คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter16
Chapter16
Luhan
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตาคนร่างเล็กที่นอนซุกหน้าอยู่บนอกแกร่ง
ลู่ฮานขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะยันตัวลุกขึ้น มองหน้าอีกคนที่ยังหลับอยู่ก่อนจะหน้าแดงออกมาเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องเมื่อวาน
เซฮุนสอนวิธี เอ่อ...นั่นแหละให้ผม แต่อยากจะบอกว่าผมไม่ได้สนใจเลยว่ามันทำยังไงผมเอาแต่....เอ่อ...
โอ๊ยยยยยยยยยคิดแล้วก็เอามือปิดหน้าตัวเอง
นั่งมองหน้าเซฮุนสักพักอย่างหลงใหลก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว
วันนี้มีเรียนเช้าและต้องไปช่วยงานที่ร้านชานมด้วย
ออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นเซฮุนหลับอยู่ นี่กะจะไม่ตื่นเลยรึไง?
ผมเดินไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปจุ๊บปากอีกคนแผ่วเบาแล้วออกจากห้องไป
วันนี้ผมให้คนขับรถกลับไปก่อนเพราะต้องการอยู่เล่นกับป้าและเพื่อนนานๆ ตอนแรกก็ทำท่าจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็กลับไปเพราะผมขู่ว่าจะบอกเซฮุนว่าเขาขัดใจผม
ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงข้างๆแบคยอน
“เป็นไง หายรึยัง?”ละสายตาจากโทรศัพท์แล้วหันมาถามผม
“อือ”ไม่ได้ตอบอะไรมาก ก็ผมไม่ได้ช่างพูดแบบแบคยอนหนิ
แบคยอนยิ้มกริ่มกับอาการเขินของผม ก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ
“หมินหล่ะ???”เวลาผ่านไปสักพักจนอาจารย์เข้าสอน มินซอกก็ยังไม่เข้ามา ปรกติไม่เคยขาดเรียนเลยนะหรือว่าไม่สบาย
“ไม่รู้ดิ?”แบคยอนตอบก่อนจะหันไปสนใจกับโทรศัพท์อีกครั้ง
นี่สนใจโทรศัพท์มากกว่าเพื่อนหรอ? สงสัยจริงๆโทรศัพท์นั่นมันมีอะไรดี ผมชโงกหน้าไปดูโทรศัพท์ของแบคยอน เห็นคาคาโอะของอีกคนเด้งขึ้น อ่อ นี่คุยกับคุณหมอปาร์คอยู่หรอ ชิส์ มีแฟนแล้วไม่สนใจเพื่อนเลยนะ
ผมกดต่อสายหามินซอกแต่ปรากฏว่าปิดเครื่องจะเป็นอะไรรึป่าวนะ ไว้เลิกเรียนแล้วค่อยโทรหาอีกทีละกัน
มีแจ้งเตือนเข้ามาเป็นเซฮุนที่พยายามติดต่อผมตอนที่ผมโทรหามินซอก คงจะห่วงที่ผมออกมาก่อนแล้วยังให้คนขับรถกลับไปก่อนแบบนั้น ผมเลยส่งข้อความตอบไปแทนเพราะตอนนี้อาจารย์เริ่มสอนแล้ว
‘ไม่ต้องห่วงนะ เค้าเรียนอยู่เดี่ยวเย็นๆเค้ากลับเอง’
ผมส่งไปแล้วเซฮุนก็ส่งกลับมาแทบจะทันทีที่อ่านจบ
‘จะไม่ห่วงได้ไง เค้าห่วงตัวเองมากรู้ไม๊ ทำไมไม่ปลุกเค้าหล่ะเค้าจะได้ไปส่งแล้วทำไมต้องให้คนขับรถกลับมาก่อนด้วย’
ผมถอนหายใจออกมายาวๆ
‘เค้าไม่เป็นไรจริงๆแค่อยากอยู่เล่นกับพวกแบคแบบแต่ก่อน ไว้จะกลับแล้วจะโทรบอกนะเค้าเรียนก่อนหล่ะ บ๊าย’
