ไดอารี่ของฉันที่มันน่าเศร้า

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันจันทร์ตอนตี 5  เรานั่งอยุ่คนเดียวที่บ้าน เพราะไม่มีใครอยู่เลย เค้าไปทำงานกันหมดเลย เราเบื่อเหลือเกิน เรามาทำอะไรอยู่  เรามัวแต่นั่งร้องไห้ ร้องไปทำไมนั่งร้องไปเค้าก็ไม่หันมารักเราหรอก เราก็ได้แต่คิดไปว่าปิดเทอมนี้เราจะลืมเค้าได้ แต่เราทำไม่ได้เลยพอฟังเพลงทีไรเราก็ต้องนึกถึงเค้ากับผู้หญิงอีกคนทุกทีเลย เค้ารักผู้หญิงคนนั้น แต่เราก็เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น เราเคยบอกเค้าว่าเราไม่ได้ชอบเค้าแล้ว แล้วเราก็ไม่คิดด้วยว่าเค้าจะชอบเรา เราเองที่บ้าไปกับคำพูดของเค้าเวลาที่เค้าทำดีด้วย  แต่มันไม่ใช่เลย เค้าเห็นเราเป็นเพื่อนมาตลอดเลย เราเหงามากเลย ไม่มีใครที่เข้าใจเราเลย ที่โรงเรียนมีแต่คนว่าเรา พอเรากลับมาที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่เลย เราไม่อยากอยู่คนเดียวเลย เราเหงามากเลย ไม่มีใครเป็นที่ปรึกษาให้เราเลย เราโมโหตัวเองจังเวลาที่เราเห็นอะไรที่เหมือนเค้าทำไมเราต้องนั่งคิดถึงเค้าทุกทีเลย เราเบื่อมากๆเลยเมื่อไหร่เราจะลืมเค้าได้ พอเวลาเราคิดถึงเค้า เราก็นั่งว่าตัวเองทุกทีว่า ไปคิดถึงเค้าทำไมแล้วเมื่อไหร่เราจะลืมเค้าได้ละ เค้าไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลย บางครั้งเค้าก็ชอบมาทำเหมือนว่าชอบเรา แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เราทำใจไม่ได้ เราเลิกรักเค้าไม่ได้เลย แม้สักนาทีเดียว  เราไม่ไหวแล้วกับเรื่องแบบนี้ เรารักเค้า เราเลิกรักเค้าไม่ได้เลย ทำยังไงดี???

เราบอกกับตัวเองทุกครั้งว่าคำพูดของเขามันเป็นแค่การหลอกลวง หลอกเราทั้งนั้น

แต่ถึงจะคิดยังไงมันก็เป็นได้แค่ความคิด

แต่หัวใจเรายังรักเค้าอยู่ดี  รักเค้ามาก รักเค้าจนไม่เหลือใจจะให้รักใครแล้ว เพราะตั้งแต่เจอเค้าครั้งแรกเราก็ชอบเค้าซะแล้ว รักๆๆๆในใจมันคิดได้แค่นี้ แต่สมองมันบอกว่า เลิกรักๆๆๆ แต่ก็ทำไม่ได้  แล้วที่นี้เราจะทำไงละ  สมองสั่ง แต่ใจไม่ทำตาม เวลารักใครแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะหักห้ามใจให้เลิกรักเค้าได้  เราก็เป็นแบบนี้แหละ

แต่อยากบอกเค้าคนนั้นว่า ถึงเค้าจะไม่ได้รักเรา แต่เราก็ยังจะรักเค้าเสมอ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เราก็จะรักเธอตลอดไป รักไปจนกว่าวันนั้นของเราจะมาถึง

เราจะรอคอยเธอเสมอ เวลาที่เธอไม่มีใครก็มาหาเรา เราจะเป็นที่ปรึกษา เป็นที่พักพิงใจให้เธอ ขอให้เธอรู้ว่าฉันคนนี้ก็เป็นคนหนึ่งที่รักเธอเช่นกัน (Y_Y)