[EXO] Luhan oppa~ (Hanhun)

ข้อมูลเบื้องต้น

- Luhan oppa -







หากความจริงไม่ใช่สิ่งที่เห็น..
หากลู่หานคนแมนโดนเซฮุนเด็กตุ๊ดตามตื๊อ..








เซฮุน: ลู่หานโอป้าซารางแฮโย~♥







ลู่หาน: ถึงหน้าพี่จะใจดีแต่หน้าแข้งพี่ฆ่าตุ๊ดตายได้นะครับ- -+



 

 

ฟิคฮานฮุนเรื่องแรกในชีวิต จำได้ตอนนั้นแต่งให้พี่ลูกแก้ว
ตอนนี้รีอัพ มิใช่รีไรท์ บัยสสสส์.. จะไปมันยังวิบัติ555555555555
หวังว่าจะชอบกันนะ มีไรติชมได้เสมอ(ถ้ามีคนหลงเข้ามาอ่านน่ะนะ55555)

 

ขอบคุณธีมน่ารักๆ จาก inmystyle ♥

.

` theme - อินมายสไตล์ .

.

เนื้อเรื่อง

สีหน้าไม่พอใจเวลามีคนทักว่าหน้าหวาน..ผมเห็นมันนะลู่หานโอป้า คิกๆ~♥






"เฮ้ซิ่วหมิน! ไปดื่มกันเหอะ!!"

เด็กหนุ่มตัวเล็กพุ่งเข้าไปกอดคอผู้จัดการร่างอวบอย่างอารมณ์ดีจนผู้จัดการส่วนตัวของนักร้องหนุ่มหน้าหวานที่ควบตำแหน่งเพื่อนสนิทเซจนแทบล้ม ถ้าจะพุ่งเข้ามาแบบนี้ทำไมไม่กระโดดทับเขาให้แบนไปเลยล่ะลู่หาน!

"ไปดื่มไม่ได้หรอกนะ บริษัทเรียกแกไปพบตอนนี้เลย ไปจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้เข้ากับคาแรคเตอร์ไอดอลหน้าสวยอ่อนหวานแบบที่ต้นสังกัดสั่งมาด้วยล่ะ"

ซิ่วหมินพูดธุระที่ทำให้เขาต้องรีบมาหาลู่หานถึงคอนโด สีหน้าขัดใจของเพื่อนรักทำให้เขารู้สึกแย่ไม่น้อย ลู่หานที่แมนเต็มร้อยแต่ต้นสังกัดดันมาให้เดบิ้วต์เป็นนักร้องหนุ่มหน้าหวานลุคใสซื่ออินโนเซ้นต์เหมือนหญิงสาวทำให้ต้องยอมแสร้งทำเพื่อที่จะได้ตามความฝันของตัวเอง

"เอาน่า~ ถ้าแกยังอยากเป็นนักร้องอยู่ก็คงต้องทำตามสัญญาแหละ พวกเราดันมาอยู่ค่ายSMzนี่นา"

ร่างป้อมตบบ่าเพื่อนอย่างให้กำลังใจ เป็นที่รู้กันในหมู่ศิลปินว่าค่ายSMzนี่มันโหดร้าย งี่เง่าเต่าตุ่น ไร้สาระ หน้าเลือด เขี้ยวลากดิน ขูดเลือดขูดเนื้อ บ้าบอคอแตก เห็นศิลปินเป็นทาส เลวร้ายสุดๆ ล่ะค่ายนี้!! (ส่วนตัวล้วนๆ55555)






"ผมพาลู่หานมาแล้วครับท่านประธาน"

เลขาหน้าห้องเดินไปเปิดประตูให้นักร้องหนุ่มและผู้จัดการเข้าไปพบกับประธานบริษัทหัวล้านตาโปน ภายในห้องทำงานหรูหราที่ดูเหมือนจะสร้างจากการขูดเลือดขูดเนื้อของศิลปินในค่ายมาสร้างมีชายแก่ๆ หัวล้านหน้าตาผิดมนุษย์มนานั่งรออยู่ตรงโซฟาโดยมีผู้ชายอีกคนนั่งหันหลังให้ประตู

