คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SOTUS 1 (รีไรท์แล้ว)
ความเดิมตอนที่แล้ว
“นี่เซฮุน..จะหยุดทำไม่ไม่บอกกันก่อน..เห็นไหมเค้าเจ็บตัวเลย”
“เอ่อ..เทา...อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย..ดูข้างหน้าก่อนเถอะ”
หลังจากเซฮุนพูดเสร็จเทาก็เงยหน้าขึ้นไปมองและก็ต้องหลบสายตาลงเพราะมีสายตาเฉียบคมจ้องอยู่ด้วยความโกรธ
.......................................................................................................
“ฮึก...ซะ..เซฮุน....คนข้างหน้าเรานี่ใครกันหรอ?..น่ากลัวจังเลย”
เทาเทาพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นและแผ่วเบา มือเล็กๆได้กำชายตรงปลายแขนเสื้อของเซฮุนอย่างแน่นราวกลับว่ากลัวที่จะต้องแยกจากกัน
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน...”
เซฮุนพูดปลอบก่อนใจจื่อเทาแล้วกุมมือในแน่นขึ้นเพื่อแสดงถึงการปกป้องอย่างเต็มที่
“เฮ้ย!!!!..ไอ้พวกมาสาย...เป็นภาระของเพื่อน...เป็นตัวถ่วงของสังคม...ฉันนับหนึ่งถึงสาม...ถ้ามาไม่ถึงโดนวิ่งรอบสามบอลสามสิบรอบ”
หลังจากสิ้นเสียงของรุ่นพี่เซฮุนก็กุมมือให้แน่นขึ้นไปอีกก่อนที่จะลากร่างของเทาๆให้วิ่งตามอย่างรวดเร็ว
“หนึ่ง!!!”
เสียงนับได้เริ่มขึ้นแต่ด้วยระยะเวลาแค่สามวินาทีต่อให้เป็นนักวิ่งทีมชาติเถอะ..ใครมันจะวิ่งทัน...เพราะระทางที่เซฮุนอยู่กับระยะทางที่รุ่นพี่อยู่ไกลมากกว่า 500 เมตร..
“สอง!!!”
เสียงนับดังขึ้นเซฮุนก็วิ่งเร็วขึ้นแต่เพราะคนที่รั้งไว้อยู่คือ เทาเทา ที่วิ่งช้ามาก
“เทาเทาเร็วหน่อยสิเดี๋ยวไม่ทัน...”
“ฮึก..ซะ..เซฮุน...ฮึก..เค้าเจ็บเท้า...วิ่งช้าๆหน่อย....”
เทาพูดพลางกระตุกมือของเซฮุนจนเซฮุนหยุดวิ่ง...
“ไหนเทา..เจ็บตรงไหนหรือเปล่า...”
เซฮุนพูดก่อนที่จะก้มลงไปดูที่เท้าของเทาๆที่ยืนร้องไห้อยู่โดยไม่สนใจเสียงนับของรุ่นพี่ที่ดังแทบจะถล่มมหาลัย
“ฮึก...เค้าเจ็บที่ข้อเท้าขวา...อ่ะ...ฮึก..เซฮุน..เค้าเจ็บ..ฮึก..ฮือๆๆๆๆ”
เทาเทาร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่..ทางด้ายเซฮุนที่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยนั่งย่อลงไปให้เทาเทาขี่หลัง
“เดี๋ยวอดทนแปบนึงนะ...”
เซฮุนพูดก่อนที่จะเดินไปอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เทาเทาร้องไห้หนักกว่าเดิม....จนถึงที่ที่มีกลุ่มคนนั่งรวมกันอยู่พร้อมกับสายตาที่มองมาด้วยความสงสารคนที่มาช้า และหยุดเดินเพื่อให้เทาลงมาจากหลังของตนเอง
“เป็นไงบ้างดีขึ้นไหม...เทาเทา”
“ยังเจ็บอยู่..แต่เค้าทนได้..”
เทาพูดแล้วยิ้มไปให้คนตรงหน้าแล้วก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อรุ่นพี่ว้ากตาคมที่สบตาเมื่อครู่เดินมาหา
“เฮ้ย!!!..จะคุยกันอีกนานไหม..หรือจะให้จัดเวทีเสวนาพาเพลินให้..ห๊ะ!!!..มาสายแถมยังคุยกัน..ที่คำสั่งของรุ่นพี่อย่างผมมันคงไม่น่ากลัวสินะครับ!!!”
