คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : พันธมิตร
พันธมิตร
By สึนะ
สวัสดีเหล่านักอ่านที่น่ารักทุกๆคนครับ ^^ วันนี้เป็นวันหยุดที่ทั้งอบอุ่นและสดใสแต่ที่พิเศษที่สุดก็คือวันนี้ถือเป็นวันที่สำคัญกับชีวิตผมสุดๆเลยครับ >/////<!! เหตุผลก็คือวันนี้เคียวโกะจังชวนผมไปเดตกันสองต่อสอง -////- แต่อันที่จริงแล้วแค่ชวนไปเที่ยวแค่นั้นแหละครับไม่ได้ชวนไปเดต T^T
“เคียวโกะจังช้าจังเลยนะ”ผมมองนาฬิกาพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆเพราะตอนนี้เลยเวลานัดมาแล้วกว่าสิบห้านาที….
“ขอโทษนะจ๊ะที่มาสายน่ะ ^^~ ”เสียงหวานใสกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาจนทำเอาผมแทบจะละลายกลายเป็นน้ำอยู่แล้ว -////-
“ป…ปล่าวหรอฉันเพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เองน่ะ ^^// ”ผมพูดแล้วส่งยิ้มให้คนตรงหน้า….แต่ดูๆแล้ววันนี้เคียวโกะจังสวยสุดๆเลยล่ะผมสีน้ำตาลทองที่ตอนนี้ยาวประมาณบ่าถูกปล่อยยาวสลวยสวมชุดกระโปรงสีชมพูหวานแหววเข้าคู่กับรองเท้าสีขาวแซมชมพู
น่ารักสุดๆเลย >///<
“เป็นอะไรหรือปล่าวสึนะคุงดูเหม่อๆนะ”เคียวโกะจังยื่นมือจับหน้าผม
“อ๋อ ปล่าวหรอกแค่คิดอะไรเพลินๆแค่นั้นเอง ^^ ”
“งั้นหรอจ๊ะ โล่งอกไปทีนึกว่าสึนะคุงไม่สบายซะอีก ^^ ”
เป็นห่วงเราด้วยอ่ะ ><!!
หลังจากที่มาพบกันที่จุดนัดพบเราสองคนก็เดินทางมาถึงที่สวนสนุกซึ่งเป็นสวนสนุกที่ติดอันดับต้นๆเรื่องสถานที่เดตของคู่รักในแรกกิ้งฟูตะ
“เราจะเล่นอะไรกันดีล่ะสึนะคุง”เคียวโกะหันมายิ้มหวานให้ผมในมือของเธอมีแผนที่สำหรับสวนสนุกแห่งนี้
“แล้วแต่เคียวโกะจังดีกว่านะ ^^ ”
มาเดตทั้งทีต้องโชว์ความเป็นสุภาพบุรุษซักหน่อย -.,-
“งั้นเอาเป็นว่าเราไปหาซื้อของฝากก่อนแล้วค่อยไปเล่นรถไฟเหาะกันดีไหม”
รถไฟเหาะ?
เฮ้ย!!! เรายิ่งไม่ถูกกับเรื่องแบบนี้ซะด้วยสิ….คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่โชว์ความเป็นสุภาพบุรุษ T^T
“ไม่ดีหรอจ๊ะ?”แววตาแห่งความสดใสของคนตรงหน้าอ่อนลงกลายเป็นแววตาแห่งความเศร้าที่เข้ามาแทน
เอาไงดีวะ! ระหว่างความรักกับความกลัว
“ขอโทษด้วยนะที่พูดเอาแต่ใจ…ฉันผิดเองแหละ”คนตรงหน้ายิ้มบางๆแล้วมองหน้าผมด้วยแววตาเศร้าสร้อยก่อนจะยื่นแผนที่ให้เป็นเชิงว่าให้ผมเลือก
รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ TT~
“เฮ้อ~ เอาเป็นว่าแล้วแต่เคียวโกะจังละกันนะ”ผมถอนหายใจออกมาพลางสบตากับหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ดูสีหน้าสดใสขึ้นมาแล้ว
ในที่สุดความกลัวก็แพ้ความความรักสินะ….
