ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Friend 4
Key Story
ในที่สุดก็เจอสิ่งที่กลัวมานาน กลัวว่าเค้าจะไปรับคนอื่น หวงทำไมคีย์ หวงไปก็เท่านั้นเค้าไม่ใช่ของเราบอกให้ตัดใจนานแล้ว ยังไม่ตัดสักที ตัดไม่ขาดสักที ต่อไปจะต้องทำตัวยังไงถึงจะถูก? ในเมือความรู้สึกมันเปลี่ยนไปมากขนานนี้แล้ว เค้าไม่รู้อะไร ผิดคนเดียว จริงๆเรื่องนี้ ผมผิดคนเดียว
ร่างบางคิดพ่ำร้องในใจยืนร้องไห้อยู่นานสองนาน ดีที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่ คนเลยยังมาไม่มากนัก ไม่งั้นคงโดนประณาม ว่านินทาอยู่นานพอสมควร
คีย์พาร่างกายของตัวเอง เข้าห้องเรียน แต่เมือเปิดประตูเข้าไป เสียงเพื่อนตัวสูงของเค้าถึงจ่ะพังตึก
“เฮ้ย ไอ้คีย์ร้องไห้ทำไม !!!”มินโฮ รีบเดินเร็ว ๆมาถามความทุกข์สุข ของผมโดนทันที
ผมอยากให้ คนถามผม คือคนที่ทำให้ผมเจ็บมากกว่า แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น จริงๆ
“......”ผมไม่ได้ตอบไรไปแต่กลับส่งยิ้มฝืน ๆ ไปให้ฝ่ายตรงข้าม แล้วเดินไปนั้งที่โต๊ะทันที
“นายยังไม่อยากบอกก็ไม่เป็นแต่อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียวนะ”มินโฮ ยิ้มกว้าง เชิงปลอบใจ
“ขอบคุณนะ”
เค้ากำลังมีความสุขผิดกับผมที่เหมือนตายทั้งเป็นผมก็อยากมีความสุขบ้างผมอยากให้เค้าดูแลผมจูงมือผมเหมือนที่ทำกับคนรักของเค้ายิ่งคิดเหมือนยิ่งทำร้ายตัวเอง ผมจะต้องทำยังไงถึงจะเลิกรักได้ วันวันผมไม่เป็นอันทำไรเพราะคิดแต่เรื่องของเค้าคนเดียวจริงๆ ผมเป็นเอามากเลยใช่ไม รักเค้ามากเกินไป มากเกินไปจริง
“คิดอะไรอยู่”มินโฮถามผมอย่างใจเย็นแล้วค่อย ๆ ลากเก้าอี้อีกตัวมานั้งข้างๆ ผม
“ป่าวว”ผมพูดเสียงสั่น มันคุ่มไม่อยู่จริง ๆ
“เรื่องจงฮยอนใช่ไม”มินโฮถามแววตกบงบอกว่าไม่ได้เล่นเหมือนครั้งก่อน ๆที่ผ่านมา
“รู้ด้วยหรอ”ผมอดสงสัยไม่ได้จริงๆเรื่องที่ผมแอบรักจงฮยอนผมไม่เคยบอกใครที่ไหนเลยนะ
“อาการ บงบอกขนานนั้นคนที่ไม่รู้เรื่องจริงๆ ก็คงมีแต่ไอ้จงมันนั้นแหละโง่อยู่คนเดียว”
“ฉันแสดงท่าทางขนานนั้นเลยหรอ”
“เปล่าหรอก แต่ก็น่าผิดสังเกตอยู่ตรงที่ว่าสายตาที่นายมองไอ้จงมันหวานบอกถึงความรักที่มีให้มากกว่าเพื่อนคนอื่น”
"..........................."
"..........................."
“..ฉันกลัว..”ผมพูดก้มหน้าติดอก
“กลัวทำไม นายกลัวอะไร”
“ฉันแสดงออกขนานนั้นเลยหรอมินโฮ ฉันกลัว กลัวจงฮยอนรู้ กลัวว่าเค้าจะไม่ยอมคุยกับฉัน กลัวเค้าจะเกลียด ฉันกลัวไปหมด..ฮึก.”ผมพูดระบายสิ่งที่เก็บไว้คนเดียวกับเพื่อนที่ผมไว้ใจ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
“ร้องไห้ หมดสวยเลยว่ะไอ้คีย์” มินโฮพูดติดตลก
“ไอ้บ้า ! ฮึก..ฉันกำลังเศร้านะเว่ย”
“ ก็ไม่อยากให้นายคิดมาก”มินโฮพูดยิ้ม ๆ เอามือมาลูบผมของผมเบาๆ
“ขอบคุณมากเลยนะมินโฮ” ผมยิ้มกว้างให้ถึงมันจะดูฝืน ๆก็ตามที
“ขอบคุณ ตั้งแต่เมือกี๊แหละ บู๊ววว”
.
.
.
.
.
.
Jonghyun Story
“พี่จงฮยอนฮะ”เสียงเล็ก ๆ หวาน ๆของคนหน้าหวานตรงข้ามผม พูดขึ้น
“หะ...หืมม”ผมตอบอย่างเขิน ๆ ก็แหมอยู่กับสองคนงี้ก็ต้องเขินเป็นเรื่องปกติใช่ไมหล่ะครับ
“เอ่อออ..เปล่าครับ”
“อ่าววว”
“พี่จ่ะอ่าวทำไมละฮะ”แทมินถามยิ้ม ๆ
“ก็แทมินเรียกพี่แล้วก็บอกว่า เปล่าพี่ก็งงสิ”
“ก็ผมเห็นว่ามันเงียบ ๆ นี้ฮะ”
“หวานกันไปไหนเนียยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงบุคคลที่สามกล่าวขึ้น ซึ่งผมนั้นก็ไม่รู้ว่าเค้าคือใครเหมือกัน
“เงียบไปเลยพี่อนยู”ท่าทางคนที่แซ่วผมกับแทมิน น่าจ่ะเป็นรุ่นพี่ปีสามนะเพราะเค้าปักดาวมากกว่าผม หนึ่งดวง
“เอ่ออ...”ผมต้องเป็นฝ่ายเงียบใช่ไมเนีย
“อ่อ..ฉันชื่อ อนยู น่ะ ปีสามห้องบี” อนยู แนะนำตัวเอง ยิ้มอย่างจริงใจ (-v-)
“ฉัน จงฮยอน ปีสองเอ” ผมแนะนำบ้างสิแหม่ะ 55
“ไม่ค่อยจ่ะออกนอกหน้าเรยนะแทมิน"
"พี่อนยู อ๊ะ !"
"ได้ไปคุยกันตอนไหนเนีย"
"พี่อนยู อ๊ะ !"
"ได้ไปคุยกันตอนไหนเนีย"
“บ้านป้าผมใกล้ ๆกับบ้านพี่เค้านะฮะ” แทมิน ยิ้มหวานให้ รุ่นพี่ ยิ้มหวานเกิน ผมแอบหวงนิด ๆล่ะ + กับผมน้อยใจนิดหนึงด้วย ไมไม่คุยกับผมอ๊ะปล่อยให้ผมยืนเงียบคนเดียว
“อ่อเหรอ ... ดูแลน้องดีดีล่ะจงฮยอน”อนยูยิ้มตาหยี่ แล้วเดินไป
“มาแค่เนี๊ยะ จะมาทำไมวะ”ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แต่ ร่างเล็กดันได้ยินเข้า
“พี่จงฮยอนนี้ก็ ผมรู้จักกับพี่อนยูก็ต้องทักกันสิฮะ”แทมิน หันมาทำหน้ามุ่ย
“อ่า ๆๆๆๆ ... ขอโทษคร๊าบน้องแทมินน” แล้วเราสองคนก็ต่างเฮฮา พูดเรื่องนั้นเรื่องนี้ ไปเรื่อย
จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าเราเริ่มชอบน้องเค้าแล้วล่ะมั้ง ผมรู้สึกเอ็นดู อยาก ถนุดถนอม ไว้อยากให้เค้ายิ้มกับผมถึงแม้ว่าคนที่ชื่อ ว่า อนยู จะเป็นคนรู้จักกับแทมินก็เถอะ ยังไงซะ ผมอยากให้เค้ายิ้มให้ผมคนเดียว งี้เค้าเรียกว่า หึงใช่ไมเนียตายงานนี้ผมขอให้สมหวังเถอะ ไม่อยากแป้กอ๊ะครับบบบบบบบบบบบบบ
.
.
.
.
.
.
.
ไม่มีใครรู้ว่าขณะที่คนเรามีความสุข สุด ๆแต่ในอีกด้านหนึ่ง เศร้าสุด ๆ
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาที่เรายิ้ม อีกด้านกำลังร้องไห้
ไม่มีใครรู้ว่าเวลาที่คนหนึ่งมีความสุขเพราะรักแต่อีกคนหนึ่งเจ็บปวดเพราะรัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น