กดส่งออกไป
‘ก็ได้ ดูและตัวเองด้วยหล่ะ รักนะ’
เซฮุนตอบกลับมาทำเอาแก้มทั้งสองข้างผมแดงเป็นมะเขือเทศสุกเลย
ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วหันมาสนใจสิ่งที่อาจารย์พูด แต่จิตใจผมตอนนี้ล่องลอยมาก ‘รักนะ’ งือเขินอ่ะ
ณ คฤหาสหลังใหญ่ของตระกลูอู๋
อู๋อี้ฟานที่นั่งอยู่ในห้องทำงานหมุนเก้าอี้มามองลูกชายของลุงแท้ๆของตน
“นายนี่มันร้ายจริงๆนะ”เอ่ยปากชมอีกคน
“พี่คริสนั่นแหละที่ร้ายกว่าผม อุตสาห์คิดแผนบ้าๆนั่นออกมาได้ ว่าแต่จะลงมือเมื่อไหร่?”คนตัวเล็กกว่าตรงหน้าเอ่ยถามกำหนดการ
“เอาเป็นพรุ่งนี้เลยเป็นไงบอกว่าเป็นงานวันเกิดฉัน แกก็ชวนมันมาให้ได้หล่ะ”อี้ฟานพูดขึ้นก่อนจะลุกเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปรอบนอกอย่างสบายใจ
‘หึหึ ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกจะได้รู้ว่าโลกใบนี้มันสกปรกแค่ไหนก็คราวนี้แหละ ฉันจะทำลายหัวใจของแกเอง ไอ้โอเซฮุน ฉันจะบดขยี้คนที่แกรักให้แหลกคามือ แกจะได้รู้ว่ามาลองดีกับอู๋อี้ฟานคนนี้มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย’
“ว่าแต่แฟนพี่รู้เรื่องนี้รึปล่าว?”คนเป็นน้องที่นั่งอยู่ที่โซฟาถามขึ้นอย่างนึกสงสัย
“แฟน?? อี้ชิงนะหรอ ไม่หรอก คนใสซื่อแบบนั่นฉันไม่มีทางให้มือของเขาต้องมาแปดเปื้อนกับเรื่องแบบนี้แน่”อี้ฟานตอบออกมาในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความคิดของคนถาม
คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
“คนนี้ตัวจริงใช่ไหมพี่”เอ่ยถามอีกคน จางอี้ชิง คงจะเป็นคนที่พี่เขาจริงใจด้วยมากๆและท่าทางจะรักจะหลงแบบสุดๆเลยด้วย
“แน่นอน คนนี้แหละ ว่าแต่นายเถอะไม่คิดจะมีใครหรอ?”
ในเมื่อเปิดประเด็นแล้วก็อยากจะรู้ว่าน้องชายตัวดีไม่คิดจะมีแฟนรึไง
“ไม่หล่ะ ถ้าไม่ใช่คนๆนั้นผมขออยู่คนเดียวแบบนี้ดีกว่า..........
ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า ใกล้เที่ยงแล้วผมไปนะ”
ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วบอกลาพี่ชายก่อนจะเดินไปที่ประตู อี้ฟานจึงตะโกนตามหลังเพื่อย้ำอีกคน
“แล้วอย่าลืมหล่ะ พรุ่งนี้นะ ซิ่วหมิน!”
ผมเดินกดโทรศัพท์ตลอดทางที่เดินลงบันไดมา
“จะกดอะไรนักหนา เดี่ยวมันอยากมามันก็มาเองแหละ อะ นั่นไง มานู้นแล้ว”แบคยอนบ่นไม่หยุดปากทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรก่อนจะชี้ไปที่ถนนเมื่อเห็นเพื่อนอีกคน ที่เดินดุ่มๆมาทางนี้
“ไปไหนมาเป็นห่วงแทบแย่”ผมวิ่งเข้าไปหาพร้อมยิงคำถามใส่มินซอกทันที
“ไปทำธุระที่บ้านนิดหน่อยหน่ะ”ผมพยักหน้าเข้าใจ “ นี่จะไปร้านชานมกันใช่ไหม?”