“งั้นสึนะคุงรอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันจะไปหาซื้อของฝากให้พี่ชายกับทุกๆคนก่อนแล้วจะรีบกลับมานะ ^^ ”พูดจบเคียวโกะจังก็วิ่งออกไปทิ้งให้ผมนั่งรออยู่บริเวณหน้าร้านกาแฟสไตล์อิตาลีแห่งหนึ่งในโซนร้านค้าของสวนสนุก สายตาผมเหม่อลอยไปเรื่อยๆขณะรอหญิงสาวจนกระทั่งแอบไปได้ยินบทสนทนาของคนกลุ่มหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆกับเขา
“หาเจอหรือยังผู้หญิงคนนั้นน่ะ”
“จากการรายงานของกลุ่มเอเห็นว่ากำลังเลือกซื้อของอยู่ในร้านน่ะ”หนึ่งในนั้นพูดเสียงแผ่วกับเพื่อนอีกคนในมือของเขาถือโทรศัพท์มือถืออยู่
คนกลุ่มนี้มองเผินๆแล้วดูไม่ออกเลยว่าเป็นหญิงหรือชายท่าทางการพูดคุหรือการรับโทรศัพท์ดูยังไงก็ผิดธรรมชาติเพราะไม่เหมือนกับคนมาเที่ยวด้วยกันตามประสาเพื่อนทั่วไป
'เหมือนกำลังจ้องเล่นงานใครมากกว่า'
เมื่อลางสังหรณ์สุดยอดคิดได้อย่างนั้นผมจึงค่อยๆขยับเข้าไปใกล้คนกลุ่มนั้นโดยไม่ให้พวกมันรู้ตัวแล้วพยายามฟังการสนทนาต่อ
“น่าสงสารจังเลยนะเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่อายุยังน้อยแถมไม่รู้อิโหน่อิเหน่แท้ๆแต่กลับต้องมาตายก่อนวัยอันควร”เสียงเล็กๆพูดกับเพื่อนในกลุ่ม ถึงจะแผ่วเบาแต่ก็รู้ได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง
“ช่วยไม่ได้นี่นาอยู่ดีไม่ดีดันไปเกี่ยวข้องกับ'วองโกเล่'เอง”คราวนี้เป็นเสียงชายสูงวัยคนหนึ่งพูดแต่ประเด็นไม่ใช่ตรงนั้น ที่ทำให้ผมตกใจก็คือเขากำลังพูดถึงวองโกเล่! “ว่าแต่สาวน้อยผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครกันงั้นหรอ”
“เธอชื่อ ซาซางาวะ เคียวโกะ ”
!!!!!!!!
แม้น้ำเสียงที่พวกนั้นพูดจะเรียบๆไม่มีอะไรแต่ตอนนี้ในใจผมกลับร้อนลนอย่างบอกไม่ถูกเพราะชื่อที่กลุ่มคนตรงหน้าพูดถึงคือ เคียวโกะ!!
ด้วยความตกใจผมจึงกุญแจรถที่ถืออยู่ตกพื้น เสียงเหล็กกระทบกับพื้นดินจนเกิดเสียงดังพอที่จะทำให้กลุ่มคนพวกนั้นหันมาได้
เคร้ง~!!!!!
ขวับ!
เร็วดังใจคิดคนกลุ่มนั้นหันมามองผมด้วยสายตาแบบเดียวกัน
“นั่นมัน….”หญิงสาวหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นในขณะที่จ้องผมแบบไม่วางตา “ซาวาดะ สึนะโยชิ วองโกเล่รุ่นที่ 10 ”ชายสูงวัยมองผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อพร้อมยกกวักมือเรียกลูกน้องของตนเองมา
“จับมัน!!”สิ้นเสียงนั้นผมจึงรีบปากุญแจรถยี่ห้อดีของตนเองอย่างไม่เสียดาย(อันที่จริงก็เสียดายอยู่นั่นแหละ T^T )แล้วรีบออกตัววิ่งไปหาเคียวโกะที่ร้านขายของฝากอย่างรวดเร็วโดยมีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่วิ่งไล่ตามผมเป็นขบวน
เคียวโกะจังหวังว่าเธอจะปลอดภัยนะ…..
