คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : KRISTAO!!! 2....50%
ผมกดโทรศัพท์หาพ่อบ้านระหว่างขับรถ..
ตื๊ด...ตื๊ด......ตื๊ด.....
ผมรอปลายสายจากโทรศัพท์พร้อมจากหยิบบลูทูธอันเล็กจากกระเป๋ามาเสียบไว้ที่หู
“สวัสดีครับท่านคริส..ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไรหรอครับ” เสียงปลายสายของพ่อบ้านคนสนิทพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“..ฉันอยากให้นายช่วยสั่งคนมาเนรมิตบ้านของฉันให้กลายเป็นแนวตะวันตกให้หน่อย..ฉันขอย้ำ..เนรมิตให้ดูมีมนต์ขลังมากที่สุดแล้วก็ให้เสร็จทันก่อนที่ฉันจะกลับมาที่บ้าน....ส่วนเงินเอาไปจากบัญชีฉันได้เลย” ผมสั่งพ่อบ้านสนิทที่ตอนนี้ถือสายอยู่
“ครับ..คุณหนู”
.
.
.
.
หึ...ฮว่าง..จือ..เทา.....สองอาทิตย์นี้ฉันจะทำให้นายเป็นแมวเชื่องให้ดู!!!!
ด้านของเทา
“พี่อี้ชิงฮะ...ผมหิวจังเลย..เราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันนะฮะ” ผมพูดออกไปอย่างร่าเริงส่วนพี้อี้ชิงก็ได้แต่ยิ้มแล้วเดินตามที่ผมจูงมือไป
“อ้าวอี้ชิงนั้นใครหรอ” ในขณะที่ผมกำลังจับมือพี่อี้ชิงอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก..ให้ตายสินี่มันผิวหรือนีออนกันแน่ขาวชะมัด
“อ๋ออาเทาน่ะซูโฮ...เขาเป็นเด็กใหม่...ฉันกำลังจะไปกินข้าวนายจะไปกับฉันไหม?”
“อ๋อไปสิ...ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะอาเทา” คนที่ชื่อว่าซูโฮพูดออกมาอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะเดินนำไปทางโรงอาหาร หุๆๆผมรู้นะว่าสองคนนี้มีซัมติงกัน..แต่ว่าผมน่ะ..ไม่ยอมหรอก
“พี่อี้ชิงครับ..ผมอยากทานบะหมี่..เราสองคนไปทานด้วยกันนะ” ผมฉีกยิ้มอย่างร่าเริงในขณะที่พี่ซูโฮก็ดูหงอยๆไป..หุๆๆก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ยอม
“เอ่อเทาวันนี้ทานบะหมี่คนเดียวไปก่อนได้ไหม..พี่มีธุระน่ะ” พี่อี้ชิงวิ่งตามพี่ซูโฮที่เดินเลี่ยงออกมา
ด้านของอี้ชิง
“เดี๋ยวก่อน..ซูโฮ..เดี๋ยว..หยุดก่อน..หยุด..ฉันบอกให้หยุดไง” ผมอี้ชิงที่วิ่งตามซูโฮที่เดินเลี่ยงออกมา..สงสัยจะงอน
“......”
ผมกดโทรศัพท์หาพ่อบ้านระหว่างขับรถ..
ตื๊ด...ตื๊ด......ตื๊ด.....
ผมรอปลายสายจากโทรศัพท์พร้อมจากหยิบบลูทูธอันเล็กจากกระเป๋ามาเสียบไว้ที่หู
“สวัสดีครับท่านคริส..ไม่ทราบว่าท่านต้องการอะไรหรอครับ” เสียงปลายสายของพ่อบ้านคนสนิทพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“..ฉันอยากให้นายช่วยสั่งคนมาเนรมิตบ้านของฉันให้กลายเป็นแนวตะวันตกให้หน่อย..ฉันขอย้ำ..เนรมิตให้ดูมีมนต์ขลังมากที่สุดแล้วก็ให้เสร็จทันก่อนที่ฉันจะกลับมาที่บ้าน....ส่วนเงินเอาไปจากบัญชีฉันได้เลย” ผมสั่งพ่อบ้านสนิทที่ตอนนี้ถือสายอยู่
“ครับ..คุณหนู”
.
.
.
.
หึ...ฮว่าง..จือ..เทา.....สองอาทิตย์นี้ฉันจะทำให้นายเป็นแมวเชื่องให้ดู!!!!
ด้านของเทา
“พี่อี้ชิงฮะ...ผมหิวจังเลย..เราไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันนะฮะ” ผมพูดออกไปอย่างร่าเริงส่วนพี้อี้ชิงก็ได้แต่ยิ้มแล้วเดินตามที่ผมจูงมือไป
“อ้าวอี้ชิงนั้นใครหรอ” ในขณะที่ผมกำลังจับมือพี่อี้ชิงอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก..ให้ตายสินี่มันผิวหรือนีออนกันแน่ขาวชะมัด
“อ๋ออาเทาน่ะซูโฮ...เขาเป็นเด็กใหม่...ฉันกำลังจะไปกินข้าวนายจะไปกับฉันไหม?”