"มาแล้วหรอ? มานั่งก่อนมา ฉันจะแนะนำเพื่อนร่วมวงคนใหม่ให้รู้จัก...โอ เซฮุน ลูกชายฉันเอง เขาจะไปอยู่คอนโดกับลู่หาน"

ชายแก่ท่าทางโอหังเรียกให้ทั้งสองไปนั่งตรงโซฟาแล้วแนะนำสมาชิกใหม่ให้รู้จักด้วยน้ำเสียงหยิ่งยะโส นี่ไอ้แก่นี่ว่าไงนะ?! จะให้ลูกชายที่ไม่เคยเทรนมาร่วมวงแล้วยังจะให้มารุกรานคอนโดซึ่งเป็นที่ที่ลู่หานจะแสดงความแมนออกมาได้เต็มที่อีก นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!

"ทะ..ท่านประธานครับ คือ..."

ลู่หานกลืนทุกคำพูดที่จะต่อต้านลงคอทันทีที่ไอ้แก่หัวล้านนั่นชูสัญญาการเป็นนักร้องของลู่หานขึ้นขู่พลางแสยะยิ้มชั่วร้าย ซิ่วหมินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาให้ได้ด้วยความสงสารเพื่อนทั้งยังนึกถึงเหตุการณ์คล้ายกันนี้ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขากับนักร้องหนุ่ม 'เฉิน' ลู่หานไม่น่ามาเซ็นต์สัญญากับบริษัทนี้เลย

ฟึ่บ!

"ผมต้องการย้ายไปอยู่คอนโดกับพี่ลู่หานวันนี้และตอนนี้ จัดการให้ด้วยนะ"

ว่าแล้วเด็กหนุ่มหน้าตาดีผิดกับผู้เป็นพ่อก็เดินมาคว้ามือลู่หานแล้วพาออกไปทันทีโดยทิ้งซิ่วหมินไว้ให้อยู่คุยเรื่องเพิ่มสมาชิกกับท่านประธานต่ออีกนิดหน่อย แล้วนี่เขาไปยอมตกลงว่าจะให้เด็กนี่อยู่ด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?! ลู่หานอยากจะต่อยเข้าไปที่หน้าสวยๆ ของหมอนั่นเต็มแก่แต่มันติดที่ว่าไอ้เด็กนี่เป็นลูกชายของประธานบริษัทที่นอกจากจะขึ้นชื่อว่าหน้าเลือดแล้วยังขึ้นชื่อเรื่องการสปอยลูกอีก ขืนบุ่มบ่ามไปมีหวังสัญญาการเป็นนักร้องของเขาถูกฉีกทิ้งเป็นแน่ ไอ้พวกเด็กเส้นเอ้ย!!







"ลู่หานโอป้า~~~~"

"เหวอออ~!!"

เจ้าเด็กเซฮุนถลาเข้ามาหาผมหลังจากยัดตัวเองและผมขึ้นมานั่งบนรถคันหรู ผมผงะถอยหลังจนหลังติดกับประตูรถ สายตาวิ้งๆ ที่เด็กนั่นส่งมาให้ผมช่างน่าขนลุกนัก เจ้านั่นไม่ได้เย็นชาเคร่งขรึมเหมือนตอนอยู่ในบริษัทรึไงฟระ?!

"โอป้าอะไรวะ?! อย่าเข้าใกล้ฉันมากกว่านี้นะไอ้ตุ๊ด!! อ๊ากกกกก!!"

ผมโวยวายเสียงดังเมื่อเด็กนั่นเริ่มคลานขึ้นมาทับบนตัวผมที่นั่งพิงประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับอยู่ ท่าทางแต๋วแตกนั่นชวนขนลุกชะมัด ร่างสูงที่แม้จะตัวบางแต่ก็หนักใช่เล่น หนักโว้ยยยย!!

"ลู่หานโอป้า~ ให้ผมอยู่คอนโดด้วยน้าาาา*0*"

ผมมองเด็กหนุ่มที่(เคย)แมนกำลังส่งสายตาวิบวับแล้วเอาหัวทุยๆ ของเขาถูกับหน้าอกผมไปมาอย่างอ้อนๆ ไอ้ตุ๊ดนี่มันเป็นใครวะ?!!

"ถอยออกไปนะโว้ยไอ้ตุ๊ด! หนักโว้ยยย!!"

