คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Moonlight 2 (100%) Rewrite
“ว้าว..ลูกท้อออกผลแล้ว สีสวยน่ากินจังเลย...แต่ว่าข้าจะเก็บมันได้ยังไงกัน...ตัวของข้าก็เล็กแค่นี้”
แว่วเสียงสดใสราวกับระฆังจิ๋วลอยเข้ามาในโสตประสาทของจื่อเทาที่กำลังให้ท่านแม่นมแปรงผมของตนเองอยู่หน้ากระจก ใบหน้าหวานอมยิ้มเนื่องจากต้นท้อของตนเป็นที่สนใจของเทพธิดาตัวน้อยๆที่ส่งเสียงพึมพำหน้าตำหนัก พร้อมกับบอกให้แม่นมไปทำหน้าที่อย่างอื่น ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบธนูเงินคู่ใจเดินออกไปหาเทพธิดาตัวน้อย
“ทำอะไรอยู่หรอ? เทพลี่อิง”
จื่อเทาทักทายเทพตัวน้อยที่ยืนอยู่หน้าต้นท้อ ใบหน้าของเทพธิดาลี่อิงยิ้มแย้มเมื่อเห็นเทพจื่อเทา
“ท่านจื่อเทา...ข้าอยากกินลูกท้อ...มันสวยมากเลยข้าขอนำมันไปฝากท่านแม่ได้ไหม”
เทพธิดาลี่อิงพูดออกมาเจื่อยแจ้วจนเทพจื่อเทานึกเอนดู
“ได้สิ เจ้าจะนำมันออกไปกี่ลูกก็ได้”
ร่างโปร่งโก่งคันธนูแล้วเล็งไปยังกิ่งลูกท้อที่มีลูกท้ออยู่หลายลูกแล้วปล่อยลูกธนูออกไปอย่างแม่นยำ
ฟิ้วววววววว...ปึกกกกก....ตุบ!!!!
เพียงไม่กี่วินาทีที่มีเสียงธนูแหวกอากาศ กิ่งของผลท้อก็ตกลงมาสู่พื้นหญ้าหน้าสายตาของเทพตัวน้อยทันที
“นี่ลูกท้อของเจ้าเทพธิดาลี่อิง”
ร่างโปร่งของจื่อเทาที่เห็นผลงานการยิงธนูเก็บผลท้อเมื่อครู่ ลุกขึ้นเก็บกิ่งที่เต็มไปด้วยผลผลท้อแล้วยื่นกิ่งผลท้อสีชมพูสวยไปให้เทพธิดาน้อยแก้มแดง ผิวพรรณสีชมพูอ่อนที่ยืนทำตาแวววาวราวกับเห็นสมบัติล้ำค่า
“โอ้โห..ท่านจื่อเทาเก่งจังเลยยิงธนูแม่นสุดๆข้าขอบคุณมากสำหรับลูกท้อพวกนี้ ท่านแม่ของข้าต้องดีใจมากๆแน่ๆเลย”
เทพธิดาตัวน้อยยิ้มตาหยีจนเห็นฟันครบทุกซี่ให้กับจื่อเทาก่อนที่จะวิ่งเล่นออกไปจากสวนหลวงหน้าตำหนักโบตั๋น
“เห้อ...จะทำอะไรดีน้า...เบื่อจัง...”
