ดอกหญ้า...สีเดิม

ลำดับตอนที่ #1 : นรกส่งมาชัดๆ

นรกส่งมาเจอชัดๆ

             เมื่อตะวันเริ่มทอแสง กลิ่นดอกหญ้าผสมกลิ่นดินหอมอบอวน เป็นธรรมชาติ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองดูโลกอันแสนสวย “อรุณสวัสดิ์ เช้าอันสดใส” ไม่รู้ว่านี้เป็นความบังเอิญรึเปล่าที่ฉันได้เข้ามาใกล้ชิดธรรมชาติ อยู่ติดกับธรรมชาติแบบไม่มีที่ไหนมาก่อน ฉันเดินออกจากห้องนอนมาหน้าระเบียงชั้นบนของบ้าน กลิ่นไอของดินที่ฝนตกปกคลุมใหม่ๆ ฉันสูดเข้าปอดแล้วสดชื่นสุดๆ ลมพัดเย็นจนรู้สึกผ่อนคลายมองเห็นฟ้าสลวยในยามเช้า

“อรุณสวัสดิ์ธรรมชาติ!!!” ฉันตะโกนออกไปนอกบ้านอย่างสะใจ

“เอ้ยยย คนจะหลับจะนอนใครมันมาตะโกนเอะอะโวยวายแต่เช้าว่ะ ฮุ้ยย ใครร”

“อุย โดนเข้าแล้วไง” ฉันพูดเบาๆก่อนค่อยๆหันหลังกลับก้าวเข้าห้อง

“นี่ เธอใช่มั้ย!!!ที่ตะโกนน่ะ”

เขาตะโกนเรียกฉันใช่มั้ยหรือเรียกคนอื่น ฉันมองไปรอบๆทั้งข้างซ้ายและข้างขวาฝั่งของคนที่ตะโกนด่าอะนะ มันก็มีแค่....ฉัน...กับ...หมอนั่น

“ฉันถามเนี่ย ได้ยินไหม...”

“.....ใครจะไปรู้ละ ฉันพึ่งออกจากห้องมาเนี่ย” ฉันกลบเกลื่อนไปพร้อมก้าวขาจะเข้าห้อง

“ไม่ใช่เธอ แล้วมันจะเป็นใคร แหกปากตั้งแต่เช้าเลย”

ดูมันๆๆ!!! มันว่าฉันเจ็บมากนะนั่น “นี่นาย นายเป็นใคร ถึงมาด่าฉันแบบเนี่ย ฮะ!! ยังกะตุ๊ดแน่ะ”

ฉันชักจะหมั่นไส้ไอ่หน้าปลาไหลแหกคอกควายนี่ซะละ มันด่าฉันเสียๆหายๆ

“นี่!!!”  “เคร้ง!!!”

มันจะทุบหม้อทำไม???.... - -

“เธอน่ะปากดีเกินไปแล้วนะกล้ามาว่าซุปตาร์อย่างฉันเป็นตุ๊ดเหรอ ฮะ!!!ยัยชะนีปากแหลม”

“อ้ายๆๆ รับไม่ได้ๆๆ นายเป็นซุปตาร์ปากเน่ารึยังไงยะ” ซุปตาร์บ้าบออะไร ปาก...ได้ขนาดนี้น่ะไอ่บ้า พูดแล้วมันปิ๊ดๆๆๆ ขึ้นมาทันทีเลย

“นี่ ยัยชะนีปากแหลม”

เอาอีกแล้ววว!!! ทำไมมันต้องเอาชะนีปากแหลมด้วยนะ ฉันออกจะสวยหน้าตาดี เฟอร์เฟกซะขนาดนี้ยังจะกล้ามาด่ากันแบบนี้เลยเหรอ

“นายว่าฉันแบบนี้นายจะเดือดร้อนเอานะฉันน่ะดัง มีคนFollowฉันเป็นแสนๆเลยนะยะ ไอ่หน้าปลาไหล!!! ฮึยยย ” ฉันขว้างหมอนไปฝั่งนาย...โอยย อะไรไม่รู้แหละ...

“ฉันชื่ออาลองไม่รู้จักรึไง!!! รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”

มีขึ้นเสียงๆ หนอยยย คิดว่าใหญ่มาจากไหนกันปากดีได้ขนาดนี้

“ไม่รู้จักย่ะ แล้วนายละ รู้จักฉันม๊ะชิเอลน่ะ”

“ไม่รู้จักโว้ยย!!! หน้าอย่างเธอดังด้วยเหรอไง สวยก็ไม่สวย หน้าตายังหมาจิ้งจอก เอ้ย!!!”

