รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #9 : ประธานนักเรียนชาย

บทที่  9   ประธานนักเรียนชาย

เย็นวันนั้นที่โต๊ะอาหารรอนแอบสังเกตพฤติกรรมของคนทั้งสอง  ทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างดูเป็นปกติ  ทั่งคู่นั่งทานกันเงียบๆ โดยไม่มองหน้ากันเลย  บางทีเขามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาเห็นก็ได้  สองคนนี่อาจจะไม่ได้มีอะไรกันเป็นพิเศษ  เขาอาจจะคิดมากไปเอง  จูบนั่นอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบที่พวกเขาอาจจะไม่รู้ตัว  เฮอร์ไมโอนี่คงไม่มีทางไปชอบคนนิสัยแย่อย่างเจ้าหมอนั่นแน่ๆ  รอนคิดกับตัวเองพร้อมถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ทั้งคู่ไม่มีอาการผิดปกติกันเลย  เขาคงคิดมากไปเองแต่ยังไงเขาก็คงต้องคอยติดตามดูสองคนนี้ต่อไป   พอทานอาหารเสร็จศาสตร์ตราจารย์มักกอนนากัลก็เข้ามาในกริมโมเพลส  เธอดูมีสีหน้ากังวลก่อนที่จะหันมาสนทนากับทุกคน

“อาทิตย์ หน้าโรงเรียนก็จะเปิดเทอมแล้ว  ฉันได้รับมอบหมายให้เป็นอาจารย์ใหญ่แทน  แต่คงไม่ปลอดภัยนักที่จะส่งนกฮูกมาหาพวกเธอ  ฉันจึงต้องเป็นคนนำจดหมายจากโรงเรียนมาให้เธอ  ถ้าเธออยากจะเรียนที่นี่ต่อไป  ก็เตรียมตัวกันไว้ด้วย”  ศาสตร์ตราจารย์มักกอนนากัลพูดอย่างเครียดๆ พร้อมส่งจดหมายจากโรงเรียนให้ทุกคน  ยกเว้นมัลฟอย

“อาจารย์ครับทำไมไม่มีของผม”  มัลฟอยท้วงเมื่อไม่ได้รับจดหมาย

“พวกนั้นยังตามตัวเธออยู่  มันคงไม่ปลอดภัยนักที่เธอจะกลับไปเรียน  มิสเตอร์มัลฟอย”  ศาสตร์ตราจารย์มักกอนนากัลตอบเรียบๆ

“ผมอยู่ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น  ผมอยากเรียนให้จบ  อีกปีเดียวแท้ๆ”  มัลฟอยไม่ยอม

“แต่เธออยู่ที่นี่จะปลอดภัยกว่า”  ศาสตร์ตราจารย์มักกอนนากัลป์พูดเสียงเข้ม

“ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ไปวันๆ เพื่อรอวันตาย  ผมอยากเรียนอยากฝึกฝนวิชาต่างๆ ไว้ช่วยตัวเองด้วย  ถึงผมจะอยู่ที่นี่ถ้าเขาต้องการตัวผมจริงๆ ไม่ว่าอยู่ที่นี่หรือที่ไหนผมก็หนีไม่รอดหรอกฮะอาจารย์”  มัลฟอยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ให้ผมไปเถอะนะฮะ  อย่างน้อยผมจะได้ไม่ต้องอยู่เฉยๆ ทำตัวไร้ประโยชน์อย่างนี้”  มัลฟอยขอร้อง

“อืม..ก็ได้  มิสเตอร์มัลฟอย  ฉันเองก็คิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอจะต้องไม่ยอมแน่  แต่ก็ยังหวังว่าเธออาจจะเปลี่ยนใจ  แต่ก็เอาเถอะ  ตอนนี้ที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้น  ถ้าเธออยากไปโรงเรียนนี่ก็จดหมายของเธอ  ฉันเตรียมมาให้เธอด้วย  แต่เธอก็ต้องสัญญานะว่าจะระวังตัวให้มาก”  ศาสตร์ตราจารย์มักกอนนากัลป์ยื่นจดหมายให้เขาแล้วเข้าไปคุยกับพวกสมาชิกพาคี