ผมพยายามดันหัวของไอ้เด็กตุ๊ดออกไปแต่มันยังดื้อไม่ยอมถอย หนักๆๆๆๆ หนักกก!!

"โอป้าให้ผมอยู่กับโอป้านะ น้าาา*0*"

"โอยยยย เลิกเรียกฉันว่าโอป้าซักที สยองชะมัด!! แล้วฉันน่ะแมนเต็มร้อยไม่ใช่สาวน้อยแบบที่นายเห็นบนเวทีหรอกนะ เพราะพ่อนายนั่นแหละให้ฉันพยายามทำตัวเป็นสาวน้อยอยู่แบบนี้ฉันเลยเป็นแมนได้แค่ที่คอนโด ฉะนั้น...อย่าคิดจะมาระรานกันเด็ดขาด บ้านรวยก็ไปนอนอยู่บ้านนายเซ่!!"

ผมโวยใส่ไอ้เด็กตุ๊ดแตกนี่ไม่ยั้ง เพื่อปกป้องสถานที่แห่งความเป็นแมนที่เดียวของผม ผมสู้ตาย!!

"นะคร้าบบบบT^T นะๆๆๆ ผมรู้แล้วว่าโอป้าแมนเต็มร้อย อยู่กับผมแมนได้เต็มที่ ให้ผมอยู่ด้วยน้าาา ผมชอบโอป้ามากๆ อะ♥"

"เย้ย!! =[]="

ไอ้เด็กนี่ทำผมช็อคหน้าตั้ง ไอ้ตุ๊ดกลายพันธ์นี่มันคือครายยย??? เอาหัวใจนั่นออกไปน้าาาาTOT

"ถอยออกไปนะโว้ยยย!! กะ..แก!! ไอ้เด็กตุ๊ด! แกไม่ใช่เด็กหนุ่มเย็นชาเอาแต่ใจแบบที่อยู่กับพ่อแกรึไงวะ??!!!"

"เป็นสิ~ แต่แค่ตอนอยู่กับคนอื่นนะ อยู่กับโอป้าผมไม่ถือ คิกๆ~♥"

"อ้ากกก!! แต่ฉันถือโว้ยยยย!! แกมันไอ้เด็กสองบุคลิก แล้วฉันบอกให้เลิกเรียกฉันว่าโอป้าไง ออกปายยยยยยTOT"

ผมทั้งโวยวายทั้งอยากจะร้องไห้ อะไรเด็กนี่มันจะดื้อขนาดนี้วะ?!

"ผมจะลุกก็ได้...แต่โอป้าต้องให้ผมอยู่ด้วยนะ งั้นผมจะทับอยู่อย่างนี้จนโอป้าหายใจไม่ออกเลยล่ะ~"

ไอ้เด็กนี่พูดอย่างอารมณ์ดี แต่ผมนี่สิอยากจะบ้าตาย เด็กนี่มันเป็นใคร?! อยู่ๆ ก็โผล่มาร่วมวง มาขออยู่ด้วย มาบอกชอบ มาโน่นนี่นั่น มันเป็นครายยยย???? TTOTT

เอาวะ! รับๆ ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยไปให้ซิ่วหมินช่วยละกันวะ!!

"เออๆๆๆๆ ให้อยู่ด้วยก็ได้วะ!! ลุกๆๆๆ ลุกโว้ยยยย!!"

"เย่!! งั้นไปคอนโดกันเลย~!! ^O^"

ไว้อาลัยให้กับชีวิตผมสามวิ..1...2...3 โฮฮฮฮฮฮTOT






หลายวันผ่านไป...

ชีวิตผมแทบจะตัวติดกับไอ้เด็กตุ๊ดนั่นแล้วครับ ทั้งงานแถลงข่าวที่จะให้ผมกับไอ้เด็กตุ๊ดนั่นเป็นคู่หูดูโอ้บ้าบอคอแตก ทั้งซ้อมสำหรับอัลบั้มใหม่ ทั้งขึ้นเวที รายการวิทยุ โทรทัศน์ บลาๆๆ จนผมกับเด็กนี่จะกลายเป็นแฝดกันอยู่แล้วครับ! ไหนจะเรื่องที่บริษัทให้ผมมีลุคเป็นสาวน้อยแต่กลับให้ไอ้เด็กนั่นเป็นหนุ่มหล่อซึ่งบอกได้เลยว่า...สลับกับตัวจริงสุดๆ!!!

