คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - MC 1 -
-MC 1-
เซงที่สุด เบื่อที่สุด จะอะไรกันนักหน้า เบื่อ เซง กินแมร่ง!!
กิน กิน กินมันเป็นวิธีแก้เครีรยดที่ดีที่สุด ผมว่าทุกคนคงเป็นแบบผมนะ
“โอ๊ยหมาน้อยของพี่ กินเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม?”ใครนะมาขัดจังหวะจริงๆ เอ๊ะแต่เสียงคุ้นๆนะ ผมละจากจานข้าวหันไปตามเสียงเรียกนั้น
“พี่คยองงงงงงงงงงงงงงงงงง”เท่านั้นผมก็วิ่งไปกระโดดกอดพี่คยองซู หืมมมคนมันคิดถึงนี่นา ไม่เจอกันตั้งหลายปี
“โอ๊ย แบคเบาๆหน่อยดูสิพี่เค้าตัวจะหักแล้วเนี้ยฮ่าๆๆๆ”
“แม่ก็..อืมพี่คยองจะย้ายมาถาวรเลยใช่ไหม?มาอยู่กับแบคนะไม่ต้องหาที่อยู่ที่อื่น นะ นะนะ”ส่งสายตาอ้อนไปรัวๆ
“ฮ่าๆพี่จะอยู่นี้แหละ ไม่ไปไหนแล้ว”
.
.
.
นอล ชา ชา กัน ดา จู ออ กี โบ แนน ทิง คอ เบล
-เซฮุน-
ไอ้นี้ อารมณ์เสียและ ไม่รับแมร่ง
.
.
นอล ชา ชา กัน ดา จู ออ กี โบ แนน ทิง คอ เบล
-เซฮุน-
เอ๊ะ ไอ้นี้หนิ
ติ๊ด
“อะไร!!”
(แบค กูขอโทษนะ)
“ขอโทษห่าไร?”
(เรื่องเมื่อเย็น)
“.......”
(มึง....กูมะ..)
“ถ้ามึงจะมาซ้ำเติมกู แค่นี้นะ!!”
ไอ้เซฮุน มันยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? คนหุ่นดีเซง!!!
“แบคขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ”ผมหันไปบอกพี่คยองกับแม่ที่ตอนนี้กำลังจัดแจงของอยู่หน้าทีวี
หึ เคยดูนะ จะผอมจะเพรียว ให้เหมือนเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ไอฮุน ไอ้ประสาทททท เคยดูนะ หึ๋ยยย แบคคนนี้นี้แหละจะขาว จะผอม จะเพรียว ให้ได้ ให้ตะลึงกันไปข้างเลยเอา ไม่ถอดรูปเฉยๆโว๊ยโดว่ ถอดเมื่อไหร่ละก็ หึ หึ หึ...
ตุ๊บ!!!
โอ๊ยยยย
ซี๊ดดด.. อะไรเนี้ย..สะดุดล้มบันไดขั้นสุดท้าย ทำไมโง่อย่างนี้เนี้ย แบคฮยอน ไอซื่อบื้อเอ้ย ฮือออ แบคไม่นอนแล้วชั้นสอง แบคเกลียดบันได ฮืออออออ
“แบคเป็นไรไหม?”พี่คยองซูทำท่าทางตกใจวิ่งมาดูอาการผม ผมยังไม่ตายนะพี่ - -
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”ผมพยายามดันตัวเองให้ยืนขึ้น แต่
ตุ๊บ!!!
โอ๊ย
.
.
.
หลังจากนั้นแม่กับพี่คยองซูก็พยุงผมมาที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน จัดการกับข้อเท้า พี่คยองบอกว่ามันน่าจะแพลง น่าจะ3-4 วันถึงจะหาย โอ๊ยยย จะไปโรงเรียนไงอ่า พรุ้งนี้ก็วันศุกร์แล้วนะ งือออ หยุดเลยละกันเนอะ ( ใครเคยเป็นแบบแบคบ้าง ยกมือขึ้น 555 //ไรเตอร์!!!!!\\ )
-Luhan part-
“ว่าไงแบคทำไมไม่มาโรงเรียนสักทีเที่ยงละนะ”
(พอดีเมื่อวานเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยหน่ะ แฮะๆๆ)
“เฮ้ย!!!เป็นไรมากไหม?”
