รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #7 : จดหมายเตือนความจำ

Happy New Year นะคะ  โอกาสพิเศษเลยอัพ 2 ตอนรวดเลย หวังว่าคงจะชอบกันนะ
----------------------------------------------------------------------------------------

บทที่  7   จดหมายเตือนความจำ

"นี่มัลฟอย  พักแป๊ปนึงได้มั๊ย  ฉันเหนื่อยแล้ว  พวกนั้นคงตามมาไม่ทันแล้ว"  เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหายใจหอบๆ เธอรู้สึกเหนื่อยมาก  หลังจากวิ่งมาไกล

มัลฟอยไม่ได้พูดอะไรออกมา  แต่เขาก็หยุดลงตรงใต้ต้นไม้แล้วนั่งลงพิงต้นไม่พร้อมหายใจหอบเช่นกัน  เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงข้างเขาแต่เว้นระยะห่างไว้  เพราะเธอไม่ไว้ใจเขาหลังจากที่เขาจูบเธอ  จริงสินะเขาจูบเธอนี่  เธอคิดพลางเหลือบมองคนที่นั่งข้างๆ เป็นระยะๆ

มัลฟอยเองก็แอบเหลือบมองเธออยู่เหมือนกัน  เขายังคงคิดถึงรสจูบของเธอ  มันช่างแสนหวาน  เขาไม่เคยคิดเลยว่าเลือดสีโคลนอย่างเธอจะหวานหอมอย่างนี้  คิดถึงตรงนี้เขาก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว  มันเป็นรอยยิ้มครั้งแรกตั้งแต่มีเรื่องร้ายๆ เข้ามาในชีวิตเขา

"นายยิ้มอะไรมัลฟอย"  เฮอร์ไมโอนี่ซึ่งมองเขาอยู่เมื่อเห็นอยู่ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมาก็รู้สึกไม่ไว้ใจ

"นี่เธอหลงเสน่ห์ฉันจนไม่ยอมให้ฉันคลาดสายตาเลยหรือไง"  เขายิ้มเยาะๆ เมื่อรู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่แอบมองเขาอยู่

"บ้า  ฉันไม่ไว้ใจนายต่างหาก"  เธอตอบอย่างฉุนๆ

"ฉันนึกว่าเธอคิดถึงรสจูบของฉันซะอีก  เป็นไงล่ะ  สู้เจ้าพอตเตอร์  เจ้าวิสลี่ย์ได้มั๊ย  แต่ฉันว่ายังไงจูบของฉันเหนือกว่าพวกมันแน่"  เขายังคงกวนอารมณ์เธอต่อ

"พวกเขาไม่เคยจูบฉัน  เราเป็นเพื่อนกัน  แล้วก็ไม่มีใครเลวเหมือนนายด้วย"  เธอตะโกนตอบเขา

"โอเคๆ ฉันมันคนเลว  ไม่ดีเหมือนอย่างสุดที่รักทั้งสองของเธอ"  เขาพูดยั่วพร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ ตามแบบฉบับของมัลฟอย  ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกสนุกเมื่อได้อยู่กับเธอ  ได้เถียงกับเธออย่างนี้  ทั้งๆ ที่เมื่อเช้านี้เขายังรู้สึกเศร้าโศกอยู่เลย

"พวก..เขา..เป็น..เพื่อน..ฉัน"  เธอเน้นเสียงอย่างโมโหสุดขีด

"ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า  เธอนี่ตลกเป็นบ้าเลยเกรนเจอร์  แล้วยิ่งเวลาโมโหนี่ด้วย"  เขาหัวเราะเสียงดัง  มันเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเขาหัวเราะอย่างนี้ตั้งแต่รู้จักกันมา  เธอเริ่มแปลกใจ  แต่เวลาเขาหัวเราะนี่มันทำให้เขาดูดีเสียกว่าหน้าเศร้าๆ เป็นกอง  ทำให้เธอเริ่มลดความโมโหลงบ้าง  เธอรู้สึกแปลกๆ เธอชอบเวลาเขาหัวเราะ  แต่แล้วเธอก็รู้ตัวว่าโดนหมอนั่นแกล้งให้โมโหเอาซะแล้ว

"นายนี่นะ  จริงๆ เลย"  เธอบ่นออกมาอย่างไม่จริงจัง  พร้อมยิ้มให้เขาน้อยๆ  เขามองรอยยิ้มเธออย่างแปลกใจ  เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เธอยิ้มให้เขา  ปกติเธอจะทำหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่ตลอด  อ้อ  มีครั้งนึงสิ  ตอนปี 4  ที่เขาเห็นเธอทำหน้าเป็นห่วงเขาตอนที่ศาสตราจารย์มูดดี้เสกให้เขาเป็นตัวเฟเร็ต  ตั้งแต่นั้นมาสินะทำให้เขารู้สึกแปลกกับเธออย่างไม่รู้ตัว

"นี่เธอหายเหนื่อยหรือยัง  เรากลับกันเถอะ  พวกนั้นคงเป็นห่วงกันแย่แล้วที่เราหายไปนานอย่างนี้  เขาพูดขณะยืนขึ้น  แล้วยื่นมือไปให้เธอเพื่อให้เธอเกาะยืนขึ้น

