คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8
Chapter 8
สภาพห้องของคชาตอนนี้ทั้งทุเรศเกินกว่าจะบรรยายได้ ซากผีซากเพื่อนของคนตัวเล็กนอนกระจายทั่วๆห้องแต่ละคนคงจะมีมุมเด็ดที่ต่างกันออกไปยกตัวอย่างเช่น เฟรมนอนอยู่ในห้องน้ำใช้ถังขยะต่างหมอน โซ่ขดตัวนอนอยู่ในตู้เสื้อผ้า น้ำแข๊งนอนเปลือยแหกแข้งแหกขาอยู่กลางห้องเพราะโดนปอจับแก้ตอนเมา เป็นต้น ตามพื้นสีขาวมีเศษอ้วกกองอยู่เป็นหย่อมๆส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งไปทั่ว ทำให้เต๋าที่นอนหัวพิงกับริทอยู่ตื่นมาอย่างเสียไม่ได้ มือข้าวยกขึ้นขยี้ตาของตัวเองพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงดวงตาคมมองไปทั่วห้องเพื่อหาคนตัวบางเจ้าของห้อง แล้วก็เจอคนตัวเล็กสวมใส่เสื้อสีขาวตัวใหญ่โคร่งที่ดูแล้วน่าจะเป็นเสื้อของรุ่นพี่มือกลองอย่างตี๋เพราะตี๋ไม่ได้ใส่เสื้อแล้ว คอเสื้อบางสีขาวหลุดจากไหล่เผยให้เห็นไหล่เนียนข้างนึงนอนเอาหัวพิงไหล่ตี๋อยู่ คิ้วเข้มของเต๋าขมวดคิ้วหากันอย่างไม่ชอบใจ สายตาคมกวาดไปรอบๆห้องก่อนจะนึกอะไรออก
“ ไอ้แสบ ตื่นๆ “ นิ้วขาวๆเอื้อมมาสะกิดไหล่ของคนตัวเล็ก
“ ม่ายยยย ชาจะนอนนนนนน “ คนตัวเล็กพูดเสียงยานคาง
“ เฮ้ยไม่ต้องนอนแล้วทนนอนไปได้ยังไงห้องเน่าขนาดนี้ไอ้แสบ ไอ้ตัวเล็กตื่น “ เต๋าจับคชาเขย่าน้อยๆจนร่างบางลืมตาขึ้นมาพร้อมกับปากที่เบ้ขึ้น “ ทำมายยย ไอ้เต๋ามีอะไร “
“ พี่จะถามว่าคชาจะทำยังไงกับห้องเนี่ย? วันนี้มีตรวจหอด้วยไม่ใช่เหรอ? “
“ ตรวจหอ? เชี่ยยยยยยยย ตรวจหอ “ เจ้าของหัวเห็ดตื่นเต็มตาทันทีที่หันมองไปยังปฏิทินที่มีวงสีแดงวงรอบตัวเลขวันนี้
“ แล้วจะทำยังไงล่ะเรา หืม? “
“ นั่นสิ กูจะทำยังไงดีวะพี่เต๋าช่วยคิดหน่อยดิวะ “ มือเล็กของคชายกมือยีหัวตัวเอง ยิกๆ ทำให้เต๋าที่ยืนค้ำหัวอยู่อดส่ายหน้าเบาๆไม่ได้
“ อะไร? ส่ายหน้าทำไม? “ คนตัวเล็กขมวดคิ้ว
“ ก็เปล่าพี่ว่าวันนี้มีตรวจเมื่อคืนก็ไม่น่าดื่มนะ ดูสิขวดเหล้าคราบอ้วกเต็มห้องไปหมดเลย แถมเราเองก็ยังไม่หายดีอีก “
คชาก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิดแต่ก็อดเถียงไม่ได้ “ พี่เต๋า วัยรุ่นผู้ชายมันก็ปกติป่ะวะ เหล้าแค่นี้ไม่ใช่ไม่เคยกิน “
