คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบกันระหว่างเด็กใหม่และเด็กเก่า
“เห่อ นี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนชั้นจะดีใจมากเลยนะเว้ยถ้าเป็นเปิดเทอมเนี่ย แต่ตอนนี้มันเหงาชอบกล ชอบกล”
“ช่วยไม่ได้นี่หว้า แกอยากเรียนไม่เก่งทำไมถ้าเรียนเก่งแกก็ไปสอบเข้าโรงเรียนดังๆ ตามนังกิ๊ฟ นังเก๋แล้วก็ไอต่ายสิน้ำหวาน” ว่าแล้วก็มีฝ่ามือมากระทบที่หัวของสาวน้อยที่พูดเพิ่งพูดจบ
“เห้ย ยัยแพรเจ็บนะโว้ย” สาวน้อยคนนั้นพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนอีกคนเข้ามา
“ก็ถ้าไม่ตบให้เจ็บ ชั้นจะตบทำไมว่ะไอคุณหนูไฮโซ”
“ชั้นชื่อครีมย่ะ ไม่ใช่คุณหนูไฮโซกรุณาเรียกให้ถูกด้วย” เธอต่อว่าเพื่อนของเธอไปอย่างไม่สบอารมณ์
“จะพยายามนะ คุณหนูไฮโซ” แพรยังไม่เลิก
“ยัยแพร.....” ครีมพูดอย่างจะเอาเรื่อง แต่คนที่โดนเรียกนั้นยังลอยหน้าเฉยไม่กลัว
“พอแล้ว แพรแกเนี่ยเป็นไงว่ะไม่ได้หาเรื่องคนอื่นจะชักตายรึไง ส่วนแกไอครีมก็รู้อยู่ว่าไอนี่มันบ้า ยังจะไปบ้าตามมันอีก” ทั้งสองเงียบไปมองหน้ากัน แต่ก็ยังไม่วายใช้สีหน้ากัดกันอีก น้ำหวานหันมาเห็นแล้วก็ระอาแล้วก็รีบเดินไปนำหน้าไปก่อน
“น้ำหวาน ระวัง......” เสียงทั้งสองเรียกเพื่อนของตนที่กำลังเดินไป แต่ก็ไม่ทันแล้วน้ำหวานเดินล้มลงไปร่องระหว่างทาง ทั้งสองรีบกรูเข้าไปหาเพื่อนของตนที่ล้มลงไปตรงหน้า
“เป็นไงบ้างน้ำหวาน” ครีมพูดด้วยความเป็นห่วง
“นั่นดิเจ็บตรงไหนบ้างว่ะ” แพรเข้ามาเสริม
“ก็ทั้งตัวแหละว่ะ” น้ำหวานพูดไป แล้วก็มีเสียงหัวเราะมาจากด้านหลังทั้งสามมองไปทางด้านหลัง เห็นเด็กผู้ชายสามคนเดินมาจากด้าน
“ขยะรึไงว่ะทำไมมากองอยู่ตรงนี้” เสียงชายหนุ่มน้อย
“นั่นดิไอปอม แต่ขยะแถวนี้ทำมัยสวยจังว่ะ” ชายอีกคนที่ยืนข้างพูด
“นี่นะหรือไอดอนสวย ดูขยะอันนี้ดิหน้าดุยังกับหมาบ้า” ชายอีกคนพูดก็หันตาไปทางแพร
“หือ นึกว่าใครที่แท้ก็ไอเด็กใหม่ ใหม่แล้วอย่ามาทำซ่านะแล้วจะหาว่าไม่เตือน” แพรพูดขู่ๆ
“โห่ยายทอม แล้วเธอคิดว่าเป็นเด็กเก่าแล้วชั้นจะกลัวเธอหรอ” เด็กผู้ชายคนนั้นเถียงกลับ
“เออ อยากจะมีเรื่องใช่มัยได้จัดให้” แพรพูด พร้อมเอื้อมมือกำมัดทำท่าจะเอามัดที่เธอเตรียมไว้ไปที่ผู้ชายที่เถียงเธอ แต่ก็มีเสียงดังห้ามขึ้นมาก่อน
“หยุดนะ แพรวา” แพรเมื่อได้ยินเสียงนั้นก็หันไปตกใจ พร้อมด้วยน้ำหวานและครีม ทั้งสามเมื่อเห็นคนที่พูดก็ตกใจ
“อาจารย์พิศาล” สามคนพูดอย่างตกใจ
“นี่เมื่อกี้เธอจะทำอะไรเด็กคนนี้ แพรวา” อาจารย์พิศาล อาจารย์ฝ่ายปกครองผู้ที่ได้ชื่อว่าดุที่สุดในโรงเรียนพูดขึ้น
