รักวุ่นๆของยัยจุ้นสุดซ่าส์

ลำดับตอนที่ #1 : +++กรี๊ดดด!!! ฉันเจอพาร์ทเนอร์+++

      ปิ้ง ปิ่ง ป่อง!!  “สวัสดีค่ะ  seven1011  ยินดีให้บริการค่ะ” 

   **5 นาทีผ่านไป**

   “รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มไหมค่ะ”  พนักงานขายที่แสนจะดูร่าเริงซะเหลือเกินพูดขึ้น

“ไม่หละค่ะ  ทั้งหมดเท่าไรค่ะ......ขอบคุณค่ะ”ฉันตอบพร้อมรับของกินที่แสนอร่อยของฉัน//O^O\\

    มาพร้อมกับเงินทอน 1 บาท ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไมต้องตั้งราคาที่มันลงท้ายด้วยเก้าด้วย...เหลือแต่เศษ 1 บาทเนี่ย...

 
ปิ้ง ป่อง!! “โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ” 

        
เฮ้อ ฉันหละเบื่อเสียงบ้านี่จริงๆดังอยู่นั้นแหละ เอ่อลืมแนะนำตัวไปค่ะ 

 
ฉันชื่อว่า บิว บิวตี้ฟูลเกิร์ลอะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ(มากไปแล้วย่ะ -*- เลิกหลงหน้าตาตัว

เองได้แล้วว)อายุ17ปี 1เดือน กับ 20วัน(เว่อร์ไปมั้งเนี่ย)

 ฉันอาศัยอยู่กับแม่และน้องสาวที่แสนดี มีชื่อว่า โบมายด์ ส่วนพ่อฉันเค้าไปทำงานวิจัยที่ต่างประเทศนู้น นานๆจะกลับมาทีทำไห้ครอบครัวฉันไม่ค่อยจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันซักเท่าไร

     พลั่ก !!  “เอ่อ ขอโทษครับ”คนที่วิ่งมาชนฉันพูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มเชิงขอโทษมาให้ก่อนจะ....วิ่งต่อไป

   -*-  “หนอยแหนะ นายนี่นิสัยแย่จริงๆเลย วิ่งมาชนฉันจนของตกหมดแล้วนะเนี่ย ยังไม่ช่วยเก็บอีก ดีนะที่นายพูดขอโทษฉันไว้ ถ้าไม่งั้นฉันเล่นงานนายตายแน่” แต่เอะ! นายนั้นหน้าตาคุ้นๆนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนเลย  แต่มัน....นึกไม่ออก....ช่างมันเถอะตอนนี้ฉันหิวจนตาลายแล้ว@_@ เอะแล้วข้าวกล่องของฉันหละ..

  “ดีนะเนี่ยที่ของตกเฉยๆยังดีที่ฝาไม่หลุดออกมาซะก่อน  ไม่งั้นข้าวกล่องของช้านมีหวังได้ล่ำลากันแน่ๆ” 

    ฉันพูดพร้อมเก็บของขึ้นมา เอะ นี่มันกระเป๋าสตางค์นี่น่า ใครมาทำตกไว้นะ เออจะมีคัยหละ ฉันนี่ฉลาดจริงๆ-*- แต่นายนั้นวิ่งหายไปตั้งนานแล้วนี่ แล้วฉันจะเอาไปคืนนายยังไงหละเนี่ย ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดู

“เออนายเจ้าของกระเป๋าสตางค์  ฉันขออณุญาตนายเปิดดูข้างในหน่อยนะ   (ฉันไม่ได้กะจะค้นของนายหรอกนะ) เพื่อฉันได้ข้อมูลอไรบ้างจะได้คืนนายถูก”  ฉันพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆเปิดกระเป๋านั่นออก  แล้วสิ่งที่ฉันพบก็คือนายนี่ใช้กระเป๋าแบรนด์ดังเลยนะเนี่ย สงสัยบ้านนายคงรวย ชิชิชิ  ฉันหละเบื่อพวกที่เผาพลาญเงินพ่อแม่จริงๆ(เรื่องจริง ฉันอิจฉาพวกนี้มากกว่า)

 “ว่าแต่บัตรประชาชนอยู่ไหนนะ”   ฉันลองค้นดู อ้า เจอแล้ว แต่ส่า..เฮ้ยไม่จริงมั้งนี่มันบัตรของ......

 เลขประจำตัวของผู้ถือบัตร  1 6533  006XX  XX  X

           ชื่อ  นายพาร์ทเนอร์

           ชื่อสกุล  จิระชยานันท์

           เกิดวันที่  23 มิ.ย. 2533

          ศาสนา  คริสต์ หมู่โลหิต โอ

 นายพาร์ท วง PriGleนี่  งั้นคนเมื่อกี้ที่ฉันเจอ

คนที่หน้าขาวๆเรียวได้รูป  ดวงตากลมโตสีน้ำตาล

แววเป็นประกาย ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ปล่อยยาวลงมา

ถึงต้นคอดูเป็นทรง คิ้วเข้มๆ  ริมฝีปากบางเรียวชมพูอ่อน  ร่างสูงโปร่ง..น่ากอดมักมาก ว้าวววววว OvO

“บิว”

“”“((บิว))”””

