รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #8 : จดหมายของแฮร์รี่และสิ่งที่รอนคิดไม่ถึง

บทที่  8   จดหมายของแฮร์รี่และสิ่งที่รอนคิดไม่ถึง

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอเป็นไรไปน่ะหิวขนาดนั้นเลยเหรอ  ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียวเลย”  รอนทักเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้ากินอาหารเช้าโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

“เปล่า  ฉันก็กินธรรมดานี่”  เธอตอบปัดๆ จริงแล้วเธอไม่อยากเห็นหน้ามัลฟอยต่างหาก  เพราะมันทำให้เธอคิดถึงแต่เรื่องเมื่อวาน  เธอรีบกินเพื่อที่จะรีบขึ้นห้องเธอ   “ฉันอิ่มแล้ว  ฉันไปบนห้องแล้วนะ”  เธอพูดแล้วขึ้นห้องไปทันที

“เป็นอะไรของเขานะ”  รอนบ่น  “นายยิ้มไรมัลฟอย”  เขาถามทันทีเมื่อหันไปเห็นมัลฟอยนั่งยิ้มอยู่

“เรื่องของฉันวีเซิล”  มัลฟอยตอบอย่างไม่สนใจ  “นาย!!..”  รอนกำลังจะสวนกลับ

“รอน”  นางวิสลี่ย์หันมาดุเสียงเขียวเขาจึงต้องเงียบไป

_______________________________ (^๐^) _________________________________

‘นี่เธอเป็นไรไปเฮอร์ไมโอนี่  ทำไมเธอต้องไม่กล้าสบตานายนั่นด้วย’  เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง  “ก๊อก..ก๊อก..”  เสียงดังมาจากหน้าต่างอีกแล้ว

“เฮ็ดวิก  มาได้สักทีนะ”  เธอบ่นพร้อมก้มลงแกะจดหมายที่ผูกอยู่

เฮอร์ไมโอนี่และรอน

                ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใกล้ฮอร์ครักอันแรกแล้วนะ  ฉันได้เบาะแสมากจากคนคนนึง

เขาส่งจดหมายมาหาฉันบอกถึงเบาะแสเรื่องนี้  ฉันเข้าใกล้มันมากแล้วเชื่อว่าพรุ่งนี้คงจะ

ได้พบมันและทำลายมันซะ  ฉันสบายดีพอออกมาจากกริมโมเพลสฉันก็เดินทางไปเรื่อย

ฉันรู้สึกว่าเหตุการณ์มันน่าเป็นห่วงมากขึ้น  เพราะผู้คนต่างไม่กล้าออกจากบ้านกันเลย

ฉันจึงต้องรีบหาฮอร์ครักให้พบโดยเร็วเพื่อที่จะยุติเรื่องพวกนี้สักที  หวังว่าพวกเธอคงจะ

สบายดีนะ  ดูแลจินนี่แทนฉันด้วยล่ะ  บอกเธอให้ด้วยว่า’ฉันคิดถึง’  แล้วก็คิดถึงพวกเธอ

ด้วย  ดูแลตัวเองดีๆ นะ  แล้วฉันจะติดต่อมาใหม่

                                                                                                                                แฮร์รี่

“โถ่  แฮร์รี่  เธอคงลำบากมากเลยนะ”  เธอบ่น  พร้อมทั้งออกจากห้องตรงไปที่ห้องรอนทันที

“โอ๊ะ..โอ  คิดถึงกันจังเลยนะ  ขนาดเพิ่งเจอที่โต๊ะกินข้าว  ยังคิดถึงขนาดต้องรีบไปหาที่ห้องอีก”  เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองเจ้าของเสียงทันที  ‘มัลฟอย’  เธอพึมพำ

“นั่นมันเรื่องของฉัน”  เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“งั้นก็ยอมรับแล้วสิว่าเธอชอบมัน”  มัลฟอยพูดอย่างโมโห

“ฉันกับรอนเป็นเพื่อนกัน  แล้วฉันก็มีธุระกับเขา  ไม่เกี่ยวกับเธอ”  เธอตอบอย่างฉุนๆ เมื่อถูกกวนโมโห

