ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Friend 1
อ่านอย่างมีสติ 5555555555
---------------------------------------------------------------------------------------------------
คุณเคยไม ที่ไม่รุ้ว่าใจตัวเองกำลังรักใครอยู่
คุณเคยไม ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาคิดว่าตัวเองรักคนคนนึงอยู่
คุณเคยไม ที่มองข้ามคนที่รักและหวังดีกับเรามากที่สุด
คุณเคยไม ที่ต้องทำให้คนที่คุณรักมากที่สุดต้องเจ็บ
ผมคนนึงที่พิ่งรุ้ว่าผมคิดผิดที่เมินคนใกล้ตัวของผมไป.....
.
.
.
.
.
.
.
.
วันแรกของการหลังปิดเทอมใหญ่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับนักเรียนทุกคนที่ต้องดีใจเมือได้พบหน้าเพื่อน ๆ แต่สิ่งที่เด็กไม่อยากจ่ะพบ คือการเรียนเป็นเรื่อง ปกติ จิงจิ๊ง -.-
“คิม คีบอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม” ผมตะโกนเรียกเพื่อนสุดที่ร๊ากก ของผมอย่างสุดเสียงเมือเปิดประตูห้องเรียน
“ยังไม่มาว่ะ ไอ้จงฮยอน หน้าแตกแล้วเว่ย 555” เสียงเพื่อนร่วมชั้นตะโกน แซ่วผม
“เออออ...ไม่ต้องย่ำรุ้ตัวว่ะ”
“ไอ้จงฮยอนมานี้หน่อยดิ๊”เสียงทุ่มนุ่มเข้ม? ของเพื่อนผมเรียกหา
“ว่า??????????????”
“รู้ป่ะ..ปีนี้มีเด็กปี2มาแรงป๊อปสุด ๆ” เพื่อนผมเอ่ยอย่างตื่นเต้น
“หืมม .. ใครวะ” ก๊ใช้น่ะสิ ใคร รุ้สึกว่าโรงเรียนนี้มีผมหล่อสุดหล่ะน่ะ
“ก๊น้อง แทมิน ไงหล่ะวู๊ยย หลังเขาว่ะไม่รุ้จักน้องเค้าเนีย”
“ห๊ะ..แทมิน ??? แน่ใจ ที่วัน ๆไม่ยุ่งกับใคร ร้อยชาติพันปียิ้มทีอะน่ะ?”
“อ่าห๊ะ ถูกต้อง น้องแทมินยิ้มทีเหมือนโลกใบนี้ชั้งสดใสไร้ความทุกข์”
“ไอ้มินโฮ นายก๊เวอร์ไป” เสียงหวานพูดขัดผม
“คิมคีบอม ชั้นคิดถึงนายจัง” ผมรีบพูดขึ้นทันที ก๊แหม้ หยุดไปหลายวันไม่ได้เจอกันเท่าไหรเร๊ย
“ไม่คิดถึง นายว่ะไอ้จง” คีย์ตอบผมเร็วไว อย่าง กต. สุดๆ
“ว๊ะฮ่าฮ่า คิมจงฮยอน หน้าแตกครั้งที่สองของวันแล้ว
เว่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” หืมม ถ้าไม่ติดที่มันสูงกว่าผมน่ะจ่ะไปต่อยปากให้แตกจ่ะได้เลิกพูดแซ่วผมซั๊กที
เว่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” หืมม ถ้าไม่ติดที่มันสูงกว่าผมน่ะจ่ะไปต่อยปากให้แตกจ่ะได้เลิกพูดแซ่วผมซั๊กที
“หืมม ที่แตกครั้งที่สอง ครั้งแรกนี้อะไรอ๊ะมินโฮ” คีย์ถามหน้ากวน
“ก๊..”
“เงียบไปเรยไอ้ตาห่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ผมตะโกนด่าสุดใจขาด ไม่เอาแล้วเว่ยยยยยยยยยย แตกแล้วแตกอีกอายว่ะ
“ฮ่าฮ่า..จงฮยอนไม่เปลี่ยนเรยว่ะนิสัย!”
