหน้าที่แดงก่ำและหยดเหงื่อไหลซึมตามไรผมของเพื่อนอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ มือบางวางทาบลงบนหน้าผากก่อนจะรีบชักมือกลับเพราะความร้อน
“นน! นายไม่สบายนี่นา รอแปปนะเดี๋ยวเราเอาน้ำกับยามาให้”
นี่เราไม่สบายหรอกเหรอเนี่ย แล้วเสียงเมื่อกี้ของพิชใช่มั๊ย นนพยายามอย่างหนักที่จะฝืนเปลือกตาหนักให้ลืมขึ้น ภาพที่มองเห็นมันมัวไปหมด อาจเป็นเพราะพิษไข้ ที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
“พิช.........พิช.......พิช” นนเพ้อออกมาเบาๆ
“นน! รู้สึกตัวแล้วเหรอ เรามาแล้ว รีบๆกินยาก่อนเร็ว”
พิชรีบเดินไปประคองตัวนนให้นั่งและป้อนยาพร้อมกับกระดกแก้วน้ำให้ หยดน้ำไหลหกจากมุมปาก พิชดึงกระดาษทิชชู่มาซับอย่างเบามือ ก่อนจะถูกแขนของหนุ่มน้อยโอบกอด แม้จะไร้เรี่ยวแรงแต่ความรู้สึกโหยหาความอบอุ่นจากคนตรงหน้านั้นมันมากเกินกว่าที่จะควบคุมตัวเองอยู่
“ทำไม.......นายถึงดีกับเราจัง”
พิชตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็เพราะเราแคร์นนไง นนเป็นเพื่อนที่ดีของเรา เราก็ต้องดูแลซิ”
แค่เพื่อนเท่านั้นเองเหรอ........เท่านั้นใช่มั๊ยที่เรามีความสำคัญต่อเขา
“เรา.....ขอเป็นมากกว่านั้นได้มั๊ย” เสียงเบายิ่งกว่ากระซิบ สติใกล้ดับวูบเพราะฤทธิ์ยา
//เพราะรักไม่ใช่ทุกอย่าง เสมอ รักไม่ใช่เธอ ฉัน หรือว่าใคร//
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้คนตัวเล็กไม่ได้สนใจคำพูดของร่างสูง
“ขอโทษนะนน มีคนโทรมาอ่ะ” พิชล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงอย่างเร่งรีบ
“ฮัลโหล........อ๊า!....อาร์มเหรอ...แปปนะ…….นน นอนซะเถอะ คืนนี้จะได้ไปถ่ายละครไหว”
หนุ่มน้อยยอมเอนตัวลงนอน ก่อนจะเรียกหนุ่มหน้าหวานอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“พิช........อยู่กับเรานะ........อย่าไปไหนนะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนของเป็ดน้อยปรากฏบนใบหน้าหวาน พิชพยักหน้าเบาๆและดึงผ้าห่มให้คลุมร่างของนน
เสียงเก้าอี้ลากผ่านพื้นห้องมายังข้างเตียงดังขึ้น เปลือกตาหลับปิดลงอีกครั้ง โสตประสาทรับรู้แค่เสียงพูดคุยโทรศัพท์ของหนุ่มหน้าหวานเท่านั้น
คำพูดที่อ่อนโยนปนขี้เล่นดังมาให้ได้ยินมาเป็นระยะๆ นี่เขาทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั๊ย ได้แต่นอนฟังคนที่เรารักกำลังพลอดรักกับคนอื่น เราจะขัดขวางเขาไม่ได้เลยเหรอ พยายามหน่อยซินน แม้จะไม่มีเรี่ยวแรง แต่มันก็ต้องมีวิธีซิน่า เราจะต้องนอนทรมานใจอีกนานแค่ไหน ต้องเจ็บปวดใจอีกนานเท่าไหร่ ไม่นะ.....อย่าไหลนะน้ำตา เราเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้เชียวเหรอ เจ็บนิดหน่อยก็ร้องไห้ มันก็แค่ความเจ็บปวดในใจก็เท่านั้นเอง จะร้องไห้ทำไมให้เขาเห็นความอ่อนแอของเรา เราต้องยิ้มซิ ยิ้มเข้าไว้นน ยิ้มปิดบังความเจ็บปวดและทำให้เขามาเป็นของเราให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำยังไงก็ตาม
*************************************************************************
แสงไฟจากสปอตไลท์ส่องมายังหนุ่มหล่อสูงที่กำลังยืนจ้องหน้าหนุ่มหน้าหวานด้วยสายตาเกี้ยวกราด
“ทำไมทำตัวแบบนี้! นายไม่เคยนึกถึงหัวใจของเราเลยใช่มั๊ย....ว่าจะเจ็บปวดยังไงนะ!”