“มะ...ไม่ใช่ซะหน่อย....เทาเทาเจ็บข้อเท้า...วิ่งมาไม่ได้ไม่ใช่ว่าไม่กลัวซะหน่อย..ไร้เหตุผลชะมัด”
เทาพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวก่อนที่จะโดนรุ่นพี่สุดหล่อ ผมสีทองกระชากคอเสื้อให้เข้ามาใกล้
“นี่เป็นรุ่นน้องแต่กล้าหือกับรุ่นพี่หรอครับ...ไหนตอบมาซิว่ากล้าหือใช่ไหม!!!!”
คริสกระชากคอเสื้อของเด็กอวดดีที่กล้ามาเถียงเขา สายตาคมมองพิจารณาเด็กตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน ริมฝีปากเป็นรูปกระจับสีแดงนิดๆจากการกัดเพื่อกลั้นเสียงร้องไห้ ตัวตาหวานแต่เฉียวคมเต็มไปด้วยน้ำตา ดูๆเด็กนี่ก็น่ารักใช่เล่น
“มะ...ไม่ใช่นะ..ไม่ใช่...ซะ...เซฮุน...ช่วยเราด้วย...เรากลัว..เซฮุน..ฮึก...เรากลัว...เซฮุนเรากลัวพี่หยาบคายคนนี้....เรากลัว..ฮึก..ฮือๆๆๆๆ”
ทางด้านของพี่ว้ากคนอื่นๆที่เห็นก็รีบเข้าไปห้ามและล็อกตัวหัวหน้าพี่ว้ากให้ออกจากรุ่นน้องปีหนึ่งที่กำลังร้องไห้ไม่หยุดราวกับเด็กๆ
“เฮ้ย!!..ไอ้คริส..มึงทำน้องเค้าแรงไปหรือเปล่าวะ..ดูน้องเค้าดิ..ร้องไห้ตาแดงก่ำหมดแล้ว...ถ้าพี่ชายเขารู้นะเว้ย...ตายยกคณะนะมึง”
แบคฮยอน...หรือรองพี่ว้ากพูดออกมาอย่างหน้าเจือนๆเพราะกลัวในอิทธิพลของพี่ชายของเทาเทา....ใช่..แบคฮยอนรู้ดีเขาเคยเป็นเพื่อนคุยเล่นฆ่าเวลากันมาก่อน..คนที่เป็นพี่ชายของน้องเทา คือ พี่ท็อปสุดโหดที่เป็นกิตติศัพท์เลื่องลือว่าเป็นมาเฟียตั้งแต่อายุสิบสาม...มีน้องชาย..แต่ไม่มีใครรับรู้เพราะเกรงว่าจะมีคนมาลอบทำร้าย....แต่พอแบคฮยอนเห็นหน้าครั้งแรกก็ต้องตกตะลึงในเค้าความเหมือนบางอย่างที่ทำให้มั่นใจเลยว่า..เด็กที่ยืนร้องไห้อยู่นั้นจะต้องเป็นน้องชายสุดที่รักของรุ่นพี่ท็อปแน่นอน
“แล้วไงวะ...มาสายต้องทำตามกฎไม่งั้นมันจะมีกฎไว้ทำไม...กูไม่รู้ล่ะ..กูจะทำโทษน้องเค้า”
“เฮ้ยอย่านะมึง”
แบคฮยอนไม่ทันได้ห้ามร่างสูงของคริสก็เดินเข้าไปกระชากตัวของเทาเทาออกมาจากวงรุมล้อมประคบประหงมโดยรุ่นพี่ที่ใจอ่อนอย่างซิ่วหมิน
“หึ..อย่าคิดว่าเอาน้ำตามาแลกแล้วฉันจะสงสารนะ..มุกนี้มันใช้กับฉันไม่ได้หรอก..จำไว้ซะด้วย!!”
