รักเกินห้ามใจ (มัลฟอย+เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #10 : ตู้ประธานนักเรียน

บทที่  10   ตู้ประธานนักเรียน

วันนี้ทุกคนเดินทางมาถึงชานชลาที่  9 เศษ 3 ส่วน 4  ด้วยความทุลักทุเล  รถของกระทรวงถูกขอมาเป็นกรณีพิเศษโดยศาสตราจารย์มักกอนนากัล  เธอไม่ต้องการให้นักเรียนของเธอทุกคนได้รับอันตรายตั้งแต่ยังเดินทางไม่ถึงฮอร์กวอตส์  นางวิสลี่ย์ล่ำราทุกคนด้วยสีหน้ากังวล  ปากเธอพร่ำบอกให้ทุกคนระวังตัว  แล้วเธอก็หันหน้ามาทางมัลฟอย

“เธอต้องระวังตัวให้มากๆ นะมัลฟอย”  เธอบอกด้วยสายตาห่วงใย  มัลฟอยถึงกับอึ้ง  ไม่เคยมีใครห่วงใยเขาอย่างนี้มาก่อนนอกจากแม่  เขาพยักหน้ารับแล้วรีบเดินขึ้นรถไฟไป

“นิสัยแย่จริงๆ  นายนั่นน่ะ”  รอนบ่น

“อย่าไปว่าเขา  รอน”  นางวิสลี่ย์หันไปว่ารอน  อย่างน้อยมัลฟอยก็รับความห่วงใจจากนาง  แล้วก็หันไปพูดกับเด็กๆ ต่อ  “เอาล่ะเด็กๆ ขึ้นรถกันได้แล้ว  แล้วก็ระวังตัวกันให้ดีล่ะ  รอนดูจินนี่ด้วย”  เธอโบกมือให้เด็กๆ

_______________________________ (^๐^) _________________________________

“เอ่อ..รอน  จินนี่  ฉันต้องไปอีกตู้นึงน่ะ  มันเป็นหน้าที่”  เฮอร์ไมโอนี่บอกเมื่อขึ้นมาบนรถไฟแล้ว

“โอเค  เฮอร์ไมโอนี่  แล้วเจอกัน”  ทั้งสองบอก

เฮอร์ไมโอนี่เดินไปเรื่อยๆ จนถึงตู้หัวขบวน  เธอเปิดประตูเข้าไปในนั้น  แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับคนที่เข้ามานั่งอยู่ก่อน

“นายเข้ามาทำอะไร  นี่มันตู้ประธานนักเรียนนะ”  เธอพูดอย่างอารมณ์เสียเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่

“อ้าว..เธอก็ได้เป็นประธานนักเรียนเหมือนกันเหรอเนี่ย”  เขาตอบมาพร้อมมองตราที่ติดอยู่บนเสื้อคลุมเธอ  อันที่จริงเขาไม่ได้แปลกใจนักหรอกที่เธอได้เป็นประธานนักเรียนหญิง  ก็เพราะเธอเป็นที่หนึ่งของชั้นปีนี่

“เหมือนกันเหรอ..นายหมายความว่า...”  แล้วเธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นตราอยู่บนเสื้อคลุมของเขาเช่นกัน  ‘มัลฟอยเนี่ยนะได้เป็นประธาน  อาจาย์คิดอะไรอยู่เนี่ย’  เธอคิดในใจ

“ฉันก็ไม่รู้ว่าอาจารย์เขาคิดยังไงหรอกนะ  แต่ฉันก็ได้เป็นแล้วนี่”  เขาตอบเหมือนอ่านใจเธอออก   แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ก็เข้ามาในห้อง  เฮอร์ไมโอนี่จึงจำต้องนั่งลงถัดจากมัลฟอยไปพอสมควร

“ก็เท่าที่พวกเธอรู้นั่นแหละ  สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก  โรงเรียนจึงอยากเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัย  นอกจากพรีเฟ็คจะเดินตรวจโรงเรียนแล้ว  ฉันจะมอบหมายให้พวกเธอตรวจบริเวณด้วยกันทุกวันเพิ่มจากพรีเฟ็ค  พวกเธออาจจะต้องทำงานหนักหน่อย  แต่ฉันก็ไว้ใจแค่พวกเธอเท่านั้น  มิสเกรนเจอร์เธอมีความรู้มากที่สุดในชั้นปี  ส่วนเธอมิสเตอร์มัลฟอยเธอก็มีความชำนาญในภาคปฏิบัติ  ฉันจึงเชื่อว่าพวกเธอจะร่วมมือกันทำหน้าที่นี้ได้เป็นอย่างดี  และพวกเธอก็เป็นบุคคลที่เหมาะสมที่สุดแล้ว  พวกเธอมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า”