“กรี๊ดดด ไอ้หน้าปลาไหล ไอ้หน้าบาน ไอ้หน้าหมาไม่....” อุ๊บ! เกือบไม่ทันแน่ ฉันนี่ปากเสียจริงๆ ไม่เป็นผู้ดีเอาซะเลย

“เอ้า!!!ด่าฉันแล้วจะมาทำเสียงกรี๊ดๆ เป็นชะนีรึไง จะกรี๊ดทำไมละโว๊ย ยัยชะนีปากแหลม”

“ก็เลิกด่าฉันก่อนสิ...นายมันไม่มีมารยาททำเสียบรรยากาศหมด”

“ก็ใครใช้ให้เธอตะโกน...แหกปากเล่า เขาก็เงียบๆกันทั้งนั้น”

“นี่ ซุปตาร์ปากเน่ามาด่าเขาฉอดๆๆแบบนี้ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย”

“ก็เธอสร้างความลำคาญให้ชาวบ้านน่ะ”

“นี่!!! เขาไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจเหมือนซุปตาร์เน่าๆแบบนายนี่”

“ยัยปากชะนี!!! อย่ามาว่าฉันเสียๆหายได้นะ ฉันฟ้องกลับนะ”

“เอ้า นายฟ้องเป็นคนเดียวรึไง ทำไมฉันจะพูดไม่ได้....ในเมื่อนายก็ด่าฉัน” สงสัยวันนี้อากาศจะเป็นพิษไปซะแล้ว มีเพื่อนบ้านเฮงซวยเนี่ย อยู่ไหนไม่อยู่มาอยู่ข้างๆบ้านฉันอีก ให้ตายเหอะ!! นรกเจาะปากมาพูดชัดๆ!!

“นี่ ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับเธอหรอกนะ”

“นายจะไปไหนก็ไปสิ ทำไมต้องบอกฉัน ฉันมากกว่ามั้ยที่ต้องไล่นายน่ะ”

“เธอ...เธอนี่มัน....”

“อะระๆ พูดดีๆหน่อยนะ หัดมีสมบัติของผู้ดีบ้าง”

“ฉันเป็นผู้ดี มากกว่าเธออีก”

ดูถูกคนเป็นว่าเล่น จะเอาแต่ถูกฝ่ายเดียว นิสัยไม่ดี เนี่ยนะคนที่อ้างตัวเองว่าเป็นซุปตาร์น่ะ เห๊อะ!!น้ำเน่าชัดๆ ตื่นจากความฝันรึยังก็ไม่รู้

“เชอะ...เข้าไปเลย นายงี่เง่าเอ้ยย เฮงซวยนะเนี่ยที่มาเจอ เพื่อนบ้านเน่าๆแบบเนี่ยย”

“นี่ พูดอะไรน่ะฉันได้ยินนะ ยัยชะนีปากแหลม”

“ฮุ้ย ไปไหนก็ไปซะที เหม็นหน้านายเต็มทนแล้ว เชอะ!!” ฉันสะบัดผมลอนสีดำอันสลวยของฉัน เชิดใส่หน้านายปากเน่านั่น

“ทำเป็นหยิ่ง สะบัดผม ชิ คิดว่าสวยตายแหละ”

“ก็สวยน่ะสิ ถึงได้สะบัด ไอ่ปากเน่าเอ้ย” ฉันตะโกนด่าหมอนั่นก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องไป เอ้ยยย ไม่มีสมบัติของผู้ดี แหวะ!! ฉันเป็นซุปตาร์นะใครเขาจะไปเชื่อ น้ำหน้าอย่างนาย ชิ!!

“ดูทีวีดีกว่า เจอแบบนี้มันเสียบรรยากาศหมด” ฉันเปิดทีวีไปมั่ว กดอย่างอารมณ์เสีย เจอคนแบบนี้จะทนให้ด่าแบบนี้มันก็ง่ายไปนะนั่น "ข่าวต่อไป เป็นข่าวการหายตัวของดาราชื่อดังเอลอง กานาวา เขาหายไปจากบ้านพักเมื่อสองวันก่อน จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเค้าหายตัวไปอยู่ที่ไหน ไม่มีร่องรอยหรือเบาะแสอะไรเพิ่มเติม จนแฟนๆเริ่มให้ความสงสัยว่า เขาจะกลับมาอยู่มั้ย เราไปพูดคุยกับโปรดิวเซอร์ของคุณอาลองเพื่อดูความคืบหน้าข่าวคุณอาลองกันค่ะ คุณเรม...."

