รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #5 : ความขัดแย้งในใจ

บทที่  5  ความขัดแย้งในใจ

                มัลฟอยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ทุกคนฟัง  ตั้งแต่ที่จอมมารเข้ามาพบเขาและแม่ภายในคฤหาสน์    ความทุกข์ทรมานใจของเขาที่ต้องเลือกจกระหว่างความปลอดภัยของครอบครัวและสิ่งที่ยากจะฝืนในทำ  แผนการต่างๆ ของเขา  ตลอดจนถึงการตายของศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์  ทุกคนที่ได้ฟังต่างนิ่งเงียบ  อาจเป็นเพราะว่าการกล่าวถึงการตายของดัมเบิ้ลดอร์ทำให้พวกเขาสะเทือนใจหรือว่าความเห็นใจที่มีต่อมัลฟอยก็ไม่สามารถมีใครคาดเดาได้  แต่ภายในใจของเด็กสาว “เฮอร์ไมโอนี่  เกรนเจอร์” เธอรู้สึกได้ถึงสิ่งที่กดดันอยู่ภายในใจของมัลฟอย  มันถูกส่งออกมาจากทางสีหน้าและน้ำเสียงของเขา  สีหน้าของเขาเหมือนกับคนที่ทุกข์ทรมานใจมากมาย  น้ำเสียงสั่นไหวราวกับสะกดกลั้นความหวาดกลัวเอาไว้ในใจ  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกเห็นใจเขาเหลือเกิน  รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจเมื่อคิดเพียงว่าเขาต้องเจอกับอะไรมาบ้าง  ดวงตาสีซีดของเขาช่างหม่นเศร้าอะไรเช่นนี้ 

‘บ้าจริง !  เธอไม่ควรจะไปสงสารหรือเห็นใจเขาเลย  เขาทำไม่ดีต่างๆ นานากับพวกเธอ  มันสมควรแล้วที่เขาต้องมาเจอแบบนี้  เธอควรจะสมน้ำหน้าเขามากกว่า’  เสียงหนึ่งดังขึ้นในใจของเธอ  แล้วอีกเสียงหนึ่งก็เริ่มคัดค้าน

‘แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรนะ  สถานการณ์บังคับเขา  แล้วที่เขาแย่ก็เพราะเขาถูกเลี้ยงมาผิดๆ จะไปโทษเขาคนเดียวก็ไม่ถูก’  สองเสียงเริ่มเกิดการขัดแย้งกัน

‘โอ๊ย!  แล้วทำไมฉันต้องมามัวคิดเรื่องเกี่ยวกับนายนั่นด้วยเนี่ย  จะบ้าหรือไงยัยเฮอร์ไมโอนี่’  เธอคิดอย่างหงุดหงิด

“เฮอร์ไมโอนี่ๆๆ  เธอเป็นไรไปน่ะ  ฉันเรียกตั้งนาน  แล้วยังทำหน้ายังกับจะกินใครเข้าไปงั้นแหละ”  เสียงรอนดึงความคิดที่กระเจิดกระเจิงของเธอกลับเข้ามาอีกครั้ง  เธอหันไปสายหน้ากับรอนเบาๆ  แต่ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่คนในความคิดของเธออยู่

“เอาล่ะ  ฉันว่ามิสเตอร์มัลฟอยควรจะพักผ่อนได้แล้ว  เธอช่วยพาเขาขึ้นไปนอนได้แล้วล่ะมอลลี่  แล้วก็เด็กๆ ด้วยทุกคนเลย  ฉันมีเรื่องจะคุยต่อกับพวกภาคี”  ศาสตราจารย์มักกอนากัลกล่าวสรุป 

_______________________________ (^๐^) _________________________________

“ฉันไม่อยากเชื่อมันเท่าไหร่เลย  มันต้องแต่งเรื่องเพื่อให้ตัวเองพ้นผิดอยู่แล้ว”  รอนพูดเมื่อพวกเขาเข้ามาอยู่ในห้องนอนกันตามลำพัง

“แต่ฉันเชื่อว่าเขาไม่ได้โกหกนะพี่รอน  ถึงเขาจะนิสัยแย่  แต่เขาก็ออกจะขี้กลัวเขาไม่กล้าทำเรื่องร้ายแรงขนาดนี้หรอกถ้าไม่มีเหตุจำเป็นจริงๆ”  จินนี่เถียง

“ฉันก็คิดเหมือนจินนี่นะ  แล้วก็เรื่องที่แฮร์รี่เล่าอีก  อย่าลืมสิรอน  บางทีสำหรับเขาออกจะน่าเห็นใจมากกว่า”  เฟร็ดพูดเสริม

“อะไรกันทุกคน  เจ้านั่นมันทำเลวร้ายกับพวกเรามากแค่ไหน  มันเป็นตัวการที่ทำให้บัคบีคถูกฆ่า  แล้วมันยังพยายามทำร้ายพวกเราตลาดมา  นี่นายยังจะเข้าข้างมันอีกเหรอ”  รอนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

