ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Beginning
พี่ไม่ได้เป็นอย่างในหนังนะ....พี่ก็แค่เล่นตามบทบาท....นายอย่าทำหน้าแบบนั้นซิ....ทีนายกับไอ้นายน์พี่ยังไม่เห็นว่าอะไรนายซักคำ.....พี่สมควรเป็นคนที่จะงอนนายมากกว่านะ_*_ แล้วทำไมพี่ต้องเป็นฝ่ายเข้าหานายทุกครั้งเลย.....พี่ก็เหนื่อยเป็นนะ...นี่!ได้ยินมั๊ยไอปลาบ้า >o<” เราก็อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้ว นายน่าจะรู้จักพี่ดีนี่นา.... นายไม่เคยรู้ตัวเลยเหรอไงเล่า...ว่าพี่คิดยังไงกับนายหน่ะ!
เสียงในหัวของพิชตะโกนดังลั่นในขณะที่มองตามคนตรงหน้า
“มองอะไรหนักหนาเนี่ย” อาร์มถามขึ้น หน้าตาไม่สบอารมณ์
“แล้วนายเป็นอะไรไปหล่ะอาร์ม ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย นายงอนพี่เหรอ” พิชพูดขึ้นเบาๆสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าคมของอาร์ม พิชพยายามจะสบสายตาแต่ทุกครั้งที่สายตาของอาร์มมองมาประสานกัน เขาต้องมีอันหลบตาไปทางอื่นทุกที
อาร์มไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งหันหน้ามองไปทางหน้าต่างที่มืดสนิท ช่วงเวลาเลยเที่ยงคืนมาได้ซักพักแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย ในเวลานี้มีแต่อารมณ์ไม่พอใจคุกรุ่นภายในจิตใจเขา เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องเคืองพิชด้วย แค่พิชได้เล่นหนังกับนนอีกก็เท่านั้น เท่านั้นเหรอ...แต่ต้องมีบทจูบด้วยนี่นะ! ใครกันหนอเป็นคนเขียนบท และทำไมต้องเป็นนนด้วย และที่เคืองยิ่งกว่า...พิชรับเล่นโดยไม่ลังเลใจเลยซักนิดเดียว
“อาร์ม....นายหายงอนพี่เถอะนะ” เสียงเล็กๆดังขึ้นอีกครั้งจากปากของพิช
“เฮ้อ....” อาร์มตอบกลับมาเป็นเพียงเสียงถอนหายใจ
“นี่....พี่รู้นะว่าอาร์มโกรธพี่เรื่องอะไรอ่ะ...ทีอาร์มกับนายน์...พี่ยังไม่เห็นว่าอะไรเลย”ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้า
ไม่ยุติธรรมเลยซักนิด ทำไมนายถึงไม่เข้าใจพี่เลย ทำไมนายไม่พูดออกมาบ้าง นายจะนั่งเงียบอยู่ทำไม
“อย่าเอาพี่นายน์เข้ามาเกี่ยว เขาไม่ผิดอะไร” เสียงเข้มตอบกลับมา เจตนาของอาร์มไม่เคยคิดจะทำร้ายพิชให้เจ็บเลย เพียงแต่เขาไม่รู้จะใช้คำพูดแบบไหนเท่านั้นเอง
