ห้องทดลอง -- สภาวะไร้น้ำหนัก --

ลำดับตอนที่ #1 : ปี๊น--ปี๊น--

คำเตือน คำผิดเยอะมาก กร๊ากกกกกกก

ปี๊น—ปี๊น—

บนถนนใจกลางเมืองหลวงอันแสนวุ่นวาย ท่ามกลางการจราจรติดขัด  แม้จะอยู่ในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ก็ใช่ว่าจะทำให้เจ้าของรถระงับอาการเบื่อของเขาได้ ยิ่งเห็นสิ่งวุ่นวายตรงหน้าเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจและอยากจะรีบๆ ขับรถกลับคอนโดหลีกหนีการจราจรน่ารำคาญบนท้องถนนนี้ไปเสียที เสียก็แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้และคาดว่าเจ้าของรถรวมถึงผู้โดยสารในรถคันอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนเขาเช่นกัน

หลังจากรอติดไฟแดงกว่าสามนาทีและไม่มีวี่แววว่าสัญญาณไฟจะเปลี่ยนสีแต่อย่างใด ทำให้เจ้าตัวที่นั่งฟังเสียงบีบแตรไล่กันบนท้องถนนอย่างบ้าคลั่งเริ่มเกิดความความรู้สึกปลงกับชีวิต จึงเอื้อมมือไปเปิดวิทยุซึ่งน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีในการเบนความสนใจของเขาจากการรอสัญญาณไฟเปลี่ยนสีไปเป็นการฟังเพลงสบายๆ แทน

รีแลกซ์ ไทม์—

[กลับมาพบกันในชั่วโมงที่สองของผม ดีเจข้าวตังครับ ในช่วง รี-แลกซ์-ไทม์! เฮ—]

แปลก คนอะไรชื่อข้าวตัง เขาคิดในใจ

[ในชั่วโมงนี้ดีเจข้าวตังไม่ได้มาตัวเปล่านะครับ แต่คว้ากิจกรรมสนุกๆ มาให้คุณผู้ฟังได้เล่นกัน ลุ้นของรางวัลจากคลื่นวันสบาย FM  ...]

สัญญาณไฟจราจรพลันเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาละความสนใจจากวิทยุมาเป็นตั้งสติและเคลื่อนรถไปข้างหน้าตามถนน แต่ก็ยังพอจับใจความเกี่ยวกับกิจกรรมของคลื่นได้บ้าง ว่าผู้ฟังที่กำลังฟังอยู่สามารถส่ง SMS เป็นเนื้อเพลงเพลงใดก็ได้ท่อนที่ชอบ พร้อมเหตุผล ข้อความไหนโดนใจดีเจข้าวตังและดีเจอีกสองคน ก็จะได้ของรางวัลไป ถ้าได้ยินไม่ผิดก็เหมือนจะมีห้ารางวัล

ขับรถไปฟังเพลงที่มีคนขอไปที่วันสบาย FM ได้สักพัก เขาก็เจอกับไฟแดงใหญ่อีกครั้ง แม้จะหงุดหงิดใจที่ถนนกลางเมืองแบบนี้มีไฟจราจรเป็นร้อยๆ แห่ง และใช้เวลาในการเดินทางยาวนาน แต่ก็คงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงต้องไปหางานทำนอกเมืองแทน แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเวลานี้ก็พอมีเรื่องน่าสนใจ ไหนๆ ก็ต้องรอติดไฟแดงอยู่แล้ว ทั้งเขาก็มีเพลงที่ชอบ เหลือก็แค่เหตุผลที่เขาคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะให้เหตุผลสำหรับเพลงที่ตนเองชอบ ขณะคิด มือก็หยิบโทรศัพท์ทัชสกรีนยี่ห้อดังขึ้นมาพิมพ์เบอร์ SMS ของวันสบาย FM ที่จำได้ค่อนข้างแม่น เพราะดีเจพูดย้ำหลายรอบหลังอ่านข้อความของผู้ฟังหลายท่านที่ส่งไปให้คนอื่นๆ ได้ฟัง จนบางทีเขาก็คิดว่าเจ้าตัวก็คงมีอาการคอแห้งบ้างไม่มากก็น้อย