เรื่องที่คอนโดยังต้องอยู่ด้วยกันเพราะไอ้เด็กตุ๊ดนั่นมันให้พ่อเอาสัญญามาขู่ผม วีรกรรมที่มันก่อไว้ก็เยอะเกินนน!!



'โอป้า~ ผมขอยืมแชมพูหน่อยสิ'

'โอป้า~ สบู่ผมหมดอะ'

'โอป้า~ ขอยืมผ้าเช็ดตัวหน่อย'



ผมจะรำคาญน้อยกว่านี้ถ้ามันไม่จงใจเข้ามาหาผมตอนที่ผมกำลังอาบน้ำ!! แล้วไหนจะไอ้ท่าทางขี้อ้อนนั่นอีก ทำไมต่อหน้าคนอื่นไม่เป็นแบบนี้มั่งวะ?!



'โอป้าคร้าบบบ~ พาผมไปซื้อชานมนะ*0*'

'โอป้าเกลียดผมY_Y'

'โอป้าไปเที่ยวกันน้าาา~♥'



สารพัดคำอ้อนที่มันจะหามาได้ ทั้งมือที่ชอบกุมไว้ระดับอกแล้วมองมาด้วยสายตาวิบวับ สีหน้าหงอยๆ ตาปริบๆ เวลาที่ผมปฏิเสธ ท่าทางร่าเริงเวลาอยากให้ผมพาไปที่ไหน หัวทุยๆ ที่ชอบเอามาถูไถแล้วก็ชอบเลื้อยไปตามเนื้อตัวผมเพื่อออดอ้อน แฟนคลับคนไหนบอกว่าไอ้เด็กนี่แมนผมเถียงสุดใจอะ!

"โอป้า~ กินสปาเก็ตตี้กัน! ^^"

เด็กนั่นยื่นจานสปาเก็ตตี้มาตรงหน้าผมที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างเบื่อๆ เพราะทางบริษัทสั่งให้พักหนึ่งวันทั้งๆ ที่มีคิวถ่ายเอ็มวีเพลงใหม่กันวันนี้แท้ๆ คงเป็นเพราะไอ้เด็กนี่ขี้เกียจหรืออะไรซักอย่างก็เลยไปอ้อนพ่อให้เลื่อนสินะ ไร้ความเป็นมืออาชีพสิ้นดี!

"ขอบใจ"

ผมกล่าวขอบคุณอย่างเบื่อที่จะเถียงด้วย เบื่อจริงๆ นะ แล้วที่เรียกผมว่าโอป้าก็เริ่มจะชินละ สั่งให้หยุดก็ไม่ฟัง ยังดีที่เรียกแค่ตอนอยู่กันสองคน ไม่งั้นอายเค้าตาย

ที่จริงไอ้เด็กตุ๊ดนี่อยู่ด้วยก็ดีนะ ผมไม่ต้องทำความสะอาดเองเพราะมันทำให้หมด(เนื่องจากว่าเป็นห้องสะสมความแมนของผมเลยไม่อนุญาติให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด) กับข้าวมันก็ลงทุนเปิดตำราทำให้กินทุกวัน แต่มันติดตรงที่...

"โอป้าป้อนผมสิ~ อา...."

ไอ้เด็กนี่มันขี้อ้อน!! จะอ้อนอะไรนักหนาวะ?! ตอนเข้ามาอยู่ก็บอกแล้วว่าอย่ามายุ่งกับผม แต่สุดท้ายมันก็ตื้อจนได้ แล้วถ้าผมไม่ทำตามคำขอของมันหรอ? เหอะ! มันก็จะตื้อทั้งวันแล้วก็งี่เง่าไม่ยอมไปทำงานน่ะสิ!!

ไอ้เด็กตุ๊ดหรือจริงๆ มันชื่อเซฮุนนั่งตรงพื้นระดับต่ำกว่าผมที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วเงยหน้าหลับตาอ้าปากให้ผมป้อนสปาเก็ตตี้ให้ เป็นง่อยรึไงวะ?!