คริสพูดใส่หน้าของเทาด้วยอารมณ์แปลกๆบางอย่างก่อนที่จะผลักร่างบางให้ล้มลงกับพื้นแล้วสั่งให้น้องๆพักกลับบ้านได้
KRIS : SAY
ฮึ...เด็กนั้นมันอะไรกัน...ร้องไห้ง่ายอย่างกับผู้หญิง...น้ำตาไหลอย่างกับเขื่อน..จับนิดจับหน่อยก็ตัวช้ำง่าย...ยิ่งพอร้องไห้ตัวก็แดงไปหมด...ไม่รู้ว่าเป็นน้องชายของมาเฟียชื่อดังได้ยังไง...แต่ว่าใครจะไปกลัวกันล่ะ...ก็ผมเป็นมาเฟียเหมือนกันนี่นา
KRIS : END SAY
TAO : SAY
สวัสดีฮะ..ผมชื่อว่า จื่อเทา..เรียกว่าเทาเทาก็ได้นะครับ...วันนี้ผมโดนแกล้งด้วยล่ะ...รุ่นพี่ผมสีทองคนนั้นเขาใจร้ายมากเลย...แถมยังว่าว่าผมเป็นพวกชอบใช้น้ำตา...ผมน่ะนะ..ไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะหน่อย..ชิ...วันนี้คงจะได้ไปค้างกับเซฮุนแน่ๆเลยเดี๋ยวขอโทรหาเซฮุนก่อน
“ตื๊ด.....ตื๊ด....ฮะโหล.....มะ...มีอะไรหรอ...เทาเทา....อ่ะ...พี่ครับ...อย่า...ขะ...ขย่ม....อ่า...”
เสียงนี้มันคืออะไรกันอ่ะ...หรือว่าเซฮุนมีอันตราย..
“เซฮุน...นายเป็นอะไรหรือเปล่า..โจรบุกคอนโดนายงั้นหรอ...ให้ฉันโทรแจ้งตำรวจไหมเซฮุน”
“มะ..ไม่ต้อง...แต่ว่าเทาโทรมามีอะไรหรอ....อ่ะ”
“อ๋อ...เค้าจะมาขอนอนค้างที่คอนโดของเซฮุนได้ไหมอ่ะ...ฉันกลัวพี่ท็อปจับได้เรื่องร้องไห้อ่ะ..ตายังไม่หายบวมเลย”
“ดะ..ได้สิ...เดี๋ยวฉันจะไปรับ..นายอยู่ไหน...”
“อ๋อ...ฉันอยู่ที่ห้องพี่จี...อ่ะ”
“ได้ๆรอฉันแปบนึงนะ...”
“อื้อ..เดี๋ยวฉันเก็บของก่อน..แล้วนายทำอะไรอยู่หรอ...”
“...เอ่อฉัน..เล่นมวยปล้ำกับพี่ชายอยู่น่ะ...เดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว...โอ๊ะ...พี่อย่าแรงสิครับ..ขย่มแบบนั้นเดี๋ยวผมก็ทนไม่ไหวหรอก...”
“อ๋อ..รู้แล้วอย่าเล่นแรงกันนักสิ....เดี๋ยวเค้าเอายาแก้ปวดกล้ามเนื้อไปเผื่อนะ”
ผมพูดก่อนที่จะวางสายพร้อมกับยิ้มแป้นให้กับพี่จี..แฟนสุดสวยของพี่ท็อปที่คบกันมาได้ห้าปีแล้ว
“วันนี้น้องเทา..จะไปค้างกับใครหรอ...พี่เห็นโทรคุยเมื่อกี้”
“อ๋อกับเซฮุนน่ะครับเดี๋ยวผมลงไปซื้อเจลแก้ปวดก่อนนะครับ”
“ไม่ต้องหรอก...พี่มี...”
พี่จีเดินไปหยิบเจลแก้ปวดในลิ้นชักหัวเตียงมาให้ผมพร้อมกับยิ้มหวานๆตามมาด้วย
“ขอบคุณมากนะครับ”
“จ้า...ไม่เป็นไรหรอก...”
ผมยิ้มตอบพี่จีก่อนที่จะล้มตัวลงไปนอนที่โซฟานุ่มนิ่มแบบปรับเอนได้...เพื่อรอเซฮุนมารับ...
TAO : ENDSAY
ความคิดเห็น