เฮอร์ไมโอนี่ลังเลเล็กน้อย  แต่ก็ยอมจับมือเขาแล้วยืนขึ้นมา  เขาจับมือเธอเดินไปตลอดทาง  ไม่ฟังเสียงคัดค้าน  หรืออาการยื้อยุดเพื่อดึงมือออกของหญิงสาวเลย  จนถึงหน้าบ้านเขาจึงปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ  แล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่สนใจเธออีกเลย

"โอ้  เฮอร์ไมโอนี่   มัลฟอย  เราเป็นห่วงพวกเธอแทบแย่  ทำไมพวกเธอไปนานขนาดนี้"  นางวิสลี่ย์โผเข้ามากอดเฮอร์ไมโอนี่ทันทีที่เห็นเธอเข้ามาในบ้าน

"ขอโทษทีค่ะคุณนายวิสลี่ย์  พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย"  เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วเล่าเหตุการณ์ที่เจอกับผู้เสพความตายให้เธอฟัง

"ฉันไม่น่าปล่อยให้พวกเธอไปกันเองเลย  พวกเธอเกือบจะแย่"  นางวิสลี่ย์โอดครวญ

"ก็เห็นแล้วไงว่าไม่เป็นไร"  มัลฟอยบ่นออกมา  เขารู้สึกรำคาญที่นางวิสลี่ย์มาคร่ำครวญอย่างไร้สาระเช่นนี้

"มัลฟอย"  เฮอร์ไมโอนี่หันไปทำตาขวางใส่เขา  แต่เขาก็ได้แต่ยักไหล่แล้วเดินขึ้นห้องไป

"เราไม่เป็นไรหรอกค่ะ  แล้วคุณก็ไม่ผิดด้วยอย่าโทษตัวเองเลย"  เฮอร์ไมโอนี่หันไปปลอบนางวิสลี่ย์ต่อ

"เอาเถอะจ้ะ  หนูคงเหนื่อยมากแล้วขึ้นไปพักผ่อนเถอะ  เดี๋ยวตอนเย็นทุกคนกลับมาแล้วฉันจะไปตามมากินข้าวนะจ๊ะ"  นางวิสลี่ย์พูดอย่างใจดี

"ขอบคุณค่ะ"  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเธอก็เดินขึ้นห้องไป

_______________________________ (^๐^) _________________________________

เฮอร์ไมโอนี่นอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียงนอนเธอนอนไม่หลับ  นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวัน  เธอปล่อยให้นายนั่นจูบได้ไงนะ  แถมยังทำท่าว่าจะไปหลงใหลกับจูบของเขาอีก  ไม่สิยัยเฮอร์ไมโอนี่  เขานิสัยไม่ดี  เขาชอบแกล้งฉัน  แล้วเขาก็เกลียดฉันด้วย  เธอจะไปนึกถึงเขาทำไม 

"ก๊อก...ก๊อก.."  เสียงดังมาจากหน้าต่าง  เธอหันไปมองเห็นนกฮูกสีน้ำตาลสง่างามอยู่ตัวหนึ่งเกาะอยู่พร้อมกับใช้จงอยปากเคาะหน้าต่างห้องเธอ  เธอเดินไปเปิดหน้าต่างแต่แทนที่มันจะบินลงมาส่งจดหมายให้เธอ  แต่มันกลับปล่อยจดหมายให้หล่นลงแล้วบินหนีไป

"เจ้านกนี่แย่จริงๆ เลย"  เธอบ่นพร้อมเปิดจดหมายออกอ่าน "ของใครกันน้า.."

ถึง..เกรนเจอร์

                นอนไม่หลับล่ะสิ  คงคิดถึงรสจูบอันแสนวิเศษของฉันอยู่ใช่มั๊ย

ไม่ต้องห่วงน่า  ถ้าเธออยากได้มันอีกมันจะยอมลดตัวมอบให้เธออีกก็ได้

แล้วอย่ามัวคิดถึงฉันจนนอนไม่หลับก็แล้วกัน  ยัยเลือดสีโคลน

                                                                                                              มัลฟอย

"หึ  ใครจะไปคิดถึงนายกัน  อีตาบ้า"  เธอบ่นพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับไปในที่สุด

_______________________________ (^๐^) _________________________________

เมื่อเจ้านกฮูกได้ทำหน้าที่ของมันแล้วมันก็บินกลับมาหาเจ้านายของมัน  มัลฟอยลูบหัวมันเบาๆ 

"ดีมาก  ฮอร์ก"  เขาพูดเบาๆ กับเจ้านกฮูกแสนหยิ่งทะนงของเขา  มันช่างเหมือนเจ้าของจริงๆ เลย  เธอจะเป็นไงบ้างนะเกรนเจอร์  ตลอดค่ำมานี้เขาได้แต่นึกถึงเด็กสาวผมสีน้ำตาล  นึกถึงจูบที่เขามอบให้เธอ  เขาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน  แล้วยิ่งนี่เป็นศัตรูของเขาอีก  เขาไม่อยากให้เธอลืม  ไม่อยากเสียเปรียบเธอที่นึกถึงเธออยู่ฝ่ายเดียว  จึงส่งจดหมายไปเพื่อเตือนความจำเธอ  ให้เธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น  รวมทั้งตัวเขาด้วย  เขายิ้มกับตัวเองแล้วก็ล้มลงนอนบนเตียง