ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Friend 3
ตอนนี้สมองมันตัน ตั๊นตัน คิดไรไม่ออก แต่งมั่วมากเกิ๊นนน
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-------------------------------------------------------------
Taemin Story
วันนี้มันเป็น วันผมรู้สึกแฮปปี้กว่าวันอื่นๆที่ผ่านมาจริงๆน่ะ โอ้ยย สุดยอด ได้คุยกับรุ่นพี่ที่แอบปิ๊งมานานแสนนาน 555 แค่ได้คุยก็มีความสุขสุดๆ แต่พี่เค้ากลับชวนผมไปเล่นบ้านเค้าอีก ไม่ไหวจะทนแล้วคร้าบบ ผมต้องแสดงตัวว่าผมชอบพี่เค้าให้มากขึ้นซะแล้วหล่ะ เพื่อพี่เค้าจะสนใจผมบ้านสักนิดก๊ยังดี อย่างน้อยขอเป็นน้องชายของพี่ก็ยังดี
“กลับมาแล้วฮ่ะ”ผมบอกคนในบ้านทันทีที่ผมเปิดประตูบ้านเข้ามา
“หืม เสียงสดใสจริงเชียว วันนี้เจอเรื่องอะไรดีดีมาเนี่ย”เสียงคนชราพูดถามหลานอันเป็นที่รักยิ่ง
“นิดหน่อยน่ะฮะ อย่าแซวผมสิ ผมเขินนะฮะ ป้ายูลิน”
ผมพูดแค่นั้นทำเอาป้ายูลินขำบ้านแทบแตก โอ้ยไรกันอ๊ะ คนแก่ทำไมไม่เข้าใจผมเลยจริงจริ๊งงง
“ไม่คุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่าเยอะเลย”ผมเดินงอนขึ้นห้องทันที
แต่มีอย่างนึ่งที่ผมแอบสงสัยมานาน ไม่สิเรียกว่าผมสงสัยตั้งแต่ผมเริ่มชอบพี่จงฮยอนแล้วล่ะ ว่าพี่เค้าแอบกุ๊กกิ๊กอะไรกับเพื่อนสนิดของเค้ารึป่าว อ่า...ไม่สิถ้ากิ๊กกันต้องไม่เรียกว่าเพื่อนสนิดสิ เค้าแอบเป็นแฟนกันป่าวอ่าเนีย งานนี้ผมไม่อยากเสียใจเลยอะฮะ ผมอยากมีคนรักที่สงบสุขบ้างอะไรบ้าง เหนื่อยจริงเอ๊ยยย
Key Story
ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยขึ้นทุกวัน เหนื่อยได้ตลอด ผมต้องทำตัวยังไง? ผมกลัว กลัวว่าผมจะเผลอแสดงออกว่าผมคิดกับจงฮยอนมากกว่าเพื่อน ยิ่งผมทำตัวห่างเหมือนยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากบอกให้เค้ารู้ รู้ว่าผมนะ รักเค้ามากแค่ไหน อยากให้เค้ามาดูแล อยากให้เค้าเรียกผม ว่า คนรัก ไม่ใช่ แค่เพื่อนคนนึ่ง
ร่างบางนอนหลับตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้า ๆ ไม่คิดที่จะเช็ดมัน ปล่อยให้ไหล ไหลไปกับความทรมานทางจิตใจที่ได้รับมา ตั้งแต่ รัก คนที่ เป็นเพื่อน
“ฮึก..อึก..ทำไมฉันต้องรักนายด้วยนะจงฮยอน..ฮึก .. นายอะไรทำให้ฉันรักนายได้มากขนานนี้” ร่างบางนอนร้องไห้บนเตียงนุ่มคนเดียว โดดเดียว ไร้ที่พึ่งใดใด
คนรอบกายกี่คนผมไม่เคยสนใจ เค้าจะพยายามทำให้ผมยิ้มมากเท่าไหร่ แต่ในใจของผมยังคงรักอยู่คนเดียว ยังคงคิดถึงอยู่คนเดียว เวลาผมอยู่งานปาร์ตี้สนุกกับเพื่อนมากหลาย บางครั้งผมยังรู้สึกเหงา มากกว่าอยู่กับเพื่อนที่ผมแอบรักเพียงสองคน ถึงตอนนี้ผมยังหาสาเหตุไม่ได้จริงๆ ทำไมผมถึงรักเค้าได้มากขนานนี้
“อึก..ฮึก..ฮื้ออ จงฮยอน ฉันรักนายมันผิดมากไม”
.
.
.
.
.
.
ครื่ดดดดดดดดดดดดดดด ! (เสีนงเปิดประตูห้อง =[]=)
“เฮ้ย ไอ้จงฮยอนมาแต่เช้า” เสียงทุ่มของคนตัวสูงๆ กล่าวเมื่อเห็นเพื่อนตนเองมาเช้าผิดปกติ
“มาเช้ามั่งไม่ได้เลยรึไงวะ ไอ้มิโน นี้” จงฮยอนรีบสวนกลับทันที เจอหน้ากันทีไรมี ปากเสีงกันทุกที
“แซ่ว นิดแซ่วหน่อยทำเป็น” มินโฮ ยิ้ม กต.
“เออ ๆ คีย์ยังไม่มาหรอ”
“ยัง นิ รีบมาเพื่อมาหาคีย์หรอเนีย คิดไรเกินเพื่อนปะวะมึง” มินโฮรีบเอ่ยแซ่วทันที
“จะบ้าหรอ ห๊ะ .. แต่ก๊เถอะ นายรู้สึกเหมือนฉันไหม ว่าเดี๋ยวนี้คีย์ แปลก ๆไปยังไงก็ไม่รู้”
“แปลงยังไงฉันว่ามันก๊เหมือนเดิมน่ะ”
“แสดงว่า คีย์เปลี่ยนไปกับฉันคนเดียวอะดิ” จงฮยอน ทำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“เฮ้ย ไอ้จงนายอาจจะคิดมากไปเอง คีย์มันอาจจะ..เครียดเรื่องเรียนก็ได้”
“ขอให้เป็นงั้นน”
ครืดด (เสียงเปิดประตูดังอีกครั้ง)
“เอ่อ..พี่จงฮยอนอยู่ไมอะฮะ” เสียงหวานพูดอยู่หน้าห้อง ทำให้สมาชิกในห้องเรียนต้องมองไปหาประตูโดนทันที
“อยู่ !!” เสียงเข้ม ของไอ้สูงมันพูดบอก
“เฮ้ย ไอ้จง รู้จักกับน้องเค้าตอนไหนวะ” ไม่วายรีบหันมาถามเพื่อนทันที
“เอออ น่าเดี๋ยวค่อยเล่า” จงฮยอนพูดเพียงเท่านั้น ก็รีบลุกเดินไปหาคนหน้าหวานตัวเล็กโดยทันที
“เฮ้ย ไอ้นี้ ได้แฟนทิ้งเพื่อนวะ” มินโฮ บ่นพึมพำ คนเดียวอย่างอน ๆ - -*
.
.
.
.
.
“แทมิน มีอะไรรึเปล่า มาหาพี่แต่เช้าเรย”จงฮยอน ถามอย่างยิ้ม ๆ
“อ่อ..ไม่มีไรหรอกฮะ พอดีเพื่อนผมยังไม่มาเลยไม่รู้จ่ะไปนั้งเล่นกับใครอะฮะ”
“นั้งคุยกับพี่ก่อนก็ได้ ไปนั้งตรงสวนหลังโรงเรียน กันเถอะ”
ไม่รู้ ตอนนั้นเขาคิดอะไรถึงได้คว้าข้อมือเล็กของคนที่เด็กกว่าประมาน 1-2 ปีจับไว้แล้วเดินไปด้วยกัน
เหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นนั้น ตกอยู่ในสายตา ของคนที่เจ็บที่สุดในตอนนี้ทุกอย่าง
“ฮึ..เป็นไงล่ะรับได้ไม..เค้ามีคนรักของเค้าแล้วตัดใจสิคีย์ เลิกรักเค้าได้แล้ว”
-----------------------------------
เม้นกำลังใจ + ด้วยน่ะ*0*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น