คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : KRISTAO!!! 4
.....เอ่อดีครับผมชื่อ โอ เซฮุน หุๆดูแค่ชื่อก็รู้ใช่ไหมล่ะว่าผมนะ หล่อ แค่ไหน แต่ไม่ต้องชมไปนะครับผมเขิน...วันนี้คุณพ่อบ้านของผมมาส่งผมตั้งแต่เช้าเพราะว่าคุณแม่สุดสวยของผมสั่งให้มาต่างหาก..ผมล่ะเซ็งด้วยความที่ผมมันเป็นพวกอีวิล..เมื่อวานผมเลยโทรไปบอกแม่ของไอ้ดำจงอินด้วย มันเลยต้องมาตอนเช้าเหมือนโผมมม...ฮาว่ะพอหลังจากผมโทรไปบอกแม่ของมันเมื่อวานเท่านั้นแหละไม่เกินสามนาทีมันโทรมาด่าผมใหญ่เลยแต่คิดว่าผมจะฟังหรอครับ..ผมเลยวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆกรงกระต่ายที่ผมเลี้ยงให้กระต่ายฟังไอ้ดำมันแพ่ม แล้วผมก็ไปนั่งเล่นเกมต่อ 55555+
“คุณหนูครับ...คุณท่านบอกว่าวันนี้จะพาคุณหนูไปดูว่าที่คู่หมั้นนะครับ”
“ไม่!!!ฝากบอกคุณแม่ด้วยว่าผมไม่ไป” ผมตะคอกใส่หน้าคุณพ่อบ้านเสียงดังด้วยความโกรธ เอะอะอะไรก็คู่หมั้นเซ็งโว้ยยย
“เอ่อ..คุณเซฮุนครับ..คุณท่านบอกว่าถ้าไม่ไปคุณท่านจะยกเลิกงบซื้อเกมในคอเล็กชั่นของคุณหนูครับ” ..สตั๊นเลยครับแม่นะแม่ทำไมถึงทำกับผมได้เซ็งกว่าเดิมอีกเพื่อเกมบางที่การไปเจอคู่หมั้นอาจจะไม่ได้เลวร้ายก็ได้ผมคิดในแง่ที่เป็นห่วงเป็นใยเกมของผมซะเหลือเกิน
“โอเคเลยบอกแม่ว่าฉันจะรีบไปหลังจากเลิกเรียน..” ผมพูดตัดบทก่อนที่จะเดินเข้าไปในอาคารแต่ผมรู้สึกว่าเดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงซะทีผมจึงเดินไล่ไปเรื่อยๆทุกๆที่แต่ก็ไม่เจอซะที..ชักเหนื่อยแล้วนะ..ผมจึงตัดสินใจมองไปรอบว่าแถวนี้มีคนอยู่ไหม..แต่ไม่เห็นจะมีอะไรเลยผมเลยนั่งอยู่เฉยๆเพื่อติดต่อกับยานแม่(?) ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆที่หูว่า
“เดินไปทางขวาสิแล้วตรงไปเลี้ยวซ้ายเดินไปเรื่อยๆแล้วจะเจอเอง”
โอ้ยานแม่ของผมขอบคุณมากครับผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวถ้าใครผ่านมาเห็นเขาคงหาว่าผมบ้าไปแล้วแน่ๆเลยแต่ผมไม่แคร์หรอกก็ผมมันเป็นพวกมีเซนส์แถมยังเป็นแบบขั้นสูงซะด้วยผมลืมตาขึ้นพร้อมกับเดินไปทางขวาตามที่ผมได้ยินจากยานแม่แล้วตรงไปก่อนที่จะเจอทางแยกผมเลยเดินเลี้ยวซ้ายไปเรื่อยๆแล้วผมก็ได้เจอกับ!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
ห้องพยาบาล !!!!! เพื่ออะไรอะไรครับนี่...เครียดจริงๆสงสัยยานแม่คงเล่นกลนี่มันห้องพยาบาลกรรมการนักเรียนไม่ใช่หรอเครียดครับเครียดผมเอามือกุมขมับก่อนที่จะได้ยินเสียงห้วนๆดังขึ้นมาว่า
“เฮ้ยไปหน้าหล่อตรงนั้นอ่ะมาช่วยกันยกพี่ลู่ฮานดิ๊ฉันจะไปยกพี่ซิ่วหมิ่น” ใครอะไรที่ไหนนี่มันอะไรกันผมมองมันอย่างงงๆก่อนที่จะชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ผมหรอ?”
