คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - MC 9 -
-MC 9-
ตอนนี้เซฮุนกลับไปแล้ว ตอนแรกพี่เทามาเพราะพี่คยองซูคงบอกให้มาดูๆบ้างเค้าคงเป็นห่วง พอพี่เทามาชานยอลก็ไป สงสัยไปหาสาวคนนั้นละมั้ง ช่างเค้าเถอะ พี่เทากำลังกลับเซฮุนก็มาพอดี อ่อ..ที่จริงเซฮุนนัดผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ส่งไลน์มาบอกแต่ผมนอนไปแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ เซฮุนมาตรวจสภาพร่างกายผมว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
และคำตอบที่ได้....ผมเกือบทำสำเร็จแล้ว ลดอีกแค่7โล ผมว่าผมทำได้ เซฮุนบอกว่าถ้าผมทำได้ผมจะดูดีขึ้นมาก จะเท่ากับคนปกติ ผมต้องขอบใจเซฮุน กับลู่หานเป็นที่สุด แล้วก็ชานยอลที่เป็นต้นเหตุเรื่องนี้
ผมลองปรึกษาเรื่องชานยอลกับเซฮุน เซฮุนบอกกับผมว่าผมเลิกชอบชานยอลแล้ว เพราะผมไม่มีอาการเขิล หรือพูดติดๆขัดๆ เซฮุนมันบอกว่าผมแค่หลง คงเป็นแบบที่มันพูดจริงๆแหละ ชานยอลเป็นถึง นักบาสโรงเรียน หน้าตาดี เล่นดนตรีเป็น ครบไปซะทุกอย่าง เฮ้ออออ...เป็นอย่างที่ผมคิดเป๊ะ...อย่างนี้ผมก็สบายใจ
ตั้งแต่ที่ชานยอลกลับมาเค้าก็อยู่บนห้องไม่ยอมลงมากินข้าวเลย ผมให้เซฮุนไปตามเค้าก็ไม่มา สงสัยกินมาแล้วละมั้ง นี้ก็ดึกแล้ว ลองไปตามหน่อยก็ดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดดดดด~
“ชานยอลกินข้าวไหม?”
“ไปกินกับเซฮุนโน้นไป” พูดเสร็จก็ปิดประตูเก็บตัวเหมือนเดิม อะไรของเขา
“นี้!!ถ้าหิว..อุ่นข้าวเอานะอยู่ในเวฟ..ฉันไปนอนละ ฝันดี”ผมตะโกนข้ามประตู ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขาจะได้ยินหรือป่าว
.
.
.
.
.
.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฮืมใครมาเคาะประตู ชานยอลหร๋อ สงสัยหากับข้าวไม่เจอมั้ง
แอ๊ดดด~
“ว่าไงชานยอล”
“อ่ะ” ชานยอลยื่นชุดนอน? หรือป่าว?สีแดงลายสก็อตด้วย
“เอามาทำไมหร๋อ?”
“ให้นายไง เปลี่ยนชุดนอนใหม่ซะห้ามใส่ชุดนี้อีกนะ”
“อ่อ..อืม”
“ใส่ด้วย”
“ฮ่าๆๆๆ..โอเคๆๆ ว่าแต่นายก็..ใส่เหมือนกันหนิ?”
“อะ..เอ่อ..อ่อ!! มันเซลหน่ะเลยซื้อมา ถูกดี”
“อ่ออออ..ขอบใจนะ”ผมรับชุดนอนจากมือชานยอลมา มันน่ารักมากเลย แต่ผมว่ามันใหญ่ไปหน่อยนะ เข้าใจเลือกนะเนี้ย เหมือนเป็นการตอกย้ำเบาๆ
“นายนอนเถอะฉันไม่กวนแล้ว...ฝันดีนะหมาน้อย” ชานยอลเอื้อมมือมาขยี้หัวผม แล้วเดินหนีเฉย เอิ่มมม..คือมันฟูป่ะ
“ชานยอลลล!! มันฟูหมดแล้วเนี้ย!!” ผมรีบจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม แล้วต่างคนต่างเข้าห้องตัวเอง ผมเปลี่ยนชุดนอน ชุดนอนก็ไม่ได้ซักหนิ กลิ่นยังใหม่อยู่เลย ใส่ก็ใส่ว่ะ เมื่อหัวถึงหมอนก็นอนเลย สโลแกนของผมเอง ไม่ได้หรอกครับ พรุ้งนี้ต้องตื่นเช้าไปว่ายน้ำ
.