“เฮ้ย ๆ จ่ะให้ชั้นเปลี่ยนไปได้ไงปิดเทอมน่ะเว่ย ไม่กี่เดือนไม่ใช่ ไปเรียนนอก”
“ทำเป็นพูดเห่อะ หน้าอย่างแกไปนอกไม่ค่อยเข้าว่ะ”
“ชักไม่ไหวแล้วไอ้มินโฮ ขอถีบซักทีเห่อะ !!!” ผมพูดแค่นั้นก๊วิ่งไล่แตะมันสุดใจ
KIMKEY STORY
“เฮ้อออ .. เปิดเทอมมมมมมมมมมมม” ผมพูดกับตัวเองอย่างเงียบ ๆไปงั้นหล่ะ
*ผมคงต้องตัดใจ?ดีหรือป่าว?ที่เป็นอยู่ก๊ดีอยู่แล้วก๊จิงแต่ถ้าสักวันนึงเพื่อนของผมได้รุ้ว่าผมคิดกับเค้าเกินคนว่าเพื่อนขึ้นมาหล่ะเค้ายังอยากเป็นเพื่อนของผมอยู่อีกรึป่าว? เค้าจ่ะรับได้ไมเมือเพื่อนคนนี้รักนาย*
ช่วงเวลาปิดเทอมที่ผ่านมาใช่ความผมจ่ะสุขสบาย ไปเที่ยว เหมือนคนอื่นซ่ะเหมือนไหร ตลอดเวลา3 เดือนของผิดเทอมใหญ่ ผมคอยแต่นั้งคิด คิดว่าตัวเองจ่ะต้องไม่รักเพื่อนสนิดของตัวเองให้ได้ เวลามันทำให้คนเราเปลี่ยนไปจิงไหม แต่ทำไมกับผม ผมถึงไม่เปลี่ยนซักที ทำไมผมไม่รุ้สึกรักเพื่อนของผมให้มันน้อยลงกว่านี้ ยิ่งนานเหมือนมันยิ่งทำให้ผม รัก มากขึ้นไปทุกที ผมจ่ะทนได้แค่ไหน ถ้าสักวันคนที่ผมรัก ไปรักอื่น
“คีย์ ฮัลโหลว คีย์ คี๊ย์ เฮ้ย !”
“ห๊ะหืมมมม” ผมรีบขลานรับทันทีเมือรุ้ว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกผมอยู่
“เป็นไร เหม่อ ๆ” จงฮยอนถามด้วยความเป็นห่วง
“คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ”ผมยิ้มบาง ๆให้กับฝ่ายตรงข้ามทันทีเมือตอบ
“คิดเรื่องไรหล่ะเนีย อินเลิฟ อะเด้ คิดถึงแฟนอ๋อ บอกกันมั้งเด้” จงฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเหล่ถามผม
“อินเลิฟ ที่ไหนเล่าเอ๊ออ”
“เหรออออออออออออออออออออออ”
ปัง ปัง ปัง ! เสียงแปรงลบกระดานเคาะกับโต๊ะ (เสียงนี้ร๋อว่ะ - -*)
“สองคนนั้นคุยไร คิดถึงกันมากไปไม ออกไปคุยข้างนอกไม๊?” เสียงครูประจำวิชาที่แสนจ่ะหน้าเบือ ด่าพวกผมสองคน เรยจำเป็นที่จ่ะต้องจบการสนทนา ไว้เพียงแค่นั้น
.
.
.
.
.
เลิกเรียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน กริ๊งๆๆ
“คีย์กลับกี่โมง”จงฮยอน ถามผมเมือได้ยินเสียงออด
“ไม่รุ้สิ นายหล่ะ”
“กี่โมงก๊ได้ว่ะ อยู่บ้านคนเดียว ไปนอนเล่นบ้านชั้นไม๊”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น