คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 7
[Kai]
“บอกแล้วว่าอย่าไปสู้กันตอนฝนตก ดูซิเนี่ย..สู้กับคนเป็นสิบไม่เป็นไรแต่ดันมาป่วยเพราะฝน เฮ้อ~”
คนตัวเล็กบ่นพลางป้อนข้าวต้มให้ ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนโดยที่มีคนตัวเล็กคอยดูแลอยู่ข้างๆ ตลอด แฟนผมน่ารักจัง คึคึ น่ารักแบบนี้ผมเลยแกล้งสำออยนอนซมทั้งๆ ที่ความจริง ไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็รู้สึกดีที่มีคนตัวเล็กน่ารักๆ มาดูแลนี่นา ขออีกซักนิดซักหน่อยละกัน~
“โอ้ยย เค้าปวดหัวจังเลยตัวเตี้ย แค่กๆๆ”
“เฮ้ย! ตัวสูงเป็นอะไรรึเปล่า ปวดหัวมากมั้ย อ๊ะ!”
ขวับ!
ผมรวบร่างเล็กที่วางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะหัวเตียงแล้วโน้มตัวลงมาเข้ามากอด ร่างบางล้มลงข้างๆ ผมเบาๆ เสียงเล็กหัวเราะคิกคัก แต่อยู่ๆ ก็นิ่งเงียบไปเหมือนคิดอะไรอยู่
“กัมจง...”
“หืม? เอ๊ะ พูดไม่เพราะเลย ทำไมไม่เรียกตัวสูงฮะเจ้าตัวเตี้ย”
อยู่ๆ ร่างบางก็เรียกชื่อผมแบบที่เขาชอบเรียกในใจออกมาเบาๆ สีหน้าไม่สบายใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน ผมตอบกลับไปพร้อมกับเอานิ้วหนีบจมูกเล็กแล้วโยกไปมาอย่างเอ็นดู
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวเตี้ยจะน่ารักไปไหน คนที่ผมเห็นหลังไวๆ ที่มักจะเข้ามาช่วยผมหรือดูแลผม บางครั้งก็ทำกับข้าวมาฝากโดยให้ผ่านลูกน้องของผม...ที่แท้ก็คือดีโอ เขาไม่ได้บอกผมหรอกครับ แต่ผมเห็นตัวเล็กๆ แผ่นหลังบางๆ แล้วมันดูคุ้นจริงๆ นี่เจ้าตัวคงคิดว่าเคยหลบผมพ้นทกุทีสินะ น่ารักชะมัด แสนดีแบบนี้ไงทุกวันนี้ผมถึงได้รักมากขึ้น ผมแสดงความรักออกมาอย่างเต็มที่เพราะอยากตอบแทนทุกสิ่งที่คนตัวเล็กเคยทำให้ ผมสัมผัสได้ถึงความรักที่จริงใจและบริสุทธิ์
“นาย...”
“…?”
“อยากนอนกับฉันมั้ย?”
ขวับ!
ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งเลยครับ อยู่ๆ เจ้าตัวเตี้ยของผมก็ชวนผมนอนด้วย ผมเชื่อว่าความหมายของคำว่า ‘นอน’ ที่ตัวเตี้ยของผมไม่ใช่แค่นอนข้างกันเฉยๆ แน่ๆ แต่คนขี้อายอยู่ๆ มายั่วกันแบบนี้ได้ยังไงนะ?
“นี่ตัวเตี้ยอย่ายั่วเค้านะ ถึงเค้าจะป่วยอยู่แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ไหวนะครับ หึหึ”
ผมขึ้นคร่อมร่างเล็กแล้วแกล้งไซร้คอขาวเล่น ร่างเล็กไม่มีทีท่าขัดขืนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีอารมณ์ร่วมสักนิด สีหน้ายังคงดูกังวลและหวาดกลัว ตากลมโตหลับปี๋ มือสากสอดเข้าไปใต้เสื้อโปโลสีขาวสะอาดของคนตัวเล็ก
“อื้อ..”
ร่างเล็กส่งเสียงออกมานิดหน่อย ร่างกายเล็กสั่นเทาไปหมด แต่เหมือนว่าจะสั่นเพราะกลัวมากกว่า ผมถอนมือออกมาแล้วรวบร่างบางเข้ามากอดซุกหน้าไว้บนไหล่บาง แม้เจ้าตัวเตี้ยจะทำเหมือนยอมแต่ดูยังไงก็รู้ว่ายังไม่พร้อม เกิดอะไรแย่ๆ ขึ้นกับตัวเตี้ยของผมรึเปล่า?
