ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Confuse Soul
ผ้าขนหนูสีขาวถูกมือของเจ้าของเสียงซับลงบนหัวของเขา…แสดงว่า…นิ่เขาหัวแตกเหรอ?
“ไม่เป็นไรนะ…ปวดหัวมั๊ย…” เสียงนุ่มพูดไปผ้าขนหนูก็กดทับลงบนหน้าผาก
“อืมม..อืมมม…ใคร..ที่ไหน..” คำพูดแต่ละคำที่กว่าจะออกเสียงได้นั้นช่างยากเย็นเหลือเกิน
สายตาหวานมองดูเพื่อนที่กำลังนอนอยู่อย่างเป็นห่วง….เฮ้อ!..ไม่น่าปล่อยให้ดื่มเยอะเลย…แต่พูดถึงแล้ว…เราเองก็ดื่มมากไปเหมือนกัน…ไม่น่าเกิดขึ้นเลย…ไม่น่าเกิดขึ้นเลยจริงๆ…ขนาดเจ้าตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไปบ้าง
“นน…กินน้ำก่อนนะ” มือบางยื่นแก้วน้ำให้…แต่ดูท่าทางแล้วคงจะลุกขึ้นมากินเองไม่ไหวแน่ๆ
อ๋องนั่งลงบนเตียงช้าๆก่อนจะพยุงตัวนนให้ลุกขึ้นและค่อยๆรินน้ำในแก้วให้เข้าปากช้าๆ
นนไอออกมาเล็กน้อยก่อนจะปล่อยให้น้ำเย็นบริสุทธิ์ไหลลงคอจนหมด
“ดีขึ้นมั๊ย…ได้สติขึ้นหรือยัง”
….อ๊า….ดีขึ้นจริงๆด้วย…สายตาที่พร่ามัวเริ่มกลับมาชัดขึ้น…ความรู้สึกและสติเริ่มกลับมาเต็มเปี่ยม…สายตาคมหันไปมองคนข้างๆ…อ๋องนั่นเอง…
“เกิดอะไรขึ้นหรือ ทำไมหัวเราถึง…” พูดไปมือหนาก็จับผ้าขนหนูที่กดทับบนหน้าผากไป
“ก็เมื่อคืนนายกับเราไปดื่มกันแล้วทีนี้เผลอดื่มมากไปหน่อย นายยิ่งคออ่อนอยู่เลยเมาไม่ค่อยได้สติหน่ะ”
นนนึกทบทวน…ความทรงจำที่เลือนรางก็ค่อยๆแจ่มชัดขึ้น…..เสียงเพลงดิสโก้….แก้วทรงสูงที่ใส่น้ำหลากสี…..และของเหลวสีอำพันที่เขาจับกรอกเข้าปากอย่างไม่ยั้งมือ
“ส่วนหัวนายอ่ะ…ที่แตกก็เพราะว่านายเมาและล้มอ่ะก้นก็กระแทกพื้นดังพลั่กเลย ไม่รู้ว่าสะโพกนายจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า” อ๋องพูดจบก็ลุกขึ้นยืนไปหยิบกองผ้าสีขาวที่วางอยู่บนพื้น
สายตาคมสังเกตเห็นคราบเลือดที่เประเลอะเป็นทาง นี่เขาเลือดออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?
“นี่กี่โมงแล้วอ่ะ” นนถามขึ้นขณะที่พยายามดันตัวออกจากเตียงแต่ไม่เป็นผล เพราะแค่ขยับร่างกายความปวดร้างจากสะโพกข้างขวาก็แปล๊บขึ้นมาจนชาไปหมด
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งลุกซิ เมื่อคืนนายล้มแรงมากเลยนะรู้มั๊ย นอนเฉยๆก่อนซิ”
“โอ๊ย!” ร่างสูงทรุดลงกับเตียงเหมือนเดิม ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดจนอ๋องต้องทิ้งหอบผ้าเข้ามาช่วยพยุง
“บอกว่าอย่าเพิ่งลุกไงเล่า ทำไมไม่ฟังกันบ้างนะ ไอ้บ้าเอ๊ย!” เสียงดุดังขึ้น
“วันนี้ไปทำงานไม่ไหวหรอก เราโทรบอกทางทีมงานให้เรียบร้อยแล้ว”
“ไม่ เราต้องถ่ายละครกับพิช เราอยากเจอหน้าเขา” ร่างสูงพยายามลุกอีกครั้ง
“เจอในสภาพนี้เนี่ยนะนน! อย่าไปเลย…พักผ่อนก่อนดีกว่า” เสียงที่เด็ดขาดของเพื่อนทำให้ร่างสูงชะงักและสงบลง
อ๋องพูดถูก….ถ้าไปในสภาพนี้…..มันน่าสมเพชจริงๆ…..ไปให้เขาสงสารซะมากกว่า
“งั้นเดี๋ยวเราโทรบอกพิชให้แล้วกัน….เราว่าจะลงไปซื้อของอ่ะ นายจะเอาอะไรหรือเปล่า”
นนส่ายหัวเบาๆ “ไม่อ่ะ ขอบคุณ”
อ๋องมองเพื่อนที่เพิ่งจะหลับตาลงด้วยความเป็นห่วง….เราเข้าใจนะนน…นายเจ็บปวดยังไงเราเข้าใจ….