.
.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ ตืด~
ห้าววววววว...เฮ้อเช้าแล้ว ไปว่ายน้ำดีกว่า 10โลเอาก็เอาว่ะมาขั้นนี้ละอีกนิดเดียว…ผมเดินออกจากห้องนอนกะว่าเดินไปกินน้ำตอนเช้า แต่ทำไมบ้านเงียบๆ สงสัยชานยอลยังไม่ตื่นผมกำลังเอื้อมมือไปเปิดประตูตู้เย็นมีโพสท์อิส ติดอยู่ฝาประตู
‘ อย่าลืมไปว่ายน้ำ ฉันซื้อชุดใหม่มาให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น วันนี้ฉันไปซ้อมบาส กลับเย็นๆ ดูแลตัวเองด้วย
-ชานยอล-
อ่อ ไปซ้อมบาส คือดีว่ายน้ำเสร็จชวนเสี่ยวลู่กับไอฮุนไปเที่ยวดีกว่า ไม่มีคนคุม นานๆทีขอเถอะนะ ว่าแล้วก็ไลน์ไปหาเซฮุนกับลู่หานเลยดีกว่า
.
.
.
“อ่าวแบคฮยอนวันนี้มาคนเดียวหร๋อ แฟนละไปไหน”
ครับตอนนี้ผมอยู่สระว่ายน้ำแล้วหลังจากที่ชวนเซฮุนกับเสี่ยวลู่ไปเที่ยววันนี้ผมนัดกับไปมยอนดง กะจะไปช็อปปิ้ง และหาของงกินให้เพลินอุราสักหน่อย
“บะ..บ้า พี่อึนฮยอกแฟนเฟินอะไร ไม่ใช่ เพื่อนกันครับ”
“อ่อ เคๆๆ พี่ไปว่ายน้ำก่อน เจอกันที่สระ ผอมแล้วน่ารักขึ้นนะเรา”
“ฮ่าๆๆขอบคุณนะ แต่ผมไม่น่ารักหรอก พี่อึนฮยอกน่ารักกว่าผมอีกนะหล่อด้วย.. งั้นผมขอตัวก่อนครับ” ผมโค้งให้พี่อึนฮยอกก่อนเดินมาห้องน้ำเผื่อเปลี่ยนชุด
พี่อึนฮยอกเรารู้จักกันตอนผมมาว่ายน้ำแรกๆเลย พี่เขามาว่ายน้ำแต่เหตุผลที่พี่เขาอยากหุ่นดี เพราะพี่เค้าโดนสาวหักอกเพราะพี่เขาไหล่แคบเกินไป ผมก็งงนะ เรื่องแค่นี้ แต่อย่าไปว่าเค้าเลย คนเรามักมีหลายเหตุผลที่ทำให้เราอยากเปลี่ยนตัวเอง ซึ่งเหตุผลส่วนใหญ่มักมาจากความรัก
ปาร์ค ชาน ยอลลลลลลลลลลลลลลลล!!!!! ชุดว่ายน้ำอะไรของนายเนี้ยยยยยยยยยย!!!! อะไรของเค้า นึกว่าจะบินไปนอกโลก ขายาว แขนยาว คอก็ยาว พอใส่หมวกว่ายน้ำ แว่นตา ผมเหมือนดักแด้อ่าเหลือแค่เท้ากับมือ ทำไมไม่ซื้อถุงเท้าถุงมือให้เลยเล่า ถ้าจะให้ใส่แบบนี้ อีตาปาร์ค ชุดอะไรของแก รู้งี้ตรวจดูก่อนออกจากบ้านก็ดี โดนล้อทั้งสระแน่ ฮือออออออออ TT
.
.
.
