คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำสั่งเสีย
ตอนที่ 1 คำสั่งเสีย
แสงแดดยามเช้าทอแสงสาดส่องเข้ามาทางช่องเล็กๆ กระทบกับร่างของเด็กหนุ่มผิวซีดซึ่งก้มหน้าซบกับเข่าของตัวเอง ไหล่ของเขาไหวขึ้นลงตามแรงสะอื้น
“ทำไม! ทำไมต้องเป็นอย่างนี้” เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ ทั้งน้ำตา พร้อมทิ้งกำปั้นลงกับพื้นข้างตัวอย่างแรงหลายครั้งจนมือของเขามีเลือดออกซิบๆ ออกมาบ้างแล้ว
“ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ ผมไม่ได้ต้องการให้อาจารย์ตาย”
“หยุดทำตัวน่าเวทนาเสียทีได้มั๊ย เดรโก” ชายผมดำเป็นเมือกตะคอกขึ้นมาอย่างหมดความอดทน ใช่แล้ว เขาคือ เซเวรัส เสนป หลังจากหนีออกมาจากฮอกวอตส์ เขาได้พาเดรโก มัลฟอย มาหลบอยู่ที่กระท่อมเก่าๆ ชายป่า
“อาจารย์ฆ่าเขา อาจารย์ฆ่าดัมเบิ้ลดอร์ ทำไม!” เด็กหนุ่มยังคงโวยวาย
“นี่ฉันช่วยเธอนะ ถ้าฉันไม่ฆ่าเขาจอมมารต้องฆ่าเธอแน่”
“ไม่จริงหรอก อาจารย์กลัวปฏิญาณไม่คืนคำกับแม่ผมมากกว่า” มัลฟอยยังคงเถียง
“เงียบนะเดรโก เธอต้องอยู่เฉยๆ ทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น รออยู่ที่นี่ แล้วฉันจะไปรายงานจอมมารให้เอง” เสนปพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เฮอะ.. จะไปเอาหน้าล่ะไม่ว่า” เสนปหันกลับมาหาเขาทันทีพร้อมกับดึงคอเสื้อของเขาขึ้น
“หุบปากเน่าๆ ของเธอซะ เธอก็รู้ว่าจอมมารเก่งเรื่องพินิจใจ แล้วจะเป็นยังไงเธอก็รู้ถ้าหากจอมมารท่านรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะทำตามคำสั่งท่าน ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าดัมเบิ้ลดอร์” เสนปแสยะยิ้ม ช่างเป็นยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งนัก แต่เขายังคงพูดต่อ
“และอีกอย่างฉันจะไปดูท่าทีว่าจอมมารท่านจะว่าอย่างไรกับการที่ฉันทำงานแทนเธอ ถ้าเขาไม่ว่าอะไรฉันจะมารับเธอไปพบท่านเอง” แล้วเสนปก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่ความหม่นหมองในหัวใจของเด็กหนุ่ม
_______________________________ (^๐^) _________________________________
ฮอกวอตส์ หลังงานศพดัมเบิ้ลดอร์ เมื่อส่งนักเรียนกลับบ้านหมดแล้ว
“ศาสตราจารย์มักกอนากัลครับ เราพบกล่องนี่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์” แฮกริดชายร่างยักษ์วิ่งกระหืดกระหอบมายังศาสตราจารย์มักกอนากัลและสมาชิกภาคีฟินิกที่ยืนปรึกษากันอยู่
“อะไรน่ะ แฮกริด” เธอรับกล่องนั้นมาเปิด พบกระดาษแผ่นหนึ่งอยู่ในนั้น
ถึง...มินอว่า
