คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : - MC 4 - [ไขความลับโอ เซฮุน]
-MC 4-
ไขความลับ โอ เซฮุน
สวัสดีครับทุกคน ผมโอ เซฮุน คนหล่อ คอนโดสวย บ้านรวย รักเด็ก ไม่ต้องแปลกใจสโลแกนผมเองอ่านะ ความจริงทั้งนั้น หรือทุกคนว่าไม่จริง?? ผมคิดว่าทุกคนคงสงสัยในตัวผมกันเยอะสินะ ผมไม่ใช่คนมีความลับ แต่น่าค้นหา ฮริ้วววววววว เข้าเรื่องกันดีกว่าเดี๋ยวผมเสี่ยวใส่
ผมไม่ใช่คนอคติ หรือเลวร้าย อะไรหรอกนะที่ผมชอบแกล้ง บยอน แบคฮยอน หรือหมูอ้วนนั้นเอง ผมก็แกล้งมันคนเดียวแหละครับ เพราะผมชอบ อย่าพึ่ง!! หยุดความคิดไว้ตรงนั้นเลยครับ ผมไม่ได้พิศวาส หรือโรคจิต หรืออะไรทั้งนั้น ผมแค่สงสัย (ฉันเนี้ยแหละสงสัยในตัวแก - -“)
ใช่ผมสงสัย ไอ้ปาร์ค ชานยอล ห้องA สายวิทย์ นักบาสโรงเรียน เล่นเปียโนเก่ง กีต้าก็เยี่ยม พี่ชื่อ คิมจงอินเป็นหมอ พ่อแม่เลิกกัน ลุงเลยรับมาเลี้ยง ก็พ่อ พี่หมอคิม จงอิน นั้นแหละ
ไม่ต้องสงสัยผมสืบมาดี เก่งชิปร้า
อืมนั้นแหละ..ก็อย่างที่ว่าผมอยู่ห้องเดียวกับแบคฮยอน ก็นะเด็กสายศิลป์วันก็ไม่ค่อยได้ทำไรหรอกครับ เปรียบเสมือนแรงงาน เด็กสายวิทย์เปรียบเสมือนสมองของโรงเรียน พวกผมนี้โดนตลอด งานกิจกรรม แบกโต๊ะ ปลูกดอกไม้ จัดสวน นั้นแหละครับ ผมทำใจละ แต่ผมก็คิดว่าพวกเด็กสายวิทย์คงไม่ได้มาทำอะไรแบบนี้หรอก ถือเป็นความโชคดี
ทุกครั้งที่ผมแกล้งแบคฮยอน ตอนแรกก็แซวเล่นๆ มีอยู่วันนึงประมาณม.4 เทอม1 มั้ง เอ๋ หรือ ม.5เทอม 1 ..ช่างมันเนอะ วันนั้นห้องพวกผม ต้องไปทำฉากเวที เนื่องในวันวิชาการ ที่จะถึงใน3-4 วันข้างหน้า ตอนนั้นน่าจะประมาณ4โมงเย็นได้ ห้องผมก็ทำฉากไปอ่าครับห้องผมได้รับผิดชอบฉากโซนสวนสนุก เลยตกลงกันว่าทำตรงสแตนข้างสนามบาส
ผมก็แซวของผมไปเรื่อยตามประสาเด็กห้องเดียวกัน วันนั้นผมก็ไปเล่นกับแบคฮยอนปกติ ผมเห็นแบคไปซื้อขนมกับน้พมา หัวหน้าห้องมันใช้ครับ ไม่ใช่ผม อย่าเข้าใจผิด
“แบค ไหนมีไรกินบ้าง”ผมวิ่งหาถุงขนมที่แบคมันถือมา
“เยอะเลย มึงกินไรอ่า”
“อยากกิน เยลลี่อ่า”ผมชี้ไปทางเยลลี่รูปหมีมุ้งมิ้งมาก น่ารักดีท่าจะอร่อย
“เอาไป”แบคมันหยิบมาให้ ยื่นมาแปะหน้าผมแล้วก็ขำ เอิ่มมม...คงสนุกมาสินะ - -