โป้ก! “โอ้ย นี่ไอแบม แกจะฆ่าตกรรมฉันรึไงเนี่ย นี่มันกล่องดินสอเหล็กนะโว้ย ไม่ไช่โฟม ตีออมๆหน่อยก็ได้โว้ย” ฉันพูดขึ้นอย่างโมโหหน่อยๆพร้อมเอามือมาลูบทั่วๆหัวที่ไอแบมมันตี

“ก้อฉันเรียนชื่อแกตั้งนานแล้วนี่ มัวแต่นั่งเพ้อถึงเจ้าชายพาร์ทสุดหล่อของแกอ่ะดิ”แบมพูดขึ้นพร้อมทำหน้าตาล้อเลียนฉัน  มันก็ล้อฉันไม่เลิกตั้งแต่ฉันเล่าเรื่องเมื่อคืนไห้มันฟัง

“แบม  แกมาไกล้ๆฉันหน่อยฉันจะบอกอะไรไห้” โป้ก!!นี่มันต้องเอาคืน อ้าวมันหลบได้นี่หว่า แล้วฉันไปตีใครหละเนี่ย

    ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยุ่ตรงหน้า อ๊ายตายแล้วนี่ฉันไปตีริวเข้าหรอเนียะ  โถ่ๆริวจ้าบิวขอโทษน้า

“เออ ริวเองหรอ ฉันขอโทษนะ นายเจ็บมากรึป่าว”ฉันพูดขอโทษ แต่ก้อยังไม่กล้าสบตาเค้าได้แต่แอบๆมอง

 ".....”ริวไม่พูดอะไรกับฉัน เค้ามองฉันครั้งนึงแล้วเดินไปนั่งที่โตะตัวเอง

  ริว นายทำไมโกรธฉันนานนักนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน นายคงหายโกรธฉันแล้วสิ นายเป็นอะไรของนายน้า งอนไม่เข้าเรื่องเลย ฉันเริ่มจะขี้

“บิว ไม่เป็นไรนะ ปล่อยริวมันซักพักเถอะ มันคงยังไม่หายโกรธแกละมั่งอ่ะ  แกอย่าเครียดไปเลย เดี๋ยวค่อยหาทางง้อก็ได้”

“อืม ฉันไม่เป็นไร  ถ้าเรื่องวันนั้นเค้าคงยังไม่หายโกรธฉันหรอก ขอบใจแกมากนะ นั่งที่เหอะ อาจารย์เข้าแล้ว”ฉันพูดกับแบมแล้วเดินไปนั่งที่ของฉัน ที่อยู่หลังริว ส่วนแบมนั่งอยู่ข้างๆริวนั้นแหละ  พอเรียนจบยัยแบมก็หันมาหาฉันทันที

“บิว ไปกินติมกันเหอะ ริวด้วยนะ ไปด้วยกัน วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”

“อืม”ริวพูดขึ้นทั้งที่ไม่หันมามอง เอาแต่เก็บกระเป๋าอย่างเดียว

“บิว ว่าไงไปด้วยกันนะ แกจะหาโอกาสดีๆอย่างนี้ไม่ได้แล้วนะ นานๆฉันเลี้ยงทีนะโว้ย”ยัยแบมพยายามหว่านล้อมฉันเต็มที่

“ฉันไม่ไปดีกว่า แกไปเหอะ ฉัน...”

“ไปด้วยกันสิ แบมมันอุตส่าห์เลี้ยง”ริวพูดขึ้นก่อนที่ฉันจะพูดต่อ นายยอมพูดกับฉันแล้วหรอริว  ฉันดีใจที่สุดเลยนะ

“ไปก็ได้ ฉันก็ว่างอยู่พอดี”ฉันพูดกับแบมก่อนที่จะหันไปมองริว เค้ากำลังมองฉันอยู่ เราสองคนสบตากันแต่เค้าก็หันไปเหมือนเดิม  ทำไมสายตาเค้าที่มองฉันมันถึงดูเศร้าจังนะ

เราสามคนเดิน มาถึงร้านไอติม  ตลอดทางที่เดินมามีแต่สาวๆที่มองริวและฉันกับแบมสับไปสับมา  เรื่องจิงฉันนะชินซะแล้วหละ  ก้อเพราะริวนะเค้าเป็นคนดังของโรงเรียน มีแต่คนชอบเค้าทั้งนั้น ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง

ฉันกับริวเรารู้จักกันมานานแล้วตั้งแต่เด็กเพราะบ้านเราอยู่ติดกัน  ก็เลยสนิทกันแต่แบมนี่รู้จักกันตอนม.ต้น

หนะ  เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตลอด กลุ่มเราเลยดังเพราะริวเนี่ยแหละ  แต่คนอื่นที่ไม่รู้จักพวกเรา

ส่วนใหญ่ก้อจะหาว่าฉันรึแบมบ้างเป็นแฟนริว

 จนยัยแบมมันคงทนไม่ไหวมันเลยไปเป็นแฟนกะ

รุ่นพี่คนหนึ่ง เท่าที่ดูก็เหมือนว่ามันกับพี่เค้าจะไปได้ดีนะ 

 ก็เหลือแต่ฉันที่ต้องอยู่กับริวสองคนบ่อยๆเพราะ

แบมมันว่างทีก็อยู่กับพี่เค้าที ทำไห้พักหลังฉัน

โดนหาว่าเป็นแฟนริวซะเต็มๆ

***********************************************************