“ตัวเตี้ยของเค้าเป็นอะไรครับ? มีอะไรรึเปล่าหืม?”
ผมกระซิบถามดีโอเบาๆ ข้างหูเล็ก เจ้าตัวเตี้ยส่ายหัวเบาๆ แล้วหันมาจ้องตาผมอย่างมีความหมาย ผมลูบผมนุ่มเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน แล้วเอาหน้าถูกับไหล่เล็กไปมาอย่างอ้อนๆ
“เค้าจะถนอมตัวเตี้ยไว้นานๆ จะไม่รีบร้อนทำอะไรทั้งนั้นแหละ ตัวเตี้ยอยู่กับเค้านานๆ นะ”
“ฮึก..ฮืออออ เค้ากลัว..เค้ากลัวว่าพ่อจะทำร้ายตัวสูงของเค้า..ฮึก..พ่อบอกว่าพ่อไม่ให้คบกับตัวสูงอีก ฮึก..ไม่งั้นพ่อจะทำร้ายนาย..ฮืออออ”
อยู่ๆ ดีโอก็ปล่อยโฮออกมาแล้วโผกอดผมแน่น เสียงพูดพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นฟังดูเจ็บปวดจนบีบหัวใจผมไปหมด...สิ่งที่ผมคิดไว้เกิดขึ้นแล้วสินะ
เมื่อก่อนพ่อของดีโอเคยชวนผมไปเข้าแก๊งอันธพาลของเขาแต่ผมปฏิเสธเพราะแก๊งนั้นมันรังแกคนอื่นไปทั่ว แต่ผมแค่ต่อสู้เพื่อป้องกันตัวเท่านั้น เพราะเหตุนี้ทำให้พ่อของดีโอคิดว่าผมดูถูกแก๊งเขาอย่างมากเลยเกลียดขี้หน้าผมมากและมาดักทำร้ายผมบ่อยๆ แต่ผมก็ผ่านมาได้ทุกครั้งอย่างไม่ยากเย็น มาถึงตอนนี้ก็คงจะกีดกันพวกผมเพราะผมไม่เข้าแก๊งเขาสินะ
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับตัวเตี้ย ใช่ว่าเค้าจะไม่เคยโดนแก๊งพ่อนายทำร้ายหนิ เราจะผ่านมันไปให้ได้ ยังไงเค้าก็จะไม่ปล่อยตัวเล็กไปนะครับ อย่าร้องนะคนดี”
ผมปลอบคนตัวเล็ก มือยังคงลูบผมสีดำนุ่มสวยของร่างเล็กที่ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอด
“ฮึก..มะ..ไม่ร้อง..ละ..แล้ว ฮึก...”
คนตัวเล็กสะอื้นเล็กๆ ก่อนจะผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของผม ผมพรมจูบบนหน้าผากมนเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน แต่เซนิดหน่อยเพราะยังปวดหัวอยู่ มือหนากระชับผ้าห่มให้เจ้าตัวเตี้ยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนุ่มของผม อา...ทุ่มนึงแล้วหรอเนี่ย? ถ้าเด็กน้อยของผมตื่นขึ้นมาต้องหิวแน่ๆ เลย
ผมเดินเข้าห้องครัวมืดๆ ทุกคนหายไปไหนกันหมด? สัญชาตญาณสั่งให้ผมรีบวิ่งออกไปหน้าบ้านทันที ผมวิ่งไปทั่วจนมาหยุดอยู่ที่ลานกีฬาของหมู่บ้าน สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้าทำให้ผมอารมณ์เดือดสุดๆ พี่ซิ่วหมินโดนผู้ชายกว่าสิบคนจับมัดมือมัดเท้านั่งอยู่ในลานสเก็ตบอร์ด ปากบางที่มักจะด่าผมถูกผ้ามัดไว้แน่น ผมรีบวิ่งตรงไปหาพี่ชายทันทีแต่ก็ถูกพวกนั้นขวางไว้ก่อน พวกหน้าคุ้นพวกนี้เป็นคนจากบ้านดีโออย่างไม่ต้องสงสัย มาสู้กับผมจนจำหน้าได้แทบทุกคน
“พวกมึงทำอะไรพี่กูวะ!!! แน่จริงก็มาสู้กับกูเหมือนทุกทีสิ อย่าเอาพี่กูเข้ามาเกี่ยว...ไอ้พวกขี้แพ้”
ผมส่งสายตาดูถูกไปให้พวกมันอย่างจงใจ
“หึ! ปากดีนักนะไอ้ดำหน้าอ่อน วันนี้พวกกูไม่ได้มายำมึงอย่างเดียวนะเว้ย พวกกูยังอยาก ‘ยำ’ พี่ชายสุดสวยของมึงด้วยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”
พลั่ก!