“ไม่มีค่ะ/ครับ”  ทั้งคู่ตอบอย่างไม่มีทางเลี่ยง

“แต่พวกเธอต้องระวังตัวให้ดีนะ  สำหรับมิสเตอร์มัลฟอยฉันอยากให้เธอย้ายมาอยู่หอประธานนักเรียน  ฉันว่าบ้านสลิธีรินของเธอคงไม่ปลอดภัยพอที่เธอจะอยู่ที่นั่นอีกแล้วล่ะ”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด

“ครับอาจารย์”  มัลฟอยตอบเรียบๆ

“แล้วเธอมิสเกรนเจอร์ฉันอยากให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วย  เขาอยู่คนเดียวคงไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่  ยังไงเธอก็เคยอยู่บ้านเดียวกับเขาตอนปิดเทอม  แล้วฉันก็ไว้ใจเธอที่สุด  ฉันอยากให้เธอช่วยดูแลเขาให้ดี”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่

“แต่อาจารย์คะ..”  เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะเถียง

“ไม่มีแต่มิสเกรนเจอร์  เธออยากเห็นเพื่อนได้รับอันตรายหรือไง  มิสเตอร์มัลฟอยอยู่ในสถานการณ์ไม่ปลอดภัย  เธอต้องช่วยดูแลเขา  เธอคงไม่อยากเห็นเขาเป็นอันตรายไปหรอกนะ”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ย้ำอย่างชัดเจน

“ค่ะอาจารย์”  เฮอร์ไมโอนี่รับคำเสียงอ่อยอย่างช่วยไม่ได้  เธอหันไปมองตัวต้นเหตุซึ่งก็เห็นเขานั่งยิ้มเยาะเธออยู่  เธอขึงตาใส่เขาแล้วหันไปฟังอาจารย์ต่อ

“เอาล่ะ  ฉันมีเรื่องจะแจ้งพวกเธอเท่านี้  อ้อ..แล้วอย่าลืมล่ะ  พวกเธอต้องเขียนรายงานการตรวจตราส่งฉันทุกวัน  แล้วหากมีอะไรผิดสังเกตต้องรีบบอกฉันทันที”  ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอกแล้วเดินออกจากห้องไป

“ฉันต้องเป็นคนที่ซวยที่สุดในรอบศตวรรษเลยจริงๆ ที่ต้องมาคอยดูแลนาย  แล้วยังต้องอยู่หอประธานกับนายอีกเนี่ย”  เฮอร์ไมโอนี่บ่นอย่างหงุดหงิด

“คิดว่าฉันรู้สึกดีที่อยู่กับพวกโสโครกอย่างเธอหรือไง”  เขาสวนขึ้นมา

“ถึงเลือดฉันจะสกปรก  แต่ก็ดีกว่าพวกเลือดบริสุทธิ์แต่นิสัยแย่แล้วกัน”  เธอเริ่มโมโห

“เธอว่าใคร  ยายเลือดสีโคลน”  เขาตะโกนใส่เธอ

“นี่นายโง่จนไม่รู้หรือไงว่าฉันว่าใคร  แล้วอย่ามาตะโกนใส่ฉันนะ”  เธอตะโกนใส่เขาบ้าง

“เธอไม่มีสิทธิ์เอาปากสกปรกๆ ของเธอมาว่าฉัน”  เขาว่าแล้วบีบแขนเธอแน่นด้วยความโมโห

“ปล่อยฉันนะมัลฟอย  ฉันเจ็บ”  เธอพยายามดึกแขนเธอออกจากเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ

“จำไว้อย่าใช้ปากสกปรกของเธอว่าฉันอีก  แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”  เขาปล่อยมือจากเธอแล้วเดินออกจากตู้ไปทันที

เฮอร์ไมโอนี่ลูบแขนเธอด้วยความเจ็บพลางมองตามคนที่เพิ่งเดินออกไป  นี่น่ะเหรอคนที่เคยเผลอหลงใหลไปกับเขา  เขามันแย่เสียยิ่งกว่าแย่  เธอต้องเกลียดเขา  เกลียดให้มากๆ  แล้วเธอก็เดินกลับตู้ของเธอไป