“ชื่อที่ฉันได้ยิน ไม่ได้เพี้ยนไปใช่มั้ย ฉันได้ยินว่าอาลองใช่มั้ย...ซึ่งมันเป็นชื่อของคนข้างบ้านฉันใช่มั้ย”

“เออ ทางเราเนี่ย ขอบอกก่อนนะครับ ว่าอาลองไม่ได้หายตัวไปจากวงการน่ะครับ เพียงแต่เค้าต้องการความเป็นส่วนตัวมากก็แค่นั้น”

 “แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนเหรอค่ะ คุณเรม”

“ทางเราไม่ขอเปิดเผย ผมคงให้ข่าวได้แค่นี้นะครับ”

“อาลอง นายซุปตาร์น่าโง่...กล้ามาด่าฉัน ฉันก็ดังไม่แพ้นายนั่นแหละ กล้าหนีจากเมืองกรุงมาอยู่ที่ชนบทตามฉันงั้นเหรอ ไอ่งี่เง่าเอ้ยย ชิ ถ้าฉันเปิดเผยตัวตนนาย ฉันก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายไม่ต้องมาทนเหม็นขี้หน้าทุกๆวันหรอก”

“ยัยปากชะนี ....ออกมานี้หน่อยย”

เหมือนจะได้ยินเสียงหมาหอนนะ...เชอะ ไม่สนใจหรอกย่ะ ทำไมต้องฟังนายด้วยละเห๊อะ ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ

“นี่ๆยัยปากชะนี อย่าให้ฉันข้ามไปนะ”

“หุ้ยอะไรกัน...” ฉันเปิดเสียงโทรทัศดังขึ้นกลบเสียงนายซุปตาร์ปากเน่านั่น อยากจะขอความช่วยเหลือละสิห้องน้ำตันหรือยังไงกันนะ

“ตึงๆๆๆๆ!!! ยัยชะนีเอ้ยย ยัยคนสวยๆๆ คนหน้าตาดี คนมีน้ำใจ เปิดประตูให้ทีๆ”

“เข้ามาจนได้ เอ้ยย ทำไมต้องช่วย แหกปากด่ากันซะขนาดนั้น”

“ขอร้องละ...ช่วยยกันหน่อย ถ้าเธอมีน้ำใจ” อ้อนวอนเขาก็เป็นด้วยเหรอ

“อะไรของนาย” ฉันลุกไปเปิดประตูหน้าระเบียงห้องให้นายปากเน่านั่น ก่อนจะยืนกอดอกมอง

“มองอะไรเล่า”

“แล้วนายมาทำอะไรเล่า”

“อย่าให้ได้พูเลย”

“อะไรเล่า”

“อะไรเล่า ยัยชะนี..”

“ฉันพึงช่วยนายนะ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร ตอบแทนฉันด้วยการด่าเนี่ยนะ”

“เออขอโทษ นี่ยัยปากชะนี ถ้ามีคนมาถามถึงฉันละก็ บอกว่าไม่รู้จักนะ”

“อ้อ นี่นายไปทำความเดือดร้อนมาละสิ ฉันจะบอกให้หมดเลย”

“ห้าม บอกนะเว้ย”

“ฉันจะบอก”

“เอ้ยย ไม่ได้ ฉันยังไม่อยากกลับไป ฉันอายเค้า”

“อายอะไรมิทราบ ปากอย่างนายนี่กล้าอายด้วยเหรอ ไม่รู้แหละฉันจะบอก”

“ขอร้องละ อย่าบอกนะ เอางี้”

“เสนอดีๆนะ ไม่งั้นไม่รู้ด้วย”

“ถ้าเธอช่วยฉัน วันนี้ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”

“อ้อ เหรอ งั้นก็ดูปากฉันนะ ไม่-ใช่-เรื่อง-ของฉัน นายมันงี่เง่า”

“โธ่ แล้วเธอต้องการอะไร”

“นายให้ฉันได้อยู่แล้ว”

“อะไร อะไรเล่า บอกมาเซ่ๆๆๆ”

“เอาไว้ ค่อยบอกหลังจากฉันช่วยนายดีกว่า”

“ตามใจ ฉันไปซ่อนก่อนนะ”

555 คราวนี้แหละ นายได้ออกไปจากบ้านหลังนั้นแน่ กฎต้องเป็นกฎ แน่นอนนายนั่นจะยอมออกไปโดยดีเลยแหละ เชื่อมือ เห๊อะๆ