น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาโต พิชหันหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับพูดเสียงสั่น
“ทำไม..ทำไมนายน์จะไม่เกี่ยว ในเมื่ออาร์มยังเอานนเข้ามาเกี่ยวได้และทำไมพี่จะทำไม่ได้บ้าง...แตะต้องไม่ได้เลยเหรอ...นายน์เขาเป็นคนสำคัญสำหรับนายอยู่แล้วนี่...พี่มันก็แค่คนงี่เง่าคนหนึ่งเท่านั้นเองใช่มั๊ย...ฮึก...ฮือ....” พิชก้มหน้าลงกับโต๊ะและสะอื้น
สายตาที่เย็นชาของอาร์มกลับเป็นอ่อนโยนลงเมื่อเห็นน้ำตาของพิช ยิ่งเขาได้รับรู้ความคิดของคนตรงหน้าแล้ว เขาเองก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น
อาร์มลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินอ้อมโต๊ะมาตรงที่นั่งของพิช มือหนาจับไหล่ร่างบางเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“พี่พิช....พี่พิชเข้าใจผิดแล้วนะ...พี่พิชไม่ได้เป็นคนงี่เง่า...อาร์มเองต่างหากที่งี่เง่า...อาร์มขอโทษนะ...ทีหลังอาร์มจะใช้เหตผลมากว่านี้...หยุดร้องไห้เถอะนะ เดี๋ยวอาร์มจะทำฟักทองผัดไข่ให้กินนะพรุ่งนี้”
“จริงนะ อาร์มหายโกรธพี่แล้วนะ”
นิ้วมือหนาปาดน้ำตาจากดวงตาโต ก่อนที่จะฝังจมูกลงบนหน้าผากเนียน ทำเอาคนตัวเล็กเขินจนหน้าแดง>////<
“จริงซิ...เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ อาร์มเป็นคนผิดเองแหละ อาร์มขอโทษนะ ที่อาร์มไม่ดูเหตุผลเลย”
พิชยิ้มน้อยๆที่มุมปากแล้วจับแก้มของคนตรงหน้าทั้ง2ข้างและดึงออก
“รู้ตัวก็ดีแล้วแหละ 555+”
“โอ๊ย! พี่พิช อาร์มเจ็บ เบาๆหน่อยซิ”
“ดีเลยแก้มจะได้ช้ำ พี่จะได้หอมคนเดียว”
“พี่พิชอ่ะ>< พอแล้ว อาร์มเจ็บ!”
“นี่...พวกนาย2คน ทำอะไรกันอยู่อ่ะ” เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลังของทั้ง2คน
พิชและอาร์มรีบหนีห่างออกจากกันก่อนจะหันหลังไปมองบุคคลที่3
“ต่อ!!!” ทั้ง2คนพูดขึ้นพร้อมกัน
“นี่!ทำหน้ายั่งกะเห็นผีเลย กูคนนะเว้ย! เออ.....แล้วไม่ต้องทำตัวห่างกันขนาดนั้นก็ได้ กูรู้แล้วน่า~”
“พี่รู้อะไรอ่ะ” อาร์มถามขึ้น
ต่อยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็รู้ในสิ่งที่พวกมึง2คนไม่ยอมเปิดเผยต่อกันนะซิ เฮ้อ!กูจะบอกอะไรให้นะ...รู้สึกยังไงก็รีบบอกไปซะ อ้อ!บอกให้คนอื่นรับรู้ด้วยหล่ะ จะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดกัน” โห! วันนี้ไอ่ต่อมันพูดดีจังเลยเว้ย!
พิชรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น สีชมพูบนแก้มยังคงระเรื่ออยู่ไม่จางหาย
“พี่หมายความว่ายังไงเฮอะ! ความรู้สึกอะไร อาร์มกับพี่พิชก็แค่พี่น้องกันเท่านั้นเองนะ>///<” อาร์มรีบพูดเพื่อกลบความอาย ก่อนจะรีบเดินหนีหนุ่มหน้าซาลาเปาเข้าห้องนอนไป
“_*_ ไออาร์มบ้าพูดอะไรไม่เคยคิดเล้ย!” (ทำอย่างกับต่อเคยคิดอ่ะ=o=”)
“ไม่เป็นไรนะ” ต่อถามขึ้น
พิชเงยหน้าขึ้นมายิ้มนิดๆก่อนจะส่ายหัว
“ไม่หรอก อาร์มเขาก็เป็นแบบนี้เสมอแหละ กูชินแล้ว” น้ำเสียงที่ดูเหมือนไม่คิดอะไรมากมายกลบเกลือนความรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาโกหก พิชไม่เคยชินเลยซักครั้งเวลาที่อาร์มพูดถึงสถานะความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง
“มึงอย่ามาหลอกกูเลย แค่เห็นตามึงกูก็รู้แล้วน่า”
ดวงตาหวานเหลือบต่ำมองพื้น น้ำตาเริ่มกลับมาคลออีกครั้ง
“พิช....กูจะบอกอะไรให้นะ...รักเขาก็บอกไปเลยว่ารัก....กูหน่ะดูออกว่าไอ้อาร์มมันก็แคร์มึงมาก แต่มันเป็นคนปากแข็ง และถ้ามึงปล่อยเวลาไปแบบนี้เรื่อยๆก็จะมีคนเจ็บเพิ่มมานะ”
“มึงหมายถึงใครอ่ะ” พิชถามอย่างสงสัย
“คนที่ชอบอยู่กับมึงอ่ะ กูรู้นะว่ามึงก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ฝั่งนู่นเขาคิดนะ”
พิชขมวดคิ้วทำท่าคิดซักครู่ก็คลายออก
“แต่....มึง.....กูว่า...”
“อืม........คนๆนั้นแหละ” ต่อพยักเพยิดหน้า
“และมันก็ไม่ใช่แค่นั้น เพราะเรื่องของมึงทั้ง2 ดูจะมีกูคนเดียวที่ดูออก ฉลาดจริงๆกู โฮะๆ” พูดจบพี่ต่อก็ยิ้มน้อยๆ เหอๆหลงตัวเองชะมัดเลยนะเฮียยย
พิชก้มหน้านิ่ง เขาเข้าใจที่ต่อพูดทั้งหมด คนที่ต่อพูดถึงก็คือนน และพวกสมาชิกในวงก็เข้าใจกันว่าเขากับนนชอบกันอยู่ ไม่เคยมีใครคิดว่าเขาจะชอบอาร์มที่ดูเหมือนเพื่อนสนิทกันเท่านั้น มีแต่ต่อเท่านั้นที่มองออก
“กูจะทำยังไงดีวะ”
ต่อยิ้มที่มุมปากน้อยๆก่อนจะพูดเบาๆเหมือนกระซิบ
“บอกรักซิ บอกความจริงกับอาร์มซะ แล้วก็บอกกับทุกคน”
“อืม....กูจะบอกกับทุกคนยังไงดีหล่ะ”
“ก็แสดงให้เห็นซิว่ามึงรักอาร์มอ่ะ กูเชื่อว่าอาร์มเองมันก็รักมึง เพียงแต่ต้องให้เวลามันหน่อยก็เท่านั้นนะ”
“อืม....” พิชยิ้มน้อยๆก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาที่มุ่งมั่น
“กูจะไปบอกอาร์มพรุ่งนี้เลย ว่า กูรักมัน >///<”
“เออ.....ดีมาก...” ต่อยิ้มขำกับท่าทีของเพื่อนในวง
หนุ่มหน้าหวานกับหนุ่มซาลาเปายังคงนั่งคุยกันโดยไม่สนใจเวลาที่เลยผ่านว่านานเท่าไหร่แล้ว และไม่ได้สังเกตเลยว่ายังมีอีกบุคคลหนึ่งที่ยืนฟังอยู่อย่างไม่ได้ตั้งใจอยู่อีกฟากของประตู
เหงื่อไหลหยดซึมตามไรผม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือหนากำหมัดสั่นอย่างไม่รู้ตัว
ไม่จริงใช่มั๊ย.....คำพูดที่เขาได้ยิน......ไม่อยากจะเชื่อ......เห็นว่าเขาเป็นคนโง่นักเหรอ
นนน้ำตาซึม คำพูดของคนที่เขารักเมื่อกี้มันทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจ คำบอกรักคนอีกคน คนๆนั้นไม่ใช่ตัวเขา......ไม่มีทาง เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่สมหวัง ก็อย่ามีใครสมหวังเลย!......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น