"อ่ะๆ อ้าปากให้มันกว้างๆ สิวะ เอ้า! กินๆ ไป"

ผมยัดเส้นสปาเก็ตตี้จากจานตัวเองเข้าปากมันอย่างส่งๆ

"ว้าวววว~ โอป้าใช้ส้อมของโอป้าป้อนผม*0*"

ไอ้เด็กนั่นมัน...(หมดคำจะพูด) จะบ้าตายกับไอ้เด็กตุ๊ดนี่เต็มทีแล้วล่ะ ให้ตายสิ!

"อย่ามูมมามสิวะ! กินให้มันดีๆ หน่อย ซอสเลอะปากจนเหมือนนายกินเลือ..."

ผมเช็ดปากบางๆ นั่นอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าซอสมะเขือเทศเลอะรอบปากนั่นจนเหมือนหมอนี่เพิ่งกินเลือดสดๆ มา แต่ดันเข้าใกล้เขามากไป

ใบหน้าสวยหวานที่หลับตาพริ้มให้ผมเช็ดปากให้เหมือนเด็กๆ ขนตายาวเป็นแพนิ่งสนิท จมูกเล็กรับกับริมฝีปากบางสีอมชมพูเป็นธรรมชาติ

ผมเลื่อนริมฝีปากเรียวเข้าหาริมฝีปากบางนั่นช้าๆ อย่างห้ามใจไม่ได้ เหมือนมีอะไรซักอย่างดึงดูดให้ผมอยากลิ้มลองความหวานจากริมฝีปากบางนั่น...

จุ๊บ

"O//O?"

เจ้าเด็กตุ๊ดนี่เบิกตาโพลงทันทีที่ผมแนบริมฝีบางลงไปแต่ก็หลับตาลงแล้วเปิดปากปล่อยให้ลิ้นร้อนของผมตวัดเข้าไปเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากนุ่ม กลับเป็นเซฮุนที่เริ่มไปไม่เป็นเมื่อถูกขโมยจูบที่เหมือนจะเป็นจูบแรกไปโดยไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้

"อื้อ"

เซฮุนขืนตัวออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองขาดอากาศหายใจ ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าหน้าตาเลิ่กลั่กหันซ้ายขวาไปมาอย่างไม่รู้จะหาทางออกยังไงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ปัง!

"นี่ฉันเผลอจูบไอ้เด็กตุ๊ดนั่นไปได้ไงวะ?!"






วันถ่ายMV

"คัต!!! เยี่ยมมากครับน้องเซฮุนน้องลู่หาน"

เซฮุน(เก๊ก)มาดขรึมยกมือให้ผู้กำกับเป็นเชิงขอบคุณแล้วเดินออกจากสตูไปแต่ผมกลับต้องมายิ้มแย้มนอบน้อมเป็นสาวน้อย(?)เรียบร้อยแล้วโค้งขอบคุณทุกคนอย่างอ่อนหวานตามคาแรคเตอร์ที่ต้นสังกัดสั่งให้เป็น

ไอ้เด็กตุ๊ดมันไม่มองหน้าผมมาตั้งแต่วันนั้นแล้วครับ ตอนอยู่คอนโดก็เอาแต่หลบอยู่ในห้อง พอมาทำงานก็จะเลี่ยงผมตลอด ผมรีบวิ่งตามไอ้เด็กนั่นออกไปหลังจากกล่าวขอบคุณทุกคนเสร็จ อา..หลบมานั่งอยู่ในรถจริงๆ ด้วย ผมรีบอ้อมไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันที เสียงปิดประตูรถทำให้เด็กนั่นลืมตาขึ้นมามองผมแล้วทำท่าจะเปิดประตูหนีผมไปอีกแล้ว

"เดี๋ยวก่อน! คือ...เรื่องวันนั้นมัน..."

"หยุด! โอป้าไม่ต้องพูดถึงเรื่องนั้นเลยนะ!!"

เจ้าเด็กตุ๊ดนั่นเอ่ยห้ามผมทั้งๆ ที่ยังก้มหน้างุดๆ ลงกับพวงมาลัยรถ แก้มใสซับสีเลือดจนแดงระเรื่อดูน่ารักจนผมอยากหอมซักฟอดใหญ่ ไม่ใช่ว่าผมจะอินโนเซ้นต์จนไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มหวั่นไหวกับไอ้เด็กนี่แล้วซักหน่อย ขี้เอาใจ น่ารัก ขี้อ้อน และเอาแต่ใจเล็กๆ แบบเด็กๆ..นิสัยของเขาน่ารักชะมัด เพียงแต่ตอนแรกผมยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองก็เท่านั้น  แต่หลังจากนี้...คงต้องยอมรับมันซะแล้วล่ะ

"อ๊ะ!"

