คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คำพูดของคนเรานั้นมีอิทธิพลนะ
แล้วไอชื่อเรื่องอ่ะไม่ต้องสนใจมันหรอก=w=
“เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตะโกนออกมาสุดเสียงเพราะได้ยินเสียงนั้น
โครม!!!!(ไม่ใช่ตูม)
จากนั้นก็มีบางอย่างกระแทกเข้ากับประตูห้องนอนของผม(แทบจะทันทีในตอนที่ผมตะโกนออกไป) และสิ่งนั้นก็กระเด็นมาจนถึงเตียงที่ผมนอนอยู่ แต่สิ่งที่ทำให้ผมตกใจที่สุดคือ(แล้วเมื่อกี้นายไม่ตกใจหรอ’w’<<<Me ตกใจดิวะ!!!<<<โอคิตะ) สิ่งที่มากระแทกประตูผมจนพังนั้น (คงไม่พังเนอะ=w=) ก็คือคนที่ผมคิด (ถึงอยู่) เมื่อกี้...
“ยัยหมวยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!O_O”
Kagura: Talk
“โอย~ เฮ้ยังอยู่ครบกันอยู่รึเปล่า คางุระ ชินปาจิ” อ...อากินจังหรอ
“คุณกิน...ครับ ผะ...ผมอยู่นี่ครับ”อาชินปาจิ...
“ยัยหมวยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! O_O”เอ๊ะ! สูเป็นไผ เอ๊ย! ไม่ใช่ ลื้อเป็นใคร แต่ทำไมเสียงคุ้นๆแฮะ= =^
“ลูกพี่ครับ!!! “มะ...ไม่น่าใช่นะ>_O
”ชินปาจิคุง!!!” ชัดเลยพี่น้อง!!! นี่มันO_O
“อาเต้~~~~~=[ ]=”อั๊วตะโกนออกไปสุดเสียงเมื่อรู้ว่ามันเป็นใคร
“อ้าว! โซอิจิโร่คุงหนิ”อากินจัง!! ลื้อยังไปทักมันอีก
“นี่มันอะไรกันครับ ลูกพี่!!!!” อาตี๋ถามหน้าตื่นเชียว (ใครไม่ตกใจหล่ะวะ!)
“ลื้อโง่หรือบ้าเนี่ย ดูก็น่าจะรู้แล้วหนิ (“ )”ถามมาอั้วก็ตอบไป=. ,=(แน่ใจนะว่านี่ตอบ)
“ชั้นไม่ได้ถามหล่อนสักแอะ”แหนะกวนประสากอีกน่อ
“คือว่านะ...”อากินจังทำท่าจะแต่มีคนพูดแทรก
“ท่านซากาตะค้า~”พวกลื้อคงรู้นะว่าเสียงใคร
“เอ๋ง!!!” อาทามะขี่ซาดาฮารุมาแล้วก็โยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่อากนจังอย่างแรง ไปสาบายแล้วน่ออากินจัง อาเมน~ -o-
“เดี๋ยวทางเราจะดูแลซาดะฮารุให้นะคะเพราะฉะนั้นตั้งใจทำงานนะคะ ไปล่ะค่ะ” มาเร็วเคลมเร็วไปเร็วจริงๆเลยน่อ อาทามะ
“ช่วยผมด้วยสิครับTT^TT”
“อ๊ะ! ลืมอาชินปาจิไปเล... ไอ้หยา! O_O ไปอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่อ อาชินปาจิ”อั๊วพึ่งนึกได้ว่าลืมอาชินปาจิไปเลย แต่อั๊วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอาชินปาจิห้อยตรงแต่งอยู่บนสายไฟ
“เฮ้ย! ไม่ใช่แล้วคางุระชินปาจิอยู่นี่ต่างหาก” อากินจังชี้ไปทางที่แขวนแว่นชินปาจิที่ห้อยอยู่บนต้นไม้ (ครั้งนี้คุณกินไม่เล่นมุก)
“นั้นมันที่แขวนแว่นต่างหากอากินจัง”อั๊วพูดด้วยหน้าตาจริงจัง
“ไม่ใช่ที่แขวนแว่นโว้ย!!!!” (ชินปาจิยังคงตบมุกไม่เปลี่ยนแปลง)