(ไม่หรอก3-4วันก็หายปกติแล้ว ไม่แน่3วันก็หาย)
“อ่อ วันนี้มีตัวอย่างข้อสอบด้วยสิ งั้นเดี๋ยวแวะเข้าไปให้นะ”
(ไม่ต้องหรอกเอาวันอื่นก็ได้ ลู่ไปกินข้าวเถอะเที่ยงแล้วหนิเนอะ)
“อืมโอเคๆๆ ดูแลตัวเองดีๆนะหายไวๆละ”
(จ้า ตั้งใจเรียนนะเสี่ยวลู่)
เฮ้อ แบคจะไปไรมากไหมเนี้ย วันนี้ต้องไปกินข้าวคนเดียวสินะ
“ลู่!!!”
“นกฮูกตกตายห่า!!”ใครว่ะหันไปด่ามันก่อน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอเซฮุนนี่เอง มึงงงง
“สรัส ฮุนมึงมีไร สนุกนักรึไง”
“ป่ะไปกินข้าวกัน หมูไม่มาหนิ”อะไรของมัน เดี๋ยวนะ!!มือมัน มือครับมือ
“มึงเอามือมึงออกจากมือกูเลยนะ”ผมพยายามเอามืออีกข้างแกะมือมันออกแต่ มันรวบตัวผมไปโอบหน้าตาเฉย มึงไม่ได้ตายดีแน่
“มึงหยุดคิดเลยนะไอลู่ ถ้ามึงทำไรกูกูจับมึงปล้ำแน่!!”
“!!!!”
ฝากไว้ก่อนเหอะมึง
.
.
.
“ลู่ ถามไรหน่อยดิ”ครับ ผมกับมันมากินข้าวด้วยกัน ผมพยายามยื้อสุดละนะ มันก็อ้างโน้น นี่นั้น เดี๋ยว จับปล้ำ จับจูบ โอ๊ยยยย คิดว่ากลัวหรือไง โดว่ (ไม่กลัวแล้วแกจะมาทำไม??)
“อะไร!!”ไม่สนใจมันหรอก คนจะกินข้าวยังจะมาถาม
“มึงเคี้ยวให้หมดก่อนแล้วค่อยกับกู ห่าข้าวกระเด็นใส่หน้ากู”
“เรื่อง ของ มึง”
“แบคมันชอบชานยอลขนาดนั้นเลยหร๋อว่ะ”
แค่ก ๆ ๆ ผีเข้ามันป่าวว่ะ
“เอ้ามึงน้ำ เดี๋ยวตาย”
“อืม แบคบอกว่าชอบมาตั้งแต่ม.2ละ นี้ก็ 3 ปีได้มั้ง”หลังจากที่ผมบอกมันไป มันก็คิดอะไรของมันอยู่เหม่อเชียว หึ! ลูกชิ้นมึงเสร็จแน่
ชิ้งง อ้ามมมม เย้!! ลูกชิ้นไอฮุน ลูกชิ้นไอฮุน ลูกชิ้นไอฮุน (แปลกๆเนอะ)
“มึงว่าแบคมันมีโอกาสผอมป่าวว่ะ”
ห๊ะ!!! มันพูดว่าไรนะ
“มีสิ มันชอบ..ไม่สิมันรักเลยแหละ”
“มึง เรามาช่วยแบคสมหวังกันเถอะ...กูช่วยถวายตัวเลยมึง”
“ห๊ะ!! มึงไม่สบายป่ะ ผีเข้าป่ะ ไอห่านี้เส้นก๋วยติดสมองมึงป่ะ?”ว่าแล้วจับหัวมันแยกดูดิอะไรคาสมองมันป่าว ผมว่ามันต้องไปกินอะไรมาแปลกแน่ๆ
“โอ๊ยไอห่า ไม่มี เออน่า เรื่องของกูจะช่วยไม่ช่วย?”ผมมองมันแบบมีพิรุศ มันมีพิรุศแน่ๆ
“คิดนานกูไม่ช่วยแมร่งละ”มันทำท่าจะลุกหนีผม เอาว่ะ เพื่อเพื่อนของผม
“เออๆๆ ตกลงๆๆๆ”
กรี๊ด ชานยอล นั่งนี่
พี่ชานยอลค่ะ หิวข้าวไหมค่ะ กินของ อึนนาก็ได้นะค่ะ
เสียงสาวๆลั่นโรงอาหารเลยเป็นอย่างประจำแหละครับถ้าวันไหนพี่คริส พี่ม.6มากับชานยอลด้วยละก็นะ โรงอาหารแตก
“โอ๊ย ไม่เห็นมันจะหล่อเลย กูหล่อกว่าเยอะเนอะลู่”
หึ คิดแผนออกละ
“ลู่!”