***********************************************
พัฟสีขาวที่แตะลงบนรองพื้นเนื้อครีมเบาๆถูกนำมาวางทาบลงบนใบหน้าเนียนและเกลี่ยครีมสีเนื้อให้กระจายทั่วใบหน้า แปรงปัดแก้มขนาดใหญ่ปัดหมุนวนเป็นวงกลมลงบนแก้มสีชมพูใสเบาๆ พูกันเล็กปาดเนื้อลิปสติกสีนู้ดชมพูก่อนจะนำมาระบายลงบนริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่บางๆตามด้วยกลอสเนื้อใส
หวีซี่ใหญ่ค่อยๆสางเส้นผมสีทองอ่อนอย่างเบามือก่อนจะใช้เจลจัดทรงผมข้างหน้าเล็กน้อยให้เข้าทาง
“เสร็จแล้วค่ะน้องพิช วันนี้น้องนนไม่มาเหรอค่ะ” เสียงเมคอัพสไตล์ลิสสาวสวยดังขึ้น
พิชยิ้มน้อยๆก่อนจะส่ายหัว “ไม่มาครับ รู้สึกว่านน จะไม่สบายอ่ะครับ”
“ว้า!แย่จังเลยนะค่ะ ยังงี้น้องพิชคงเหงาแย่เลย ไม่มีคนคอยเล่นด้วย”
พิชหัวเราะเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไร ก่อนจะกล่าวขอบคุณเมคอัพสไตลลิสและขอตัวเดินออกมานั่งเล่นตรงม้านั่งข้างนอก
ลมพัดเอื่อยๆ พัดมาเบาๆ เส้นผมสีดำอ่อนพลิ้วไหวตามแรงลม……ตอนนี้นนจะเป็นยังไงบ้างนะ…..เป็นห่วงจัง….
‘นนไม่ค่อยสบายหน่ะ….ตอนนี้ยังหลับอยู่เลย….คงไปทำงานไม่ได้นะ…นายจะมาเยี่ยมเขาหรือเปล่าหล่ะ….เราว่า…ถ้านายมาเยี่ยมเขาต้องดีใจแน่ๆเลย….’
เสียงพูดทางโทรศัพท์ของอ๋องยังคงดังก้องอยู่ในหัว อ๋องโทรมาตอนที่ตัวเขาเดินทางมาถึงกองถ่ายพอดี
“เฮ้อ~” พิชถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ง่า~อยากไปเยี่ยมนนจังเลยอ่า แต่…เอาไว้รอไปพร้อมกับอาร์มดีกว่า..เด๋วอาร์มจะไม่สบายใจเอา” เป็ดน้อยบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือสีชมพูขึ้นมากดโทรหาอาร์ม
“อาร์มเหรอนี่พี่เองนะ..ว่างอยู่หรือเปล่าอ่ะ…ยังพี่ยังไม่ถ่าย…อีกครึ่งชั่วโมงอ่ะ….คือว่า….ตอนเลิกงานอ่ะอาร์มพาพี่ไปเยี่ยมนนได้หรือเปล่า…อ๋องโทรหาพี่อ่ะ..บอกว่านนเขาไม่ค่อยสบายยังไม่หายเลย….พี่เลิกกองตอนไหนเหรอ…อืมมม….ไม่แน่ใจอ่ะเด๋วเลิกแล้วพี่โทรหาแล้วกันนะ…..…ตั้งใจทำงานนะอาร์ม….พี่คิดถึงอาร์มนะ^^~บาย” ฮ้า~ดีใจจังเลยอาร์มเข้าใจเราด้วยหล่ะ><ฮิๆ
ตั้งแต่ที่พิชกับอาร์มร่วมงานกันมาทั้งสองคนก็เข้าใจกันดีมาตลอด จะมีก็แต่บางช่วงที่ทะเลาะกัน กระทบกระทั่งกันบ้างตามประสาของคนขี้หึงและคิดมาก แต่ยังไงซะปลากับเป็ดก็เข้าใจกันได้เหมือนเดิม
การถ่ายทำละครวันนี้ พอไม่มีนนก็ทำให้ฉากที่ถ่ายต้องเปลี่ยนมาเป็นฉากที่พิชถ่ายเดี่ยวทั้งหมด กองจึงเลิกเร็วกว่าครั้งก่อนมาก เพราะวันนี้ก็ไม่มีคิวของนายน์ด้วย
คนตัวเล็กรีบเปลี่ยนชุดและล้างหน้า เช็ดเครื่องสำอางทันทีที่ผู้กำกับสั่งเลิกกอง
“น้องพิชจะรีบไปไหนเหรอค่ะ เห็นวิ่งมาเปลี่ยนชุดเชียว” เสียงใสจากเมคอัพสไตลลิสคนเดิมถามขึ้น เป็ดยิ้มร่าก่อนจะตอบด้วยเสียงดังฟังชัด
“จะไปเยี่ยมนนกับอาร์มอ่ะครับ”
“อ้า…ดีจัง ฝากบอกน้องนนด้วยนะค่ะว่าให้หายไวๆ”
