คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter11 nc++
Chapter11
ลู่ฮานที่กลับจากโรงพยาบาลก็สั่งให้คนขับรถพาไปที่โรงเรียนของเซฮุนทันที ตอนนี้ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนแล้วสิ
เขาอยากไปเซอร์ไพร์อีกคนถึงห้องเลย เพราะหลังๆมานี้เซฮุนชอบทำเรื่องเซอร์ไพร์ให้เขา เช่นล่าสุดนี้ก็ซื้อกล้องตัวใหม่ให้ราคานี้ไม่ต้องพูดถึงชาตินี้ทั้งชาติลู่ฮานเองไม่มีปัญญาซื้อมันได้แน่ แต่เซฮุนทำให้ลู่ฮานมีมัน ลู่ฮานเลยอยากทำให้เซฮุนมีความสุข
ลู่ฮานคิดว่าการที่มารับเซฮุนที่โรงเรียนจะทำให้เซฮุนดีใจและมีความสุข
ตลอดทางที่ลู่ฮานเดินไปที่ห้องของเซฮุนก็มีนักเรียนมากมายทั้งชายและหญิงมองตามกันคอแทบหัก
‘ใครปล่อยนางฟ้ามาแถวนี้ว่ะ’ ‘ ผู้ชายจริงๆหรอหน้าสวยกว่าฉันอีกอ่ะแกร’
และอีกมากมายที่ลู่ฮานได้ยินแต่ลู่ฮานทำเป็นหูทวนลม ทั้งที่ไม่พอใจกับคำว่าสวยแต่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปที่ห้องของเซฮุน
“หาใครครับพี่??”ชายผิวสีแทนเอ่ยถามผมด้วยสายตากรุ้มกริ้ม
แล้วก็ต้องเจอคนตัวเล็กข้างๆกระทุ้งสีข้างจนต้องทำหน้าบิดเบี๊ยดเพราะความเจ็บ
“พี่ลู่ฮานมาที่นี่ทำไมหรอครับ”เป็นคยองซูเองที่ถามลู่ฮาน
ลู่ฮานรู้นานแล้วว่าเขาสอบชิงทุนได้เรียนโรงเรียนดีๆ แต่ลู่ฮานเพิ่งรู้ว่าเขาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับเซฮุน
“มาหาเซฮุน”
เกิดเสียงหือหาดังขึ้นหลังจากที่ลู่ฮานตอบคยองซูออกไป
“เฮ้ยพี่รู้จักกับเซฮุนด้วยหรอ??”คนผิวแทนถามลู่ฮานอีกครั้งด้วยสายตาแวววาว
ลู่ฮานพยักหน้า
“เสียใจด้วยนะจงอินนายหมดสิทธิ์จีบพี่เขาแล้วแหละ”คยองซูพูดขึ้นโดยไม่มองหน้ากับคู่สนทนาดูก็รู้ว่างอน
“อะไรกัน ทำไมจงอินต้องจีบพี่เขาด้วยหละ จงอินมีคยองแล้วนะจงอินไม่จีบพี่เค้าหรอก จงอินแค่แปลกใจที่พี่เขารู้จักกับเซฮุนก็เท่านั้นแถมเรียกชื่อกันซะสนิทด้วย เอ่อพี่เป็นอะไรกับเซฮุนครับ”หันไปง้อแฟนที่รักแล้วก็หันมาถามอีกคนทันที
“แฟน”
คำตอบที่คนตอบไม่ใช่ลู่ฮานดังขึ้นทำให้คนแถวนั้นวิ่งหลบแทบไม่ทัน
เซฮุนเดินเข้ามาประชิดตัวลู่ฮานทันทีเอามือโอบบ่าของอีกคนไว้แสดงความเป็นเจ้าของออกนอกหน้า
“เฮ้ยจริงดิ ไอ้เหี๊ย มีแฟนแล้วไม่บอกเพื่อน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่ผมชื่อจงอิน แล้วพี่ก็...ลู่ฮานใช่ไหม?? ผมเป็นแฟนคยองด้วยนะครับ”
จงอินแนะนำตัวทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนสำคัญของเพื่อนรักแต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกว่าคนข้างๆเป็นแฟนตน
ลู่ฮานยิ้มตอบกลับจงอิน ไม่ทันได้พูดอะไรเซฮุนก็ลากเขาออกมาจากตรงนั้นไปที่รถซะแล้ว จงอินและคยองซูก็ได้แต่มองตามงงๆๆ
.
.