“เออแกนั้นแหละมาเร็วๆดิ๊ว้าฉันรอแต๊ะอั๊งร่างอวบๆของพี่ซิ่วหมิ่นอยู่โว้ยมาช่วยกันดิ๊” ไอ้เสียงห้วนมันพูดก่อนที่ผมจะจับใจความได้...ลู่ฮาน..ชื่อคุ้นๆเนอะเหมือนเคยได้ยินแม่พูดบ่อยๆ ผมจึงรีบวิ่งไปที่ไอ้เสียงห้วนแล้วรับช่วงในการอุ้มต่อจากมัน ก่อนที่ผมจะถามว่าหอประชุมไปทางไหนผมก็ต้องตกใจเมื่อเสียงห้วนมันวิ่งไปไกลแล้ว..แล้วตรูจะเอาคนที่มันให้ไปไว้ที่ไหนเนี้ยแต่ว่าทำไมแม่งตัวเบาจังวะผู้หญิงงั้นหรอ?..ผมคิดในใจก่อนที่จะก้มหน้าลงไปดู..ว้าว..สะ..สะสวยชะมัดเลยนี่มันนางฟ้าที่ผมเฝ้ารอ..สงสัยยานแม่คงชักจูงพรมลิขิตให้ผมกับเธอได้มาเจอกัน..ใบหน้าหวานๆ..ขนตายาวเป็นแพสวยงาม..ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อน่าจุ๊บ..น่ารักชะมัดท่าทางจะเปรี้ยวไม่เบาด้วยผมสั้นชะมัดเลย...แต่มันยังไงๆอยู่นะผมส่ายหัวไปมาสองสามครั้งก่อนที่จะมองคนในอ้อมแขนอีกที...นี่มัน..ผู้ชาย!!!!..ม่ายยยย...ทำไมนะทำไมถ้าเป็นผู้หญิงผมจะให้แม่ยกขันหมากมาสู่ขอเลย..แต่นี่มันผู้ชาย..ผมเครียดมากกว่าเดิมแล้วแต่ยังไงก็น่ารักดีแถมผมยังหลงรักคนตรงหน้าเข้าอย่างเต็มเปาเข้าให้แล้ว..ชิไม่ว่ายังไง..คนนี้แหละใช่เลยยผมเดินช้าๆเพื่อไม่ให้มีแรงกระแทกกับคนในอ้อมกอดมากนักก่อนที่จะใช่ไหล่ดันประตูเข้าไป..อ่า...ไม่มีคนอยู่เลยสงสัยผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วผมว่างร่างเล็กอย่างเบามือบนเตียงพยาบาลที่นุ่มนิ่มก่อนที่จะรื้อๆค้นๆหายาดมกับยาหอมมาให้คนน่ารักของผมผมค้นไปเรื่อยๆ..แล้วในที่สุดก็เจอเสียเวลาค้นตั้งนานท่แท้อยู่ข้างหน้าผมนี่เองผมหยิบยาดมตรา “โอ้ยเกรียน” ที่มีสรรพคุณบรรเทาแมลงสัตว์กัดต่อยแม่ไม่สามารถบรรเทาแผลต่อยจากนักเลงได้ =___= กับยาหอมตรา ศรีจันทร์(?) มา ผมกวาดสายตาไปรอบๆห้องแล้วก็พบกับแก้วเซรามิกรูปกวางน้อยน่ารักสกรีนคำว่า LUHAN เป็นภาษาอังกฤษมันสะดุดตาผมมากๆเลยสีน้ำตาลเขียวดูสดใส ผมจึงหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะเทผงยาหอมตรา ศรีจันทร์ แล้วกดกาน้ำร้อนแล้วหยิบช้อนชาสีเดียวกับแก้วขึ้นมาคนแล้วยกไปไว้ที่โต๊ะข้างๆเตียง ผมเปิดยาดมตรา “โอ้ยเกรียน” แล้วเอาไปให้คนที่นอนสลบอยู่ดมกลิ่นหอมของพิมเสนไม่นานร่างเล็กก็เริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาค่อยๆกระพริบเล็กน้อยก่อนที่จะกระพริบอย่างถี่ๆ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตสดใสเหมือนกวางน้อยแรกเกิดจ้องหน้าผมก่อนที่จะพูดว่า