“อ๋อไปสิ...ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะอาเทา” คนที่ชื่อว่าซูโฮพูดออกมาอย่างเป็นมิตรก่อนที่จะเดินนำไปทางโรงอาหาร หุๆๆผมรู้นะว่าสองคนนี้มีซัมติงกัน..แต่ว่าผมน่ะ..ไม่ยอมหรอก
“พี่อี้ชิงครับ..ผมอยากทานบะหมี่..เราสองคนไปทานด้วยกันนะ” ผมฉีกยิ้มอย่างร่าเริงในขณะที่พี่ซูโฮก็ดูหงอยๆไป..หุๆๆก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ยอม
“เอ่อเทาวันนี้ทานบะหมี่คนเดียวไปก่อนได้ไหม..พี่มีธุระน่ะ” พี่อี้ชิงวิ่งตามพี่ซูโฮที่เดินเลี่ยงออกมา
ด้านของอี้ชิง
“เดี๋ยวก่อน..ซูโฮ..เดี๋ยว..หยุดก่อน..หยุด..ฉันบอกให้หยุดไง” ผมอี้ชิงที่วิ่งตามซูโฮที่เดินเลี่ยงออกมา..สงสัยจะงอน
“......”
“ไหนบอกซวิว่าทำไม..ต้องเลี่ยงออกมา” ผมถามเจ้าตัวที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“....เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร...ทำไมถึงได้..สนิทกันแบบนั้น....” ซูโฮพูดออกมาเสียงเย็งพร้อมกับจ้องผมเขม็ง
“...อ๋อ..อาเทาน่ะหรอ?..อาเทาเขาเป็นเด็กข้างบ้านฉันสมัยเด็กที่จริงอาเทาไม่ได้เลวร้ายหรอกเขาแค่ติดฉันแจเพราะความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วก็เท่านั้นเอง..ฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับอาเทามากกว่านั้น..เขาก็เป็นเพียงแค่น้องชายที่ใสซื่อในสายตาฉันเท่านั้น”
“...แล้วทำไมไม่บอกล่ะ..ปล่อยให้หึงอยู่ได้...” ซูโฮสุดที่รักของผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างฉุดไม่อยู่..ได้โปรดที่รักอย่าทำแบบนี้เดี๋ยวผมตะบะแตก
“.....อี้ชิง..ฉัน....ขอโทษนะ....ให้อภัยฉันได้หรือเปล่า...” ซูโฮพูดพลางทำใบหน้าแอ๊บแบ้วที่น้อยคนจะเห็น....น่า...รัก...สุดๆ
“น้า...ให้อภัยฉันนะ.....ที่.....รัก.....” ซูโฮพูดพลางตรงเข้ามากอดผมจากทางด้านหน้า...แต่...ไม่ทันแล้ว...สิ่งที่ผมพยายามอดกลั้นมันไม่ทันแล้ว....
“คิกๆๆๆ....นี่นายเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ...?”
“ก็ใครใช้ให้มายั่วผมล่ะ...”
“....เอาเป็นว่า......เราสองคนไปที่....ห้อง.....ลับกันเถอะ.....”
“ไหนบอกซิว่าทำไม..ต้องเลี่ยงออกมา” ผมถามเจ้าตัวที่ตอนนี้ได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา
“....เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร...ทำไมถึงได้..สนิทกันแบบนั้น....” ซูโฮพูดออกมาเสียงเย็งพร้อมกับจ้องผมเขม็ง
“...อ๋อ..อาเทาน่ะหรอ?..อาเทาเขาเป็นเด็กข้างบ้านฉันสมัยเด็กที่จริงอาเทาไม่ได้เลวร้ายหรอกเขาแค่ติดฉันแจเพราะความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วก็เท่านั้นเอง..ฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับอาเทามากกว่านั้น..เขาก็เป็นเพียงแค่น้องชายที่ใสซื่อในสายตาฉันเท่านั้น”
“...แล้วทำไมไม่บอกล่ะ..ปล่อยให้หึงอยู่ได้...” ซูโฮสุดที่รักของผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วๆใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างฉุดไม่อยู่..ได้โปรดที่รักอย่าทำแบบนี้เดี๋ยวผมตะบะแตก
“.....อี้ชิง..ฉัน....ขอโทษนะ....ให้อภัยฉันได้หรือเปล่า...” ซูโฮพูดพลางทำใบหน้าแอ๊บแบ้วที่น้อยคนจะเห็น....น่า...รัก...สุดๆ
“น้า...ให้อภัยฉันนะ.....ที่.....รัก.....” ซูโฮพูดพลางตรงเข้ามากอดผมจากทางด้านหน้า...แต่...ไม่ทันแล้ว...สิ่งที่ผมพยายามอดกลั้นมันไม่ทันแล้ว....
“คิกๆๆๆ....นี่นายเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ...?”
“ก็ใครใช้ให้มายั่วผมล่ะ...”
“....เอาเป็นว่า......เราสองคนไปที่....ห้อง.....ลับกันเถอะ.....”
ลงแบบสั้นๆ 50 % ...ตอนน้ามี nc นะจ๊ะ
เม้นกันหน่อยถ้าอยากอ่าน NC
ความคิดเห็น