จื่อเทาล้มตัวลงนอนอย่างเบื่อหน่ายพลางมองไปบนท้องฟ้าที่มีเหล่าบรรดานกสวรรค์บินออกหากิน พลางนึกอะไรพิเรนท์ๆทำ ร่างโปร่งของจื่อเทานอนคิดอยู่นานจนคิดออกแล้วเด้งตัวขึ้นมาหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์กับความคิดของตัวเอง
“คิดออกแล้ววันนี้ข้าจะไปแกล้งซื่อซุนดีกว่า..ชิเจ้าหมอนั่นบังอาจมากที่มาแกล้งทำให้ผมของข้ายุ่งเหยงไม่เป็นทรง...จะเป็นยังไงน้าถ้าเจ้านั่นรู้ว่าพัดขนห่านหายไป....คิคิคิคิ”
จื่อเทายกยิ้มกับความคิดของตัวเองก่อนที่จะรู้สึกถึงกระแสลมพัดมาใส่ตนวูบหนึ่งจนผมสลวยที่ถูกจัดทรงยุ่งเหยงไปหมด
“อ่ะ...บังอาจใครกันที่อาจหาญมาแกล้งเราถึงตำหนักแบบนี้”
จื่อเทาหันหน้าไปทางต้นกระแสลมที่พัดเข้ามาเมื่อครู่ พลางส่งสายตาเคืองๆไปให้ทันทีที่รู้ว่าเป็นใคร
“ซื่อซุนเจ้ากล้าดียังไงมาแกล้งข้า!!ข้าจะฟ้องท่านพ่อว่าเจ้าตามมากลั่นแกล้งข้าถึงตำหนัก!!!”
จื่อเทาพูดอย่างโมโห กิริยาโกรธของจื่อเทาที่แสดงออกมานั้นทำให้ซื่อซุนยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์กับท่าทางที่ดูเหมือนกับเด็กน้อยแรกเกิดที่ไม่รู้จักการแสดงอารมณ์ ทั้งกระทืบเท้า ทั้งชี้หน้า ช่างไม่ดูความเป็นอาวุโสเลยซักนิด ช่างเด็กน้อยเหลือเกิน
“เด็กน้อย...เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าข้ามีหูทิพย์ สิ่งที่เจ้ากำลังทำจะทำให้ข้าเดือดร้อน..หยุดความคิดที่จะขโมยพัดของข้าซะนะ”
ซื่อซุนแกล้งปั้นเสียงโหดใส่จื่อเทาที่ทำหน้าซีดเพราะถูกจับได้
“...อึก..จะ..เจ้ารู้...”
ร่างโปร่งของจื่อเทาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆดวงตาสวยมีน้ำตาคลอเล็กน้อย ริมฝีปากแดงที่ถูกกันจนเป็นห้อเลือดทำให้ ซื่อซุนรู้สึกว่าตนแกล้งร่างตรงหน้ามากเกินไป ซื่อซุนไม่คิดมาก่อนว่าร่างบางตรงหน้าจะเจ้าน้ำตาถึงเพียงนี้
“...ไปซะ...ข้าไม่อยากเจอหน้าเจ้าอีก...”
จื่อเทาเบือนหน้าที่ซ่อนน้ำตาเพราะถูกต่อว่า ด้วยความอายจื่อเทาจึงรีบเดินเข้าตำหนักไปชั่วพริบตาเดียว ทำให้ซื่อซุนรู้สึกทึ่งในพลังที่ร่างบางซุกซ่อนอยู่
ณ ตำหนักโบตั๋น
“บ้าที่สุด!!!เจ้านั่นทำผมข้าเละอีกแล้ว...วันนี้ท่านแม่นมทำผมให้ข้าเชียวนะเจ้าบ้า”
จื่อเทานั่นหน้ากระจกพลางใช้หวีจัดแต่งทรงผมสลวยของตนให้เข้าที่ เพียงแค่ครู่เดี๋ยวผมยาวสลวยของจื่อเทาก็เข้าที่ ใบหน้างามยู่ปากแสดงถึงความเบื่อหนาย
“เฮ้อ...ข้าจะไปเล่นที่ไหนดีนะ....เบื่อจัง”
จื่อเทานั่งบนเตียงพูดกับแมวตัวน้อยที่นอนอยู่ในตะกร้าข้างเตียงอย่างรักใคร่ นิ้วมือเรียวลูบหัวแมวน้อยอย่างแผ่วเบา
“จะไปที่ไหนดีนะ...ป่าสวรรค์ หรือ โลก...”