ผมต่อยปากไอ้คนที่พล่ามอยู่ทันที จะสู้ก็สู้จะไม่สู้ก็ปล่อยพี่ผมสิ เรื่องเยอะอยู่ได้ เฮอะ!
แคว๊กกก!
“เฮ้ย!!”
ผมอุทานเสียงดังเมื่อไอ้พวกลูกจ๊อกมันฉีกเสื้อแบรนด์เนมของพี่ชายผมจนมันขาดวิ่นเผยให้เห็นอกขาวที่พี่ผมดูแลมาอย่างดี พี่ซิ่วหมินส่ายหัวไปมา ปากที่ถูกมัดทำให้ส่งเสียงไม่ได้ น้ำตาใสไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมพุ่งตัวเข้าไปหาพี่ชายแต่ก็มีพวกลูกจ๊อกสี่ห้าคนก็มากันไว้ ผมง้างกำปั้นเตรียมต่อสู้แต่คนที่เหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินมาพูดสิ่งที่ทำให้ผมหัวเราะพวกมันแบบสมเพชสุดๆ
“จุ๊ๆๆ บอกแล้วไงว่าวันนี้พวกกูมายำมึงน่ะ คิดจะมายุ่งกับนายน้อยของพวกกูก็ต้องสั่งสอนกันหน่อย...พวกเรามาเล่นเกมกันเถอะ...พวกกูจะกระทืบมึง แต่มีข้อแม้ว่ามึงห้ามโต้กลับ ถ้าพวกกูโดนต่อยหนึ่งหมัดพี่ชายมึงก็โดนหนึ่งที ถ้ามึงยังทนไหวจนกว่าพวกกูจะพอใจ กูก็จะปล่อยมึงกับพี่ไป แต่ถ้ามึงทนไม่ไหว...หึหึหึ”
ไอ้พวกชั่วมันบีบเค้นเนื้อนวลสวยของพี่ผมจนช้ำไปหมด ผมเห็นแบบนั้นก็ทนไม่ไหว
“ได้! เร็วๆ ละกัน ‘แฟน’ กูรออยู่”
ผมพูดถึงดีโอเพื่อยั่วอารมณ์พวกมัน แต่ผมก็คิดแบบนั้นจริงๆ ถ้าเจ้าตัวเตี้ยตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอผมคงแย่แน่เลย เพราะถึงแม้เขาจะรู้ว่าผมไม่ได้ไปหาเรื่องใครแต่เขาก็ยังไม่อยากให้ผมต่อสู้อยู่ดี ยิ่งถ้ารู้ว่าผมต้องมาต่อสู้เพราะเขา เขาคงต้องเสียใจแล้วก็เอาแต่โทษตัวเองแน่ๆ โอย ปวดหัวชะมัด ทำไมต้องมากันวันนี้ด้วยนะ เชื่อผมสิว่าถ้าพวกมันมากันวันปกติถึงจะเอาพี่มาขู่ผมก็ปกป้องพี่ได้ ให้ตายเหอะ! นี่มันน่าโมโหสุดๆ!!!
ตุ้บ!! พลั่ก ผลัวะ!! ผลัวะ!! ตุ้บ! พลั่ก!!!
พวกหมาหมู่กรูเข้ามารุมผม ทั้งเตะ ต่อย กระทืบ เฮอะ..ไอ้พวกขี้แพ้พวกนี้แพ้ผมไปหลายครั้งจนกลัวขึ้นสมองเลยเอาพี่ผมมาขู่สินะ อา..เริ่มมึนๆ แล้วแฮะ โดนแบบนี้อยากตอบโต้ชะมัด แต่ถ้าทำอะไรพี่ผมคงไม่รอดแน่ๆ ถึงจะดูปากเก่งแต่ที่จริงอ่อนแออย่างกับอะไรดี ไม่มีเสียงร้องโอดโอยของผมแม้แต่น้อย ผมกัดฟันรับความเจ็บทั้งหมดไว้ ถึงผมกับพี่จะกัดกันบ่อยแต่ผมก็รักพี่นะ
ตุ้บ! ฟุ่บ!