เมื่อเขาส่งข้อความเสร็จ สัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี

ขณะขับรถไปเขาก็คอยฟังเพลงอยู่เรื่อยๆ จนเมื่อเพลงที่สามจบ เสียงของดีเจข้าวตังก็กลับมาในโสตประสาทเขาอีกครั้ง

[เพลงที่ทุกท่านได้ฟังไปเมื่อสักครู่คือเพลงไกลแค่ไหนคือใกล้ ของ getsunova เพลงตัวเบาเบา ของ ดี the Star และเพลงรักแท้อยู่เหนือกาลเวลา ของกัน นภัทร นะครับ ในตอนนี้ผู้ฟังหลายท่านก็ทยอยส่งข้อความมากันแล้ว น้องเบรย์-ลำปางส่งมาบอกว่า ‘ชอบเพลง คิดถึงนะ ของ แพรว คณิตกุล ค่ะ ท่อน

เมื่อความคิดถึง มาพร้อมกับฝน

ห่วงหาใครบางคน เมื่อฝนเป็นสาย

ไม่รู้เลยว่าเธอ ติดฝนอยู่ไหน

จะเปียกฝนหรือเปล่า กังวลอยู่นะ

ฝากความคิดถึง กลับไปกับฝน

ส่งถึงใครบางคน ให้เธอได้รู้ว่า

ให้เธอรีบกลับมา อย่าลืมว่ามีคนห่วงใย

เพราะว่าตอนนี้ที่ลำปางกำลังฝนตกอยู่ค่ะ อยากให้ทุกคนกลับบ้านกันดีๆ เป็นห่วงมากๆ จุ๊บๆ‘ โธ่ เป็นห่วงแต่คนอื่น แล้วเป็นห่วงหัวใจพี่ข้าวตังบ้างมั้ยครับน้องเบรย์ ชักน้อยใจแล้วสิ ฮ่าๆ คนต่อไปนะครับ...]

อะไรกัน ดีเจคนนี้ก็มัวแต่หยอดมุกสาวอยู่นั่นแหละ แล้วเมื่อไหร่จะพูดของเขาบ้าง หงุดหงิดนิดๆ แล้วนะ ใจจริงเขาก็อยากได้รางวัลเหมือนกัน แต่คงโอกาสไม่มีโอกาสซะล่ะมั้ง เพราะแต่เดิมก็ไม่ได้เป็นคนมีโชคเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว

ระหว่างรอให้ดีเจข้าวตังพูดข้อความเขา เขาก็คำนวณจุดที่ตนกำลังขับรถอยู่จนถึงคอนโด โดยคาดว่าน่าจะไม่เกินสิบนาที จนอ่านของอีกสองคนจบไปนั่นล่ะ เขาจึงได้ยินเสียงพูดข้อความที่เขาส่งไป

[คร้าบ ถัดไปเป็นข้อความที่ส่งมาจากคุณคลาสสิคนะครับ เอ๊ะ คลาสสิค ชื่อแปลกดีนะครับ ฮ่าๆ,,,]

ไม่ต้องมาว่าคนอื่น ชื่อตัวเองแปลกกว่าชาวบ้านชาวช่อง คนอะไรชื่อข้าวตัง ยังมีหน้ามาว่าชื่อเขาแปลกอีก

[ก็เขียนมาบอกว่า ‘สำหรับเพลงที่ผมชอบ คือ ที่รัก (เธอ) ของ เอก สุระเชษฐ์ ครับ ช่วงท่อน

ขยับเข้ามาได้ไหม
ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์ มารักกับฉันนะเธอ
ลองคบลองดูกันไหม เขย่าให้หัวใจ เต้นตรงกัน
เธอจะมีแต่ความสุข เธอจะมีแต่ฉัน ที่รัก...เธอ