“ห่า!!..มือกูเลอะ แกะให้กูแดกหน่อย” ผมก็ชูมือสองข้างที่มันเลอะสี เลอะจริงๆนะครับทุกคน ผมไม่ได้อ๋อยหรืออะไรนะ ก็หิวอ่า เย็นแล้วด้วย ผมไวกำลังโตนะ
“เออ..แปปนึง เอาขนมไปแจกเพื่อนก่อน”
มันก็วิ่งเอาขนมไปวางบนอัศจรรย์ ผมก็มองมันวิ่งไป ผมเลยเดินกลับมาที่แผ่นไม้กะว่าจะมาระบายสีต่อ แต่สายตาผมดันเหลือบไปมอง ที่สนามบาสข้าง ผมเจออะไรรู้ไหมครับ ผมเจอนักบาส แต่นั้นไม้ใช่ประเด็น ผมเห็นสายตาของคนๆนึง ตัวสูงๆ ถ้าจำไม่ผิด น่าจะชื่อ ปาร์ค ชานยอล มั้งนะมันมองมาทางผมแบบ เคืองๆผมก็งงสิครับทุกคน ผมยังไม่ทันทำไรเลย มันบ้าป่ะ
“กูมาละ..แดกเยลลี่ใช่ไหม?”เสียงของแบคทำให้ผมเลิกสนใจไอ้นักบาส ประสาทนั้นและหันมาสนใจของกินแทน
“เออๆๆ..อยากกินตัวชมพู”
“ได้ๆ..ลู่กินสีไร”แบคฮยอนหันไปถามลู่หานที่นั่งระบายสีข้างๆ
“สีส้มอ่า..รสส้มใช่ไหม?”แบคฮยอนพยักหน้าตอบรับ แล้วหยิบเยลลี่รูปเข้าปากลู่หาน อ่าวได้ไงอ่า ทำไมไอลู่ได้กินก่อนอ่า..ไอหมูไอสองมาตรฐาน
“โหยย อะไรอ่าไอหมูแล้วกูอ่า”ทำงอนใส่เลยแมร่ง
“โห่ไอฮุน..ไอตุ๊ดแค่นี้ทำงอน”
“มึงผิด ไอลู่!!”
“ฮ่าๆๆๆทะเลาะไรกัน...ฮุนนี่อะ..อ้ามมมม”ผมที่กำลังเพลินกับเยลลี่ แต่แล้ววว มันต้องหยุดเพราะสายตาไอ้นักบาส ปาร์คชานยอล ที่มันเหมือนกำลังจะล้างโลก ที่สำคัญมันมองมาทางผม
เพราะเหตุการณ์วันนั้นทำให้ผมสงสัย
และทุกวันไอลู่กับไอหมูมันจะไปนั่งกันที่ข้างสนามบาสทุกวัน ไม่ใช่ผมรู้นะว่าไอหมูอ้วน มันชอบไอ้นักบาสปาร์ค ชานยอล อะไรนั้น ทุกคั้งที่มีแข่งบาส ผมจะต้องเห็นไอสองคนนี้ติดขอบสนาม ทุกเย็นไอสองคนนี้ ต้องมานั่งข้างสนามบาสทุกวัน ทุกเที่ยงผมจะต้องเห็นทั้งไอลู่ไอหมูแบคเห็นทั้งไอนักบาส เออมันก็ต้องเห็นดิ มันต้องกินข้าว เออผมนี่ท้าจะประสาท แค่อยากให้ทุกคนอารมณ์ดี
นั้นแหละครับผมถึงชอบแกล้งมันต่อหน้าไอปาร์ค ชานยอลตลอด และทุกครั้งที่ผมแกล้งมันผมจะต้องเห็นสายตา แบบเดิมๆทุกครั้ง ถ้ามันเดินมาต่อยผมได้คงต่อยไปแล้วละ
ผมสงสัยว่า มันชอบไอหมูแบค แต่มันจะมาชอบแบคฮยอนหร๋อ ฮึ๋ยยย..หรือมันชอบผม?..แค่คิดก็ขนลุกละ
แต่ยังไงเรื่องนี้ผมยังสืบมาไม่ได้ขอดูสถานการณ์ต่อไป.....