“ เหล้าแค่นี้? ถามหน่อยถ้าพี่ไม่เห็นปฏิทินคชาจะทำยังไง? เหล้าแค่นี้น่ะทำให้โดนไล่ออกได้เลยนะแถมยังพาคนนอกมาค้างอีก “
“ เฮ้ย กูโตแล้วนะเว้ยพี่เต๋าด่าอย่างกับกูเป็นเด็ก “
“ ถ้าโตแล้วคงไม่ทำแบบนี้หรอก “
“ พี่เต๋ามึงเป็นอะไร? บอกกูดิ๊ปกติมึงไม่ด่ากูแบบนี้หงุดหงิดอะไร? “ คชาขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นอย่างเริ่มมีน้ำโห
“ พี่ไม่ได้เป็นอะไร เราทำผิดเองมั้ย? แล้วดูไปนอนไปอิงไปชิดกับรุ่นพี่เราซะขนาดนั้น.... ก็นะ “ คชารุดตัวเข้ารวบคอเสื้อพี่ว๊ากตัวขาวอย่างรวดเร็ว แววตาคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความโกรธคุกรุ่นผิดกับเต๋าที่ยังคงยืนนิ่งให้คชารวบคอเสื้ออยู่อย่างนั้น
“ ก็นะอะไรพี่เต๋ามึงพูดมาเลยมั้ย “ เจ้าของริมฝีปากบางสีเชอรี่เริ่มขึ้นเสียง
“ ก็เรานอนกับไอ้ตี๋แล้วใช่มั้ยล่ะ? “
พลั่ก สิ้นประโยคของร่างสูง คชาก็ปล่อยมือจากคอเสื้อแล้วประเคนหมัดลุ่นๆของตัวเองเข้าข้างแก้มเต๋าทันที
จนตัวขาวๆเซไปตามแรงหมัดของคนตัวเล็ก
“ เชี่ยเอ้ย มึงเป็นแค่รุ่นพี่มีสิทธิอะไรมาดูถูกกูแบบนี้วะ “ คชาตะโกนเสียงดังทำให้คนที่นอนอยู่ตามมุมต่างๆของห้องลืมตาขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“ มีอะไรกันวะพี่คชา “ เป็นเสียงของไบรท์ที่ยังตื่นไม่เต็มตาถามออกมาทำให้คชาและเต๋าหันไปมองตามเสียงทันที ไม่ไกลจากไบรท์ก็มีดวงตากลมๆคู่นึงมองมาด้วยความสงสัยเต๋าหันไปสบเข้ากับดวงตาใสๆของริทที่มองมาอย่างงุนงง พี่ว๊ากเม้มปากลงสองขากำลังก้าวไปด้านหลังคชาเพื่อไปหาหาริท
“ พี่ขอโทษละกัน ....แต่ถ้าไม่เป็นห่วงก็ไม่พูดหรอกนะ “ เต๋าสวนเสียงเรียบพอให้ได้ยินกันสองคน ความรู้สึกผิดแล่นปรี่ขึ้นมาหาคชาแทบจะในทันที ร่างเล็กหันตัวกลับไปหมายจะขอโทษแต่ก็พบว่าเต๋าเดินไปหาริทเรียบร้อยแล้ว มือคู่เล็กของริทกุมใบหน้าตรงรอยช้ำที่คชาต่อยพี่ว๊ากตัวดีไว้ คชาสะบัดหน้าสองสามที ในใจก็คิดว่าสมควรแล้วที่โดนชกแต่ลึกๆแล้วก็ยังคงรู้สึกผิดที่ใบหน้าของเต๋าต้องช้ำเพราะตัวเอง.....