[D.O. Part]
ผมมาอยู่ที่ค่ายอาสาต่างจังหวัดได้2วันแล้วครับ โรงพยาบาลที่ผมมาเป็นแพทย์อาสา ค่อนข้างคลาดแคลนหมออยู่จำนวนมากโดยแพทย์เฉพาะทาง อากาศที่นี้เย็นสบายต่างจากโซลมาก ผมชอบที่นี้มากๆเลย ทุกคนที่นี้ก็เป็นมิตร ไม่เหมือนคนในเมืองกรุง ที่ต่างคนต่างสนใจแต่ชีวิตของตัวเอง
“เป็นอะไรมาครับ” ผมถามคุณยาย อายุน่าจะประมาณ60กว่าๆ
“อ่อ คุณหมอ..ยายปวดฟันซี่ในหน่ะ”
“ไหนคุณยายลองอ้าปากหน่อยนะครับ” ผมค่อยๆตรวจช่องปากคุณยาย คุณยายมีฟันผุ ต้องถอนออก เพราะอุดคงไม่น่าได้มันผุลึกเกินไป
“ผมอนุญาตถอนฟันนะครับ คุณยายบ้วนปากแล้วนอนลงเลยครับ...คุณลีจีอึน ช่วยเตรียมยาชากับเครื่องมือให้ผมด้วย”
.
.
.
“คุณยายรับยาด้วนหน้าได้เลยครับ เรียบร้อยแล้วครับ” ผมเดินมาส่งคุณยายโซน รับยา คุณยายจับมือแทนคำขอบคุณกับใบหน้าที่แจ่มใส คนเป็นหมอแค่เห็นรอยยิ้มของคนไข้ก็มีความสุขแล้วครับ ต่อให้เหนื่อยจากการผ่าตัด หรือรักษา สุดท้ายปลายทางนั้นมีรอยยิ้ม คนเป็นหมอก็แค่ยืนยิ้มไปกับคนไข้ และยินดีกับเขาเท่านั้นเอง
“นี่หมอโด”
“อ่าว..คุณหมอคิมมีอะไรหร๋อ”
“ป่าวแค่อยากมาดูเฉยๆ”
“ว่างหร๋อ ไม่รักษาคนไข้หรือไง?”
“ว่าง นี้มันเที่ยงแล้วนะ ป่ะ..ไปกินข้าวกัน”
“นี้!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ นี้มันโรงพยาบาลนะ..นี้!!อายคนเขาบ้างสิหมอ” ผมผยายามแกะมือปลาหมึกของไอหมอคิมจงดำ ดูเขามองกันหมดทั้งโรงพยาบาลหมดแล้วเนี้ย
ดูดูมันลอยหน้าลอยตา
“หมอคิมจงอินปล่อ...”
“คุณหมอทั้งสองน่ารักดีนะค่ะ” เสียงของคุณยายท่านหนึ่งพูดขึ้นตอนที่เรา(?) กำลังเดินไปที่โรงอาหาร...นั้นไงฉันว่าแล้วผมรีบสะบัดมือออกทันที
“คุณหมอตาโตๆคนนั้นเป็นแม่ส่วนคุณหมอตัวดำๆนั้นเป็นพ่อใช่ไหมฮะ คุณยาย”เด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่มากับคุณยายชี้มาทางพวกผม
“เออ ไม่ใช่นะครับ คุณหมอไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” ผมย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กน้อยและอธิบายให้เข้าใจทั้งคุณยายทั้งคุณหลาน เฮ้ออออ เข้าใจผิดจนได้
“ไม่ได้ๆๆ คุณหมออย่าโกหกจินกุกเลย” พูดเสร็จเด็กน้อยก็จับมือผมและอีกข้างก็จับมือไอ้หมอโรคจิตประกบกัน..อืมดีจ๊ะ
เดี๋ยวจับถอนฟันหมดปากเลยหนิ!!