“ครับ^^~ งั้นผมขอตัวนะครับ ขอบคุณครับ^_^” พิชยิ้มให้อย่างสุภาพ ก่อนจะรีบเดินไปหยิบกระเป๋าใบโตสีน้ำตาลที่ใส่ของใช้ส่วนตัวไว้มากมายและวิ่งออกจากกองถ่ายมาหยุดอยู่ตรงป้ายรอรถประจำทางที่อยู่ใกล้ๆกัน
“I wanna hold your hand~ I wanna kiss to your lips~” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงนี้เป็นเสียงเรียกเข้าที่พิชตั้งไว้เฉพาะคนเดียวเท่านั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาร์มสุดที่รัก
“ว่าไงอาร์ม พี่มารอตรงป้ายรถแล้วนะ….อ้าว….อาร์มต้องทำงานต่อเหรอ…..ไม่เป็นไรๆวันนี้ที่กองก็เลิกเร็วด้วยหล่ะ….งั้นพี่ไปเยี่ยมนนคนเดียวก็ได้….พี่รู้ว่าอยู่ตรงไหนอ๋องบอกพี่แล้ว….อ๊ะอาร์มรถมาแล้วอ่ะ เด๋วแค่นี้ก่อนนะ…บาย” พิชเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็วและรีบก้าวเท้าขึ้นรถประจำทางที่เพิ่งมาจอดเทียบ
……ทำไมเราถึงมีลางสังหรณ์แปลกๆนะ….รู้สึกไม่ค่อยดีเลย….เหมือนมันจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น….
อาร์มทำหน้าเครียดขณะที่วางโทรศัพท์มือถือลงบนกระเป๋าสีฟ้าข้างตัว วันนี้เขาต้องมาทำหน้าที่เป็นพิธีกรแทนอ๋องทั้งวัน….ทำให้วันนี้เขาแทบจะไม่มีเวลาไปหาพิชหรือเวลาว่างเลย เพราะแค่งานของเขาเองก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งค่อนวันแล้ว นี่ยังมีงานของอ๋องเขาอุตสาห์วางใจให้เราทำหน้าที่แทน เราก็ต้องตั้งใจทำหน่อยหล่ะนะ สู้ๆอาร์ม…..แต่พูดถึงแล้วให้พิชไปหานนคนเดียวมันจะดีเหรอ….ไม่นะ….เราต้องเชื่อมั่นในตัวพี่พิชซิ….รักกันก็ต้องเชื่อใจกัน…
**********************************************
ในห้องโรงแรมที่อ๋องมาเปิดเอาไว้เมื่อคืนตอนนี้ ชายหนุ่มร่างสูงที่หลับใหลเพราะความเหนื่อยอ่อนของร่างกายก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูจากข้างนอก
“นน เราเข้าไปหล่ะนะ” เสียงเล็กใสร่าเริงที่เป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น เมื่อเจ้าตัวพบว่าประตูห้องไม่ได้ล๊อคไว้
“พิช!” นนเอ่ยขึ้นอย่างดีใจเมื่อร่างบางของเป็ดน้อยเดินเข้ามาหา ในมือมีดอกลิลลี่สีขาวที่เขาแวะซื้อระหว่างทางพร้อมกับอาหารบำรุงร่างกายมาด้วย
“เป็นยังไงบ้างอ่ะ เหอะ เด็กน้อย” เป็ดน้อยทักขึ้นพร้อมกับวางของลงบนโต๊ะข้างเตียง
นนยิ้มนิดๆ “ก็ไม่เป็นไรมากหรอกแค่หัวแตกแล้วก็แฮงค์นิดหน่อย…สงสัย….เราคงจะคออ่อนมากเกินไป” ร่างสูงตั้งใจที่จะพูดความจริงออกไปเพราะอยากดูปฏิกิริยาของเพื่อนว่าจะเป็นอย่างไร และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ พิชตาโตและพูดเสียงหลง
“ห๊า!! ดื่มเหล้ามาเหรอนนนี่เด็กโง่ ทำไมไปกินเหล้าหล่ะ ไม่เคยกินด้วยนี่ นายน้า~มันน่าจับตีก้นซะให้เข็ดจริงๆ”
“แล้วนายรู้หรือเปล่าหล่ะว่าทำไมเราถึงตัดสินใจดื่ม” นนเอ่ยขึ้นเรียบๆใบหน้ายังคงรอยยิ้มไว้ พิชนั่งลงบนเตียงก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ไม่รู้อ่ะ”
………เอาแล้วนะ…..ตัดสินใจที่จะทำลงไป….ความจริงที่อยากพูดออกไป…..ไม่อยากรั้งไว้ให้นานกว่านี้….
นนหลบตาต่ำก่อนจะสบสายตาพิชอีกครั้งด้วยสายตาที่อ้อนวอน
“เพราะนายเป็นแฟนกับอาร์มไง…..พิช…..นายจะเคยรู้ตัวบ้างมั๊ยว่าเรารักนายแค่ไหน” หยดน้ำเอ่อคลอดวงตาคมแต่รอยยิ้มยังคงอยู่
พิชตาโตอีกครั้ง เขาไม่คิดว่านนจะกล้าพูดว่ารักเขาต่อหน้าเขาอย่างนี้
“นน….นี่นาย…..” คนตัวเล็กก้มหน้าลง ใจเริ่มเสีย คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะทำให้เพื่อนคนนี้เป็นมากถึงเพียงนี้
“แต่ไม่เป็นไรหรอกพิช…..ตอนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้แล้ว….ทำอะไรไม่ได้แล้ว…..ทำอะไรไม่ได้ ฮือๆ” ร่างสูงเอามือปิดหน้าและสะอื้นไห้
พิชทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
“นน นาย……เราขอโทษนะ…..ที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”
“อือ….” ดวงตาแดงก่ำ หยดน้ำที่ยังคงไหลรินลงมา แต่ร่างสูงก็ยังคงฝืนรอยยิ้มเอาไว้
….รู้สึกผิด….รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก….ทำไมนะ….เป็นเพราะว่าเราเข้าใจนนซินะ…แต่ก่อน…เราก็เคยแอบรักอาร์มข้างเดียวและเป็นแบบนี้….เวลาที่เห็นอาร์มอยู่นายน์ทีไรมักจะเจ็บปวดที่หัวใจและแอบไปร้องไห้คนเดียว….ตอนนี้คนที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เราแต่เป็นนน….รู้สึกผิด….รู้สึกผิดจังเลย
พิชโอบกอดร่างสูงที่ยังคงสะอื้นไห้เพื่อปลอบประโลม มือบางลูบหัวและหลังอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้เลยนะนน…เราขอโทษ…”
แขนแกร่งโอบรัดคนตัวเล็กตอบและซุกหัวลงไปที่ซอกคอขาว
“เรา….เราอยากได้ตัวนาย….แม้จะไม่ได้ใจ….เราก็อยากได้ตัวนาย…” นนกระซิบเบาๆข้างหูพิชก่อนจะใช้ปลายจมูกไล้ไปตรงซอกคอขาว แขนแกร่งโอบรัดร่างบางไว้แน่น!
“นน!นน!ทำอะไรหน่ะ!ปล่อยเรานะ!นน!” ยิ่งพิชดิ้นรนมากเท่าไหร่ นนก็โอบรัดตัวของพิชไว้มากเท่านั้น
ความรู้สึกต้องการ…..โหยหาของอันเป็นที่รัก….ใช่…..แม้จะไม่ได้ใจ….ก็ต้องเอาร่างกายนี่หล่ะ!
ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง เพื่อให้เปิดออก ลิ้นร้อนพยายามดันเข้าไปในโพรงปากอย่างไม่ลดละ
***********************************************
ค้างกันหรือเปล่าค่ะ.....ฮิๆๆ.....
น้องพิชจะรอดจากการรุกของเกียมหรือเปล่า???
ถ้าไม่อยากค้างนานโซยูขอเม้นเยอะๆหน่อยนะจ๊ะ^^
จะได้มีกำลังใจยิ่งขึ้น><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น