หนุ่มหน้าหวานหลบตาต่ำก่อนจะโต้ตอบด้วยน้ำเสียงหวานแต่เข้มแข็ง
“แต่เรารักเขานี่นา เราขอโทษที่เรารักนายไม่ได้ เราก็เจ็บที่เราต้องทำให้นายเป็นแบบนี้ แต่เรารักเขา หัวใจของเราเป็นของเขาไปแล้ว และเราก็เชื่อด้วยว่าเขาก็รักเรา”
“คิดไปเองมากว่าหล่ะมั้ง” รอยยิ้มเยาะเย้ยหยันปรากฏขึ้น
“ไม่! พิชไม่เคยคิดไปเอง เรารักเขานะนายน์ เรารักเขามาก ได้โปรด นายอย่ายุ่งกับพิชนชอีกเลย” เสียงเข้มของหนุ่มน้อยดังขึ้น
“คัต!!! น้องนนครับเล่นดีมากครับ ทุกคนเล่นดีมากครับ วันนี้พอแค่ก่อนขอบคุณทุกคนมากครับ เลิกกองครับ!” เสียงเข้มของผู้กำกับตะโกนบอก
พิชยิ้มร่าก่อนจะพูดคุยกับนายน์ด้วยน้ำเสียงชื่นชม
“นายน์ มึงเล่นเก่งจริงๆเลยอ่ะ โห! น่ากลัวมากอ่ะ”
หนุ่มหล่อนายน์ยิ้มแก้มปริและขยี้หัวพิชจนผมยุ่งฟูไปหมด
“ชมกันมากไปแล้วไอ้เป็ด ชมกูคนเดียวก็ไม่ถูกนะ ไอ้นนก็เล่นเก่งเหมือนกัน”
พิชสะบัดตัวหนีก่อนจะเดินไปตบบ่านนที่ยืนมองอยู่
“นายไหวนะนน ดูหน้าซีดๆ แต่เมื่อกี้นายก็เล่นดีนะ พูดบทได้อินมากเลยแหละ”
นนยิ้มนิดๆ ก็ใช่ซิ......ในเมื่อคำพูดนั้นมันออกมาจากใจทั้งหมด เป็นคำพูดที่อยากบอกพิชเหลือเกิน แต่ตอนนี้บอกไปมันคงสายไปแล้วมั้ง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้เห็นความรักที่สมหวัง ไม่มีความหวังที่ให้มา มีแต่ความหวังที่ต้องสร้างขึ้นเอง
นนจับหัวตัวเองก่อนจะก้มหน้านิ่งและใช้มืออีกข้างเกาะไหล่ของพิชเหมือนจะเป็นลม
“อ่ะ! นนเป็นอะไรไปอ่ะ ไปนั่งก่อนดีกว่า มาๆ ค่อยๆเดินนะ”
หนุ่มหน้าหวานช่วยประคองเพื่อนนั่งลงตรงเก้าอี้สีดำ ก่อนจะนั่งลงข้างๆและใช้มือทาบตรงหน้าผากอย่างเป็นห่วง
“ไข้ก็ลดแล้วนินา เป็นอะไรมากหรือป่าว ไปหาหมอมั๊ย”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก นนจับมือบางไว้ นัยน์ตาดำขลับจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาหวาน
“เราขอพิงไหล่พิชได้มั๊ย” น้ำเสียงเข้มแต่แฝงลูกอ้อนไว้นิดๆ เอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะเอนหัวพิงไหล่คนตัวเล็กอย่างไม่รอคำตอบ พิชเหลือบตามองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆออกมา
ขอโทษนะนน..........เราไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเจ็บเลย.............ถ้าเป็นไปได้เราก็จะดูแลนายให้ดีที่สุด........เพราะนายเป็นคนที่เรารัก.........แบบเพื่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น