“ก๊อกๆๆ สวัสดีครับ”

“พูดถึงก็มาเลยเว้ย จะเป็นใครน้า”

ต้องเล่นเสียงซะหน่อยแล้ว เอาน่าเพื่ออะไรไม่ใช่ เพื่อให้นายนั่นไม่มากวนใจอีก เหอะๆสู้ตายค่ะ

“อะไรเนี่ย ฮุ้ย!! ใครมาค่ะ”

 เป็นไง เสียงผ่านเปล่าแบบเนี่ยส่วนหมอนนั่นกลัวหัวหดจนวิ่งเข้าไปคลุมโปงในห้องนอนสั่นดิกๆ เหมือนลูกหมาพึ่งตกเลยแห๊ะ ฉันเดินไปเปิดประตูอย่างปกติ ก้ไม่รู้นิ

“สวัสดีค่ะ”

พูดหวานๆก็เป็นนะจะบอกให้ ยิ่งถ้า....

“ครับ....”

พระเจ้า!!! หล่อจังเลยย เทพบุตรชัดๆ โหย หล่อจริงหล่อจังดาราช่องไหนเนี่ย ละลายเลยนะเนี่ย อุ๊บ่ะ

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหมค่ะ” เริ่มตีสนิทดีก่า

“เออ คือผม มาตามหา อาลองน่ะครับคนในรูปนี้ เคยเห็นไหมครับ”

เอ้ยย ไม่ได้อย่าเพลินสิ เราต้องทำงานนี้ให้สำเร็จเพื่อตัวเราเองจะมีความสุข แม๋ฉันนิเจอคนหล่อหน่อยทำเป็น อ่อยเลย555+ ว่าตัวเองชัดๆ- -

“เออ ไม่เคยเห็นเลยอ่ะค่ะ ไม่เคยรู้จักด้วย” ที่จริงก็อยากจะบอกจนใจจะขาดแหละค่ะ ว่าไอ้ปากเน่านี่อยู่ในห้องฉัน แต่ก็นะ มันเป็นสัญญาช่วยไม่ได้ โฮ~~ เสียใจแป๊บ (- -)

 “เหรอครับ...เออ ถ้าคุณเห็นเค้าช่วยบอกหน่อยนะครับ ว่าคนชื่ออาม มาตามหาน่ะครับ”

“ออ ค่ะ ฉันจะบอกให้..” อึย พูดไรออกไปว๊ะ “ถ้าฉันเจอน่ะค่ะ”

“ออครับ...ขอตัวก่อนนะครับ”

“เอาใจไว้ที่นี่ได้นะคะ ฉันยินดีรับ” แม๋ ท่านสุภาพบุรุษ

“แหะๆ ไม่เปนไรครับ ไปก่อนนะครับ”

แม๋ อาลัยอาวรณ์เหลือเกิน ไม่ทิ้งเบอร์ไว้เลยให้แต่...อะย่ะ นามบัตรเจอแล้วววว เนื้อคู่ฉัน

“ป้าบ!!” ..........

ใครมันมาตบหัวฉัน กล้าดียังไง

“เห็นผู้ชายหล่อหน่อย ทำเป็นอ่อยนะยาย ชะนีเอ้ย”

“กล้าดียังไงมาตบหัวฉัน...ฮะ ป้าบ!!” ตบคืนแม่งเลย

“นิ ตบหัวฉันทำไมยัยบ้า”

“หุบปากไป เราเจ้ากันแล้ว”

“อะไร....” “หรือนายอยากให้ฉันโทรบอกอาม เอางั้นก็ได้นะ”

ฉันหยิบโทรสัพท์ขึ้นมากำลังจะกดเบอร์

“เอ้ยๆๆ อย่าโทรเลยนะ มีอะไรค่อยๆพูดค่อยๆจากันก้ได้”

“ได้...คราวนี้ตาฉันขอบ้างละ”

“ว่ามาเธอจะขออะไร ไม่ว่าจะเป็นเงินหรือสิ่งของแพงๆฉันก็ให้ได้”

“อ้อ ของพวกนั้นน่ะ ฉันไม่ต้องการหรอกนะ แต่ฉันต้องการนะ”

“ก็พูดมาเร็วๆสิ ชักช้าอยู่ได้”

“นายต้องย้ายออกจาก บ้านไป”

“ได้ ไปเดี๋ยวเนี่ยแหละ นี่บ้านเธอใช่มั้ย งั้นฉันกลับบ้านฉันก้ได้”