ร่างบางสะดุ้งแล้วหลับตาปี๋เมื่อผมยื่นนิ้วไปจิ้มเล่นตรงแก้มแดงๆ นั่น ตอนแรกล่ะรุกผมจนจะสิงร่างผมให้ได้ แต่ตอนนี้กลับเขินจะแทบจะมุดหัวเขาไปรวมกับพวงมาลัยแล้วนั่น

"เลิกหลบหน้าพี่ซักทีน่า~ ไม่มีตุ๊ดอย่างนายมาอ้อนแล้วมันเหงาแปลกๆ นะ..อ้อ แล้วรีบกลับไปถ่ายต่อได้แล้ว พี่ว่าตอนนี้กองถ่ายคงหาตัวเราให้วุ่นแล้วแหละ"

ผมเลื่อนมือไปยีผมนุ่มๆ ของเซฮุนก่อนจะเดินลงจากรถโดยมีร่างบางรีบตามออกมา ผมยื่นมือไปกุมมือนุ่มของเขาไว้แล้วเดินกลับไปที่สตูทำเอาร่างบางเดินไม่เป็นจังหวะจนหน้าจะคะมำหลายครั้ง ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีกจนเหมือนจะระเบิดเสียให้ได้ มือนุ่มเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งยังเย็นเฉียบ..นี่น่ะนะคนที่รุกผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรก? ถ้ารู้ว่าผมรุกเขาแล้วเขาจะทำตัวน่ารักขนาดนี้ผมรุกไปนานแล้วล่ะ~



เดือนแรกแห่งการทำงาน...ผมเริ่มค้นพบหัวใจตัวเอง..และหัวใจของเขา♥

เดือนที่สองแห่งการทำงาน...พวกเราเริ่มเข้ากันได้ดี♥

เดือนที่สามแห่งการทำงาน...พวกเราคือคู่หูดูโอ้ที่ตัวติดกันตลอดเวลา ผม..ยังคงเป็นโอป้าของเขา♥

เดือนที่สี่แห่งการทำงาน...พวกเรายังเหมือนเดิม..ผมยังปากแข็งและเขาก็ยังขี้อ้อน..แต่แค่กับผมน่ะนะ♥

เดือนที่ห้าแห่งการทำงาน...เรา...มีจูบครั้งที่สองแล้วนะ♥

เดือนที่หกแห่งการทำงาน...หกเดือนแล้วนะที่เราอยู่ด้วยกัน♥



"เราอยู่ด้วยกันมาหกเดือนแล้วนะไอ้เด็กตุ๊ด"

ผมพูดกับร่างบางตรงหน้าที่อ้อนให้ผมมานั่งดินเนอร์ใต้แสงเทียนฉลองครบรอบครึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมาที่ระเบียงคอนโดของพวกเรา ผมยังเรียกเขาว่าไอ้เด็กตุ๊ดเหมือนที่เขายังเรียกผมว่าลู่หานโอป้า ทุกอย่างยังดำเนินไปในรูปแบบเดิม เขาอ้อนผม ผมปฏิเสธเขา แล้วเขาก็ตื้อผมจนใจอ่อนเป็นแบบนี้วนเวียนเป็นวัฏจักรในทุกๆ วัน ทุกๆ ช่วงเวลาของพวกเรา

...ความรู้สึกที่สวยงามกำลังเบ่งบานอยู่ในใจขอบพวกเราเงียบๆ โดยที่เราเองก็รู้ตัว

"วันครบรอบหกเดือนของเราช่วยเรียกชื่อผมซักวันเหอะครับลู่หานโอป้า ผมยังเรียกชื่อโอป้าทุกวันเลย น้าาาา*0*"

เซฮุนยู่หน้าพลางใช้ส้อมเขี่ยผักในจาน ก่อนจะมองผมด้วยสายตาเป็นประกายและกุมมือตัวเองไว้ระดับอก..อ้อนอีกแล้วววว

