คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : - MC 7 -
-MC7-
ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดมากครับ ตอนนี้ผมนั่งตัวแข็งอยู่ที่โฟฟาผมรู้สึกว่าผมเป็นคนแปลกหน้าไม่ใช่เจ้าของบ้าน ผิดกับชานยอลเขาเดินว่อนเลยครับ..ใช่แล้ว เดินจนผมปวดหัว..ผมบอกให้เขาไปนอนห้องพี่คยองห้องมันอยู่ตรงข้ามห้องผม..พอเก็บของเสร็จผมก็บอกเขาทำตัวตามสบายคิดซะว่าบ้านนี้เป็นบ้านนายนะ..เท่านั้นแหละครับ
มันจะสบายไปไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!
“แบค หิวหรือยัง?”ชานยอลตะโกนมาจากโซนครัว ผมได้ยินเสียงกุกกักๆ
“หะ..เอ่อไม่อ่า”
“อืมตกลงหิวเนอะ เพราะฉันหัว” เอ้า แล้วจะถามกันทำไมละเนี้ย
.
.
.
โห่!!!!! สเต็ก สเต็ก สเต็ก เต็มไปหมดเลยยยยยยย คิดถึงแกจังเสต็ก วันนี้ขอวันนึงละกันพี่คยอง ไอฮุน ลู่หาน ไม่รู้หรอกเนอะ หึๆๆๆๆๆ
“หยุดเลยนะ!!!” ผมกำลังเลื่อนจานสเต็กตรงหน้ามาเป็นของผมอีกนิดเดียวจริงๆนะถ้าไม่ติดว่ามือใครมันมาดึงกลับไปก่อน
“อะไรอ่า ของฉันไม่ใช่หร๋อ?” หือออ อะไรอ่าแค่นี้ทำหวง ชิ
“นายต้องควบคุมอาหาร พี่คยองบอกตารางออกกำลังกายแล้วก็อาหารของนายมาหมดแล้ว” จบประโยคชานยอลก็เดินหายเข้าไปในครัว ทิ้งผมนั่งอารมณ์เสียกับจานสเต็กตรงหน้า พี่คยองนะพี่คยอง โหยยยย นายมาเป็นของฉันเถอะสเต็กจ๋า..
“เอามือของนายออกไปเลยหมาน้อย ... ของนายจานนี้”
“สลัดผัก...” สลัด สลัด สลัด สลัด เอามันไปโยนทะเล๊~
“ใช่แล้ว สลัดผัก น้ำสลัดพิเศษไม่มีน้ำตาล”
“หือออ..ชานชานให้เค้ากินสเต็กไม่ได้หร๋อ..วันเดียวเองนะเค้าไม่ได้กินมานานแล้วอ่า ..นะนะนะนะ”ผมสงสายตาและน้ำเสียงออดอ้อนไป เหมือนที่ทำกับแม่เวลาอ้อนกินโน้นกินนี้แล้วแม่ก็ใจอ่อนทุกครั้ง
“ฮ่าๆๆๆ..ก็ได้” เห็นไหมละ ได้ผล"
“เย้!!!ชานๆใจดีที่สุดเลย งั้นเค้าขอนะ”
“ไม่ได้!!!!”
“ไหนบอกว่าได้ไงเล่า!!!” เอ๊ะ อะไรของเขานะ
“นายต้องลดน้ำหนักได้5โลก่อนฉันถึงจะให้นายกินได้”
“ฮะ!! อะไรนะ 5โล โอ้ ตายยยยยยย”
“ไม่ตายหรอกเอ้า..กินไม่กินเนี้ยสลัด ฉันทำเองเลยนะ” หืม? ทำเอง?
“นี่นายทำเองหมดเลยหร๋อ?”
“ใช่น่ากินใช่ไหมละ” มันจะน่ากินอยู่หรอก ถ้ามันไม่ใช่สลัด - -
“นิดหน่อย..”ผมพูดเสร็จก็หยิบจานสลัดมาลงมือกิน แต่โอ๊ยยยยย สเต็กอ่า ผมได้แต่มองตาละห้อย ทุกเคยไหมครับอยากกินไก่เคเอฟซี แต่แม่พาไปกินฮาจิบัง อารมณ์ตอนนั้นแบบอยากจะเอาฮาจิบังไปแลกไก่จริงๆ TT
ผมกับชานยอลก็ต่างคนต่างกินไม่มีใครพูดอะไร หือ ชานยอลไอ้หล่อ ไอ้ใจร้าย หืออออออ
“หมาน้อย..นายลดน้ำหนักไปทำไมหร๋อ?” ผมว่าชานยอลคงคิดว่ามันเงียบไปเลยหาเรื่องคุย แต่แบบ..คุยเรื่องอื่นก็ได้มั้ง แล้วจะตอบยังไงละทีนี้ โอ๊ยยยยยยย
“อยาก..เอ่อ..ลองผอมดูบ้างหน่ะ” ผมรู้สึกว่าสลัดอร่อยขึ้นมาทันที
“หร๋อ..อืมที่จริงวันนี้นายมีคลอสออกกำลังกายทำไมนายไม่ไปออกกำลังกายก่อนกินข้าวอ่า” อ่าว ก็บังคับให้กินนี้ !!!