ผมชอบเพลงนี้เพราะเพลงน่ารักดีครับ ดนตรีก็เรื่อยๆ เรียบๆ ดูไม่หวือหวา เหมือนค่อยๆ ขยับความสัมพันธ์กันตามเนื้อเพลง ฟังดูอบอุ่นดีครับ’ เป็นผู้ชายอบอุ่นสินะครับ แหม สาวๆ ที่ฟังอยู่คงใจละลาย ดีเจข้าวตังก็อยากขยับไปใกล้ๆ บ้างนะครับ มีใครรับสนใจสมัครข้าวตังไปอยู่ข้างๆบ้างมั้ยครับ ฮ่าๆๆๆๆ]

พระเจ้า! ให้ตายเถอะ แทบผมจะยกมือกุมขมับ นายคนนี้ยังมีหน้าเอาเพลงเขามาจีบสาวอีก โธ่ แต่ที่จริง ดีเจข้าวตังเวลาร้องเพลงก็เสียงน่ารักดีนะ...

ผมสะบัดหัวไล่ตั้งสติแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในคอนโดเพื่อหาที่จอด เมื่อจอดรถแล้วเลยนั่งฟังวิทยุต่ออีกสักพัก จนได้ยินดีเจอข้าวตังบอกจะใกล้จะหมดชั่วโมงของเขาแล้ว ส่วนผู้ชนะเขาจะมาบอกอีกทีในช่วงรีแลกซ์ไทม์ของวันพรุ่งนี้ ได้ยินอย่างนั้นผมก็เลยลงจากรถ ล็อคกุญแจแล้วเดินกลับห้องพักของตัวเอง..

พล็อต

เขาคนนั้นก็จะได้รางวัล

แล้วเขาก็ไปรับของรางวัลที่สถานี

แล้วก็เจอดีเจ ก็คุยๆกัน ละก็บ๊ายบาย

หลังจากนั้น เขาก็ติดวิทยุมากขึ้น

ก็ชอบฟังช่วงที่ดีเจข้าวตังออนแอร์

มีส่งข้อความไปทักทายในรายการ

ดีเจข้าวตังก็จำเขาได้

วันนึงก็เจอกันโดยบังเอิญ เขาก็ทัก ก็เลยไปนั่งคุยกัน กินขนม กินเค้ก กินโกโก้ปั่น ดีเจข้าวตังชอบกินชาร้อน

เขาคนนั้นเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองจะมีความสุขเวลาฟังวิทยุ ชอบฟังเสียง เวลาฟังเสียงแล้วฟิน

ก็สับสน จะชอบเหรอ แค่หลงไหลเสียงรึเปล่า

เลยพยายามเลิกฟัง เลื่อนไปช่องอื่นสุดท้ายก็เลือกช่องนี้อยู่ดี

ก็เลยมีแบบ ว่างๆก็แอบๆไปมองหน้าเวลาดีเจข้าวตังเลิกงานแถวๆสถานี เจอหน้าก็โล่งอก ยิ้มแย้ม กลับบ้านฟินตายนอน

คาแรคเตอร์คลาสสิก

หนุ่มวัยทำงานไม่ทราบอายุ (ยังไม่ได้คิด) เป็นพนักงานบริษัท(อะไรซักอย่าง) ใส่สูทเวลาทำงาน หน้าตาก็โอเค จมูกโด่ง ผิวไม่ขาวมาก สีน้ำผึ้ง? ตาคมสองชั้น ผมสีดำปัดๆแต่งทรง (แบบพวกชุดสูท) ตัวสูง นิสัยเป็นพวกขี้เบื่อ ไม่ใจร้อนมาก เรื่อยๆชิลๆ ขี้หงุดหงิดเล็กน้อย  คิดไรไม่ออก ช่างเถอะ ปล่อยคลาสสิกไป เค้าหมั่นไส้มัน

คาแรคเตอร์ข้าวตัง

ก็อะเลิร์ท ชอบหลีไปเรื่อย (แต่รักคนเดียว) ขี้เล่น พูดเก่ง จริงๆค่อนข้างนอยด์ง่ายนิดหน่อย เป็นผู้ชายผิวขาว ตาตี่ สูงน้อยกว่าคลาสสิก 10 เซน. คิดไม่ค่อยออก ช่างเถอะ จริงๆคาแรคเตอรตัวละครเค้าขี้เกียจคิด พิมพ์ๆไปโดยคิดว่าตัวละครจะบอกเอง //มึน