"กี่ขวบแล้วฮะ ทำไมไม่ชอบกินผัก เอ้า! กินเข้าไปสิ"

ผมบ่นพลางใช้ส้อมตัวเองจิ้มผักเข้าจ่อไปที่ปากบางๆ (ที่ผมขโมยจูบไปแล้วสองครั้ง♥) เจ้าเด็กดื้อเม้มปากจนเป็นเส้นตรง

"อย่าดื้อสิเซฮุน กินผักเยอะๆ จะได้แข็งแรง..อ่ะๆ เดี๋ยวพี่เลี้ยงชานมสิบแก้วเลยอ่ะ"

"ไม่อะ ผมให้พ่อเหมาทั้งร้านก็ได้"

ผมพยายามเอาของโปรดของเขามาล่อแต่เขาก็ยังส่ายหัวไม่ยอม เอออออ ไอ้สวยยย! ไอ้พ่อรวยยยย!

"จะต้องให้พี่ใช้กำลังใช่มั้ย หึหึ"

ผมถามด้วยน้ำเสียงต่ำเป็นการข่มขู่หลังจากนึกแผนการบางอย่างได้แต่เด็กดื้อยังคงส่ายหัวไม่ยอม ไม่ยอมใช่มั้ย?...ด้ายยย~!!

"ง่ำ"

"อุ๊บ..OxO"

ผมจัดการหันส้อมเข้าหาตัวเองแล้วส่งผักพวกนั้นเข้าปากทันที สองขารีบก้าวเข้าไปจับใบหน้าเรียวสวยของเด็กดื้อไว้แล้วประกบปากส่งผักเข้าไปในโพรงปากนุ่มแล้วรีบถอนจูบแล้วเอามือปิดปากเพื่อบังคับให้กลืน

"แฮกๆๆ ปิดแค่ปากอย่าปิดจมูกด้วยเซ่!"

เซฮุนโวยพลางหอบน้อยๆ หลังจากผมปล่อยมือออก

"เซฮุน พี่มีอะไรจะบอกล่ะ~"

ผมย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้างนึงกับพื้น ยื่นมือไปดึงมือนุ่มมาจับไว้หลวมๆ อีกมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบสิ่งหนึ่งออกมาสวมให้ที่นิ้วชี้ข้างซ้ายในขณะที่เจ้าตัวยังส่งเครื่องหมายคำถามมาไม่ขาดสาย

"เนื่องจากสัญญาจากบริษัททำให้พี่ไม่สามารถมีคนรักได้ เพราะงั้นสวมไว้ที่นิ้วนี้ก่อนเนอะ^^"

"SEHUN?"

เขาเอ่ยสิ่งที่สลักบนแหวนสีดำอย่างงงๆ ผมยื่นอีกวงซึ่งเป็นของผมที่สลักว่าLUHANให้เขาดู

"LUHAN?"

"อ่านที่สลักไว้ข้างในสิ"

เขาเบิกตาโพลงแล้วรีบถอดแหวนของตัวเองออกมาดูทันที 

"เป็นคนรักของพี่ได้มั้ยเซฮุน?"

ใบหน้าเรียวสวยขึ้นสีชมพูจางๆ ปากเล็กๆ อ้าหวออย่างไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน ตาเรียวเล็กเบิกโพลงจนแทบถลนออกมาจากเบ้า ท่าทางแบบนั้นมัน...น่ารักจนอดใจไม่ไหวแล้ว!!!

"เซฮุนๆ"

"อะ..อือ..หือ?"

"ผักที่กินไปเมื่อกี้ติดฟันน่ะ พี่เอาออกให้นะ"

"อะ..อุ๊บOxO"

ผมประกบริมฝีปากลงบนปากบางอมชมพูทันที แล้วรีบตวัดลิ้นเข้าไปวาดลายเก็บเกี่ยวความหอมหวาน สองมือประคองใบหน้าเรียวพลางใช้นิ้วหัวแม่มือลูบที่แก้มใสๆ อย่างอ่อนโยน

"อะ..อื้อ~"

เซฮุนผละตัวออกมาเมื่อรู้สึกว่าผมครอบครองปากของเขานานเกินไปแล้ว ทำไงได้ล่ะ~? พอได้ลิ้มลองแล้วมันก็หอมหวานจนยากจะถอนตัวออกมาเลยล่ะ♥