“อ่อ เว้นวันนึงไง” ขอแก้ตัวผิดกับคำพูดในใจมากเลย
“งั้นยกเลิกวันนึง นายขึ้นไปอาบน้ำเถอะ..เดี๋ยวฉันเก็บเอง”
“ไม่เป็นไรฉันทำได้ นายนั้นแหละไปอาบน้ำฉันเก็บเอง”
“ไม่ต้องนายนั้นแหละ พรุ้งนี้ต้องตื่นเช้าไปว่ายน้ำหนิ ไปเหอะ”
ไปก็ไป ไล่กันจังเลยนะ นายคงคิดว่าฉันเกะกะใช่ไหมละ ทำไมไม่พูดมาตรงๆเล่า ฮึ๋ยยยยยยย~
.
.
.
ตอนนี้ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลงไปดูชานยอลหน่อยละกัน ทำไมไม่อยู่บ้านตัวเองนะ ฉันทำตัวไม่ถูกโว๊ยยยยยยยยยยย
อ่าว..หาย สงสัยไปอาบน้ำนอนละ ผมเดินไปล็อคประตูบ้านลงกลอนให้เรียบร้อยก่อนขึ้นไปนอน ถ้าไม่ติดตรงแก้วที่ภายในมีน้ำขุ่นอยุ่ตรงตรงรับแขก มีโพสอิทติดด้วย
“นมอุ่นๆกินก่อนอน เผื่อนายหิว”
โหย ไม่กินได้ไหมเนี้ยยยยยย หือออ ไอ้ฮุนนนนนนนนน ลู่หานนนนนนนนนน โอ๊ย นม นม นม นม นม ฮืออออออ นมชานยอลลลลลลลลลล
อึก อึก อ่าส์~ (สาบานนี้เสียงกินนม - -)
อร่อยจริงๆเล๊ยยยยยยยยยย ไปนอนดีกว่าผมกำลังก้าวเข้าห้องได้ยินเสียงน้ำไหล สงสัยจะอาบน้ำอยู่ ไม่ต้องแปลกใจครับ ห้องผมกับห้องพี่คยองซูอยู่ตรงข้ามกันแต่ไม่มีห้องน้ำครับ มีห้องน้ำกั้นกัน เลยต้องใช้ห้องน้ำห้องเดียวกัน เฮ้ย ห้องเดียวกันนนนนนนนนนน ฮืออออออออ ยืนตายตรงนี้ได้ไหม แอร๊ก~
ต่อค่ะ^^
.
.
.
.
ตอนนี้ ห้าเที่ยงทุ่มกว่าๆผมนอนไม่หลับเลย พี่คยองก็โทรตอนสามทุ่มมาถามว่าเป็นไง เรียบร้อยไหม พรุ้งนี้ต้องออกกำลังกาย โน้นนี้นี่นั้น... ตั้งแต่ตอนนี้ผมนอนไม่หลับบบบบบบ ทำไมถึงนอนไม่หลับนะ หรือเพราะนมชานยอล นายใส่อะไรให้ฉันกินเนี้ย?? หรืออาจจะเอาเรื่องชานยอลมาคิด อาจจะเป็นไปได้
ผมว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยเกร็ง หรือเขินเวลาอยู่ต่อหน้าชานยอลแล้วละ จริงๆนะ.. แต่ก็มีบ้างเวลาอยู่ใกล้ๆกัน เอ๊ะ! หรือว่าผมไม่ได้ชอบชานยอลแล้ว นั้นสิอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่มันก็เป็นไปได้นะผมชอบเขามา 3 ปีได้แล้วหนิ ลู่หานบอกว่าความอดทน หรือรออะไรนานๆจองคนเรามันมีจำกัด ผมว่าผมคงถึงจุดๆนั้นแล้วมั้ง…. คงใช่ ......
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
หืออออ...เสียงอะไรเนี้ยคนจะนอนนะ พึ่งได้นอนไปเอง นอนต่อละกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
อะไรเนี้ยคนจะนอนโว๊ยยยย..ว่านี่มันกี่โมงแล้ว...หกโมงสิบห้า เดี๋ยว! หกโมงสิบห้าอ๋อ..หะ! เฮ้ย! ว่ายน้ำหนิ...แต่ง่วงอ่า นอนต่อละกัน
หมาน้อยตื่นนนนนนนน!!!!
โอ๊ย ตื่นก็ตื่นโว๊ย.. ผมต้องจำใจลาจากที่นอนอันเป็นที่รักของผมไป ฮือออ เดี๋ยวฉันมานะที่รัก...ผมลุกไปเปิดประตู เดินไปหลับไปก็ได้เนอะ
“ว่าไงชานยอลลลล~”
“เฮ้ยยยยยยย!”จากหลับๆกลายเป็นงัวเงียทันที ตกใจอะไรของเขา
“ฮืม?...มีอะไรหร๋อ”ผมขยี้ตาเพื่อปรับแสงตรงหน้า
“นะ...นายใส่ชุดนี้นอนหร๋อ”
“อืม..ฉันใส่มาตั้งป.5.แล้วนะแบบนี้..มันตลกหร๋อ?”
