ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Friend 5
Jinki Story
ผมเดินออกจากจุดนั้นมาสักพักแล้วฮะ แล้วผมจ่ะบอกลีดเดอร์เพื่อ - -? 5555 พอละ ไม่มีมุข ใดใด เฮ้อออ คนนี้สินะที่น้องแทมสุดหวงของผมหลงรักเข้าให้ ก๊ดีหล่อดีน่ะเนียย แต่อย่าให้ทำน้องผมเสียใจเลยเหอะ ถึงไม่ใช้น้องแท้แต่ก็หวงล่ะคร้าบบบบ
“อุ๊ววว” อร๊าสสใครหน้าใหนชนผมเนียยยย มีเรื่องเดี๋ยวมีเรื่อง !!
“อ๋า.. ขอโทษพอดีผมรีบครับ”คนที่ชมผมรีบโค้งงาม ๆตาขอโทษผมทันที แต่รู้ไรไหมครับบบบบบบ ?
“อ่ะ.อ่ะเอ้อออ” แค่ผมเห็นหน้ามันก๊รู้สึกแบบว่า พระเจ้าฮะ ที่แหละเนื้อคู่ชัว !!! ให้ตายเหอะ คนไรหล่อขนานนี้ ว่าแต่ เว้ยย ?? ผมเป็นเมะนะชมมันได้ไงเนียย โอ้ย ๆสงสัยผมเรียนหนักจนเพี้ยนนน
แต่มันหล่อจริงๆน่ะ ไอ้อนยูคิดไรเนียยยยย พอแล้ววว
.
.
.
ถ้ามีคนอยู่แถวนั้นคงได้เห็นร่างอวบ ๆเดินเอามือตบหัวตัวเองและเดินไป มันเป็นภาพที่หน้าดูจริงจริงเลยย ^^
Keybum Story
จงฮยอนหายไปนานแล้วน่ะ นี้ก๊จ่ะเริ่มเรียนอีกชม.แล้ว เฮ้อออ เลิกคิดถึงได้แล้วเค้าไปมีความสุข แทมินเค้าดูแลจงฮยอนดีอยู่แล้วละ พอซักที คิดแล้วมันบีบใจคิดทำไมคิมคีย์บอม
“ฮึ..” ผมหัวเราะมุมปากสมเพสตัวเองสิ้นดี
“คีย์..ไอ้จงยังไม่มาหรออ” มินโฮเพื่อนคนสูงมาตอนไหนฮะ ผมมัวแต่คิดถึงเค้าคนนั้นจนลืมโลกภายนอกไปหมดแล้วหรอเนียย
“อ๋า..มาตอนไหนเนียมินโฮ..”
“พิ่งมา..เออนายคีย์ เมือกี๊อะแค่ฉันออกไปห้องน้ำอะนะ ! เหมือนเจอรักแท้” ผมละอยากขำดังดังซักทีอยาหเห็นหน้ามินโฮตอนนี้ไหมครับ?สุดยอดเลย นายขรึม ๆทำหน้าวิ๊งอะคร้าบ 5 5
“ฮ่า ฮ่า เลิกทำหน้างั้นเหอะมินโฮ ฉันขำนายว่ะ” ผมละอดยิ้มไม่ได้จริงๆ
“ขำไปเล้ยยย ขอเล่าก่อนดิ๊ว่ะ แบบว่าเมือกี๊เดินชนใครก๊ไม่รู้อ่ะ น่ารักชิปอ่ะ ไมฉันไม่เคยเห็นหน้าเค้าว่ะเฮ้ออออ” มินโฮพูดพลางยิ้มบาง
“ฮ่าฮ่า.. อื้ออมินโฮขอให้รู้จักกับเค้าเร็วๆน่ะ” ผมยิ้มบาง ๆให้เพื่อนสูงของผม ดูเหมือนความรักของใครต่อใครดูดีความสุขจังเนอะ
.
.
.
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด ! (เปิดประตูห้องงง)
“อ๋า..ยังไม่เริ่มเรียนใช่ไหมเนียยย โล่งใจเฮ้อออ” เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ผมงมงายรัก เอ่ยขึ้นหน้าประตู ยิ้มหวานมากเลยน่ะนายจงฮยอนน
“กว่าจ่ะมาไอ้จง ไปเหล่เด็กไหนไว้ว๊ะ ปล่อยให้คู่นายโดดเดียวเนียยย !” ผมรีบหันไปหามินโฮ ทันทีพูดไรแบบเนียยยยยยยยยยยยยย ?
“เฮ้ย.. ไม่มีไม่เหล่ อ๋าสคีย์เหงาหรอขอโทษน๊า” ร่างโปร่งรีบเดินมาที่โต๊ะเรียนแล้วเอาหน้าเป็ดแบ๊ว ทันทีเลยน่ะนายคนนี้อ้อนได้เก่งจริงๆถึงว่าใครใครก๊รักจงฮยอน
“ไม่เหงาหรอก”ผมตอบนิ่งๆเงียบๆไป
“คีย์อ่า..นายไม่พอใจไรฉันรึป่าว?” จงฮยอนถามเสียงนิ่งบ่งบอกเลยว่างานนี้จงฮยอนไม่เล่นแล้วว
“ป่าวนิ”ผมตอบเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง
“ไม่จริงอะ..ฉันอยากถามนายนานแล้วน่ะ นายเป็นอะไร?ทำตัวห่างมากเลยคีย์”ผมฟังไรผิดรึป่าว เสียงที่จงพูดกับผมดูอ่อนโยนมากเลย อย่าทำให้หวันไหวมากไปกว่านี้ได้ไหม แค่นี้ก็เลิกรักไม่ได้แล้ว
“ฉันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องจงฮยอน”
“มินโฮ บอกครูให้ด้วยน่ะฉันขอลาวันหนึง” ผมพูดแค่นั้นก๊ลุกขึ้นจากโต๊ะเรียนแล้วรับเดินออกไปทันที
แค่เท้าก้าวพ้นประตู แค่ปิดประตู แค่นั้นสิ่งที่ผมรู้สึกเบื่อละลำคานเหมือนเหลือเกินไหลออกมาอีกครั้งทำไมครับ?ใช่ผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง ผมต้องทำ ผมต้องทำตัวห่างผมจ่ะได้ตัดใจได้สักทีผมต้องเลิกรักเค้าได้แล้วเจ็บน่ะ เจ็บมากรักคนที่เค้าไม่รักเรา ผมต้องเจอกับความเจ็บมากมากใช่ไหม ใจมันจ่ะได้จำเจ็บจนจำ จำได้แล้วเลิกรักได้แล้วว ! พอแล้วคีย์ พอเถอะ หยุดรักเค้าเสียที !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น