ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Jealouse with love
“พี่อ๋องอาร์มไปก่อนหล่ะนะครับ” อาร์มตะโกนบอกรุ่นพี่ประจำวงหลังจากถ่ายทำเอ็มวี เรียบร้อยแล้ว
อ๋องเงยหน้าขึ้นจากบทสคริปต์ของวันพรุ่งนี้และมองหนุ่มจอมเงียบอย่างสงสัย
“มึงจะรีบไปไหนอ่ะ รอกลับพร้อมกันไม่ได้เหรอ”
“อาร์มจะรีบไปรับพี่พิชอ่ะ ป่านนี้เลิกกองได้ซักพักแล้วมั้งเนี่ย ถ้าพี่จะไปด้วยก็รีบๆหล่ะกัน ไม่อยากให้พี่พิชรอ”
อ๋องกระแทกบทลงกับโต๊ะ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“อะไรๆก็พิช นี่มึงกับพิชชักจะมากเกินเพื่อนแล้วนะ ทำอะไรหัดเกรงใจคนอื่นเขาหน่อยซิ เป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรที่มันเกินเลยนักหรอก”
อาร์มมองอ๋องอย่างงๆ หนุ่มตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะเดินเลยผ่านหนุ่มจอมเงียบไปอย่างอารมณ์เสีย
“ไหนบอกว่ารีบไงล่ะ!” เสียงตะโกนดังตามมา
อาร์มส่ายหัวกับอารมณ์ที่แปรปรวนของรุ่นพี่ ก่อนจะรีบเดินตามไปยังรถที่จอดไว้ และขับมุ่งหน้าไปยังกองถ่ายละครอย่างรวดเร็ว
“พี่เป็นอะไรหรือป่าว โกรธอาร์มเหรอ” อาร์มเอ่ยขึ้นหลังจากถึงที่หมายและจอดรถเสร็จเรียบร้อยแล้ว
อ๋องที่หันหน้าออกหน้าต่างตลอดก็หันกลับมามองอาร์มด้วยสายตาที่เก็บความรู้สึกไว้
“เปล่า....พี่ไม่เป็นอะไรหรอก......ไม่ได้โกรธมึงด้วย.....พี่ก็แค่....” สายตาหวานหลบต่ำก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เฮ้อ~....ไม่มีอะไรมากหรอก......ลงกันดีกว่า” พูดจบอ๋องก็เปิดประตู แต่ขณะที่กำลังจะก้าวขาลงนั้นก็ถูกมือของอาร์มดึงรั้งแขนไว้
“มีอะไรบอกอาร์มได้นะ”
“บอกตอนนี้ก็คงสายแล้วมั้ง........มึงกับพิช......ช่างมันเถอะ” อ๋องสะบัดแขนออกหลังจากมืออาร์มด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงความรู้สึกที่ซ่อนเร้นไว้ลึกๆ
“อาร์มมี่ถึงแล้วเหรอ พี่นั่งอยู่ตรงเต้นท์พักอ่ะแหละ....อื้ม...หวัดดี” เสียงใสที่พูดคุยโทรศัพท์ดังก้องไปทั่วบริเวณ
นนลืมตาขึ้นเป็นพักๆไม่อยากจากไปเลย......ที่ตรงนี้
“นนๆลุกได้แล้วแหละ เราจะกลับบ้านแล้ว”
ถึงจะรู้สึกตัวดี สติอยู่ครบ แต่หัวใจก็สั่งให้นนยังคงนอนหลับตาหัวพิงไหล่กับคนตัวเล็กอยู่อย่างเดิมไม่ลุกไปไหน แค่นั้นยังไม่พอ แขนที่วางอยู่ข้างตัวก็เปลี่ยนมาโอบรัดเอวของหนุ่มหน้าหวานทันที
พิชรู้สึกตกใจและอึดอัดกับการกระทำของนนพอสมควร ถ้าอาร์มมาเห็นเขาในสภาพนี้หล่ะก็ มีหวังต้องโดนโกรธไปเป็นเดือนแน่เลย
“นนๆลุกได้แล้ว” พิชพูดขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล
“พี่พิชๆ อาร์มมาแล้ว มีฟักทองผัดไข่ด้วยน๊า”
ง่า~แย่แล้ว...เสียงอาร์มดังขึ้นจากข้างหลัง พิชหันหัวกลับไปดูก็เห็นอาร์มกับอ๋องกำลังเดินมาทางตัวเองแล้ว
เป็ดน้อยสะกิดเพื่อนอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
นนนนนน!!!ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วยเนี่ย!!!
“นายน์ๆ” เสียงเล็กดังขึ้นเบาๆ เรียกหนุ่มหล่อสูงที่กำลังเดินผ่านหน้าให้หยุด
นายน์เลิกคิ้ว ก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาอย่างสงสัย
“ช่วยอะไรหน่อยซิ” พิชทำหน้าอ้อนนิดๆ
“อะไรอ่ะ”
“ก็.....มึงช่วยเอาตัวนนออกไปหน่อยได้มั๊ยอ่ะ......ขอร้องหล่ะ”
นายน์พยักหน้านิดๆก่อนจะช่วยพิชแกะมือนนให้ออกจากเอวแต่ก็ไม่เป็นผล นนฝืนแรงของหนุ่มทั้งสอง เขากอดเอวพิชแน่น.......นี่รังเกียจเขาขนาดนี้เลยเหรอ..........ความคิดน้อยใจแวบเข้ามาในหัวทันที
“พิช นายน์ นี่พวกมึงสองคนทำอะไรกันอยู่อ่ะ” อ๋องถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย
“เออ......คือ.......อ๋องช่วยหน่อยนะพอดีนนไม่สบายน่ะเลยหลับไป” พิชอธิบาย
“แล้วต้องกอดกันแน่นขนาดนี้เลยเหรอ” เสียงประชดประชันดังขึ้นจากอาร์ม
อ๋องหันมองตามอาร์มที่เดินย่างเท้าเข้าไปดึงตัวนนอย่างแรง
“ไอ้นน! มึงปล่อยพี่พิชเดี๋ยวนี้!!!” อาร์มพูดด้วยน้ำเสียงกร้าวร้าวพร้อมๆกับกระชากตัวนนให้ลุกออกอย่างรุนแรง
นายน์ตกใจกับการกระทำที่ใจร้อนของอาร์มจนต้องผละออกมา อ๋องรีบเดินไปรวบตัวอาร์มทันที
“อาร์ม! มึงใจเย็นก่อนซินนเขาเป็นรุ่นพี่มึงนะ แล้วเขาก็ไม่สบายอยู่ด้วย!”
“ไม่สบายแล้วทำไมต้องมายุ่งกับแฟนอาร์มด้วยหล่ะ!!!”
อ๋องหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินคำว่า แฟน ออกจากปากของอาร์ม
.............แฟนเหรอ.........นี่พิชเป็นแฟนกับอาร์มเหรอ........ไม่นะ........
“พอกันทั้งคู่เลย ไอ้อ๋อง กับอาร์ม หยุดเถอะ!!! คนอื่นเขามองกันหมดแล้วนะ” เสียงเล็กของพิชที่ดังก้องส่งผลให้อาร์มสงบลง พิชก้มหน้ามองนนที่ยังหลับตาอยู่
อ๋องปล่อยตัวอาร์มและเอื้อมมือไปแตะไหล่ของนน
“นน....นายลุกขึ้นเถอะนะ.........ปล่อยพิชเถอะเราขอร้อง.......อย่าให้ต้องมีเรื่องกันเลย”
นนยอมปล่อยตัวพิชแต่โดยดี ใบหน้าคมก้มต่ำเหมือนไม่อยากเผชิญหน้าใครทั้งสิ้น
“เราไปก่อนนะนน” พิชพูดเสียงเบาก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปหาแฟนหนุ่มที่ความรู้สึกโกรธยังไม่จางหาย
“กลับบ้านเดี๋ยวนี้” เสียงห้วนพูดจบ เจ้าตัวก็เดินนำหน้าไปโดยไม่รั้งรอ
พิชก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดและเดินตามอาร์มไปโดยไม่หันหลังมามองคนอื่นที่เหลือ
“มึงไม่เป็นไรนะ” นายน์ถามอ๋องที่กำลังมองตามหลังทั้งพิชและอาร์ม
อ๋องหันหลังกลับมาและยิ้มให้เพื่อนก่อนจะส่ายหัว
“งั้น.......กูขอตัวหล่ะนะ” นายน์เดินจากไป
อ๋องทรุดตัวลงตรงข้างๆนนและลูบหัวเบาๆเชิงปลอบ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
นนไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
“เขาเป็นแฟนกันแล้วเหรอ.........พิชเป็นแฟนกับอาร์มแล้ว........เขาคบกันแล้ว..” เสียงสั่นๆดังขึ้น อ๋องโอบตัวนนให้หัวพิงไหล่ หยดน้ำหล่นกระทบหน้าตัก นนร่างกายสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นไห้
“ไม่เป็นไรนะ.....เราเข้าใจ......เราเข้าใจ........” คำพูดเปล่งออกมาได้เพียงแค่นี้ น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยเช่นกัน
อ๋องโอบกอดนนแน่น น้ำตาที่ไหลจากดวงตาโตหล่นกระทบผมสีดำขลับ
“เขาเป็นแฟนกันแล้ว...ฮึก....ฮือ..”
*************************************************************************
ปัง!!! เสียงปิดประตูห้องดังลั่นจนสามารถปลุกคนที่กำลังหลับใหลให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาได้
“อาร์ม.......พี่ขอโทษ”
อาร์มเดินเข้ามาประชิดคนตัวเล็กก่อนจะมองลึกเข้าไปในดวงตาโตด้วยสายตาที่ดุดันและรวบตัวพิชให้อยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
ใบหน้าเข้มซบลงบนไหล่ของหนุ่มหน้าหวาน ก่อนที่เสียงกระซิบเบาๆจะดังขึ้นข้างหู
“อย่าทำแบบนี้อีกนะรู้มั๊ย.........อาร์มเข้าใจว่าพี่พิชไม่ตั้งใจ แต่อาร์มก็อดหึงไม่ได้....อาร์มไม่อยากให้ใครได้โอบกอดคนของอาร์ม......อาร์มไม่อยากให้ใครได้ซบไหล่ของคนที่อาร์มรัก อาร์มรู้ว่าวันนี้อาร์มก็ผิดที่ใจร้อนเกินไป อาร์มอยากเป็นคนๆเดียวที่ได้กอดคนๆนี้ อาร์มหวงพี่พิชนะ.....อาร์มอยากได้ความน่ารักของพี่พิชมาคนเดียว ได้แล้วอาร์มก็จะปกป้องและดูแลให้ดีที่สุด อาร์มไม่อยากเสียพี่พิชไปนะ.......”
ความรู้สึกที่ถูกถ่ายทอดผ่านคำพูดที่อ่อนโยนของอาร์มทำให้พิชรู้สึกปลื้มใจจนน้ำตาคลอ
...........พูดไม่ออก.......มันเกินบรรยายจริงๆความรู้สึกดีที่มากมายมันไหลท้วมท้นหัวใจจนไม่รู้จะอธิบายยังไง........ความรักมันมีความหมายขนาดนี้เลยเหรอ
“พี่....พี่รักอาร์มนะ” พิชบอกเสียงใส
อาร์มถอนกอดคนตัวเล็กและยิ้มให้
“ครับ อาร์มรู้แล้วครับ”
“จุ๊ป!” คนตัวเล็กรีหอมแก้มอาร์มอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย! อะไรมันจะหวานกันซะขนาดนี้เนี่ยพวกมึง เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่ กูไม่อยู่แค่วันสองวัน เรื่องเกิดเลยเหรอเนี่ย” เสียงใหญ่เข้มของแม็คดังขึ้นดึงสติของอาร์มกับพิชให้กลับเข้ามาสู่ปัจจุบัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น