“ว้าย!! พวกคุณเป็นใครกันน่ะ”เหมือนพระเจ้าต้องการกลั่นแกล้งผมเสียงพนักงานขายของในร้านร้องดังขึ้นมา คนมากมายมุงกันอยู่บริเวณหน้าร้าน “ออกไปนะ!!!”เสียงเจ้าของร้านสาวตะโกนเสียงแข็งอย่างโกรธเกรี้ยว ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือในร้านอยู่ในสภาพพังยับเยินพนักงานกับเหล่าลูกค้าต่างถอยมาชิดริมผนังร้านโดยมีกลุ่มคนชุดดำปริศนา(อย่างกะโคนัน = =; )ยืนจ่อปืนอยู่ซึ่งหนึ่งในกลุ่มคนในร้านนั้นก็มีเคียวโกะที่ยืนตัวสั่นอยู่ด้วย
“ขอทางหน่อยครับๆ”ผมเบียดฝูงชนเข้าไปในร้านแล้วรีบจับมือของเคียวโกะที่ยืนอยู่วิ่งออกไป
“เฮ้ย! จับมันไว้”
“กลุ่มบีส่งคนไปดักบริเวณทางออกสวนสนุก”เสียงสั่งการของหญิงสาวชุดดำดังกราดไปทั่วร้าน
ตอนนี้ในสวนสนุกดูเหมือนมันกำลังจะกลายเป็นสวนนรกแล้วซะมากกว่าผู้คนต่างกรีดร้องด้วยความตื่นกลัวกลับเหตุการณ์ตรงหน้า รปภ.วิ่งกันชุลมุนไปทั่วสวนสนุก เครื่องเล่นต่างหยุดทำการแล้วเปิดระบบรักษาความปลอดภัย
“สึนะคุงพวกนั้นเป็นใครกันน่ะ”เคียวโกะถามผมในขณะกำลังวิ่งไปตรงทางออกหลังสวนสนุก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”น้ำเสียงผมร้อนลนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกสิ่งที่ผมกลัวในตอนนี้ที่สุดก็คือการผู้หญิงที่กำลังวิ่งจับมือผมคนนี้จะหายไป
“ถึงแล้ว!!! ”
ผมกับเคียวโกะวิ่งมาถึงบริเวณลานจอดรถแต่ปัญหาตอนนี้ก็คือ…..
ผมไม่มีกุญแจรถแล้ว =[ ]=!!!!!
“หึๆ มาได้แค่นี้สินะ”เหล่าชายชุดดำยืนล้อมผมกับเคียวโกะ
จะทำยังไงดีล่ะอาวุธก็ไม่ได้เอามาซักอย่าง…..
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั่นเองรถคันหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามาฝ่ากลุ่มชายชุดดำ
“รุ่นที่สิบเป็นอะไรหรือปล่าวครับ”หน่มผมสีควันบุหรี่เปิดประตูรถลงมาพลางจับผมเขย่าไปมาอย่างเป็นห่วง
“ฉ…ฉันไม่เป็นไรหรอกโกคุเดระคุง”ผมพูดขณะยืนพักหายใจหลังจากที่โดนเขย่า
“พวกแก!!!!!”น้ำเสียงของชายชุดดำพวกนั้นดูโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเก่า ผมเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดีจึงเปิดประตูรถให้เคียวโกะจังรีบขึ้นแล้วรีบสั่งให้โกคุเดระรีบออกรถทันที
End สึนะ
เฟี้ยว~!!!