“ฮ่าๆๆๆ โอเคครับ หมอเป็นแฟนกัน หมอขอตัวก่อนหมอหิ๊วหิว” เดี๋ยวๆ แฟน? แฟนอะไรของมัน อีตาหมอโรคจิตตตตตตตต มันโค้งให้คุณยายแล้วลากผมเดินมาไม่ทันได้โค้งลาเลย อีตานี้ เดี๋ยวจับถอนฟันพร้อมกันเลยดีไหม? ควรเอาไปพิจารณา
“ใครแฟนนายห๊ะ!! คิม จง ดำ!!!” ปลอดผู้คนขอหน่อยละกัน
“เอ้านี่คุณ ถ้าเราไม่ทำแบบนั้นเด็กเขาก็ไม่ยอมนะ..คุณก็รู้ เอาหน่าทำเป็นเครียด เดี๋ยวแก่เร็ว กินข้าวดีกว่านะ”
“หร๋อ..พูดดีนะ งั้นฉันจะยกให้ละกัน”
“ยกตลอดเลยได้ป่ะ”
“ยกอะไร อย่ามาๆ..ได้คืบจะเอาศอกนะ”
ต่างคนต่างแยกย้ายไปหาของกิน วันนี้มื้อเที่ยงผมเป็นคิมบับ กับ ฉับเช ส่วนอีตาหมอจงดำ จาจังมยอน กินได้เข้ากับหน้าตาและสภาพผิวดีนะ
“นี้คุณหมอโด หยุดมองผมแบบนั้นเลยนะ”
“ใครมองคุณหมอไม่ทราบ กินๆไปอย่าพูดมาก” พูดมากอยู่ได้ คนหิวจะตายละ
ก็ผมเป็นห่วงน้องชายผมหนิเลยให้เทาๆเพื่อนที่เคยอยู่ข้างๆกันตอนบ้านเก่ามาดูแบคฮยอนหน่อย เทาเทาบอกว่าแบคฮยอนสบายดี ดูดีขึ้นมาก ไม่อ้วนเหมือนเมื่อก่อนแค่อวบๆ ถามว่าทำไมถึงอยากผอมก็ไม่ยอมบอก..ผมยังไม่รู้เลยครับพี่มันแท้ๆ ที่จริงก็ไม่แท้ งงไม่ไหม? อืมนั้นแหละ..แล้วก็บอกอีกว่ามีผู้ชายตัวสูงๆแบคฮยอนบอกชื่อชานยอลเพื่อนข้างบ้านมาอยู่เป็นเพื่อน โดยรวมปกติแต่ไม่ปกติคือชานยอล...ไม่ปกติยังไงหว่า??
“นี้คุณมากินข้าวกับคนนะไม่ใช่รูปปั้น กรุณาเงยหน้าหน่อยก็ดี” นั้นไงเสียงมมาญผจญ
“ช่างเปรียบนะ รูปปั้น”
“ทำไมอ่า ดูดีใช่ไหมละ” เดี๋ยวๆพูดเฉยก็ได้ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนั้นเดี๋ยวผิวดำๆติดช้านนนนนนนน...ผมรีบหดคอหนีใบหน้าอัน..เอิ่ม...นั้นแหละ เพราะรู้สึกมันใกล้เกินไป
“กินข้าวสิ!!!!” ผมหยุดการสนทนากับเทาเทาไว้ตรงนั้นแล้วก้มหน้าก้มตากินให้เสร็จไวๆจะได้ไปทำงานสักที แล้วผมเป็นอะไรเนี้ยทำไม ต้องรีบกินด้วย..เซงตัวเอง
“ฮ่าๆๆ เขิลอ่าดิ”
“จะกินไหม ข้าวหน่ะ”
“ว้า~ หน้าแดงนะ”
“ย๊า!!!! ไม่กินใช่ไหม?”
“ชอบเค้าหร๋อตัวเอง”
“ไอ้ คิม จง ดำ!!!!!!!!!!!”
งานนี้ต้องมีคนตายกันไปข้างอย่าอยู่เลย ไอ้หมอโรคจิต ......คิม!! จง!! ดำ!!.....
-----------------------------------------------------------------------------------
아니 미안했던 얘기는 저기 먼 훗날로 미뤄두자
ความเสียใจความเศร้า มันคือแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้า
- พบปะ-
ห่างหายไปสักพัก แล้วเราก็กลับมา ช่วงนี้ไรท์ขายของ
ใกล้เปิดเทอมแล้ว ชุดนักเรียนฟีเว่อร์ ฮืออออ เค้าจะพยายามอัพฟิคให้บ่อยที่สุดนะ
เลยช่วงนี้ไปก่อน จะอัพบ่อยๆเลย เพราะเค้าเปิดเทอมสิงหา ฮิ้ววววว
ขอบคุณที่ติดตามผลงานนะค่ะ <3
#ฟิคบยอนMC
ความคิดเห็น