“รอน  ใจเย็นน่า  ฉันว่านายน่ะอคติกับเขามากเกินไปแล้ว  แต่ใครมาเจอเหตุการณ์นี้ก็ต้องน่าเห็นใจทั้งนั้น”  เฟร็ดพยายามใช้เหตุผล (ทั้งที่ปกติตัวเฟร็ดเองก็ไม่ค่อยมี)  แต่ดูเหมือนเหตุผลกับคนอย่างรอนคงไปด้วยกันไม่ได้  เพราะตอนนี้เขาหน้าแดงยิ่งไปเสียกว่าผมของเขาเสียอีก

  “นี่ๆ ทุกคนว่าศาสตราจารย์มักกอนากัลจะทำยังไงต่อไป”   เฮอร์ไมโอนี่รีบเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวว่าเหตุการณ์จะเลวร้ายลง

“ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ  ฉันว่าต้องสำคัญมาแน่ๆ เลยถึงไม่ให้เราฟังด้วย”  จอร์จกล่าว

“นั่นน่ะสิ”  เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ  แต่ทำไมเธอถึงนึงถึงแต่ตาเศร้าๆ ของมัลฟอยได้นะ  เห็นแล้วมันทำให้เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ  เธอคิดว่าดวงตาคู่นั้นต้องมีมนต์สะกดอะไรแน่ๆ ถึงได้ทำให้เธอนึกถึงมันอยู่เรื่อย  ‘ไม่สิ  ยัยเฮอร์ไมโอนี่  เธอจะมาคิดถึงอีตาบ้านิสัยแย่แบบนั้นทำไม  บ้าจริงๆ เลยเธอนี่’  เธอรีบสลัดความคิดนั้นออกไป  แล้วรีบกลับไปนอน  โดยคิดในใจไปตลอดว่า   ‘ฉันต้องเกลียดเขาๆๆๆ’

_______________________________ (^๐^) _________________________________

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาต้องกับใบหน้าที่ขาวซีด  ดวงตาสีซีดของเขาค่อยๆ ลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ ‘เช้าแล้วหรือนี่  ไม่เลยฉันยังไม่อยากตื่น  ไม่อยากลุกขึ้นมาพบกับความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย  ทำไมฟ้าต้องเล่นตลกกับฉันด้วย  ทำไมต้องให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้’  เขาคิด  จริงสินะ  เขาเป็นคุณชายที่แสนจะมีชีวิตที่สะดวกสบาย  หาความเพลิดเพลินไปวันๆ  แต่หลังจากพ่อเขากลับไปหาฝ่ายมืดอีกครั้ง  ทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป  พ่อเขาเริ่มเดินทางบ่อยขึ้น  บางทีก็หงุดหงิดกับเขา  และเมื่อพ่อเขาถูกจับไปคุกอัสคาบันเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเขาก็ได้เกิดขึ้น  เขาเกลียดจอมมาร  เกลียดมาก  จอมมารทำให้ชีวิตของเขาต้องเลวร้าย  นั่นเป็นสิ่งที่อยู่ลึกๆ ในใจของเขา  ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาก็ทำอะไรกับมันไม่ได้

มัลฟอยค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ แล้วเข้าไปอาบน้ำ  เขาทำทุกอย่างอย่างเชื่องช้า  เขาไม่อยากลงไปเจอกับทุกคนที่นี่  ไม่อยากเห็นสายตาเวทนาที่มองมายังเขา  โดยเฉพาะกับเธอ  ยัยเลือดสีโคลน  เขาไม่อยากให้เธอมาสงสาร  เขารู้สึกเหมือนทนไม่ได้ที่เห็นแววตาของเธอมองมายังเขา  เขาเกลียดสายตาแบบนั้นของเธอ  ความสงสารและเวทนาจากเธอเขาไม่ต้องการ  เอ๊ะ! แล้วนี่เขาอยากให้เธอมองเขาแบบไหนกัน  ไม่ได้นะ  อย่างี่เง่าสิเจ้าบ้าเดรโก  เขาเกลียดเธอนี่  ยัยเลือดสีโคลนโสโครก  ใช่สิเลือดของเธอมันโสโครกน่ารังเกียจ  มัลฟอยพยายามต่อสู้กับความคิดของเขาเอง  (คนอะไรแม้แต่ความคิดของตัวเองก็ไปทะเลาะด้วยได้)  แต่เขาสู้กับตัวเองได้ไม่นานเพราะนางวิสลี่ย์เคาะประตูเรียกเขาให้ลงไปกินข้าว  เขาจึงต้องจำใจลงไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เดรโก  นายเกลียดเธอ  นายเกลียดพวกเลือดสีโคลน”  เขาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง