คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4
Chapter 4
~ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~
เสียงออดหมดคาบเรียนวิชาสุดท้าย (เร็วใช่มั้ยล่ะ-.-)
ผมรีบเดินไปที่ห้องพี่วี ม.ปลายปี3 ห้องA สวยแล้วยังเรียนเก่งอีก >< พอเดินไปถึงหน้าห้องพี่วีก็ออกมาพอดี
“พี่วี!!~” ผมเรียกพี่วีที่ตอนนี้พี่เค้าหันมาหาผม ผมเดินเข้าไปหาพี่วี
“ไปกันยังฮะ^^”ผมถาม
“อื้ม ไปสิ” พี่วียิ้มเล็กน้อย ผมก็แค่อยากให้พี่วียิ้มให้ผมบ้างTT
“พี่วี ผมถือกระเป๋าให้นะ” ผมดึงกระเป๋าที่พี่วีถืออยู่มาถือ
“เอ่ออ ไม่เป็นเป็นไรน่า ผมอยากถือ^^”ผมเอากระเป๋าพี่วีมากอดแน่น
“โอเค้ ก็ได้ อยากถือก็ถือ” พี่วีพองแก้มแล้วเดินนำหน้าไปก่อนผม ฮ่าๆ น่ารักจัง^^
“พี่วีรอผมด้วยสิ”ผมตะโกนก่อนที่จะรีบเดินไปเดินข้างพี่วี ระหว่างจะข้ามถนน ไม่รู้อะไรมันดลใจให้ผมไปจับมือพี่วีแล้วเดินข้าวถนนไปที่ร้านไอติม มือนุ่มจัง .//.
Taehyung part
วันนี้มีรุ่นน้องที่ผมพึ่งรู้จักชวนไปกินไอติมครับบ ตอรแรกผมก็ไม่อยากไปหรอก แต่เห็นว่าวันนี้ไม่ได้ติวเพราะว่าชูก้าต้องไปซื้อของอะไรก็ไม่รู้ ผมก็เลยมากินไอติมกับเด็กคนนี้ เอ่ออ จองกุกน่ะ ระหว่างเดินทางไปร้านไอติม จองกุกเป็นคนถือกระเป๋าให้ผมครับ แถมยัง จับมือผมตอนเดินข้ามถนนอีก ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมใจผมเต้น ปกติผมไม่เคยเป็นแบบนี้นะ ทำไมกัน แล้วทำไมผมถึงปล่อยให้จองกุกจับมือล่ะ -0-‘
“นั่งตรงไหนดีฮะ?”เสียงของจองกุกถามผม ผมเลยดึงมือออกมาจากมืออีกคน
“ตรงนั้นก็ได้” ผมชี้ไปทางด้านในสุดของร้านแล้วเดินนำไป ก่อนที่จะไปนั่งอีกฝั่งนึงของโต๊ะ โดยมีจองกุกนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“รับอะไรดีคะ?” พนักงานเดินมาถาม
“ผมเอา คุ้กกี้ แอนด์ ครีม ครับ^^”ผมสั่งแล้วยิ้มให้พนักงาน
“งั้นผมเอา มิดไนท์ บราวนี่ส์ครับ” ผมหันไปมองจองกุกที่ตอนนี้ยิ้ม
“พี่วีกลับบ้านยังไงหรอ”จองกุกถามผมมา
“อ่อ เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้วแหละ” อ่าว แล้วผมจะบอกเด็กนั่นไปทำไมล่ะ เราพึ่งรู้จักกันเอง - -
“พี่อยู่บ้านกับใครหรอครับ?”นั่นไง ยังถามไม่หยุด -0-‘
“ไม่บอก จะถามข้อมูลพี่ไปทำไมกัน”ผมตอบก่อนจะมองออกนอกร้านผ่านกระจก
“ป่าวนะ ผมน่ะมีพ่อแม่ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันเลย เย็นกว่าจะกลับผมก็นอนแล้ว เช้าตื่นมาก็ไปทำงานกันหมด ผมก็เหมือนอยู่คนเดียวนั่นแหละเนอะ”ผมหันมามองจองกุกที่ตอนนี้เค้านั่งดูดน้ำเปล่าในแก้วจนแทบหมด?
“เอ่อ เอาหน่า ที่พ่อแม่เค้าทำงานหนักก็เพราะว่าเค้ารักนายไงล่ะ ไม่งั้นนายไม่มีเงินมาเลี้ยงไอติมพี่ฉันหรอก” ผมไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว ก็เลยพูดๆปลอบใจไป
“มาแล้วค่า คุ้กกี้ แอนด์ ครีม กับ มิดไนท์ บราวนี่ส์มาแล้วค่ะ ^^” พนักงานยกมาเสิร์พให้
“ว้าวว น่ากินจัง^^” ผมยิ้มหวานที่เห็นไอติมอันน่าอร่อย?ยกมาเสิร์ฟให้ ก็มันไม่ได้มากินนานแล้วหนิ >< ผมตักไอติมกินอย่างเอร็ดอร่อย?ก่อนที่จะ......
“ปากพี่เปื้อนน่ะ”มือจองกุกสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากของผม มันทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ ที่ผมเป็นอะไรไป โรคหัวใจรึปล่าว ทำไมมันถึงไม่เค้ยเกิดขึ้นอย่างนี้ล่ะ
“อ่อ ขอบใจนะ”ผมยิ้มน้อยๆให้จองกุกที่ตอนนี้ก็ตักไอติมกินเรื่อยๆเหมือนกัน
“ของพี่อร่อยมั้ยอ่ะ”มือของจองกุกเอื้มมาตักไอติมในถ้วยของผม -0-‘
“เห้ยย ได้ไงอ่ะ ของใครของมันสิ”ผมดุจองกุก แต่ก็ไม่ได้ผลหรอก เพราะจองกุกตักไอติมแสนอร่อยของผมไปแล้ว - -“
“อร่อยดีอ่ะ วันหลังผมขอสั่งแบบพี่นะ^^” เด็กน้อยยิ้มอย่างสดใส เอ่อ ไม่สิ
“คิดว่าจะได้มาอีกครั้งหรอ” ผมมอง
“แน่นอนสิ พี่จะต้องมากลับผมอีกครั้ง!” เสียงที่มั่นใจของจองกุกมันทำให้ผมใจเต้น ฮือออออ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้นะ สงสัยต้องไปหาหมอแล้ว(?)
“พี่จะกินอะไรอีกมั้ย?”ผมสะดุ้งเมื่อจองกุกพูดขึ้น
“ม...ไม่อ่ะ อิ่มแล้ว อยากกลับบ้านแล้วด้วย” ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว ผมก็อยากกลับบ้านจะแย่ ><
“เก็บเงินด้วยครับบ”จองกุกเรียกพนักงานมาคิดเงินแล้วก็จ่ายเงินไป แหะๆ เค้าเลี้ยงผมน่ะ
“ขอบคุณนะที่เลี้ยงไอติมพี่” ผมพูดขอบคุณตามมารยาทระหว่างเดินออกมาจากร้านกับจองกุก
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากเลี้ยงพี่น่ะ ^^” เค้ายิ้มให้ผม
“งั้นพี่กลับบ้านก่อนนะ แล้วนายจะกลับยังไงอ่ะ?”
“ขึ้นรถเมย์กลับครับบ ไม่ไกลหรอก ผมพอจำทางกลับได้” กลับได้แน่หรอ -0-‘
“โอเค งั้นพี่ไปนะ บ๊ายบายยย ~” ผมโบกมือลาจองกุก ก่อนที่จะเดินกลับบ้านไป บางทีผมก็สงสัยว่าทำไมใจผมถึงเต้นแรงเวลาอยู่ข้างๆจองกุกนะ ทำไมกัน ทั้งๆที่เราเพิ่งได้รู้จักกัน ผมไม่เข้าใจความรู้สึกนี้เลย.......
-----------------------------------------------------
อร้ายยยยย เป็นไงมั่งอ่าา ><
เดี๋ยวจะลงต่อนะคะ แต่งอีกแป๊บ คึคึ
ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ นี่เป็นเรื่องแรก เลยแปลกๆหน่อย (หรือมากก็ไม่รู้) -0-'
ฝากติดตามนะค้าาาาาาา :D
เม้นให้กำลังใจหน่อยก็ดีเน้ออ ^ ^
ความคิดเห็น