“เอ้ยย ไม่ใช่ ฉันหมายถึงให้นายย้ายออกไปจากที่นี่ตอนนี้ แล้วไปหาที่อยู่ใหม่ซะ”

“ไม่ได้นะ จะมาบังคับอะไรที่ฉันทำไม่ได้สิ ยัยงั่งเอ้ย”

“โอ๊ย ช่วยก็ช่วย ยังจะมาน่อมแน้มอีก บ้าเอ้ย”

“......เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

“สัญญาต้องเป็นสัญญา”

“เออ สัญญา ใช่สิ งั้นฉันขอเวลา 3 เดือน”

“เชอะ ยังจะมาเล่นมุขนี้อีก” ไม่หลงหรอกย่ะ

“ขอร้องก็ได้ แต่อย่าพึ่งให้ฉันย้ายออกไปเลยนะ”

“.....” เอาไงดี เอ้ย ไอ่ฉันมันก็คนใจอ่อนง่ายซะด้วย เซง จุงเบย

“ทำไมตั้ง3เดือนละ”

“ก็ไหน เธอบอกไม่อยากรู้ไง”

“ก็ตอนนี้ อยากรู้ไง”

“เห็นแก่ที่เธอช่วยฉันนะ สัญญากับฉันดิ ว่าเธอจะไม่บอกใครเรื่องนี้”

“อืม...ทำไมฉันต้องสัญญาด้วยละ”

“งั้นฉันก็ไม่เล่า....”

ไอ้ความอยากรู้อยากเห็นเอ้ย ช่วยเอามันออกไปจากตัวฉันทีสิ

“ก็ได้....ฉันสัญญา”

“อืม ดี เธอเคยรู้จักฉันมาก่อนมั้ย ขอถาม”

“ไม่อ่ะ ไม่เคยรู้จัก”

“นี่เธอไปอยู่ไหนมา ฉันออกจะดังคนทั่วประเทศรู้จักฉันทั้งนั้น”

“ฉันดูแค่ความเคลื่อนไหวของฉัน”

“เธอดังมากรึไง”

“ตกลงนายจะเถียงกันเรื่องนี้ใช่มั้ย”

“โอเค คือฉันน่ะชีวิตกำลังไปได้สวย ฉันเจอผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวย ฝุดๆเลยละ”

โหยย มีฝุดๆด้วย- - ดารายุคใหม่

“ฉันชอบเธอมากเลย แล้วเธอก็ชอบฉันมากด้วย จะว่าเธอเป็นแฟนคลับฉันก็ได้นะ”

“อยากได้เนื้อๆมากกว่า”

“จะฟังมั้ย...”

“ฟังก็ได้” อิโด่ ทำเป็นขึ้นเสียง ชิ ใครเค้าอยากจะรู้เรื่องของนายกันเล่า

“ว่าแต่ อยากฟังขนาดนั้นเลยเหรอ”

“อะไร ฉันก็แค่ทำตามมารยาท”

“โกหกหน้าตายเชียว รู้อยู่แก่ใจ ดูหน้านั่นทำตาโตยังกะไข่ห่าน”

“จะเล่าต่อได้รึยังละ”

“อยากรู้ละสิ”

โอ้ โอ้มหาสวรรค์วิมานอะไรของ....กันนะ ไม่เล่าซะที ฮุ้ย!!!

“เราสองคนน่ะ ตกลงเป็นแฟนกันอีก3วันต่อจากนั้นน่ะ ตอนแรกชีวิตก็ไปได้สวยอยู่ แต่.....”

หยุดเล่าอีกละ แล้วเมื่อไหร่มันจะจบละเนี่ย- - ชักจะเดือดแล้วนะ

“นายจะหยุดทเพื่อ....”

“ก็ผู้หญิงคนนั้น หักหลังฉันด้วยการเปิดเผยอดีตของฉันน่ะสิ”

“เอ้า ก็ดีไม่ใช่ไงหรือไง นายก็ไม่ได้เสียอะไรไปสักกะหน่อยนะ”

“ใครว่าฉันไม่เสีย แฟนคลับที่เคยรักฉันมากกว่าครึ่งค่อน ตอนนี้เหลืออยู่ไม่กี่พันคนด้วยซ้ำ”

“.......” ก็เสียเยอะนะ

“เออ นายก็เลยมาเก็บตัวงั้นสินะ”

“อืม....”

เวรกรรมดีแท้ อะไรมันจะป่ะกันขนาดนั้น โลกไม่ยุติธรรม....