หากเธอได้อ่านกระดาษแผ่นนี้ฉันคงต้องตายไปแล้ว และถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฉันจะตายด้วยฝีมือของเซเวรัส แต่ฉันจะตายไปพร้อมกับความเข้าใจผิดของพวกคุณไม่ได้ อย่างที่คุณรู้โวลเดอร์มอร์ได้บังคับมิสเตอร์มัลฟอยให้กระทำการบางอย่าง นั่นคือฆ่าฉัน ซึ่งตัวเขาเองนั้นไม่ได้เต็มใจทำและไม่ได้ต้องการฆ่าฉันเลย แต่หากเขาทำไม่สำเร็จเขาและครอบครัวจะถูกฆ่า ซึ่งฉันเป็นคนอ้อนวอนให้เซเวรัสกระทำการนั้นแทนหากมิสเตอร์มัลฟอยทำไม่สำเร็จ ซึ่งมันก็คงไม่มีทางสำเร็จหรอก เพื่อที่เซเวรัสจะได้กลับไปหาโวลเดอร์มอร์ได้อีกโดยที่เขาไม่คลางแคลงใจ เพื่อช่วยเหลือภาคีของเรา ขอให้ทุกคนทำตัวให้แนบเนียนและดำเนินตามแผนต่อไป อย่าให้ชีวิตฉันต้องเสียเปล่า สำหรับมิสเตอร์มัลฟอยนั้นฉันหวังเป็นอย่างยิ่งว่าพวกคุณคงเมตตาเขา ช่วยดึงเขาออกมาจากศาสตร์มืด อย่าให้เขาดำเนินตามรอยพ่อของเขาเลย เขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายเพียงแต่ถูกเลี้ยงมาผิดๆ ขอให้เธอช่วยคุ้มครองเขาและแม่ของเขาด้วยฉันเชื่อว่าโวลเดอร์มอร์คงไม่ปล่อยเขาไว้แน่หากรู้ว่าเขาไม่ได้ฆ่าฉันด้วยมือของเขาเอง และฉันหวังว่าเธอคงได้เป็นอาจารย์ใหญ่คนต่อไปนะมินอว่า ฉันจะได้วางใจและหมดห่วง
อัลบัส ดัมเบิ้ลดอร์
“นี่มันอะไรกัน ดัมเบิ้ลดอร์ยอมเสียสละงั้นเหรอ” รีมัส ลูปินพูดทั้งน้ำตา ไม่ใช่เพียงแต่ลูปินเท่านั้นดูเหมือนทุกคนในห้องต่างมีน้ำตากันทั้งสิ้น
“เราต้องทำตามคำสั่งเสียของเขา ทุกคน” มักกอนากัลพูดในที่สุด
“แต่เสนปฆ่าเขานะ” ท๊องส์เถียง
“พวกคุณคงได้ยินข้อความในจดหมายนี้แล้ว มันเป็นความต้องการของเขาเอง เราต้องทำตาม” มักกอนากัลพูดเสียงเรียบ
“แต่เจ้าเด็กมัลฟอยนั่นมัน...” ท๊องส์พยายามจะเถียง
“ไม่เอาน่าท๊องส์ เธอก็ได้ยินที่แฮรี่เล่า มัลฟอยไม่ได้พยายามจะฆ่าดัมเบิ้ลดอร์เลย แล้วอีกอย่างหากเขาจะทำเขาก็น่าจะทำมันมานานแล้ว เขามีเวลาทั้งปีเลยนะ แต่นี่เขาโดนบังคับ เราควรจะสงสารเขามากกว่าที่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้” ลูปินขัดขึ้น
“จริงของคุณลูปิน” ทุกคนในห้องพากันเห็นด้วยกับเขา
“ขอบคุณรีมัส” มักกอนากัลพูด
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจดัมเบิ้ลดอร์ดี ไม่อย่างงั้นมนุษย์หมาป่าอย่างผมคงไม่ได้เรียนที่นี่หากไม่มีดัมเบิ้ลดอร์ เราควรช่วยดึงมัลฟอยขึ้นมาเขาจะได้มีโอกาสดีๆ อย่างผม” ลูปินพูดขณะที่สายตาเขานั้นดูเหมือนจะเหม่อลอย
“ใช่ ตอนนี้เราแค่รอข่าวจากเซเวรัส และคอยรับตัวมิสเตอร์มัลฟอยมาจากเขา ฉันเชื่อว่าอีกไม่นานนี้แหละ”
‘เราจะทำตามคำสั่งเสียของคุณ อัลบัส และเราจะต้องกำจัดเขาได้ โวลเดอร์มอร์’ มักกอนากัลพึมพำกับตัวเอง เป็นครั้งแรงที่เธอเอ่ยชื่อของเขา คนที่คุณรู้ว่าใคร
ความคิดเห็น