“ที่นี่ที่ไหนหรอครับ?” อร๊ากกกกกผมโดนแอคแทคเข้าให้แล้ว..โดนเต็มๆน่ารักชะมัดเสียงหวานมากโอ้ยผมทนไม่ไหวอยากจะเอาไปกอดที่บ้านจริงๆ
“อ๋อห้องพยาบาลกรรมการนักเรียนครับ” ผมเกาท้ายทอยของตัวเองเพื่อแก้เขิน
“หรอครับขอบคุณมากนะครับ” คนตรงหน้าผมโปรยยิ้มอย่างอ่อนหวานมาให้ก่อนที่จะชันตัวลุกขึ้นมาเพื่อลุกขึ้นแต่คนตรงหน้าผมเสียการทรงตัวผมจึงรีบวิ่งเข้าไปกอดเพื่อรับแรงกระแทกนั้นแทน..ตอนแรกผมนึกว่ามันจะเจ็บแต่ทำไมแรงกระแทกนั้นมันเบาจังผมลืมขึ้นมาก็พบกับร่างเล็กที่ทับตัวของผมอยู่ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อขึ้นสีจัด
“เอ่อ..คุณเจ็บไหม..เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า” ผมถามคนที่ทับตัวผมอยู่ด้วยเสียงสั่นๆใบหน้าหวานส่ายหัวไปมาอย่างน่ารักก่อนที่จะพูดสิ่งที่ทำให้ผมตัวพอง
“ไม่เป็นไรหรอก..ขอบคุณมากนะที่ช่วยผมถ้าไม่รังเกียจหลังเลิกงานปฐมนิเทศไปทานชานมไข่มุกกับผมนะครับเดี๋ยวผมจะเลี้ยงเอง เพื่อเป็นการตอบแทน...” ใบหน้าหวานโน้มลงมาจุ๊บที่ปลายจมูกของผมอย่างแผ่วเบาเล่นเอาใบหน้าของผมแดงซ่านก่อนที่ร่างเล็กจะลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วยื่นมือมาเพื่อดึงผมที่นอนเพ้ออยู่ ผมยื่นมือตอบรับก่อนที่จะลุกขึ้นมาผมจึงถามในสิ่งที่ผมค้างคาใจมานาน
“....เอ่อ..หอประชุมนี่ไปทางไหนหรอครับ” ก้มหน้าพูดเพราะตอนนี้ผมรู้สึกหน้าร้อนกว่าเดิมแล้ว
“อ๋อ...ฮะ..ฮะ..ฮะ..นายเป็นเด็กใหม่สินะเดี๋ยวฉันจะพานายไปเอง..แล้วนายชื่ออะไรน่ะ..ฉันชื่อ เสี่ยว ลู่ฮาน” ร่างเล็กยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะหยิบแก้วเซรามิกรูปกวางน้อยขึ้นมาแล้วดื่มยาหอมอย่างรวดเร็ว
“อ่า..แล้วตกลงนายชื่ออะไรล่ะ”
“เอ่อ...ผมชื่อ...โอ เซฮุนครับ...” ผมพูดออกไปอย่างเขินๆ
“หรอ?ชื่อคุ้นๆนะงั้นเราสองคนไปที่ห้องประชุมกันเถอะเดี๋ยวสายนะ” ร่างเล็กของคนที่ชื่อว่าลู่ฮานจุงมือผมเดินไปตามทาง...อ่า..ผมอยากให้เวลาหยุดที่ตรงนี้นานๆจัง......ผมรู้สึกว่า..ผมหลงรัก..คนที่ชื่อว่า เสี่ยว ลู่ฮาน ซะแล้วสิ..อร๊ากกกกกกกก พูดแล้วเขินโว้ย..ผมเดินยิ้มไปตลอดทาง.....ยานแม่ครับ..วันนี้ผมมีความสุขจังเลย...
อ่านแล้วเม้นด้วยน้า.....
ถ้าไม่เม้นล่ะก็......
จะให้จื่อ เทา ร้องไห้ข้างเตียงงงงงงง
ความคิดเห็น