รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #3 : คนที่จากไปและคนที่เข้ามา

บทที่ 3  คนที่จากไปและคนที่เข้ามา

สายมากแล้วแต่คนในบ้านเลขที่ 12  กริมโมเพลส  ยังไม่ใครตื่น  อาจเป็นเพราะต่างคนต่างเหนื่อยจากงานเมื่อวาน  หลังจากเสร็จงานแต่งงานแล้ว  ตอนค่ำยังมีงานเลี้ยงเล็กๆ อีก  ทุกคนต่างเก็บเกี่ยวความสุข  สนุกสนานไว้ให้ได้มากที่สุด  เพราะต่างไม่แน่ใจว่าเมื่อไหร่เขาจะได้มีความสุขแบบนี้อีก  และวันข้างหน้าพวกเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้าง

ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบหน้าที่ได้รูปค่อยๆ ลืมตาขึ้น  เธอมองดูรอบๆ ตัว  มีหญิงสาวผมสีแดงเพลิงนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ 

“จินนี่ ๆ  ตื่นเถอะ  เช้าแล้ว”  เธอหันไปเรียกเด็กสาวข้างๆ

“เช้าแล้วเหรอพี่เฮอร์ไมโอนี่  ง่วงจังเลย”

“เราลงไปข้างล่างกันเถอะ  และคงต้องไปปลุกทุกคนเพราะนี่ก็สายมากแล้ว”  เฮอร์ไมโอนี่และจินนี่เดินออกไปปลูกทุกคน  แล้วเข้าไปช่วยนางวิสลี่ทำอาหารเช้าในครัว

“นี่แฮรี่ยังไม่ลงมาอีกเหรอจ๊ะ”  นางวิสลี่ย์ถามเมื่อเห็นที่นั่งของแฮรี่ว่างอยู่

“เดี๋ยวหนูขึ้นไปตามเองค่ะแม่”  จินนี่รับอาสา

“ฝาก morning  kiss  แฮรี่ด้วยนะจินนี่”  เฟร็ดแหย่

“เฟร็ด!!”  นางวิสลี่ย์เรียกลูกเสียงเขียว  เฟร็ดจึงสงบปากลงแล้วหันไปจัดการกับอาหารต่อ

“วันนี้มีข่าวอะไรน่าสนใจบ้าง  อาเธอร์”  ลูปินถาม  ขณะที่มือยังคงสาละวนกับอาหารเช้า(สาย)

“ผู้เสพความตาย 2 คนปรากฏตัวที่...”   แต่ยังไม่ขาดคำก็มีเสียงกรีดร้องมาจากด้านบน  ทุกคนรีบวิ่งขึ้นไปดู  พบจินนี่นั่งร้องไห้อย่างหมดแรงอยู่บนพื้น  ในมือของเธอมีกระดาษแผ่นนึงอยู่

“จินนี่  เป็นอะไรไป”  เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้าไปกอดจินนี่

“ฮือ..แฮรี่..ฮือ..เขา..”  จินนี่สะอื้น

“แฮรี่อะไรจินนี่”  จินนี่ไม่พูดเธอส่งกระดาษในมือให้เฮอร์ไมโอนี่อ่าน

ถึง...เฮอร์ไมโอนี่และรอนเพื่อนรัก

                ฉันตัดสินใจแล้วเรื่องฮอร์ครัก  ฉันจะไปตามหามันด้วยตัวของฉันเอง  ฉันไม่ต้องการดึงพวกเธอมาเกี่ยวข้องด้วย  พวกเธออยู่ทางนี้ยังช่วยภาคีได้อีกมาก  อย่าห่วงฉันเลยฉันดูแลตัวเองได้  และอย่าได้พยายามตามหาฉัน  พวกเธอจงอยู่ในที่ของพวกเธอ  และทำหน้าที่ของพวกเธอไป  แล้วฉันจะติดต่อมาเอง  พวกเธอช่วยดูแลจินนี่ด้วย  และฝากบอกเธอด้วยว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น “ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิม”

                                                                                                                                รักเพื่อนๆ มาก

                                                                                                                                 แฮรี่   พอตเตอร์

“เขาเขียนว่าไงเฮอร์ไมโอนี่”  นางวิสลี่ย์ถามอย่างร้อนรน

“เออ..เขาออกไปหา..เออ..หาทางกำจัดโวลเดอร์มอร์ค่ะ  แล้วเขาบอกว่าไม่ต้องตามหา  แล้วเขาจะติดต่อมาเอง”  เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างติดขัด  เพราะเธอไม่สามารถบอกใครเรื่องฮอร์ครักได้

“บ้าที่สุดเลย  เท่ากับเขาเดินไปตายแท้ๆ”  นางวิสลี่ย์พูดทั้งน้ำตา

“ไม่เป็นไรหรอกน่ามอลลี่  ฉันเชื่อว่าแฮรี่ดูแลตัวเองได้”  นายวิสลี่ย์ปลอบ

“รอน  จินนี่  ไปที่ห้องกับฉันหน่อยสิ”  เฮอร์ไมโอนี่กระซิบบอกกับเขาทั้ง 2 คน ให้เดินตามเธอไปที่ห้อง  เธอปิดประตูและหันไปมองหน้าจินนี่ที่ยังคงร้องไห้อยู่