ผมจับสองมือเล็กไว้แล้วดึงตัวร่างบางให้ลุกขึ้น สองขาพาไปยืนที่ริมระเบียงแล้วหมุนตัวให้เจ้าเด็กเซฮุนหันไปมองพระจันทร์ดวงโตโดยที่ผมยืน(พยายาม)กอดเขาจากข้างหลัง

"เอ่อ..นายย่อตัวลงหน่อยสิ ฉันมองไม่เห็นพระจันทร์และเอาคางเกยไหล่นายไม่ได้อะ-//- เดี๋ยวไม่โรแมนติก"

ผมกระซิบบอกเขาเบาๆ อย่างอายๆ ทำไมพระเจ้าให้ส่วนสูงผมมาแค่นี้กันนะ?!

"จนได้นะโอป้า เฮ้อ~ งั้นนั่งพิงกันก็ได้"

เซฮุนฉุดให้ผมลงไปนั่งแล้วเอนหัวมาพิงใหล่ผม ทำไมเขารีบจนน่าสงสัย?

"นายมีอะไรรึเปล่า? ทำไมดูรีบร้อนจัง?"

"ไม่มี..ก็แค่อยากบอกบางอย่างตอนที่กำลังโรแมนติค แต่ส่วนสูงของลู่หานโอป้าดันต่ำเตี้ยนัก"

"เดี๋ยวเหอะไอ้ตุ๊ด อย่ามาปีนเกลียว จะบอกอะไรก็รีบบอกฉันจะได้บอกรักซักที"

ผมผลักหัวที่พิงอยู่บนใหล่เบาๆ อย่างมันเขี้ยวแล้ววาดแขนขึ้นไปโอบรอบร่างเล็กที่แม้จะตัวสูงกว่าผมแต่ตัวบางกว่าผมเป็นไหนๆ

"ที่อยากบอก...อยากบอกต่อหน้าพระจันทร์ดวงโตๆ ..ว่าผมรับรักลู่หานโอป้า...♥"

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาแตะริมฝีปากนุ่มบนปากเรียวของผม...แม้ไม่ได้ล่วงล้ำแต่กลับละมุนนุ่ม..



พระจันทร์ที่ลอยเด่นบนฟ้าก็เหมือนกำลังแย้มยิ้มให้กับทั้งคู่และอวยพรให้ทั้งสองเป็นคู่รักที่หวานจนใครๆ อิจฉา



แม้เซฮุนจะดูเป็นแมนในสายตาคนอื่น แต่เวลาอยู่กับผมเขาเป็นแค่เด็กน้อยน่ารักขี้อ้อน(และเคะแตก) และแม้ว่าผมจะอ่อนหวานให้คนอื่นได้เห็น แต่มุมแมนๆ ของผมจะเปิดเผยให้เซฮุนรู้จนหมดเปลือก...เพียงคนเดียวเท่านั้น



แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบกับแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วชี้ของทั้งคู่เป็นประกายวิบวับ...

แหวนสลักชื่อSEHUN...ที่สลักชื่อLUHANอยู่ด้านใน

และ..

แหวนสลักชื่อLUHAN...ที่สลักชื่อSEHUNอยู่ด้านใน...

แหวนที่บ่งบอกว่าแม้ภายนอกจะเป็นตัวของพวกเขาแต่ภายใน..หัวใจนั้นได้เป็นของอีกฝ่ายไปแล้ว..

ในแหวนSEHUNยังมีLUHAN และในแหวนLUHANก็มีSEHUN...เพราะทั้งคู่จะมีกันและกัน...ตลอดไป♥

เนเน่กับแหวนSEHUN~♥
 

---------------------------------------------------------------------------------------------
 

คาดว่าคงไม่มีรีดเดอร์หลงเข้ามาแน่ๆ งั้นคุยกันสองคนเนอะพี่ลูกแก้ว^^

ฮานฮุนตามคำขอ ตอนแรกๆ จิกกัดบริษัทตามอารมณ์ตอนแต่ง แล้วจากนั้นก็เดินเรื่องแบบมึนๆ

หวังว่าคงไม่ผิดหวังนะคะพี่ลูกแก้ว~~~T^T
 

[05/09/12]

.

` theme - อินมายสไตล์ .

.