เสียงรถขับออกไปอย่างรวดเร็วพวกกลุ่มชุดดำพวกนั้นตอนแรกทำท่าเหมือนจะตามไปแต่แล้วก็หยุดเพราะมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน
“ไม่ต้องตามไปปล่อยพวกมันไปก่อน!!!!!”เสียงนั้นดังกราดไปทั่วจนทำให้เหล่าชายชุดดำนั้นต้องชะงักและหันมาเคารพแก่คนตรงหน้า
'แฟนธ่อมควีน '
นั่นคือฉายาของเธอ….
ในรถ
“คนพวกนั้นเป็นใครกันครับ”โกคุเดระถามสึนะที่นั่งเครียดตั้งแต่ไปส่งเคียวโกะเสร็จ
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ที่รู้แน่ๆคือพวกมันต้องการฆ่าเคียวโกะจัง”
“!!!!”
“ตอนนี้เราควรจะต้องสืบเรื่องของพวกมันให้เร็วที่สุด”สึนะพูดพลางมองออกไปนอกกระจกเพื่อคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆอย่างละเอียด
“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก”เสียงเล็กๆอันคุ้นเคยดังขึ้นภายในรถ
“รีบอร์น!!”สึนะพูดอย่างตกใจเพราะอยู่ๆคนตรงหน้าก็โผล่มา
“คนพวกนั้นน่ะเป็นกลุ่มฆาตกรโหดที่ก่อคดีสยองมาแล้วมากมายในต่างประเทศ”
“อะไรนะ!!”สึนะพูดออกมาอย่างตกใจ เค้าไม่คิดว่าคนที่จ้องทำร้ายเคียวโกะจะเป็นถึงฆาตกรโหดที่ยิ่งไปกว่านั้นคือพวกนั้นเคยก่อคดีมาแล้วมากมาย…
“ตอนนี้เรารู้แต่ว่าพวกมันจะเลือกเหยื่อเป็นมาเฟียระดับใหญ่ๆเท่านั้น”รีบอร์นพูดเสียงเคร่งขรึม
“งั้นก็เป็นไปได้ว่าพวกมันเลือกพวกเราวองโกเล่เป็นเหยื่อรายต่อไปอย่างงั้นสินะครับ”โกคุเดระพูดขึ้นมาเพื่อสรุปประเด็น
“ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจแต่จากเหตุการณ์วันนี้แล้วก็พอจะคิดได้อย่างเดียวแล้วล่ะ”เมื่อรีบอร์นพูดจบบรรยากาศในรถก็เงียบขึ้นมาทันตาเห็น… “นายจะเอายังไงต่อล่ะสึนะ”
สึนะเงียบไปซักพักกับคำถามของรีบอร์นก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นเอกสารการทำงานและประวัติของแต่ละแฟมิลี่ เขาจำได้ว่าหลายเดือนก่อนรีบอร์นประกาศว่าจะหาแฟมิลี่มาเป็นพันธมิตรให้มากขึ้นกว่าเดิมเพื่อเสริมความแข็งแกร่งของวองโกเล่….และนี่คงเป็นเอกสารของแต่ละแฟมิลี่
สึนะเอื้อมมือไปหยิบเอกสารปึกหนึ่งก่อนจะใช้สายตากวาดมองตัวหนังสืออย่างใจเย็นทันใดนั้นเองที่รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของบอสหนุ่มสร้างความแปลกใจให้แก่คนบนรถอีกสองคน
“จะทำยังไงงั้นหรอ”สึนะพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะประกาศออกมา
“เราจะจับมือเป็นพันธมิตรกับจีเวลแฟมิลี่”
Talk to writer
กลับมาอัพแล้วจร้า >.< หลังห่างหายไปหนึ่งวัน
จากที่ตอนที่แล้วเบลอจนเขียนชื่อตัวละครสลับกันไปมา
ในตอนนี้ก็เดินทางมาถึงตอนที่สองแล้ว!!
แค่ตอนสองไรท์ก็เริ่มโยนปัญหามาให้ตัวเองโดยการผูกปม
ในเรื่องเยอะแยะไปหมด - - ยังไงก็ก่อนกดออกไป
อย่าลืมเม้นและโหวตกันด้วยนะ T^T //คุกเข่าขอร้อง
naru
ความคิดเห็น