ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
ฉันยังจำวันนั้นได้ดี ในบ้านสีขาวหลังหนึ่ง มีคนสามคนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เพื่อคุยเรื่องสำคัญ...
"อะไรนะคะ!!?"ฉันซึ่งเมื่อได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากม๊ากับป๊ากระโดดลุกจากโซฟาอย่างรวดเร็วราวกับมันมีหนามวางแผ่หราไว้พร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง
"ไม่เอาน่าเมย์วา"ม๊าเอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ ท่านกรีดนิ้วถือแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะวางมันลงแล้วพูดต่อ"ม๊ากับป๊าจำเป็นต้องไปอยู่ที่นั่นเพื่อติดต่อประสานงานกับบริษัทที่เป็นหุ้นส่วนของเรานะ ลูกก็รู้ไม่ใช่หรือไง?"ม๊าพูดถึงเหตุผลที่ครอบครัวของเราต้องย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองพร้อมกับจบท้ายประโยคด้วยคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ ชั้นอึกอักเล็กน้อย"แต่...แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่นะเมย์วา"ป๊าของฉันเอ่ยเสียงแข็ง ทำให้ฉันสงบปากสงบคำทันที"ป๊ารู้ว่าลูกติดเพื่อนขนาดไหน แต่เพื่อนน่ะหาใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ลูกเองก็รู้ใช่มั้ยว่างานของป๊ากับม๊าน่ะสร้างขึ้นมาใหม่ยาก แต่เพื่อนใหม่น่ะหาได้ง่ายเพียงแค่เดินเข้าไปคุยไม่ใช่เหรอ?"ป๊าพูดพลางสรรหาเหตุผลมาให้ฉันขบคิด
"แต่ในเมื่อลูกก็ยังเป็นลูกของม๊ากับป๊าอยู่วันยังค่ำ ม๊าจะให้ลูกตัดสินใจละกันว่าลูกจะอยู่ที่นี่หรือตามป๊ากับม๊าไป?"ม๊าพูดออกมาอย่างนั้น ฉันเห็นป๊าแอบสะกิดม๊าเล็กน้อย นั่นเลยเหมือนปิดทางเลือกให้ฉันไป เพราะถ้าฉันยืนยันจะขออยู่ที่นี่ต่อ ป๊ากับม๊าต้องไม่สบายใจและเป็นห่วงฉันมาก แต่ถ้าฉันตอบตกลงป๊ากับม๊าไป ถึงจะทำให้ท่านสบายใจขึ้น แต่ฉันคงจะต้องย้ายออกจากที่ๆฉันเรียนอยู่และได้แยกจากเพื่อนๆ ที่ฉันรัก... ฉันใช้เวลาคิดไปกว่า 3 นาที...
...และฉันก็เลือกที่จะตอบไปว่า...
"ตกลงค่ะ ป๊า ม๊า หนูจะไป :) "นั่นทำให้ป๊ากับม๊าฉีกยิ้มกว้างออกมาทีเดียว...
ฉันมองหน้าป๊ากับม๊าสลับกัน และอยากถามออกไปมากว่า...
'ป๊าคะ...ม๊าคะ... สีหน้าแบบนี้มีแผนอะไรกันน่ะ -_-;;;'
"อะไรนะคะ!!?"ฉันซึ่งเมื่อได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากม๊ากับป๊ากระโดดลุกจากโซฟาอย่างรวดเร็วราวกับมันมีหนามวางแผ่หราไว้พร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง
"ไม่เอาน่าเมย์วา"ม๊าเอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ ท่านกรีดนิ้วถือแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบเล็กน้อยก่อนจะวางมันลงแล้วพูดต่อ"ม๊ากับป๊าจำเป็นต้องไปอยู่ที่นั่นเพื่อติดต่อประสานงานกับบริษัทที่เป็นหุ้นส่วนของเรานะ ลูกก็รู้ไม่ใช่หรือไง?"ม๊าพูดถึงเหตุผลที่ครอบครัวของเราต้องย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองพร้อมกับจบท้ายประโยคด้วยคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ ชั้นอึกอักเล็กน้อย"แต่...แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่นะเมย์วา"ป๊าของฉันเอ่ยเสียงแข็ง ทำให้ฉันสงบปากสงบคำทันที"ป๊ารู้ว่าลูกติดเพื่อนขนาดไหน แต่เพื่อนน่ะหาใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ? ลูกเองก็รู้ใช่มั้ยว่างานของป๊ากับม๊าน่ะสร้างขึ้นมาใหม่ยาก แต่เพื่อนใหม่น่ะหาได้ง่ายเพียงแค่เดินเข้าไปคุยไม่ใช่เหรอ?"ป๊าพูดพลางสรรหาเหตุผลมาให้ฉันขบคิด
"แต่ในเมื่อลูกก็ยังเป็นลูกของม๊ากับป๊าอยู่วันยังค่ำ ม๊าจะให้ลูกตัดสินใจละกันว่าลูกจะอยู่ที่นี่หรือตามป๊ากับม๊าไป?"ม๊าพูดออกมาอย่างนั้น ฉันเห็นป๊าแอบสะกิดม๊าเล็กน้อย นั่นเลยเหมือนปิดทางเลือกให้ฉันไป เพราะถ้าฉันยืนยันจะขออยู่ที่นี่ต่อ ป๊ากับม๊าต้องไม่สบายใจและเป็นห่วงฉันมาก แต่ถ้าฉันตอบตกลงป๊ากับม๊าไป ถึงจะทำให้ท่านสบายใจขึ้น แต่ฉันคงจะต้องย้ายออกจากที่ๆฉันเรียนอยู่และได้แยกจากเพื่อนๆ ที่ฉันรัก... ฉันใช้เวลาคิดไปกว่า 3 นาที...
...และฉันก็เลือกที่จะตอบไปว่า...
"ตกลงค่ะ ป๊า ม๊า หนูจะไป :) "นั่นทำให้ป๊ากับม๊าฉีกยิ้มกว้างออกมาทีเดียว...
ฉันมองหน้าป๊ากับม๊าสลับกัน และอยากถามออกไปมากว่า...
'ป๊าคะ...ม๊าคะ... สีหน้าแบบนี้มีแผนอะไรกันน่ะ -_-;;;'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น