ยัยตัวร้ายพิชิตใจนายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเปิดศึก

               ฉันชื่อปอ  ฉันเป็นสาวน้อยผู้น่ารักของโรงเรียน เป็นดาวเด่นที่ใครๆหมายปอง แต่ตอนนี้ชีวิตสาวน้อยที่สุดจะเพอร์เฟ็คของฉันต้องมาจบลงเพราะการที่ไปเหยียบกับดักอันรุนแรงเข้า มันคืออะไรนะเหรอ ไปด่านักเลงแถวยาน เยาวราชเข้ามีหวังฉันตายแน่ฉันเป็นแค่เด็กหมวยๆคนหนึ่งเท่านั้นฉันยังไม่อยากตาย ม่ายยยย ~

“หยุดเดียวนี้นะ ยัยเปี๊ยก บอกให้หยุด”เสียงดังไล่หลังฉันมาติดๆ พวกมันมีกันเป็นโขง แต่ฉันแค่คนเดียวเองจะไปทำไรได้เล่า แล้วอีกอย่างใครจะหยุดให้โง่ ไม่มีทาง ฉันวิ่งด้วยความเร็ว50 กิโลเมตร ต่อ นาที(เวอร์) เลี้ยวเข้าตรงซอยแคบๆเห็นหนึ่ง ฉันพยายามหาที่แอบเพื่อให้พ้นจากสายตาของนั้น ฉันแอบอยู่สักพักก็ได้ยินเสียง ฝีเท้าดังขึ้น

“เฮ้ย ยัยเด็กนั้นหายไปไหนวะ”ชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วเตะเข้าที่ตะกร้าที่ฉันซ้อนตัวอยู่อย่าแรง โอ๊ยเจ็บนะโว้ย

“ไปเหอะ นะอย่าให้เสียเวลาเลย ปานนี้วิ่งร้องไห้กลับบ้านแล้วมั้ง”พอชายอีกคนพูดจบพวกมันก็เดินกันออกไปฉันรอจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้ว รีบอกกมาจากตะกร้าทันที

“โอ๊ย เกือบหายใจไม่ออกตาย เหม็นก็เหม็น กลัวก็กลัว จะตายอยู่แล้ว”ฉันบ่นพึมพำไปมา ก่อนที่รีบวิ่งออกมาอย่างเร็วเพราะกลัวพวกมันจะกลับมาอีก ทำไมสาวน้อยน่ารักอย่างฉันต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้นะ ฉันขึ้นรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางฉันก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันตัวสั่นเลย หน้าพวกมันเถื่อนมาก มีแต่รอยแผลแล้วยังตัวดำๆอีก ถ้าฉันถูกจับได้ต้อง ตายแน่ๆเลย ><

“ถึงแล้วครับ”ลุงคนขับบอกฉัน ทำให้ฉันที่กำลังเหม่อได้สติคืน ฉันหยิบเงินให้ลุงและลงจากรถมา ฉันเดินเขาบ้านด้วยสภาพโซซัดโซเซสุดๆ หัวที่ยุ่งเหยิง เหมือนไปออกรบมา กับสภาพเสื้อผ้าที่หลุดกระเจิง พี่ต้องฆ่าฉันแน่ถ้าเห็นฉันในสภาพแบบนี้

“กลับมาแล้วคะ”

“กลับมาแล้วเหร.... กรี๊ด เธอไปทำไรมาปอ”พี่สาวฉันตะโกนดังลั่นเหมือนเห็นสภาพฉัน ไม่หน้าเลยเรา ตายแน่เลย

“ คือ หนูไป ไป เล่นกีฬามาพี่”ฉันแก้ตัวแบบเหตุผลบ้านๆ พี่มองฉันแบบไม่เชื่อ แล้วเขามาจับหน้าจับตาฉันเหมือนจะหาน่องลอยอะไรบ้างอย่าง ถึงฉันจะเป็นดาวโรงเรียน แต่ฉันก็เป็นนักเลงเหมือนกันนะแถมเปงหัวโจกด้วย