“ฮึ  ธุระ  เจ้าพอตเตอร์ล่ะสิ  ตั้งแต่มาฉันไม่เจอมันเลย  เห็นเจ้าวิสลี่ย์มันบ่นว่าไม่ส่งข่าวมาบ้างเลย  นี่คงออกไปรนหาที่ตายล่ะสิ”  เขาพูดขึ้น  ตั้งแต่มาเขายังไม่เจอกับเจ้านั่นเลย  แล้วเขาก็คิดว่าเขาคิดไม่ผิดที่เข้าใจว่าเจ้าพอตเตอร์คงออกไปหาทางกำจัดจอมมาร

“แฮร์รี่ต้องไม่เป็นอะไร  เขาต้องปลอดภัย”  เธอตะโกนใส่เขา  เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อได้ยินมัลฟอยพูดแบบนั้นถึงใจไม่ดี  รู้สึกเป็นห่วงเพื่อนของเธอขึ้นมา  แล้วน้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่รู้มาจากไหนถึงได้ไหลไม่หยุดอย่างนี้  มัลฟอยตอนแรกก็ทำท่าจะโมโหที่เธอตะโกนใส่หน้าเขา  แต่พอเห็นเธอร้องไห้เขาก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก  ไม่รู้ทำไมเมื่อเห็นน้ำตาเธอถึงรู้สึกใจอ่อนอย่างนี้  เขาเดินตรงเข้ามาหาเธอ  แล้วใช้แขนโอบกอดเธอไว้  อีกข้างหนึ่งรั้งศีรษะเธอเข้ามาซบกับอกเขาแล้วลูบหัวเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“เจ้าพอตเตอร์มันไม่โง่  ยอมให้ตัวเองตายง่ายๆ หรอกน่า”  เขาพูดเบาๆ นึกคำพูดต่างๆ ไม่ออก  ก็เขาไม่เคยปลอบใครนี่นา  ที่ผ่านมาเคยแต่ว่าคนอื่นทั้งนั้น

เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ สงบลง  เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  คิดไม่ถึงเลยว่ามัลฟอยจะอ่อนโยนแล้วก็อบอุ่นขนาดนี้  เธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลายเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ไอ้เจ้าบ้ามัลฟอย  นั่นแกทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่”  รอนตะโกนออกมาแล้วตรงรี่เข้าไปชกหน้ามัลฟอยทันที  เขาได้ยินเสียงดังอยู่หน้าห้อง  พอออกมาดูก็เห็นเพื่อนรักของเขาร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่เขาเกลียด

“อย่ารอน  เขาไม่ได้ทำอะไรฉัน”  เฮอร์ไมโอนี่รีบห้าม  “ฉันแค่เป็นห่วงแฮร์รี่”

“แฮร์รี่..แฮร์รี่เหรอ  เขาเป็นไงบ้าง”  รอนหันกลับมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อแฮร์รี่  เฮอร์ไมโอนี่ส่งจดหมายให้รอน  แล้วรีบวิ่งไปดูมัลฟอยที่ลงไปกองด้วยหมัดของรอน

“เป็นไงบ้าง”  เธอถามมัลฟอยพร้อมพยุงเขาขึ้นมา

“ก็เจ็บน่ะสิถามได้  หมัดหนักเป็นบ้าเลย”  มัลฟอยบ่นอย่างหัวเสีย  แล้วเดินหงุดหงิดกลับห้องไป

“เฮอร์ไมโอนี่  ฉันก็เป็นห่วงแฮร์รี่เหมือนกัน  แต่ฉันเชื่อว่าแฮร์รี่ต้องปลอดภัย”  รอนหันมาปลอบเพื่อนสาวเบาๆ

“อือ  ฉันก็ขอให้เขาปลอดภัย”  เธอตอบ

_______________________________ (^๐^) _________________________________

หลังจากเข้ามาในห้องมัลฟอยนั่งลงบนที่นอน  พลางนึกถึงคนที่ร้องไห้ซบบนอกเขาเมื่อกี้นี้  เขาไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน  ทั้งๆ ที่เขาเคยว่าเธอ  เคยแกล้งเธอต่างๆ นาๆ  แต่เธอก็ไม่เคยร้องไห้  แต่นี่เขาแค่พูดถึงพอตเตอร์นิดเดียวเท่านั้นเอง  ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ เธอถึงได้เป็นห่วงมันขนาดนี้  หรือมันจะได้รับอันตรายจริงๆ  เขาคิดได้แค่นั้นก็มีเสียงเคาะประตู  เขาจึงจำใจลุกขึ้นไปเปิดมัน