“ปะ..ป่ะ..เปล่านี่ค่ะ อาจารย์พอดีมือหนูมันชาอ่ะค่ะ หนูก็เลยกำมือแล้วก็สะบัดให้หายชาอย่างนี้ไงค่ะ” แพรพูดพร้อมกำมือแล้วก็สะบัดให้อาจารย์พิศาลดูเป็นข้ออ้าง
“หรอ อ้าวแล้วนั่นนันทกานต์เธอเป็นอะไรไปน่ะหึ” อาจารย์พิศาลพูดกับน้ำหวาน
“ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์” น้ำหวานพูด
“งั้นพวกหนูขอไปก่อนนะคะอาจารย์สวัสดีค่ะ” ครีมพูดตัดบทไปก่อน ก่อนที่อาจารย์พิศาลจะต่อความยาวสาวความยืดเรื่องพวกเธอกับเด็กผู้ชายอีกสามคนก่อน
“ค่ะสวัสดีค่ะ” น้ำหวานกับแพรก็รับมุข แล้วจากนั้นทั้งสามคนก็รีบเดินออกไป
ส่วน
ส่วนเจ้าผู้ชายสามคนก็แอบหัวเราะกัน อาจารย์พิศาลก็หันมาทั้งสาหยุดหัวเราะทันที
“พวกเธอคงจะเป็นเด็กใหม่ล่ะสิ ครูไม่เคยเห็นหน้าเลย” อาจารย์พิศาลพูด
“ก็ใช่นะสิ ไม่ใช่เด็กใหม่ก็คงเคยเห็นหน้าแล้ว” แทนพึมพำกับตัวเอง
“อะไรนะ” อาจารย์พิศาลพูด
“เปล่าครับ ผมว่าพวกเรานะเป็นเด็กใหม่ครับ” แทนพูดแก้ตัวไป
“งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ปอมพูดจากนั้นทั้งสามคนก็รีบเดินไป
เมื่อเข้ามาถึงห้องเรียนปอม ดอนและแทนก็หาห้องเรียนกันให้วุ่นเพราะเป็นเด็กใหม่เลยไม่จะรู้จักอาคารสักเท่าไร
“นั่นไงห้อง4/2” ดอนพูดแล้วก็ชี้ไปให้เพื่อนดู จากนั้นทั้งสามคนก็รีบเข้าไปในห้องทันที โดยที่ปอมนำหน้าเดินเข้าไป ระหว่างเดินเข้าไปนั้นก็เป็นช่วงที่น้ำหวานก็กำลังจะเดินออกจากห้องพอดี ทำให้ทั้งสองเจอกันพอดี
“อ้าวเจอกันอีกแล้ว น่ะพวกกลุ่มขยะ” ปอมเริ่มพูดหาเรื่องทันที
“พวกนายอีกแล้วหรอ” น้ำหวานพูด
“ก็ใช่นะสิ ก็พวกชั้นแล้วจะทำไมจะคนสวย” ดอนพูดแล้วก็ไปจับคางของครีม ครีมก็รีบปัดมือของดอนออก
“อย่าแตะชั้น ไอหมาขี้เรื้อน” ครีมพูด
“อ้าว ว่าเพื่อนชั้นอย่างนี้ก็สวยสิ” แทนเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนทันที
“เพื่อนฉันนะพูดถูกแล้ว พวกนายนะมันหมาขี้เรื้อนเห่าไปทั่ว” แพรพูดเถียง
“อ้าวยัยทอม เมื่อเช้าชั้นยังไม่คิดบัญชีกับเธอเลยนะ” แทนพูด
“เออ เมื่อเช้าชั้นก็ยังไม่ได้ให้นายกินหมัดของชั้นเหมือนกันเอาตอนนี้เลยแล้วกันจะได้ไม่ต้องเสียของ” แพรพูด พร้อมเงื้อมมือกำมัดจะให้แทน แต่ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีกแล้ว
“อาจารย์มาแล้ว” เสียงเพื่อนในห้องให้สัญญาณว่ารีบทำตัวให้เรียบร้อยเพราะอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องกำลังจะมา
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” แพรเงื้อมมือลง จากนั้นก็เดินเข้าห้องเรียนไปก่อนเพื่อน