ชานยอลบ้านมันอยู่ข้างหลังบ้านบยอนหนิ
“ลู่หาน!!”
อร๊ายยย เขิลแทนแบคฮยอน อรั๊ย เดี๋ยวนะ!!ผมคนแมนทุกคน
“โว๊ย เสี่ยวลู่หาน มึงได้ยินกูม่ายยยยยยยยย”
“โอ๊ยมึงจะตะโกนใส่หูกูมายยยย”ผมหันไปตะโกนใส่หน้า แทบจะกินหัวมันได้อยู่ละเป็นอะไรอยู่ดีๆๆก็มาตะโกนใส่หูคนอื่น
“มึงคิดเหรี้ยไรอยู่ เรียกตั้งนานไม่หัน ป่ะไปเรียน”
ผมไม่สนใจไอฮุนละปล่อยมันนั่งเอ๋อไปนั้นละ ผมมีอะไรให้ทำมากกว่านั้น ดีนะที่หยิบชีสแนวข้อสอบมาด้วยกะจะนั่งอ่าน แต่ไอฮุนดันลากมากินข้าว แต่ต้องขอบคุณมันที่พามากินข้าว เดี๋ยว จะไปขอบคุณมันทำไมว่ะเนี้ย
“ชานยอลลล”เสียงหวานต้องมา
“หืม?”ชานยอลเงยขึ้นมามองผม เอียงคอนิดๆ เหมือนแมวงงเลยฮ่าๆๆ
“พอดีแบคข้อเท้าแพลงนิดหน่อยหน่ะ..บ้านตรงข้ามกันไม่ใช่หร๋อ..เราฝากแนวข้อสอบไปให้แบคหน่อยได้ไหม?”งานอ้อนต้องมา ส่งสายตาวิ้งๆวับๆ มันจะตกใจไรของมัน
“อะ เอ่อ..ได้สิ”
“ขอบใจนะชานยอล^^”ยิ้มหวานต้องมา
หึแค่นี้ละ เสร็จไปหนึ่ง เหลืออีกนึงคือไอ้ฮุนมันยังนั่งเอ๋อที่เดิม
“ไปเรียนได้แล้วโว๊ยยย ไอฮุน”
-End Luhan part-
---------------------------------------------------------------------
우리는 뇌가 필요하지 않습니다. 질실을 말하고있다면.
คนเราไม่ต้องใช้สมองเลย ถ้าพูดแต่ความจริง
- พบปะ -
เเซงงิลชุกคาฮัมนิดา เเซงงิลชุกคาฮัมนิดา ซารังฮานึน เซฮุน ชี แซงงิลชุกคาฮัมนิดา
สุขสันต์วันเกิดมักเน่ของเรา เย่เฮท มีความสุขมากๆนะ โอเซ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ สนุกหรือไม่สนุกยังไงคอมเม้นบอกกันด้วยนะ
วันนี้เซฮุนแปลกๆเนอะ 5555
ความคิดเห็น