“อั้ก!”
ผมทรุดเข่าลงกับเพราะต้นคอของผมถูกฟาดด้วยท่อนไม้แข็งอย่างแรง ไอ้พวกระยำมันเล่นไม่ซื่อ! ไอ้พวกขี้แพ้เอ๊ย!! ผมกัดฟันรับความเจ็บปวดที่เริ่มแผ่ไปทั่วทั้งตัว อาการปวดหัวที่เพิ่มขึ้นบ่งบอกถึงความสูงของไข้ที่ตอนนี้ถ้าวัดคงเกินสี่สิบองศาไปแล้วแน่ๆ ผมหันไปมองหน้าพี่ชายที่ร้องไห้ไม่หยุด ร่างเล็กดีดดิ้นไปมาแต่เชือกก็ยังไม่หลุด ทนอีกหน่อยนะครับพี่...อีกนิดเดียวพี่ก็จะปลอดภัยแล้วนะครับ ผมจะอดทนครับ!
“ฮ่าๆๆ เป็นไงไอ้หน้าอ่อน ทำไมไม่สู้ล่ะ ต่อยพวกกูแบบคราวก่อนสิ ฮ่าๆๆๆๆ”
“สันดารต่ำ!!”
ผมตะโกนด่าใส่หน้าพวกมันเสียงดังลั่น ลูกน้องคนนึงเดินไปที่ตัวพี่สาวผมแล้วก้มลงไซร้ซอกคอขาวอย่างรุนแรงทันที ทำไมผมโง่นักนะ ทำไมไม่ใจเย็นเข้าไว้ ผมได้แต่โทษตัวเองที่ไม่หัดใจเย็นๆ
“อั้ก!”
ตุ้บ!
ร่างของผมฟุบลงกับพื้นหลังจากพวกมันฟาดลงมาที่หลังผมอย่างแรงซ้ำไปมา
“สู้อีกสิ!! แหกปากด่าพวกกูอีกสิ!! ฮ่าๆๆๆๆ”
“อั้ก! อั้ก!”
ผมแทบกระอักเลือดเมื่อไอ้พวกชั่วมันกระทืบลงมาตรงกลางหลังผมซ้ำๆ ตรงจุดเดิม
“หยุดนะ!!!!!”
ร่างเล็กของดีโอวิ่งเข้ามาผลักคนที่ยืนเหนือผมให้ออกไปก่อนจะรีบประคองตัวผมขึ้นมา ตากลมโตเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใส ปากสวยหอบเสียงดังเพราะวิ่งออกมาจากบ้านพร่ำกล่าวโทษตัวเอง
“แฮกๆ ฮือออ แฮกๆ ขอโทษนะ ฮือๆๆ ปะ..เป็นเพราะฉันฮือๆๆ”
“ยะ...อย่าร้องให้..สิ แฮกๆๆ คะ..เค้าไม่เป็น..ไร..ซักหน่อย..แฮกๆ”
ผมกอดเอวคอดแน่น ใบหน้าซุกอยู่ตรงท้องบาง แต่ไม่ทันไรพวกนั้นก็มากระชากร่างเล็กที่ผมกอดอยู่จนผมเสียหลักล้มลงไปอีกครั้ง คนตัวเล็กโวยวายเสียงดัง
“นี่! ปล่อยฉันนะ!! พวกแกทำรุนแรงกับฉัน..ฉันจะไปฟ้องพ่อ!! พ่อจะต้องไล่พวกแกออกแน่ๆ ไอ้พวกเนรคุณ!!!”
“ขอโทษนะครับนายน้อย แต่นายท่านสั่งพวกผมว่าถ้านายน้อยมาขวางก็ให้รวบตัวนายน้อยไว้ครับ...พวกแกจับนายน้อยไว้ให้แน่น!!”
หัวหน้ากลุ่มโค้งตัวกล่าวขอโทษอย่างนอบน้อมแต่ก็ยังหันไปกำชับให้พวกลูกจ๊อกจับตัวดีโอไว้ ไอ้เวรนั่นเดินกลับมาหาผมอีกครั้งก่อนจะกระทืบซ้ำบนอกแกร่งของผม
“อั้ก! อั้ก! อั้ก!”
“กัมจง!! อย่าทำเค้า ฮือๆๆ อย่าทำแฟนฉัน!! ฮึก ฮือออ ปล่อยนะ!! ปล่อยยยยย!!!!!”