มินซอกเอ่ยถามหลังจากที่อธิบายเสร็จ
“อือ ไปกันเถอะ”ผมคว้าคอพวกมันมากอดก่อนจะออกเดินไปข้างหน้า
“รถแกหล่ะ?”มินซอกถามผม
“อ่อพอดีอยากอยู่เล่นกับพวกแกนานๆเลยให้กลับไปแต่เช้าแล้ว”
มินซอกพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเงียบตามสไตล์มันแล้วเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
ตอนนี้ที่ร้านมีคนเข้าเยอะเพราะเป็นช่วงพักกลางวัน
ผมวุ่นวายอยู่หน้าร้านสักพักก่อนจะเข้ามาลี้ภัยอยู่หลังร้าน แบคยอนกับมินซอกก็นั่งกินชานมรอผมอยู่ที่มุมประจำของร้าน เฮ้อ............เหนื่อยชะมัดเลย
นี่ตั้งแต่กลับมาที่ร้านผมยังไม่เจอคยองซูเลยนะ วันก่อนอยู่ถึงเย็นก็ไม่เห็นกลับ เห็นป้าเดินมาพอดี
“ป้าครับคยองซูไปไหนหรอผมไม่ค่อยเห็นเลย”
“สงสัยจะไปอยู่กับแฟนมั่ง? เด็กสมัยนี้มีแฟนกันไวจริงๆ แต่ก็เอาเหอะคนมันจะรักกันให้ทำไงได้เนาะ พ่อหนุ่มคนนั่นก็หล่อซะด้วยสิ”ป้าแกจีบปากจีบคอพูด
“พ่อหนุ่ม?? อ่อ จงอินใช่ไหมครับ?”ผมพอจำได้ตอนไปโรงเรียนเซฮุนเคยเจออยู่ครั้งหนึ่ง
“ใช่จ๊ ชื่อจงอิน รู้จักกันหรอลูก”คุณป้าถามผมอย่างสนอกสนใจ
“อ่อ เคยเจอที่โรงเรียนเขาครั้งหนึ่งนะครับ ก็หล่อดี”แต่หล่อน้อยกว่าเซฮุนของผมนะ
ผมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะไปนั่งเล่นที่โต๊ะกับแบคและหมินเพราะตอนนี้ไม่ค่อยมีคนสั่งอะไรแล้ว
“อืม งืม ลู่ฮานมาพอดีเลย หมินบอกมันดิ”แบคยอนพูดทั้งที่เค้กยังเต็มปาก
“อะไร?”มีอะไรจะบอกผมกัน
“อ่อพอดีพี่ฉันจะจัดงานวันเกิดหน่ะ ชวนฉันไปด้วยแต่ฉันไม่กล้าไปคนเดียวเพราะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่แต่พ่อสิบังคับบอกต้องไปให้ได้แกไปกับฉันหน่อยนะ”มินซอกส่งสายตาเว้าวอนมาให้ผม
“แล้วแบคหล่ะ”ผมยกชานมของมันขึ้นมาดูดระหว่างรอฟังคำตอบ
“ฉันมีนัดกับพี่หมอแล้วยะ”ผมหันขวับไปมองแบคยอนทันที
“งั้นแกจะทิ้งให้ฉันกับหมินไปสองคนเนี๊ยนะ”เจ้าแม่งานปาร์ตี้ไม่ไปด้วย แล้วจะรอดไหมครับ
“โทษทีนะลูลู่ แต่แฟนสำคัญกว่าว่ะ”มันพูดก่อนจะตักเค้กเข้าปาก
ผมหันไปมองมินซอกด้วยสีหน้าเหนื่อยใจก่อนจะถามออกไป
“วันไหน?”
ผมไม่ชอบงานแบบนี้เท่าไหร่หรอกแต่ผมคงต้องไปเพราะสำหรับผม เพื่อนสำคัญกว่าแฟน!...มั้ง
…………………………………………………………..
พี่หมินเป็นคนไม่ดีซะงั้น
เดากันถูกใช่ไหมเพื่อนที่ลู่ฮานไว้ใจที่สุด
ว๊ากกกหวังว่าจะไม่เป็นแบบในฝันนะ
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคร้าบ
เม้นเถอะนะขอร้อง สักเม้นก็ยังดี
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ตอนนี้เชื่อว่าหลายคนเครียดเรื่องเฮียเราก็ด้วย อยากจะร้องไห้มาก เราจะผ่านจุดนี้ไปด้วยกันนะ
ความคิดเห็น