“นี่เธอแน่ใจนะ ว่าเธอไม่ได้ไปตบ หรือต่อยกับใครมา”พี่ฉันถามย้ำอีกรอบด้วยสายตาไม่เชื่อเหมือนเดิม

“อืม แน่ใจพี่ฉันไปเล่นกีฬามา แต่เผอิญเล่นมากไปเลยเป็นงี้”

“โอเค>< เชื่อก็ได้ งั้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมากินข้าว”โอ้พี่เชื่อฉันแล้ว ดีใจจังเลยไม่งั้นละก็โดนถามอีกเป็นชั่วโมง แน่และถ้าจับได้ต้องโดนสวดอีก 5 กัณฑ์

              เช้าวานนี้ฉันตื่นมาดูหน้าตัวเองในกระจกแล้วอยากจะตาย จริงๆหน้าฉันมันเหมือนศพเลยเพราะเมื่อคืนเก็บเอาเรื่องที่โดนพวกนั้นไล่ไปฝันทำเอานอนไม่หลับเลย สงสัยฉันต้องบ้าตายไปอย่างนี้อีกหลายคืนแน่ทำไมนะฉันต้องมาเผชิญกับสิ่งนี้ด้วยนะ

“ยัย ปอนี้มันกี่โมงแล้ว ลงมากินข้าวแล้วไปเรียนซะ”พี่สาวฉันตะโกนขึ้นมา เสียงดังเป็นบ้าเลย อ๋อลืมบอกไปพี่สาวฉันชื่อปิ่น  เป็นอาจารย์สอนเทควันโด ไม่แปลกเลยที่จะโหดเอามากๆ พี่กับฉันอายุห่างกัน 6 ปีพี่ทำให้ความเป็นแม่สูง

“เอ้าแล้ว พ่อละ”ฉันถามพี่แล้วเอาขนมปังใส่ปาก พ่อออกเช้าอีกแล้วแน่ กลับบ้านก็ดึกเป็นแบบนี้เหมือนอยู่กันคนละทีเลย  ชีวิตฉันตั้งแต่จำความได้ฉันมักเจอพี่มากกว่าพ่อซะอีก เสาร์อาทิตย์ที่เป็นวันครอบครัวฉันก็ไม่เคยเจอพ่อ  แม่ก็ตายไปตั้งแต่ฉัน 2 ขวบฉันนะเลยมีนิสัยเหมือนพี่มากกว่าพ่อแม่อีก

“เอ้า มั่วเหม่ออยู่นั้นและเดียวก็สายหรอก”พี่ตะโกนใส่ฉันอย่างดังทำให้ฉันหยุดคิดเรื่องบ้าๆแล้วกินขนมปังเข้าไปยังเร็ว โอ๊ยติดคอเลย - -“ บ้าชะมัด

“ไปก่อนนะคะ”ฉันตะโกนบอกพี่แล้ววิ่งออกจากบ้าน ไปได้ยินเสียงแววตามหลังมาเบาๆว่าให้รีบกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเรื่องอะไรจะรีบกลับมาละขอไปเที่ยวซะหน่อยเถอะ เหอ อากาศดีชะมัดเลย ฉันเดินชมนกชมไม้ตามทางไม่นานก็ถึงโรงเรียนแล้วก็แม้บ้านฉันอยู่ห่างโรงเรียนแค่ไม่เท่าไรเดินซัก 10 นาทีก็ถึงแล้ว เพราะงี้ฉันเลยมักจะกลับบ้านเย็นเสมอ ><

“ปอ ปอ รอด้วย”เอ๊ะใครเรียกฉันนะ อ๋อเฟิร์นนี้เอง เฟิร์นนี้สวยเหมือนเดิมเลยนะผมยาวสลวย หน้าอมชมพูดูแล้วน่าร้ากๆ><ถ้าฉันเป็นผู้ชายละก็คงจีบไปนานแล้ว

“ว่าไงจ๊ะ ^ ^วันนี้มาเช้าเชียวนะ”ฉันทักเฟิร์นที่วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ

“ก็หยุดไป 2 วันนิอยากเจอเพื่อนเร็วๆ”เฟิร์นพูด

“อ๋อ อืมแล้วยัยเตย กับยัยมีนละ”ฉันหันไปถามเฟิร์น ปกติ 2คนนั้นนหน้าจะมาแล้วแท้ๆหายไปไหนกันนะ

“เฟิร์น ปอ”โอ้พูดถึงก็โผล่มาเลยตายยากจริงนะ

“ว่าไง นึกว่ามาสายซะอีก”ฉันทักขึ้น มีนยืนหายใจอยู่ซักพักก็ส่งกระดาษแผ่นหหนึ่งมาให้ฉันกับเฟิร์นดู ในกระดาษมีรูปภาพของ เตยกับผู้ชายคนนึงกอดกันอยู่ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีมากและคุ้นหน้าฉันมากด้วยฉันมองจ้องดูอยู่นานก็นึกออก มันคือ เรย์หนุ่มหล่อลูกครึ่งโรงเรียนชายล้วนที่อยู่ข้างๆนี่เอง

“ทำไมยัยเตยถึงไปอยู่กับไอ้บ้าเนี่ยละ”ฉันถามมีน

“รู้สึกว่ายัยเตยจะชอบตาเนี่ย เลยไปสารภาพรักแต่ว่าหมอนั้นบอกว่าจะคบแค่เดือนเดียวนะ”มีนพูด

“หา ว่าไงนะ แล้วทำไมชมรมหนังสือพิมพ์ต้องเขียนเรื่องนี้ด้วยละไม่เห็นเกี่ยวอะไรกัน”เฟิร์นถามมีนแบบงงๆ แต่ฉันก็งงเหมือนกันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเขียนลงไปทั้งๆทีมันไม่ได้น่าสนใจอะไรนักหนา

“ก็เพราะว่า หมอนี้เป็นขวัญใจนักเรียนยิ่งโรงเรียนแถบเนี่ยทั้งหมด และยังเก่งทางด้านกีฬาและด้านหาเรื่องชาวบ้านด้วย ฉะนั้นทุกคนที่คบกับหมอนี่จะถูกจับตามองนะสิ”มีนอธิบายให้พวกเราฟัง ฉันดูหนังสือพิมพ์นั้นอีกทีแล้วคิดว่าจะทำไงดีฉันไม่อยากให้ยัยเตยไปหลงผู้ชายประเภทนี้ พูดมาได้ว่าจะคบแค่เดือนเดียวบ้าชะมัดมีผู้ชายแบบนี้ด้วย เฮ้อ - - เหนื่อยใจชะมัดเลย

“เฮ้ เพื่อนๆ”มาแล้วๆตัวต้นเหตุ

“ว่าไงแม่สาวอินโนเซน”ฉันให้ไปทักเตยที่นั่งลงข้างมีน

“ได้ข่าวว่าคบกับหนุ่มฮอตของโรงเรียน N เหรอ”ฉันถามเตยที่กำลังยิ้มหน้าบาน

“อ๋อ อืมใช่แล้วเขาดีมากเลยนะ เทคแคร์ฉันทุกอย่างพาฉันไปเที่ยวด้วย น่ารักมากเลย > <”เตยพูดแล้วยิ้มหนักเข้าไปอีก อยากจะบ้าตายไอ้ผู้ชายดีแต่หล่อนั้นมันมีอะไรดีนักหนา ตัวสูงปรี๊ดเป็นเปรต หน้าขาวตัวขาวเป็นศพ ปากอมชมพูนิดหน่อย หน้าคมๆที่ใครเห้นต้องกรี๊ดไม่มีไรดีซักอย่าง( แต่รู้สึกที่คิดมาจะเป็นขอดีหมดเลย - -)

“เอาไว้วันหลังจะพามาแนะนำนะ^ ^”เตยพูดแล้วยิ้มกว้าง เฮ้อทำยังไงให้ยัยนี้ตื่นซักทีนะ