_______________________________ (^๐^) _________________________________

มัลฟอยแกะจดหมายออกดู  แผ่นแรกบอกถึงวันเวลาที่เปิดเรียน  แผ่นที่สองบอกถึงสิ่งที่ต้องใช้สำหรับปี 7  และแผ่นสุดท้าย..  ไม่จริงน่า !!  ทำไม.. 

มันเป็นจดหมายแจ้งถึงตำแหน่งประธานนักเรียนชาย  ซึ่งแนบมาด้วยตราที่มันปราบ ‘ป.ช.’  ทำไมศาสตราจารย์มักกอนนากัลถึงไว้ใจเขา  ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้เสพความตาย  คำถามนี้วนเวียนในสมองของเขาจนกระทั่งเขาเผลอหลับไป

เช้าแล้ว  นางวิสลี่ย์บอกกับเด็กๆ ทุกคนว่าจะเป็นคนไม่ซื้อของให้พวกเขาเอง  นางไม่มีวันยอมปล่อยให้เด็กๆ ไปเผชิญอันตรายใดๆ ทั้งสิ้นอีกแล้ว  มัลฟอยให้กุญแจตู้นิรภัยที่กริงกอตแก่นางไป  เขาไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือในเรื่องเงินจากใครๆ ทั้งสิ้น

พอตกบ่ายนางวิสลี่ย์ก็หอบของต่างๆ มาให้ทุกคน  มัลฟอยรับของไปแล้วเดินขึ้นห้องไปเงียบๆ  ขณะเขากำลังจะเปิดประตูเข้าไปสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังเปิดประตูเข้าห้องเช่นเดียวกัน  เขารีบโยนของเข้าไปในห้องอย่างส่งๆ แล้วดันประตูเข้าไปในห้องเธอทันที 

เมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาเห็นเด็กสาวหันมามองเขาด้วยสายตาตกใจ  แล้วเปลี่ยนโกรธเคืองในเวลาต่อมา

“นายเข้ามาทำไม  มัลฟอย”  เธอตวาดใส่เขา

มัลฟอยไม่ตอบ  ตั้งแต่วันนั้นเขาไม่ได้พูดกับเธอเลย  อันที่จริงไม่ได้มองหน้าเธอเลยต่างหาก  เธอเอาแต่หลบหน้าเขาอยู่ตลอด

“ฉันถามว่านายเข้ามาทำไม”  เธอย้ำเสียงเข้ม

“นึกว่าฉันพิศวาสเธอหรือไง”  เขาตอบพลางยิ้มเยาะ

“แล้วเข้ามาทำไมเล่า”  เธอยิ่งโมโหไปใหญ่เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น

“แค่อยากมาถามว่า..อยากได้จูบจากฉันอีกหรือเปล่า”  เขาตอบพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มายังเธอ

“นี่..นาย..”  เธอไมโอนี่ตะโกนพร้อมความหาไม้กายสิทธิ์  แต่พอหันหลังมาเขาก็หายไปเสียแล้ว

มัลฟอยรู้ตัวว่าเธอจะทำอะไรจึงรีบออกมาก่อนที่เธอจะหันมาสาปเขา  เขาแค่อยากยั่วเธอเล่นเฉยๆ  เอ!  ทำไมเราต้องอยากเห็นหน้าเธอด้วย  ไม่สิ  ไม่มีอะไรทั้งนั้นแค่เกลียดเธอ  อยากแกล้งเธอเฉยๆ  เขาให้คำตอบกับตัวเองที่เข้าไปในห้องเธอ  ซึ่งไม่รู้ทำไมเขาต้องเข้าไปเหมือนกัน