“ตัวเองจะมาทำไมไม่บอกเค้า”
เซฮุนหลังจากขึ้นมานั่งที่รถก็หันไปถามคนตัวเล็กข้างๆด้วยใบหน้างอง่ำ
“ก็เค้าอยากมาเซฮร์ไพร์ตัวเองอ่ะ ตัวเองไม่พอใจหรอ เค้าขอโทษนะ”
ลู่ฮานเรียนรู้ว่าการอยู่กับคนตรงหน้าต้องทำตัวน่ารัก ขี้อ้อนเข้าไว้ แล้วคนตรงหน้าจะไม่โกรธเขาเลย
“คราวหลังไม่ต้องมาแล้วนะ”
“ทำไมอ่ะ?” ลู่ฮานเริ่มรู้สึกน้อยใจคนตรงหน้า
แต่ก็ต้องเปลี่ยนเป็นแก้มแดงทันทีที่อีกคนเอ่ยประโยคถัดมา
“ก็เค้าหวง เค้าไม่อยากให้ใครมองตัวเอง ดูดิไม่รู้ว่ามีใครแอบอ่านกินตัวเองไปกี่คนไม่เอาแล้วไม่อยากให้ใครเห็นคนน่ารักของเค้า”
เซฮุนทำเสียงง่องแง่งก่อนจะซบลงมาที่บ่าคนตัวเล็ก ในขณะที่รถขับเคลื่อนไปข้างหน้า
.
.
“ตัวเองวันนี้เค้าไปหาหมอมา”
“อือ หมอว่าไงบ้าง”
“หายแล้ว”
“จริงดิ!!”ลู่ฮานตกใจที่คนตรงหน้าตะโกนเสียงดัง
“ไม่เห็นต้องตะโกนดังขนาดนั้นเลย”
“ก็คนมาดีใจนี่หนา”
“เค้าหายแล้วงั้นเค้าก็ต้องกลับไปอยู่หอ ไปเรียน ไปทำงาน นะ”
“เฮ้ยไม่เอาอ่ะ ตัวเองอยู่ที่บ้านกับเค้าไม่ได้อ่อ??”ง่องแง่งอีกแล้ว
“บ้านตัวเองมันไกลจากมหาลัยและร้านชานมนะ มันไม่สะดวก”ลู่ฮานอธิบายตามความเป็นจริง
“รถบ้านเค้าก็มีหลายคัน คนขับรถก็มี อยู่กับเค้านะ นะๆๆๆๆๆๆๆๆ”อ้อนขนาดนี้คิดว่าลู่ฮานจะยอมไหม???
“เอ่อ........คือ”ลังเลแบบนี้แนวโน้มว่าใช่สูง
“นะๆๆๆนะครับ นะๆๆๆๆ”เซฮุนนี่ก็อ้อนจัง
“ก็ได้”
“เยเฮท ตัวเองน่ารักที่สุดอ่ะ”
.
ฟ่อดดดดดดดดดดดดดดด
.
หอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะกอดเอวบางไว้แน่น
.
.
.
“เอ่อ อะแฮมขออนุญาตขัดนะครับนายใหญ่”จงแดรอจังหวะให้ทั้งคู่คุยกันเสร็จก็พูดขัดขึ้นมา
“อะไร”น้ำเสียงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีน ต่างจากเวลาคุยกับคนตัวเล็กมาก
“คืนนี้มีงานเลี้ยงครบรอบวันก่อตั้งบริษัทโอกรุ๊ปนะครับ”
บริษัทโอกรุ๊ปเป็นบริษัทขนาดใหญ่ ก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยรุ่นคุณทวดของทวดเซฮุน
“รู้แล้ว”
เซฮุนส่งคนตัวเล็กที่บ้านก่อนจะแต่งตัวออกไปงานที่ว่านั่น
“เค้าคงกลับดึกๆนะ ตัวเองนอนก่อนเลย”
พูดเสร็จเซฮุนก็เดินออกไป ลู่ฮานก็รีบวิ่งขึ้นมาชั้นบนทันที เซฮุนไม่อยู่แอบดูเอ็กโซดีกว่า อิอิ
.
.
.
.
.
.
.