ผมหลับตาลงช้าๆ ความมืดปกคลุมไปหมด ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง ตัวผมร้อนรุ่มไปด้วยพิษไข้ ผมคงไม่ไหวแล้วสินะ อยากหลับ..แต่กลัวพวกนั้นจะทำร้ายคนรักกับพี่ชาย...ไอ้พวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรเจ้าตัวเตี้ยของผมแน่นอน แต่พี่ชายผมล่ะ?!! อา...พี่ครับ ผม...ไม่..ไหวแล้ว...ขอโทษ...นะ..ครับ
สติผมหมดลงแล้ว...เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงกรีดร้องเสียงดังของดีโอ...
“กัมจงงงงงงง!!!!”
[D.O]
ผมตะโกนเรียกชื่อร่างสูงที่เหมือนจะสิ้นสติลงแล้ว ทำไมพ่อทำแบบนี้? ทำไมต้องมาทำร้ายเขาในวันที่เขาไม่สบายด้วย?
เมื่อเกือบชั่วโมงก่อนผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในห้องของกัมจง...นายตัวสูงของผม แต่ผมไม่เจอเขาก็เลยวิ่งหาเขาไปทั่วบ้านแต่ก็หาไม่เจอก็เลยวิ่งออกมาหาทั่วหมู่บ้านจนมาเจอเขาในสภาพ...แย่ เขาอยู่ในสภาพที่แย่มากๆ คนที่ผมรักถูกลูกน้องของพ่อผมทำร้ายอย่างรุนแรง ไคไม่สู้เลยซักแอะ...คงเพราะพิษไข้จากฝนเมื่อวาน ผมที่วิ่งเข้าไปห้ามถูกพวกมันรวบตัวไว้จนถึงตอนนี้ แม้จะดีดดิ้นรุนแรงแค่ไหน..แม้จะตะโกนให้ปล่อยเท่าไหร่ พวกนั้นก็ไม่ปล่อยเพราะคำสั่งจากพ่อผม
เอ๊ะ?! นั่นมันซิ่วหมิน เพื่อนสนิทของผมหนิ? เขาถูกมัดตัวไว้แน่นหนา ปากก็ถูกมัดไว้ เพราะแบบนี้ผมถึงไม่รู้ว่าเขาอยู่แถวนี้ด้วย ผมรีบสะบัดพวกนั้นออกไปอย่างแรงแต่ก็ไม่เป็นผลเหมือนเดิม หนึ่งในพวกลูกน้องเนรคุณพุ่งเข้าไปปลุกปล้ำร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัว
“นายน้อยอย่ามองภาพพวกนั้นเลยนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะพากลับบ้านครับ”
“ไม่!!! ปล่อยฉัน! ปล่อยซิ่วหมินนะ!!! ปล่อยยยยยย!!!!!!!!”
พวกลูกน้องปิดตาผมแล้วทำท่าจะพาผมเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ผมจะไปได้ยังไงกัน? เพื่อนสนิทกำลังตกอยู่ในอันตราย แล้วไหนจะไคที่นอนสลบอยู่อีก ผมสบัดตัวอย่างแรงอีกครั้งแต่พวกนั้นก็ยังพยายามลากผมออกไป
“ฮือออออ!! ออกไปนะ!! ออกไปจากตัวฉันนนนนนนน!!!!!!!”
เสียงซิ่วหมินตะโกนดังลั่นหลังจากที่พวกลูกน้องของพ่อผมถอดผ้าปิดปากออกแล้วทำท่าจะก้มลงไปบนขยี้ริมฝีปากบางนั่น
“เฮ้!! ทำอะไรกันน่ะ?!”
เสียงหล่อของผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ร่างโปร่งดูดีในชุดสีดำปกปิดใบหน้ามิดชิดเดินเข้าไปต่อยคนที่ทำร้ายซิ่วหมินอย่างแรงจนสลบไปในหมัดเดียว พวกที่จับตัวผมรีบปล่อยผมให้เป็นอิสระแล้ววิ่งไปช่วยพวกตัวเอง ผมไม่รอช้าวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนรักทันที ผมแกะเชือกที่ข้อมือและข้อเท้าเล็กอย่างรีบร้อนแล้วดึงร่างบางเข้ามากอดปลอบทันที
“แฮกๆๆ”
ไม่นานเสียงหอบของชายปริศนาก็มาอยู่เหนือหัวผม มือหนายื่นมาตรงหน้าเหมือนจะขอตัวคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมไป
ขวับ!
“แฮกๆ ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่แล้วนะครับ อย่าร้อง...อย่าร้อง”
ร่างสูงดึงซิ่วหมินไปกอดทันทีที่ผมผละออกมา เขาปลอบซิ่วหมินด้วยความอ่อนโยน ร่างบางที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอุ่นร้องไห้หนักอย่างไม่อายใคร...ผมที่เคยเจอเหตุการณ์นี้รู้สึกสงสารเพื่อนรักจับใจ
“กัมจง!!”
ผมรีบวิ่งผ่านร่างของพวกลูกน้องพ่อที่นอนสลบเกลื่อนเพราะผู้ชายปริศนาคนนั้นไปหาไค ผมประคองร่างสูงขึ้นนั่งแล้วดันหัวเขาให้พิงกับอกผม น้ำตาผมไหลไม่ขาดสาย
เพราะผม...เพื่อนรักเลยต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้
เพราะผม...คนรักของผมเลยต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
เพราะผม...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะผมคนเดียว
“ฮืออออออ”
[Suho]
“คิกๆ~”
ผมหัวเราะคิกคักเมื่อรู้สึกว่ามือหนาเริ่มซุกซนกับร่างกายผม ‘อีกแล้ว’ ตอนนี้ผมกับชานยอลกำลังแช่อ่างด้วยกันหลังจากกิจกรรมหนักตั้งแต่เมื่อคืน เล่นไปสามรอบจนสลบคาที่กัน ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วเลยพากันมาอาบน้ำ
ผมชอบช่วงเวลานี้ที่สุดเพราะผมจะได้อยู่กับคนที่ผมรัก...คนที่ไม่เคยรักผมตอบ ผมรู้ว่าเขาเห็นว่าผมเป็นแค่ของเล่น แต่จะทำไงได้ล่ะ? ก็ดันรักไปแล้วนี่นา..
ถ้าถามว่าผมเป็นใครมาจากไหน?...ผมชื่อคิมจุนมยอน แต่ชื่อนั้นมันคือ ‘อดีต’ ตอนนี้ทุกคนเรียกผมว่าซูโฮ ส่วนเรื่องครอบครัวผมน่ะหรอ? เฮอะ!!!
“พอได้แล้วน่า~ ไปกินเค้กกันเถอะ เมื่อวานฉันซื้อมายังไม่ได้กินนายก็มากินฉันซะก่อน คิกๆ”
ผมดึงมือร่างสูงให้ลุกขึ้นก่อนจะส่งชุดคลุมให้เขาแล้วหยิบอีกผืนมาสวม ขาเรียวของผมเดินไปที่ห้องครัวก่อนจะจัดเค้กใส่จาน มือเล็กหยิบกระป๋องวิปครีมขึ้นมาฉีดใส่จานอีกนิดหน่อยเพราะผมจำได้แม่นว่าเขาชอบเค้กแบบที่มีวิปครีมเยอะๆ
ผมชะงักมือเล็กน้อยเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก มือข้างหนึ่งเลื่อนไปปลดชุดความที่ห่อหุ้มร่างกายลงแล้วฉีดวิปครีมลงบนผิวขาวสว่างราวหิมะของตัวเอง ชานยอลที่เดินมาเห็นมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ก่อนที่ลิ้นร้อนจะเลียวิปครีมที่แขนผมออกจนหมด ผมฉีดมันลงบนแขนอีกครั้งแล้วมองดูเขากินมันอย่างสนุกสนาน
>>NCชานโฮใครสนใจส่งเมล?ไปขอที่four_145@hotmail.comได้เลยค่ะ<<
“ ‘อร่อย’ จัง~”
เสียงทุ้มพูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเราก็หัวเราะคิกคักหยอกล้อกันไปมาจนหลับไปเพราะหมดแรง
-------------------------------------------------------------------------------------
พ่อโด้ใจร้ายเนอะ
กัมจงของไรเตอร์~~ TOT
หมินก็พลอยโดนทำร้ายไปด้วย กระซิกๆ
คู่ชานโฮก็...นะ
ออกมาทีไรเอ็นซีทุกที
กระซิบ: แชปหน้าฮุนฮานเมลคุยกันด้วย>< เน่จะบอกลู่ว่าอะไรน้อ~~~?
ปล้ำลู่. ขอบคุณกำลังใจจากรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
ไรเตอร์รู้สึกว่าเอ็นซีรีดเดอร์น้อยลงทุกทีTT
[16/08/12]
ความคิดเห็น