“ปะ..ป่าว ฉันรอข้างล่างนะไปว่ายน้ำอย่าสายด้วย!!”
อะไรของเขาพูดเสร็จก็รีบวิ่งลงไปเลย..ทำไมอ่า ก็แค่ชุดนอนธรรมดาเอง... เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงขาสั้น ก็แค่เสื้อนอนมันใหญ่เฉยๆเลยทำให้บังกางเกง สงสัยคงคิดว่าผมไม่ได้ใส่กางเกงนอนละมั้งเลยตกใจ..แต่จะว่าไปเสื้อมันใหญ่กว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ก็ผมผอมลงหนิจาก89 ตอนนี้75แล้วต้องขอบคุณลู่วิ่งและชุดปะรังเคนั้น ใช่ไหม??
.
.
.
ตอนนี้ผมซ้อนท้ายจักรยานชานอลไปสระว่ายน้ำหมู่บ้านอยู่ครับ..ซ้อนท้ายครับไม่ผิดครับ คือผมบอกแล้วเอารถไปก็ได้แต่ชานยอลเถียงหัวชนฝาเลย ด้วยเหตุผลที่ว่า เปลือง!! เลยทำให้สถานการณ์เป็นแบบนี้..ทำตัวเองเองนะ..แต่ดีหน่อยที่ไม่เป็นเนินไม่งั้นผมต้องเดินแน่ๆ
ถึงสระผมจึงขอตัวไปเปลี่ยนชุดชานยอลบอกจะรอผมจนกว่าจะว่ายเสร็จ เห้ออออ~ ง่วงเป็นบ้าเลย ผมใส่เสื้อคลุมตัวโย่งเดินหิ้วกระเป๋าใส่เสื้อผ้ากลับมาที่เก้าอี้ที่ชานยอลนั่ง ต้องขอบคุณเซฮุนครับที่เลือกเวลาว่ายน้ำ ตอนเช้าแดดไม่แรง...
ผมถอดเสื้อคลุมกำลังจะลงน้ำ แต่อยู่ดีๆรู้สึงถึงผ้าผืนเก่าที่พึ่งถอดไปกลับมาอยู่บนตัวผมอีกครั้ง
“หืม..เอาออกไปเลยจะว่ายน้ำ”อะไรเนี้ย เอามาคลุมคืนทำไม สงสัยจะหิว สมองเลยอาจจะเบลอ
“ไม่ต้องว่ายแล้ว กลับๆๆ!!”พูดเสร็จก็ยัดกระเป๋าผ้าที่ผมพึ่งว่างไป ใส่มือแล้วดันผมเข้าห้องเฉยเลย ผมก็งงสิครับ เกิดอะไรขึ้นกับชานยอลหรือป่าว
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็เห็นชานยอลรอที่รถแล้ว..รถจักรยานหน่ะ - -
“เป็นอะไรของนาย?..หิวไหม? ไม่สบายหรือป่าว?”ผมลองเอามือไปอังหน้าผาก ก็ไม่เห็เป็นไรหนิ ทำไมต้องตกใจด้วย
“กลับบ้านไม่ต้องว่ายมันแล้วน้ำอ่า..ใสไปได้ไงกางเกงตัวเดียวถ้าจะว่าไปซื้อชุดใหม่เอาแบบทั้งตัวเลยนะ..ขายาวแขนยาว..หมวกนี้ถ้าคลุมทั้งหน้าได้ยิ่งดี อ่อ! ชุดนอนนายนะใครบอกให้ใส่แบบนั้นเปลี่ยนเลยนะ แล้วตื่นนอนห้ามขยี้ตา และห้ามทำต่อหน้าฉันเข้าใจไหม?..ปะ!!!กลับบ้าน”
เอิ่มมมมมมม.....
กินจุดกันละครับงานนี้ พูดเอง เออเอง ตัดบทเอง อืมดีครับคือดี
ผม..ผมโอเค๊~
-------------------------------------------------------------------------------
아니 미안했던 얘기는 저기 먼 훗날로 미뤄두자
ความเสียใจความเศร้า มันคือแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้า
-พบปะ-
ชายอลอาการแรงอ่า บยอนอาจจะเลิกชอบไปแล้วก้เป็นได้ 55555
อยากจะถามมากเลย ฟิคเรื่องนี้เป็นไงบ้าง มันกากเนอะ555 เรื่องแรกด้วย
ไม่คิดว่าจะมีคนหลงมาอ่าน ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะค่ะ รักทุกคน *โปรยจูบ* จะพยายามพัฒนาให้ดีขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้ว ติดแท๊ก #ฟิคบยอนMC กันบ้างเน้อ ว่างๆจะไปอ่าน 55555
<3
ความคิดเห็น