เวลาเที่ยงคืนพอดีเป๊ะ
“อืม อื่อ”คนตัวเล็กร้องครางออกมาเพราะความรู้สึกแปลกๆที่ตนเองรู้สึก
คิดว่าคงฝันอยู่แต่ความรู้สึกที่ว่ามีคนกำลังซุกไซร้อยู่ที่ซอกคอมันบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ใช่ฝัน
พยายามผลักอีกคนออกไป แต่ก็ถูกรวบข้อมือไว้ก่อน
“ลู่ฮานของเซฮุน หอมจัง อืม”
เซฮุนพูดขึ้นมาก่อนจะซุกไซร้ที่ซอกคอขาวของอีกคน กลิ่นแอลกอล์ฮอลคละคุ้งไปทั่ว คาดว่าเซฮุนคงเมากลับมาจากงานแน่เลย
ลู่ฮานพยายามดิ้นให้อีกคนรู้สึกตัวแต่ก็ป่วยการที่จะทำให้คนเมาได้สติ
“อือ ...อืม”คนตัวเล็กถูกคนตัวโตจู่โจมที่ปากอวบอิ่มโดยไม่ทันตั้งตัว
จูบที่ร้อนแรงและปนไปด้วยฤทธิ์แอลกอล์ฮอลคนตัวโตบดขยี้กลีบปากบางอย่างหิวกระหาย
NC
ตามหาที่ไบโอทวิตฮับป๊ม
@m_maratee
เช้า
ลู่ฮานขยับเปิดเปลือกตาก่อนจะขยับตัวแต่ก็ต้องซีดปากทันทีด้วยความเจ็บ
“งือ..”เซฮุนยังคงหลับอยู่
อือรือรอง อือรือรองเด่........
เสียงโทรศัพท์ของลู่ฮานดังขึ้น
ลู่ฮานเอื้อมมือไปหยิบมันก่อนจะกดรับสายทันที
“ยอโบเซโย๊”
(ลู่ฮานนนนนนนนนนนน)ปลายสายกรอกเสียงใสเข้ามาทันที
ลู่ฮานต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างๆจากหูก่อนจะคุยต่อ
“มีอะไรแบคยอน?”
(วันนี้อาจารย์นัดส่งการบ้านนะ ลืมหรอ?)
เฮ้ยเชี๊ยแล้วไง เขาลืมมันจริงๆ
“เออลืมไปเลย ทำไงดีอะแบคฉันยังไม่ได้ทำเลยง่ะ”
(ไม่เป็นไรแกก็แค่มาอธิบายว่าแกป่วยจริงๆเอาใบรับรองแพทย์มาด้วยนะ)
“โอเค อะ!”
ลู่ฮานตอบรับทันทีแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะคนที่นอนข้างๆลุกขึ้นมากอดเอวบางของตนเองที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ไม่พอแค่นั้นกลับซุกไซร้ซอกคอขาวที่เต็มไปด้วยรอรักที่ตัวเองเป็นคนทำ
(มีอะไรหรือปล่าวลู่ฮาน?)
“ปะ..ปล่าว ไว้เจอกันนะ”
ลู่ฮานกดตัดสายทันทีแล้วหันมามองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“เค้าคุยโทรศัพท์อยู่นะ”
“อืม รู้แล้ว”
“รู้แล้วแล้วทำไมตัวเองต้องมาเล่นอะไรตอนนี้ด้วย”
“เค้าไม่ได้เล่นนะ”
“ยังจะมาเถียงอีก”
“ไม่ได้เถียงเค้าไม่ได้เล่น แต่เค้าจะทำจริงๆ”
พูดเสร็จก็ซุกไซร้ซอกคอขาวอีกครั้ง
“งือ เซฮุนไม่เอา เค้าจะออกไปข้างนอก”
ผลักอีกคนออกห่าง
“ไปไหวหรอ?”ถามด้วยสายตากรุ้มกริ้ม
“ไม่ไหวก็ต้องไหว”เพราะใครหล่ะที่ทำให้ลู่ฮานแทบลุกไม่ขึ้นหะ!
…………………………………………………………….
ว๊ากกกกกกกกnc มาอีกแว้ว อิอิถี่ไปไหม??
บอกแล้วมันเป็นสไตล์ของไรท์ #ใครๆก็ว่าเค้าหื่น
อยากอัพตอนนี้มากแต่เน็ตล่ม ฮื่อๆๆๆ แต่ในที่สุดก็ได้อัพ
ใกล้เปิดเทอมแล้วไรท์จะพยายามปั่นให้มันจบเร็วๆกลัวไม่มีเวลา
ไม่รู้จริงๆว่าเรื่องนี้มันจะจบที่กี่ตอน
ฝากติดตามด้วยนะ
สักเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ผู้น่าสงสารทีเทิด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะ
ความคิดเห็น