“แล้วคนสวยคนนี้จะมีอะไรฝากรึเปล่า” ดอนพูดโดยเล็งไปที่ครีม
“ไม่มีหรอก แต่อย่าให้มีคราวหน้าที่พวกนายหาเรื่องพวกชั้น ชั้นเอานายตายแน่ไปเถอะน้ำหวาน” ครีมพูดแล้วก็เดินไป ส่วนแทนกับดอนก็เดินไปหาที่นั่งเหมือนกัน
“ชื่อน้ำหวานหรอ ไม่สมตัวเลยนะอย่างเธอน่าจะชื่อน้ำเน่าน่าจะเหมาะกว่า” ปอมพูดหาเรื่องอีก
“นาย...” น้ำหวานพูดพร้อมเงื้อมมือจะชก แต่เสียงแพรก็ห้ามขึ้นมาก่อน
“น้ำหวานอย่าเพิ่งเลย ตอนนี้อาจารย์กำลังจะมานะ” จากนั้นน้ำหวานก็เงื้อมมือลงแล้วก็รีบไปนั่งที่ตัวเอง ส่วนปอมก็เช่นกัน
เมื่อมาถึงที่นั่งนั้นที่นั่งจะจัดเป็นโต๊ะคู่น้ำหวานนะนั่งคนเดียว โดยแพรกลับครีมจะนั่งข้างหน้า ส่วนหลังโต๊ะคู่ของน้ำหวานนั่นดอนและแทนได้ไปนั่งก่อนแล้ว จากนั้นปอมก็มองหาโต๊ะว่างแต่ก็ไม่มีเห็นแต่โต๊ะคู่ที่น้ำหวานนั่งนั่นยังว่างอยู่ ปอมก็เลยเข้าไปนั่งตรงนั่น
“นี่นายไปนั่งที่อื่นไปเลยไป” น้ำหวานไล่ทันทีเมื่อเห็นปอมมานั่งใกล้ตน
“นี่เธอ ดูบ้างสิว่าในห้องนี้มีโต๊ะไหนที่ว่างบ้าง คิดว่าชั้นอยากจะนั่งกับเธอรึไง” ปอมเถียงไปทันที
“ก็....” น้ำหวานเถียงไม่เพราะก็เป็นจริงอย่างที่ปอมว่า
หลังจากนั้นอาจารย์ก็เข้ามาในห้อง แต่ก็ไม่มีเรียกให้ทำความเคารพเพราะยังไม่การแต่งตั้ง
“อ้าว สวัสดีจ้ะ” อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานชวนน่าฟังพูด
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ” ทุกคนในห้องพูดตอบไป
“ก่อนอื่นนะจ้ะอาจารย์ต้องแนะนำตัวก่อนนะค่ะ อาจารย์ชื่ออาจารย์ไพลิน ศรแก้วนะจ้ะ เรียกอาจารย์ว่าอาจารย์ลินก็ได้ สำหรับนักเรียนเก่าคงรู้จักอาจารย์บ้างแล้วนะ คราวนี้อาจารย์อยากรู้จักพวกเราบ้างนะจ้ะเริ่มจากหนูเลยจ้ะ” อาจารย์ลินพูดแล้วก็ชี้ไปที่ครีม
“ค่ะ ชื่อคลีวัน เดชารัตน์ ชื่อเล่นครีมค่ะ”
“ค่ะ ชื่อแพรวา อินเมือง ชื่อเล่นแพรค่ะ”
“ค่ะ ชื่อนันทกานต์ มาศพงค์ ชื่อเล่นน้ำหวานค่ะ”
“ครับ ชื่อปารมี ศิริกร ชื่อเล่นปอมครับ”
“ครับ ชื่อดนัย ทอนเทพ ชื่อเล่นดอนครับ”
“ครับ ชื่อแทนไท รัตน์ศร ชื่อเล่นแทนครับ”
จากนั้นนักเรียนในห้องทุกคนก็แนะนำตัวจนครบหมดทั้งห้อง
“อืม คราวนี้ก็รู้จักกันหมดแล้วนะจ้ะ คราวนี้อาจารย์จะให้เวลา 2 อาทิตย์ให้พวกเธอดูเพื่อนในห้องว่าให้เหมาะจะเป็นหัวหน้า แต่ตอนนี้อาจารย์ขอมอบหน้าที่นี้ให้เธอก่อนนะจ้ะนันทกานต์” อาจารย์ลินพูด
“ค่ะ” น้ำหวานรับคำ
“งั้นอาจารย์ไปก่อนนะจ้ะ เตรียมตัวเรียนคาบ1 นะจ้ะ”
“ค่ะ/ครับ”
จากนั้นอาจารย์ลินก็ออกไป นักเรียนทุกคนก็เตรียมหนังสือและสมุดเพื่อเตรียมตัวจะเรียนคาบหนึ่ง-
ความคิดเห็น