จื่อเทาพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด
“...โลก...ใช่..โลก..ข้าจะไปเที่ยวโลก”
จื่อเทาพูดโพล่งออกมาด้วยความดีใจตนแมวตัวน้อยตื่น แมวตัวน้อยบิดขี้เกียจก่อนที่จะเดินมาคลอเคลียคนเป็นเจ้านาย
“เหมี๊ยวววววววว”
“ชู่วววว...ไป่หลินเจ้าดูต้นทางไปก่อนนะ ข้าจะออกไปเที่ยวเล่นที่โลกมนุษย์ซักประเดี๋ยวถ้าท่านแม่นมมาอย่าลืมส่งโทรจิตมาให้ข้าด้วยนะ”
“เหมี๊ยววววววววว”
แมวน้อยร้องอย่างรู้งาน ทำให้จื่อเทาลูบหัวอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเดินไปที่นาฬิกาทรายสีทองที่ทำให้ตนไปไหนมาไหนก็ได้เพียงแค่บอกสถานที่
“...นาฬิกาทรายเอ๋ย...ข้าจื่อเทาผู้เป็นนายของเจ้า ข้าขอบัญชาด้วยพลังแห่งกาลเวลาจงทำให้ข้าไปที่โลก”
พลันแสงเรืองรองจากนาฬิกาทรายปรากฏขึ้นร่างของจื่อเทาก็หายไปในทันที
ณ.โลกมนุษย์
“.....”
เพียงในชั่วพริบตาเดียวจื่อเทาก็มาถึงโลกมนุษย์ ร่างโปร่งสำรวจพื้นที่ที่ตนมาอย่างสนอกสนใจ ดวงตาคมมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบจุดที่ทำให้ตนเองสนใจเลยแม้แต่น้อย จื่อเทาเดินเล่นในป่าไปเรื่อยๆจนพบกับทะเลสาบกว้างใหญ่
“...โอโห้...น้ำใสเหมือนกระจกเลย...ดีล่ะ”
จื่อเทาพูดพลางปลดอาภรณ์อันเลอค่าไว้ที่โขดหินจนร่างกายเปลือยเปล่าก่อนที่จะกระโดดลงไปเล่นน้ำในทะเลสาบอย่างมีความสุข
“วู้...น้ำเย็นสบายจังเลย..ถ้าข้ารู้ว่ามีที่สวยงามอย่างนี้อยู่บนโลกข้าก็คงจะมาเล่นตั้งนานแล้ว”
ร่างโปร่งว่ายน้ำไปรอบๆสระราวกับเป็นเหล่ามัจฉา เสียงหัวเราะสดใสดังออกมาเป็นระยะด้วยความสุขที่พบเห็นสิ่งแปลกใหม่
“โอ๊ะ...นั่นดอกไม้ป่านี่นา”
จื่อเทาที่ว่ายไปเจอดอกไม้ป่าก็เด็ดมาดมความหอมก่อนที่จะนำมาทัดหูแล้วว่ายน้ำต่อด้วยความเบิกบานใจ
อีกด้านของป่า
“วู้ๆ “
เสียงหวานแว่วมาตามสายลมลอยเข้าสู่โสตประสาทของหมาป่าหนุ่มราวกับว่ามีสิ่งดลใจ หมาป่าขนสีเทาขาวที่กำลังหลับนอนอยู่ภายในถ้ำบนภูเขาเมื่อได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมาด้วยความแปลกใจและหงุดหงิดเพราะเสียงหัวเราะหวานใสที่ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆในหัวใจ ทำให้ตนเองตื่นจากฝันอันแสนสุข เสียงที่ท่าทางจะไม่ใช่เหล่าสัตว์ที่อยู่ในป่า...ทำให้หมาป่าหนุ่มนึกสงสัย
รีไรท์ละจ้า
@SQWEEZ
ความคิดเห็น