Rain falling in my haert

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

อยากกลับคืนไปวันฝนพรำ
ฉันยังคงจดจำ
แม้กายจะหนาวแต่ยังอุ่นในหัวใจ
กี่วันเวลาที่มันผ่านเลยพ้นไป
ยังจำอยู่เรื่อยไป
ใจของฉันแอบรักเทอ
Rain falling inmy haet

1เดือนก่อน
   ซ่า ซ่า เสียงฝนตกกระหน่ำอยู่ข้างนอกฉันได้แต่นั้งอุดอู้อยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนทั้งวันทั้งที่มันเป็นวันหยุด สาเหตุไม่ใช่เพราะฝนที่ตกหรอกแต่เป็นที่ตัวฉันเองมากกว่า ตอนนี้ฉันกำลังเซ็งมากมายเพราะชอองคนที่ฉันมีใจให้ดันไปคิดว่าคนอย่างฉันจะไปตบแฟนเก่าของเขาไงละ เรนละปวดหัว=_= ฉันเสียใจมากน่ะที่คนที่เรามีใจให่ไม่เชื่อใจกันเเบบนี้
 "คุณหนูเรนค่ะ อาหารเย็นเสร็จแล้วละค่ะ"แม่บ้านมาเรียนกฉันลงไปทานข้าว
 "ค่าาา"
  เฮ้อเซ็งๆ ฝนตกแบบนี้ต้องมาทานอาหารเย็นอยู่คนเดียวแบบนี้ คุณพ่อกับคุรแม่ก็ไปดูงานที่ต่างประเทศซะอย่างนั้น ปล่อยให้เรนทานอาหารคนเดียวT^Tแถมคนที่ชอบยังไม่เชื่อใจอีก ชีวิตอาพับจริงๆค่าา
หลังทานข้าวเสร็จเรียนร้อยแํนก็ขึ้นมาอยู่บนห้องนอนของฉันหนีความเหงาของบ้านที่มีเพียงฉันและผู้ดูแลบ้าน นานเท่าไหร่แล้วที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ เหงาโว้ยยย~ เฮ้อได้แต่ตะโกนในใจน่ะฉัน ไปอาบน้ำดีกว่า พรุ่งต้องไปโรงเรียนซะด้วย
 หลังอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ไปนั้งเล่นบนเตียงสักพัก แล้วมองไปที่หน้าต่าง ฝนยังตกอยู่อีกน่ะ แล้วแํนก็ล้มตัวลงนอน~...
  กริ๊งๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ปลุกฉันให้ตื่นจากนิทราเช้าในฤดูฝนนี้มันน่านอนจริงๆเลย
พอตื่นมาก็เห็ใบหน้าของเขาคนนั้นลอยเข้ามาไม่รู้ทำกันน่ะ
  ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า พออาบน้ำแต่งตัวก็ลงไปทานอาหารเช้าข้างล้าง เฮ้อบ้านจะเงียบไปไหนกันน่ะ
ในเมื่อฉันอยู่คนเดียววันนี้ก็เดินไปขึ้นรถเมย์ดีกว่าน่ะ เพื่อจะเจอชิอง คนคนนั้นที่ฉันมีใจให้
พอไปถึงฉันก็ไม่ได้พบชิองตามที่หวังแต่เจอกรแทน 
 "หวัดดีเรน"กรเข้ามาทักทาย
 ทันใดนั้นก็มีคนเข้าจับฉันเอาไว้แล้วเอาผ้ามาปิดจมูกฉัน ฉันได้สูดกลิ่นบางอย่างเข้าไป เดาว่าเป็นยาสลบเพราะตอนนี้สติฉันเริ่มเรื่อนรางเต็มที่ แลพแล้วมันก็ดับลง
'ช่วยด้วยชิอง!'