“มีไร  เกรนเจอร์”  เขาถามห้วนๆ

“เอ่อ..เธอเป็นไงบ้าง  ค่อยยังชั่วหรือยัง”  เธอถามอ่อยๆ เมื่อเห็นเจ้าของห้องทำท่าไม่ต้อนรับนัก

“ลองโดนมั่งมั๊ยล่ะ  จะได้รู้”  เขาตอบอย่างโมโห

“ฉันขอโทษ  รอนเขาไม่ได้ตั้งใจ  เขาแค่เข้าใจผิด”  เธอตอบเขา

“ฮึ  ออกรับแทนกันเข้าไป  ยังไงมันก็ถูกอยู่วันยังค่ำ  ฉันมันผิดตลอดนี่”  เขาพูดอย่างน้อยใจ  ที่เธอเข้าข้างรอน  เขาเป็นคนโดนต่อยแท้ๆ แต่ดันไปเข้าข้างไอ้หมอนั้น  เขาเดินไปนั่งบนเตียงอย่างหงุดหงิด

“เธอไม่ได้ผิดหรอกมัลฟอย  ฉันขอโทษ  ฉันเอายามาให้เธอทา”  เธอยื่นยาให้เขาดู

“ฉันทาไม่ถนัด”  เขาพูดห้วนๆ

“นี่  ฉันอุตสาห์เอายามาให้แล้วนะ”  เธอเริ่มหงุดหงิดบ้าง

“ก็เพราะใครล่ะฉันถึงโดนต่อย”  เขายังไม่ลดละ

“ก็ใครใช้ให้นายมากอดฉันล่ะ” 

“ฉันปลอบเธอนะ  ฉันผิดหรือไง”  เขาพูดแล้วหันหน้าหนีด้วยความโมโห

เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างแรงด้วยความเหนื่อยหน่ายในความเอาแต่ใจของเด็กหนุ่ม  แล้วเธอเดินไปยืนตรงหน้าเขา  ค่อยๆ เขายาทาที่มุมปากเขาเบาๆ  ใบหน้าที่ซีดขาวของเขาอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบ  ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้ตัวเพราะมัวสนใจอยู่กับรอยแตกที่ริมฝีปากของเขา  เขาค่อยๆ ใช้มือโน้มใบหน้าเธอลงมาแล้วประทับริมฝีปากบนหน้าผากเธอเพื่อเป็นการหยั่งเชิง  แต่เมื่อเธอไม่ได้ขัดขืนใดๆ เขาจึงค่อยๆ ประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบา  มันเป็นจูบที่อ่อนโยนและเนิ่นนานกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกมา  ความหวานยังคงตรึงอยู่ในความรู้สึกของทั้งคู่

“ทำไมไม่ขัดขืน”  เขาถามเธอเบาๆ

“เอ่อ..”  เธอตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมไม่ขัดขืน  ทั้งๆ ที่เธอทำได้  ทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้นะ  เธออายจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว  แล้วเธอจึงวิ่งหนีกลับห้องเธอไป

มัลฟอยมองตามร่างบางที่วิ่งออกไป  ความรู้สึกประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขา  มันเป็นความรู้สึกที่ชุ่มชื่นใจยังไงก็บอกไม่ถูก  เขาหันออกไปมองนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย  โดยทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าการกระทำเมื่อสักครู่ของพวกเขามีอีกคนหนึ่งที่เข้ามารับรู้  เด็กหนุ่มผมแดงหน้าตกกระ  ร่างสูงยืนพิงกำแพงอย่างหมดแรงเมื่อเห็นทั้งคู่จูบกัน  เขาแค่แปลกใจที่เฮอร์ไมโอนี่ถือยาเข้ามาในห้องมัลฟอย  แต่เขาไม่คิดเลยว่าเพื่อนรักของเขาจะจูบกับศัตรู  อันที่จริงถ้าเฮอร์ไมโอนี่จะมีใครเขาก็ไม่ว่า  แต่นี่มันเป็นศัตรูคู่แค้นของพวกเขาตั้งแต่ปีหนึ่ง  เขาตกใจจนบอกไม่ถูก  เขาค่อยๆ เดินกลับห้องไปเมื่อเห็นว่าเฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะวิ่งออกมาจากห้องมัลฟอย

---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ กำลังหนุกเลย