“จินนี่  เธอต้องไม่บอกข้อความในจดหมายนี้กับใครนะ  เพราะมันเป็นความลับ  และหากคนอื่นรู้มันจะทำให้แฮรี่ลำบาก”   เฮอร์ไมโอนี่พูดกับจินนี่อย่างจริงจัง

“เรื่องอะไร  เรื่องไอ้ฮอร์..ฮอร์ครักนั่นน่ะเหรอ  แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรนี่”  จินนี่กล่าวอย่างงงๆ

“นั่นแหละ  เราบอกเธอไม่ได้  แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”  เฮอร์ไมโอนี่ยังคงจ้องจินนี่อยู่  จินนี่มองเธออย่างแปลงใจแต่ก็รับปาก  “จ้ะ  ฉันจะไม่บอกใครเด็ดขาด”

_______________________________ (^๐^) _________________________________

กระท่อมร้างชายป่า  เด็กหนุ่มผิวซีดยังคงนั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย  ดวงตาสีซีดของเขามีแต่ความหม่นหมอง  ไม่เหลือคราบเด็กหนุ่มผู้เหย่อหยิ่งและทรนง  ในใจเขายังคงคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา  ครอบครัวของเขาถูกครอบงำจากจอมมาร  จอมมารบังคับให้เขาทำสิ่งที่เลวร้ายและเขาก็ไม่อยากทำ  ภาพของดัมเบิ้ลดอร์ที่ถูกคาถาจนกระเด็นไปผุดขึ้นมาในหัวของเขา  “ไม่มมมม”  เสียงแหบห้าวเล็ดรอดออกจากริมฝีปากเขาเหมือนเสียงกระซิบ  แต่แล้วภาพที่ขึ้นมาแทนที่กลับเป็นภาพเด็กสาวผมสีน้ำตาลหนาฟู  ในมือเต็มไปด้วยหนังสือหันมามองเขาด้วยสายตาที่โกรธเคือง  ทำไมนะเขาถึงคิดถึงยายเลือดสีโคลนเกรนเจอร์ได้  ทั้งๆ ที่ตลอดเวลา  6  ปี  ที่ฮอกวอตส์  เขาและเธอต่างเป็นศัตรูกัน  ไม่เคยพูดจากันดีๆ เลย  ไม่สิ!  จริงๆ แล้วในก้นบึ้งของหัวใจเขามันมีความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเจอหน้าเธอ  “เธอคงเกลียดฉันน่าดูสินะ เกรนเจอร์  แล้วยิ่งตอนนี้ด้วย”  เขาพึมพำเบาๆ  แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงสลัดเธอออกจากความคิดไม่ได้เสียที

“มานั่งซังกะตายอะไรอย่างนี่ล่ะ  เดรโก”  เสียงเยือกเย็นดังมาจากหน้าประตู  และเมื่อเขาหันกลับไปก็พบกับเสนปที่ยืนมองเขาด้วยสายตาเวทนา

“อาจารย์มีอะไรกับผม”  เขาถามอย่างหงุดหงิด

“จอมมารโกรธมากที่เธอทำงานพลาด  เขาคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

“เรื่องของผมเถอะ  ผมรู้อยู่แล้วล่ะ  แต่ยังไงผมก็หนีท่านไม่พ้น”  เขาเถียงอย่างไม่ลดละ

“ไม่  เธอจะไม่ตาย  ฉันจะให้เธอไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย  มา! เธอมากับฉันเดี๋ยวนี้”  เสนปพูดแล้วลากมัลฟอยไปยืนอยู่หน้าเตาผิง  แล้วหยิบผงฟลูขึ้นมา

“อาจารย์จะให้ผมไปไหน  ไม่นะ  ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น”  เขาดิ้นขัดขืน

“เธอต้องไปเดรโก  เธอไม่มีทางเลือก  อ่านนี่ซะแล้วรีบพูดออกมา  เมื่อถึงแล้วจงทำลายกระดาษแผ่นนี้ทันที”  เสนปสั่งเสียงเฉียบขาดพร้อมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ และผงฟลูให้

“บ้านเลขที่ 12  กริมโมเพลส”  มัลฟอยพูดพร้อยปล่อยผงฟลูลงในเตาผิง

“เธอต้องปลอดภัยเดรโก  เธอต้องไม่เดินทางผิดเหมือนพ่อเธอกับฉัน”  เสนปพึมพำหลังจากร่างของมัยฟอยหายไปจากเตาผิง

_______________________________ (^๐^) _________________________________

“คลุกคลัก..คลุกคลัก..”  ทุกคนที่กริมโมเพลสหันไปมองที่เตาผิงกันเป็นตาเดียว  แล้วร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาอยู่หน้าเตา  เด็กหนุ่มผิวซีด  ผมสีบลอนด์ที่บัดนี้เต็มไปด้วยเขม่า  ดวงตาสีซีดนั้นจ้องมาที่ทุกคนอย่างตื่นตระหนก

ก่อนที่ใครจะพูดอะไร  เฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ  “เดรโก  มัลฟอย”