Friend คำว่าเพื่อนมันสั้นไป [Fic SHINee] JonghyunxKeybum

ลำดับตอนที่ #2 : Friend 2

ต่อ ต่อ ต่อ ต่อ ต่อ

------------------------------------------



“เอ่อ...ไม่ดีกว่าไว้วันหลังน่ะ”

“อ๊าวว ทำไมอ๊ะ” จ่ะให้บอกยังไงเล่า จ่ะให้บอกว่าไม่อยากเจอหน้านายก๊แปลก ๆอยู่ เห้ออ 

“เอ๊อ น่าเอาเป็นว่า ไม่ไป วันหลังโอเค” ผมรีบตอบปัด ๆ แล้วรีบเดินหนีทันที

.

.

.

.

 

จ่ะให้ผมทำยังไง ผมอยากเล่นเหมือนแต่ก่อนกับจงฮยอน แต่ในเมือ ปีที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบันผมมีความรุ้สึกที่แปลกเปลี่ยนไปจากคำว่า เพื่อนรัก กายเป็น รักเพื่อน  มันทำให้ผมหนักใจ ตอนแรกผมคิดว่าผมจ่ะคอยแอบรักเค้าไปอย่างเงียบ ๆ แต่ในบางครั้งผมก๊รุ้สึกว่าผมอยากเป็นมากกว่าที่เค้าคิดกับผม คือมากกว่า เพื่อนรัก ธรรมดา*

แต่คงเป็นไปไม่ได้ ผมต้องตัดใจ ก่อนที่เค้าจ่ะรุ้ว่าผมคิดเกินว่าที่เค้าคิดกับผม...ทุกอย่างมันจ่ะได้ไม่อึดอัดเหมือนตอนนี้

 

 

 

Jonghyun STORY 

 

ผมคงไม่ได้คิดมากไปใช่ไม ว่าช่วงนี้คีย์ดูเหมือนพยายามทำตัวห่างจากผม เหมือนเค้าไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแล้วผมไม่ได้คิดมากใช่ไม ตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว ที่คีย์ทำตัวแปลก ๆจากเดิม แต่ก่อนไปไหนไปด้วยตัวติดกันตลอด จนเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้อง ยังคิดว่าผมกับคีย์ไปแฟนกันด้วยซ่ำไป แต่ทำไมเวลาแบบนั้นมันหายไป? เวลาที่ผมเดินคู่กับคีย์ ตอนกลับบ้าน เล่นกับคีย์ ตอนคีย์มานอนเล่นบ้านผม อะไร ทำให้เพื่อนของผมเปลี่ยนไปหล่ะ? ผมไม่เข้าใจ ใครก๊ได้ตอบผมทีได้ไม๊

 

 

ผมเดินกลับบ้านคนเดียวอย่างนิ่ง ๆ เหม่อลอยไปตามท้องถนน คิดอะไรไปเรื่อย ตลอดทางมันดูอ่อนหล้าอย่างบอกไม่ถูก 

 

“โอ๊ะ !” ผมเดินไปชนกับมครสักคนที่ดูผอมแห้งกว่าผมเย๊อะ

“อ๋า..ผมขอโทษน่ะฮ่ะ”คนที่ผมชนรีบกล่าวขอโทษทันที

“ชั้นต่างหาก..เฮ้ย แทมินใช่ป๊ะ?” ใช่ใช่ รุ่นน้องที่มินโฮ มันพิ่งพูดถึงเมือเช้า

“อ่อ ครับ ๆ พี่จงฮยอนใช่ไมครับ” คนที่เด็กกว่า ยิ้มบางๆให้กับผม ผมไม่ได้เวอร์น่ะผมจ่ะบอกว่า แค่ยิ้มบางๆก๊ทำให้ผมรุ้สึกดี

“บ้านอยู่แถวนี้ร๋อ”ผมอดถามไปไม่ได้ก๊ไม่เคยเห็นน้องเค้ากลับทางนี้นี่น่า

“อ่อ เปล่าฮะ คือผมมาอยู่กับป้าน่ะฮ่ะ บ้านผมอยู่แถวนู้นเรย”แทมินพูดอย่างน่ารักเรียกว่าทำไรก๊น่ารักไปหมดก๊ได้น่ะ

 

“จ่ะไปไหนต่อรึป่าว? รีบกลับบ้านไหม ไปนอนเล่นบ้านพี่ไม” อ๊าวเวนผมถามอะไรออกไปเนียยย

“หืมม พี่จงฮยอน ผมพิ่งเคยคุยกับพี่เองน่ะ”แทมินพูด โอ้ยน่ารักว่ะคร๊าบบบ

“เอ่อออ..ก๊แบ่บ..ก๊..หะ..เห็นอยู่โรงเรียนเดียวกันอะไรงี้ไงเรยแบ่บ..แบ่บสนิดกันไว้รุ่นพี่รุ่นน้องไง”

“555 ครับ ๆเดินกลับบ้านพร้อม ๆกันดีกว่าน่ะ” แหม๊ะ เล่นตัว เอ๊ยย ไม่ใช้และ จงฮยอน - -*

“อ่ออ.. เอาสิเดินไปพร้อมกันไม่อันตรายด้วย”

.

.

.

.

.

“ผมแยกตรงนี้น่ะครับ บ้านผมเข้าซอยนี้”แทมินหันมาบอกผม

“อ่ออ โอเค เรย” อยากจ่ะบอกว่า ไม่อยากให้ไปก๊ดูยังไงๆ อยู่น่ะ -.-

แกร๊ก ๆ (เสียงเปิดประตูบ้าน -0-)

 

เมือเปิดบ้าน จงฮยอนก๊พาร่างตัวเองนอนราบบนโซฟาตัวใหญ่ของบ้าน

“เฮ้ออ แทมินร๋อ น่ารักดีแฮะ”จงฮยอนพูดไปพลางยิ้มเขิน

จ่ะจีบดีไมว่ะ ไม่เคยจีบไคว่ะ กลัวแป๋ว แล่ะไม่อยากหน้าแตก เพื่อนชอบแซ่ว พูดถึงเพื่อน เฮ้ออ ตอนนี้คีย์จ่ะเป็นยังไงบ้าง เครียดอะไรอยู่รึป่าววว ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่ตลอดเรยจิงจิ๊งง

 

ห่วง เพระ คีย์เป็นเพื่อนรักใช่ไม จงฮยอน

 คิดเพียงแค่นั้น จงฮยอนก๊เพลอ หลับไปทันที

-------------

น้อย ๆไปป่ะ พอดี สมองมันตันหล่ะ
55555555555555555555