“เออ นี่มันก็ที่แขวนแว่นจริงๆหนิ”อากินจังตีหน้าเครียด
“ย้ากกกกกกกกกกกก!!!!”ชินปาจิทำท่าสกายคิกใส่พวกคุณกิน
“ทำอาไรอะ อาชินปาจิ”อั๊วบ่นออกมา ก็มันเจ็บนี่นา
“ยังจะมาทำอะไรอีกไอ้คู่หูตาบอด แหกตาดูกันหน่อยดิ (วะ) (ไอ้) คุณกินผมอุตส่าดีใจที่คุณกินไม่เออออด้วยแล้วนะ (ว้อย)!!!”หวาอาชินปาจิระเบิดแล้ว
ตอนนี้ในที่ทำงานชินเซ็นกุมิมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ใกล้กันมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่
“ตกลงพกคุณมาทำอะไรกันเนี่ย= =^” ชายหนุ่มคนนั้นพูด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
Sougo: Talk
“อ๋อ~ ตกลงพวกลูกพี่มาที่นี่เพราะคุณคอนโด้กับคุณฮิจิคาตะจ้างมา” (ไอ้) คุณชายฮิจิคาตะดันไม่มาแต่กลับจ้างพวกลูกพี่มาแทนเนี่ยนะ เฮ้อ~ เย็นนี้พ่อจะแช่งให้หนังควายไปนอนเล่นในท้องเลย หนิ (ทำเป็นด้วยหรอโซอิจิโร่คุง ( “) <<<Meเอง ยังไม่เคยลองหรอก อยากลองเป็นคนแรกมั้ยหล่ะเดี๋ยวแถมโปรโมชั่นพิเศษตุ๊กตาฟางรุ่นใหม่ล่าสุดตอกปุ้บตายปั้บให้<<<โอคิตะ เอ่อเกรงใจ= =^
<<<Me รับหนมจีบซาลาเปามั้ยคะ<<<โอคิตะ พระเอกกรูTTwTT<<<Me)
“อั๊วไม่เอาด้วยหรอกน่ออากินจัง”ยัยหมวยที่เงียบไปนานปฏิเสธอย่างแรง
“ทำไมล่ะคางุระ เราจะได้ไม่ต้องทำงานมากไง แค่เราผลัดกันดูแลมันก็จ่ายให้เราไม่อั้นแล้วนะ”นี่คือจุดประสงค์สินะ= =^
“ก็เพราะอาตี๋บ้านี่ซาดาฮารุจึงต้องอยู่ห่างอั๊ว แล้วยังจาไม่ล่ายกลับไปที่ร้านสารพัดรับจ้างอีก ยังไงอั๊วก็ไม่เอาด้วยหรอก”...
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นาคางุระจัง”
“ไม่เอา!!! อั๊วเกลียดลื้อที่สุดเลย แบร่!!!”ยัยหมวยหันหน้ามาตะโกนใส่ผมแล้วแลบลิ้นใส่ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกสำนักงาน
“คางุระจัง!!! อย่าไปสนใจเลยนะครับคุณโอคิตะ”ชินปาจิหันมาพูดแล้วยิ้มให้ผม
“ใช่ อย่าสนใจเลย คางุระแค่พูดออกมาเพราะอารมณ์เสียเท่านั้นแหละ” ลูกพี่พูดเหมือนจะปลอบใจผมยังไงยังงั้นแหละ
“ผมไม่เก็บไปคิดหรอกครับงั้นเดี๋ยวผมไปนอนก่อนนะครับ”ผมพูดพรางเดินไปทางห้องของผม
“โธ่เว้ย! ทำไมคำพูดของคน คนเดียวนี่มันทำให้เราเจ็บได้ขนาดนี้เลยหรอ “ผมเดินพึมพำมาจนถึงห้องของผมเอง
“เกลียด...เหรอ...”ผมนึกถึงตอนที่ยัยหมวยตะโกนใส่หน้าผมตอนนั้น ทำไมผมถึงต้องอึ้งกับคำพูดของยัยหมวยบ้านั้นได้นะ โอยไม่ไหวแล้วหัวมันมึนหมดแล้วตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังลงไปนอนกองกับพื้นเลย
“คุณโอคิตะ!!!!!!!!!!!!!!”
นี่คือเสียงสุดท้ายก่อนสติผมจะดับวูบลงไป
ตุบ!!!
ความคิดเห็น