จากการคาดเดา 95% มันชอบไอหมูแบค 5% มันชอบผม.....ว๊ายยย ขนลุก
แต่นั้นก็ไม่ใช่ประเด็นที่ผมจะลุกมาช่วยไอหมูแบคมันหรอกนะ..เรื่องของเรื่องมันมาจากการที่ผมโดนหญิงปฏิเสธ..ฮือ พูดแล้วอยากจะร้องไห้เป็นภาษาอิตาลี่
คือผมชอบน้อง ม.4 โรงเรียนตรงข้ามน้องเข้าชื่อซาน ดาร่า น้องเขาป๊อปมากเลยทุกคน ผมก็ไม่รอช้าคนอย่างเซฮุนซะอย่าง...ผมก็จีบไปจีบมานั้นแหละครับ คุยกันแทบทุกคืน แล้วอยู่ๆดี น้องเขาบอกว่าแม่อยากให้น้องเล่นเปียโน
แล้วบังเอิ๊ญ..บังเอิญอย่างกับจงใจ แม่น้องดาร่า คนน่ารักของผมดันส่งไปเรียนเปียโนกับไอนักบาส ปาร์คชานยอล ผมก็งงสิครับ อยู่โรงเรียนมันเป็นหนักบาสหนิ ไหงไปรับจ๊อบสอนเปียโนได้..หึๆๆ..แต่คนอย่างโอ เซฮุน คนหล่อ คอนโดสวย บ้านรวย รักเด็ก จะสืบไม่ได้..จะว่าไปก็ไม่ได้สืบหรอกครับ ผมถามน้องซานด่าร่า คนน่ารัก แหะๆๆ น้องบอกว่า ‘..อ่อ พี่ชานยอล เขาเป็นลูกของเพื่อนแม่นะคะ แม่เลยวานให้มาสอนดาร่า..’(งานแอ๊บเสียงต้องมา มโนว่าคือเสียงซานดาร่า)
เท่านั้นแหละครับผมถึงบางอ้อเลย...แต่มันไม่แค่นั้นมีอยู่วันนึงผมก็โทรหาน้องซานดาร่า คนน่ารัก น้องเขาพูดว่าอะไรรู้ไหมครับ
(พี่ฮุนค่ะ..ถ้าน้องซานบอกอะไรไป..พี่ฮุนจะไม่โกรธน้องซานนะค่ะ)
“ไม่หรอกจ๊ะ..บอกมาเลย”
(คือ..เอ่อ..พี่เลิกโทรมาหาหนูเถอะค่ะ)
“ทำไมอ่าจ๊ะ..พี่น่ารำคาญหร๋อหืม?”
(ป่าวค่ะ..คือน้องซานเจอคนที่ชอบแล้วค่ะ)
“คนที่ชอบ!!....ใคร??”
(พี่ชานยอลหน่ะ..หนูคิดว่าหนูชอบพี่เขาแต่พี่ฮุนสัญญาแล้วนะว่าจะไม่โกรธน้องซาน)
“จ๊ะ พี่ไม่โกรธ”
พี่ไม่โกรธน้องซานเลย..แต่พี่โกรธไอ้นักบาส ปาร์คชานยอล..หึ แค้นนี้ต้องชำระ.......
