คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : KRISTAO!!! 3...เมื่อเฮียโดนเทาแอคเทค
ผมฮว่าง จื่อ เทา ครับ...ตอนเที่ยงผมนั่งรออยู่ในโรงอาหารพร้อมกับราเมงที่ผมชอบทานกับชานมไข่มุก...ผมรอมานานมาก..นาน..แล้วก็นาน จนรุ่นพี่ที่คุมกิจกรรมรับน้องมาพาตัวผมออกไปจากโรงอาหารเพื่อเริ่มกิจกรมรับน้องกันต่อ ผมบอกได้คำเดียวเลยว่า ตั้งแต่ตอนเที่ยงผมยังไม่ได้ทานอะไรเลยอีกทั้งยังต้องทำกิจกรรมรับน้องจนถึงตอนเย็นอีก..ผมน่ะ..เกลียดที่สุดเลย..คนโกหก..พี่อี้ชิงโกหกผม...ผมกำไม้กวาดในมือไว้แน่น...ไหนบอกว่าจะช่วยทำ...คนโกหก...ผมเปล่าในน้ำตาของตัวเองไหลออกมาโดยที่ก้มหน้ามองพื้น...เจ็บ...เจ็บที่หัวใจ..พี่อี้ชิงโกหกผมอีกแล้ว...ผมพยายามกลั้นน้ำตาและทำเวรให้เสร็จก่อนที่จะโทรให้คนขับรถมารับ...แต่สิ่งที่ผมได้คือความว่างเปล่าไม่มีใครรับสายโทรศัพท์ผม..ผมเหม่อมองไปทางหน้าต่าง ท้องฟ้ามืดครึ้ม เหล่านักเรียนที่ทยอยกันกลับบ้าน...สงสัยผมต้องรีบกลับบ้านก่อนที่ฝนมันจะตกซะแล้วสิ ผมเดินลงบันไดจนไปถึงที่ชั้นสองชั้นที่ผมไม่ชอบที่สุด...ห้องชีววิทยา...ที่มีทั้ง เด็กดอง สัตว์ที่ถูกดอง โครงกระดูก...และครูใหญ่..ที่เป็นศพ..ผมพยายามหลับตาเดินลงไปให้เร็วที่สุดแต่ผมก็ต้องชะงักเท้าเอาไว้เพราะว่าเสียงฟ้าผ่าที่ดังขึ้นมาทำให้ผมเอามือปิดหูด้วยความกลัวก่อนที่สายฝนจะตกลงมา...ไฟทั้งตึกได้ดับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมนั้งกอดเข่าและพลางเอามือปิดหูด้วยความกลัวจากเสียงฟ้าผ่า...กลัว...
ครืน...เปรี่ยง!!!!!!!
“ฮึก....” ผมสะดุ้งตัวโยนด้วยความกลัวความเงียบเหงากัดกินไปทั้งจิตใจขณะนั้นเอง..ผมก็ได้ยินฝีเท้าของใครบางคนผมนั่งตัวสั่นเทายิ่งกว่าเดิม เสียงที่ใกล้เขามาทำให้ผมแทบหยุดหายใจ มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และผมก็ได้ผมกับเงามืด!!!เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้งผมเห็นมันได้ชัด...ชายร่างสูงที่ร่างกายและใบหน้าเต็มไปด้วยหยาดน้ำผมปรกหน้า ผิวขาวซีด ผมเอามือปิดปากด้วยความช็อกตัวสั่งด้วยความกลัวและทุกสิ่งก็ดับวูบไป
คริส : say
ผมเดินไปบอกกับซูโฮที่ห้องชมรมว่าวันนี้ไม่มีประชุมก่อนที่จะเข้าไปในห้องกรรมการนักเรียนแล้วสะสางงานที่เหลือต่อ เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว..ผมเหม่อหน้าออกไปทางหน้าต่าง..ท้องฟ้ามืดเชียวเดี๋ยวฝนก็คงจะตกสินะแต่ก่อนอื่นต้องออกไปตรวจโรงเรียนก่อนผมเริ่มออกไปตรวจที่สนามกีฬากลางแจ้ง ซึ่งมีนักกีฬาเล่นกันอยู่ผมก็เลยเดินเข้าไปไล่ พอไล่นักเรียนรอบๆเสร็จแล้วผมก็ขึ้นไปตรวจข้างบนอาคารเรียนต่อ...เพราะตอนนี้ฝนตกแล้วแถมยังหนักและมีฟ้าฝ่าด้วยผมวิ่งเข้าไปในอาคารด้วยสภาพเปียกปอนเพราะวิ่งเข้าไปไม่ทันและเดินตรวจไปเรื่อยๆพอถึงชั้นสองไฟทั้งอาคารก็ดับลง...สงสัยไฟจะลัดวงจรรีบเข้าไปเปิดไฟสำรองข้างๆห้องชีววิทยาขณะที่ผมเดินไปอยู่นั้นผมก็พบกับร่างของไอ้เด็กแพนด้าจื่อเทากอดเข่าตัวสั่นอยู่หน้าห้องพอเด็กนั่นเงยหน้าขึ้นมาผมแทบใจเสีย...ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตากับตัวที่สั่นเทา เด็กนั่นทำท่าทีตกใจกับผมที่เดินเข้ามาก่อนที่จะสลบไป..ไม่น่าเชื่อแค่เห็นผมถึงกับเป็นลมผมลองมองตัวเองผ่ายกระจกห้องชีววิทยา ใบน้าของผมที่มีผมปรกเห็นแค่ตาดูคล้ายผีมากๆเลย..นี่สินะสาเหตุ ผมย่อตัวลงไปสะกิดไอ้เด็กนั่นเบาๆแต่ไม่ตื่นในที่สุดผมก็จนปัญญาค่อยแบกร่างนั้นขึ้นมาอย่าทุกลักทุเลในท่าขี่คอ...ทำไมตัวหมอนี่มันเบาจังฟร๊ะ....แถมยังตัวหอมของลูกท้ออ่อนๆอีก...หัวใจของผมเต้นรัว....แต่ผมไม่มีทางชอบไอ้เด็กนิสัยเอาแต่ใจแบบนี้หรอก..ผมยิ้มก่อนที่จะเดินแบกไอ้เด็กนี่ไปที่หน้าอาคารเรียนแล้วกดโทรศัพท์โทรให้คนที่บ้านมารับ ไม่นานรถสปอร์ทสีดำก็ขับเข้ามาเทียบที่หน้าอาคารคนขับรถค่อยๆเดินกางร่มมากเปิดประตูให้ผมเข้าไปพร้อมกับยื่นผ้าขุนหนูมาให้ผม แล้วผมจะทำยังไงดี..ผมตัดสิ้นใจจับไอ้เด็กแพนด้ามานั่งข้างผม ในขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวไปนั้นไอ้เด็กบ้านั้นก็ละเมอออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจว่า
“พี้อี้งใจร้าย..พี่โกหกผม....ผม..ฮึก” เสียงที่ดูงุ้งงิ้งจนผมเอือมหยาดน้ำตาใสไหลลงมาก่อนที่จะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆผมแล้วซุกลงที่หน้าอกของผม...ไอ้บ้านี่...ขณะที่ผมกำลังจะผลักหัวของไอ้เด็กนี่ออกผมก็ต้องตกใจเมื่อโดนท่าแอคแทคของหมอนี่
“ขอผมนอนหน่อยน้า...ปุอิ้ง...ปุอิ้ง...” ไอ้เด็กบ้านี่ผงกหัวขึ้นมาในสภาพตายังปิดอยู่ทำท่าทางแบบที่ไอดอลเขาทำกัน..ทำให้ผมถึงกับ.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ยอมสิโรราบในบัลดล ....โอเคเลยอยากนอนก็นอนไปเลย..ผมลูบหัวของหมอนั่นด้วยความเพลิดเพลิน...นี่ผมคิดอะไรอยู่กันนี่..ผมจึงปล่อยมือออกแล้วนั่งอยู่เฉยๆ
ณ. คฤหาสน์อู๋ ห้องของคริส
“แพนด้า..แพนด้า..ตื่น..” ผมเขย่าตัวของไอ้เด็กแพนด้าจื่อเทาอย่างเบามือแต่ก็ไม่ยอมตื่น..ผมจึงเขย่าแรงขึ้นแต่ก็ไม่ตื่นอีกเช่นเคย..ผมจึงปล่อยให้นอนอยู่อย่างนั้นแต่ก็ต้องค้างเมื่อรู้สึกถึงแรงดึงเบาอยู่ทางด้านหลัง
“....นอนกอดจื่อเทาได้ไหมฮะคุณแพนด้า...จื่อเทากลัว...นะฮะ..ปุอิ้งๆ” ไม่นะผมไม่มีทางทำหรอกถึงแม้ว่าผมจะชอบความโมเอะและน่ารักก็ตาม...ผมพยายามดึงมือออก
“ฮึก..คะ..คุณแพนด้าไม่รักผมแล้วหรอ?..ฮึก” ไม่นะไม่ผมโดนแอคแทคแล้วววววร่างกายผมแข็งทื่อก่อนที่จะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
15 นาทีผ่านไป
“อื้ม..คุณแพนด้า...งืม..งืม” ในที่สุดผมก็แพ้ลูกอ้อน...ฮว่าง จื่อ เทา..ไอ้เด็กแพนด้านี่แล้วแผนการที่จะแกล้งหายไปหมดเลยสงสัยผมจะต้องคิดใหม่...ผมคิดแผนการต่างๆก่อนที่จะหลับไปในสภาพที่จื่อ เทา กอดแล้วเอาหน้าซุกที่แผงอกของผม
ที่จริง
ไอ้เด็กแพนด้านี่ก็...
น่ารักดีเหมื่อนกัน
สงสัยแผนต้องเปลื่ยนซะแล้ว
ระวังตัวไว้เลย
คุณชายแพนด้าตัวแสบ...จื่อเทา
ความคิดเห็น