นี่แหละครับสาเหตุหลัก ไม่ใช่ว่าผมรักน้องซาดาร่า คนน่ารักมากอะไรหรอกครับ แต่มันแค้นอ่าครับแค้น..คือผมมาก่อนป่ะ? มันมาที่หลังป่ะ? ทำไมมันแค่เล่นเปียโนได้มันเท่ตรงไหนอ่า โดว่!! นี่เล่นขลุ่ยได้ยังไม่อวดเลย
แต่ยังไงแค้นนี้มันต้องชำระ และไขข้อสงสัยของผมด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นก 2 ตัว ฉลาดจริงๆเลยโอ เซฮุน และผมไปถามไอลู่มา มันบอกว่าไอแบคชอบไอชานยอลตั้งแต่ ม.2 ละ ยังไงก็ถือว่าช่วยให้เพื่อนสมหวังในความรัก เอ๊ะ..หรือว่าถ้ามันผอมแล้วมันอาจจะเลิกชอบไอชานยอลไปเลยก็ได้ ฮ่าๆๆ..แค่คิดก็สะใจ
และมีอีกเรื่องที่ผมรับไม่ได้ คือผมกำลังจะกลับบ้านไง แล้วดันไปเจอไอหมูแบคพอดี มันยืนหน้าซึมๆ ผมก็เข้าไปแซวมัน ผมแซวเบานะ ไม่แรงอะไรเลยอยู่ดีๆมันก็ร้องไห้เฉยเลย ผมก็งงดิครับ หน้าโรงเรียนด้วย คนอื่นมองกันเป็นตาเดียว อายครับอาย ภาพพจน์ ที่รักษาไว้หายหมดแต่ผมก็ขอโทษมันแล้วนะ มันก็เอาแต่ร้องไห้ แล้วไอลู่ไปไหนเนี้ย เพื่อนมึงร้องไห้อยู่เนี้ย เวลานี้ละหายหัว
มันร้องไม่หยุดเลยเลยครับแล้วเอาแต่ถาม ว่า กูอ้วนมากเลยหร๋อ? กูน่าเกียดขนาดนั้นเลยหร๋อ? อะไรทำนองนั้นแหละครับ ผมว่ามันก็ไม่ได้น่าเกียจหรืออะไรนะ มันออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ ผมเลยเอามันเข้ามากอดปลอบ แล้วสายตาเจ้ากรรมดันไปเจอกับไอนักบาส มหาประลัย มันกำลังเดินมากับน้องซานดาร่า คนน่ารักของผม อืม..ผมเข้าใจแล้วครับ แหม่คุยกันกระนุงกระนิ้ง มุ้งมิ้งฝุดๆ
เพราะอย่างนี้ใช่ไหมถึงได้ร้องไห้ ไอชานยอลมึงทำเพื่อนกูร้องไห้ กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่....
แล้วมันก็มองมาทางผม สีหน้ามันดูตกใจเล็กน้อยถึงปานกลาง ที่เห็นผมกับแบคกอดกัน แล้วมันก็เริ่มมองผมด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ..มึงเป็นซอมบี้หร๋อ? ผมไม่ยอมหรอกมองมาก็มองกลับคิดว่ากลัว มันทำให้เพื่อนผมร้องไห้ มันไม่รู้ตัวหรือไงว่ามันผิด
ผมเนี้ยแหละจะทำให้ไอหมูแบคฮยอน ของผมผอมให้ได้ พอมันผมก็จะต้องมีคนมาจีบมัน แล้วทีนี้มันจะได้เลิกชอบไอ้ชานยอล
หึๆๆ แค่คิดก็สะใจ
ไอนักบาสมึงต้องประสาทกินแน่ๆ
ศึกนี้มันไม่จบง่ายๆหรอกนะ
------------------------------------------------------------
진정한 사랑이 영원합니다.
- พบป่ะ -
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก ความแค้นโอเซฮุนล้วนๆ 5555
ก็จะมีไขความลับแซมๆมาบ้าง อยากให้อ่านทุกความลับนะ มันเป็นการไขข้อสงสัย
มีอะไรอยากจะบอก ไรท์ต้องไปต่างจังหวัด TT แต่เค้าจะพยายามมาอัพฟิคให้ได้
ทวงฟิคกันได้นะ @Yimveixpo_TH หรือใครไม่เล่นทวีต FB: Yim yanisa
ขอบคุณอีกครั้งนะค่ะที่เข้ามาที่เข้ามาติดตามทุกคอมเม้นต์ ทุกการเฟบ ไรท์ดีใจมาก
เรื่องนี้เรื่องแรกเนอะอาจจะกากๆไปบ้าง แต่จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดเนอะ
ว๊ายยย พูดเยอะไปแล้ววววว
รักทุกคน <3
ความคิดเห็น