“ ริททำไมวันนี้มาเร็วจังเลยวะ “ คชาที่เพิ่งมาถึงห้องเลคเชอร์นั่งลงข้างๆเพื่อนสนิท
“ อ๋อ พอดีวันนี้พี่เต๋ามาส่งอ่ะชา “
“ อื้อ โอเคค “ คชาพยักหน้าหงึกๆให้กับเพื่อนตัวเล็กสื่อความหมายว่ารับรู้ สองมือหยิบสมุดหนังสือขึ้นมาในหัวคิดย้อนกลับไปเรื่องเมื่อวาน
เมื่อวานหลังจากที่วิวาทกับพี่ว๊ากไปทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีก คชาช่วยกันปลุกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆลุกขึ้นมาช่วยกันเก็บของหลายแรงงานก็เสร็จไวไม่ถึงครึ่งชั่วโมงงานก็เสร็จ คชาตั้งใจเก็บของให้เสร็จไวๆ เต๋าก็เช่นกัน คนตัวเล็กเก็บความรู้สึกผิดเอาไว้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรจนกระทั่งเต๋ากลับไปทำให้ตอนนี้คชาก็ยังคงหนักใจเรื่องไอ้รุ่นพี่หมาบ้าอยู่ดี
“ เออ ชาริทถามหน่อยสิ เมื่อวานมีเรื่องอะไรกับพี่เต๋าหรอ “ ริทเอ่ยถามเสียงใส
“ กะก็เปล่าหรอก ไอพี่เต๋ายังไม่เล่าให้ฟังอีกเหรอ? “
ริทส่ายหน้าอย่างน่ารัก “ ไม่อ่ะ พี่เต๋าบอกว่าไม่มีอะไรริทก็เลยมาถามชาน่ะ “
“ เอ่อ คือจริงๆ คือมันก็มะไม่มีอะไรหรอก “ คชาอ้ำอึ้ง
“ แต่ริทเห็นนะชา ที่แก้มพี่เต๋าอ่ะมีรอยช้ำนะ “
“ คะคือ...อะอาจารย์มาแล้วอ่ะริทเดี๋ยวค่อยคุยนะ “ คชาเบนสายตาจากริทไปสนใจอาจารย์ทันที ตลอดทั้งคาบ คชาตั้งใจเรียนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ด้วยความที่ริทไม่เคยเห็นเพื่อนตั้งใจเรียนมาก่อนก็เลยไม่กล้าขัดยอมเก็บความสงสัยไว้จนหมดคาบ
“ เอาล่ะ นักศึกษาวันนี้พอแค่นี้ก่อน สวัสดีครับ “ อาจารย์สูงวัยกล่าวเป็นอันว่าหมดคาบของวันนี้ คชาเด้งสปริงตัวยืนทันทีพร้อมบิดซ้ายบิดขวาอย่างปวดเมื่อย
“ ตั้งใจเรียนเนี่ยมันเมื่อยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยย “ คำพุดของคชาทำให้ริทหัวเราะออกมาเบาๆ
“ ก็ปกติชาเอาแต่หลับนี่นา “ ริทยิ้มตาหยี คชาเบ้ปากเล็กๆหับคำแขวะของเพื่อนข้างๆ
“ เชอะ แซะได้แซะไปนะริทนะ ป่ะไปกินข้าวกันเหอะชาหิวละ “
“ อะอื้ม “ ริทกับคชาลุกขึ้นเก็บของ ทั้งสองคนพากันเดินไปยังโรงอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากห้องเลคเชอร์
- เก็บรอยยิ้มฉันไว้ในใจของเธอ โอบกอดทุกนาทีของเรา -
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของริทดังขึ้น นิ้วเล็กเลื่อนรับในทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่โทรมา
“ ว่าไงฮะพี่เต๋า “ ริทกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างน่ารัก คชาที่เดินข้างๆหันมามองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร
( อยู่ไหนน่ะเรา? )
“ ริทกำลังไปกินข้าวฮะ พี่เต๋ากินอะไรยังอ่า? “
( ถ้าพี่บอกว่ายังไม่ได้กินริทจะชวนพี่หรอครับ )
“ อะอื้อ ชวนไม่ได้หรอฮะ “ ริทหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
( ได้สิครับ งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่โรงอาหารนะครับ )
“ ฮะ แล้วเจอกันครับผม “ ริทยิ้มให้โทรศัพท์พลางสะกิดเพื่อนรัก
“ หือ ว่าไงริท? “
“ คือ..จะเป็นอะไรมั้ยถ้าพี่เต๋าจะมากินข้าวกับพวกเราอ่า? “ เพื่อนตัวบางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ
“ จะมาก็มาดิจะถามชาทำไม? “ คชาตอบนิ่ง ขาเรียวเล็กเดินเข้าไปวางของยังโต๊ะประจำทันทีตามมาด้วยริทติดๆกัน
“ ก็แบบว่ากลัวชาไม่อยากจะเจออะไรแบบนี้ไง “
“ ใครกลัววะ ชาเปล่านะเดี๋ยวชาไปซื้อข้าวก่อนหิวละ “ คชายู่ปากใส่ริทก่อนจะลุกขึ้นไปซื้อข้าวแกงร้านประจำ
ริทมองตามร่างผอมเพรียวของเพื่อนสนิท ร่างของคชาในเสื้อนักศึกษา สีขาวดูบางเพรียวลม เอวเป็นเอว ขาเป็นขา น่องเป็นน่อง(?) ริมฝีปากคชาจีบปากจีบคอเล็กๆเพื่อยอคุณป้าเจ้าของร้านข้าวให้ป้าตักข้าวให้ตนเยอะๆอย่างที่เคยทำประจำ ในใจของริทรู้สึกชื่นชมความน่ารักของคชาเงียบๆจนไม่ทันเห็นว่าใครมานั่งตรงกันข้ามจนเจ้าตัวต้องเตือน มือขาวๆแตะข้างแก้มของริทเบาๆคล้ายจะทักทาย
“ อ้าว พี่เต๋ามานานรึยังฮะ “ ริทสะดุ้งน้อยๆ ก่อนหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก
“ เพิ่งมาเอง ริทเหม่ออะไรอยู่น่ะหืม? “
“ อ๋อ มองไอ้ชาอยู่อ่า พี่เต๋าดูสิตัวเล็กจังเลยเนอะ “ เต๋ามองตามมือริทที่ชี้ไปทางคชาแล้วพยักหน้าน้อยๆ
“ ริทตัวเล็กกว่าคชาอีกนะ รู้มั้ย “ เต๋ายิ้มมุมปากเล็กๆทำให้ริทเขินอย่างไม่รู้ตัว
“ ริทไปซื้อข้าวไปเดี๋ยวชานั่งเฝ้าโต๊ะให้ “ คชาที่เดินกลับมาพอดีวางจานที่มีข้าวพูนจานลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ อะอื้ม “ หลังจากริทลุกไปโต๊ะก็เงียบสงัดคชาหยิบโทรศัพท์มาเล่นเต๋าก็เช่นกันต่างคนต่างเงียบใส่กันไม่พูดกันบรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งริทมาบรรยากาศดีขึ้นทันที ริทยิ้มให้ทั้งสองอย่างน่ารักเอวบางอ้อนแอ้นนั่งลงข้างๆคชาตรงข้ามกับรุ่นพี่หนุ่ม
“ พี่เต๋าไม่กินอะไรหรอครับ? “ ริทถามเสียงใส
“ ไม่ดีกว่าเดี๋ยวพี่ต้องไปกินข้าวกับพวกอาร์มต่อน่ะ “ เต๋าตอบพลางเอ่ยถึงอาร์มเพื่อนสนิทร่วมคณะ ริทพยักหน้าหงึกๆก่อนเริ่มต้นจัดการกับมื้อเที่ยง คนหน้าบึ้งที่นั่งอยู่ข้างๆริทก็เริ่มกินเช่นเดียวกัน
- ครืดดดด -
เสียงไอโฟนเครื่องหรูของคชาสั่นส่งเสียงดังครืดคราดกับโต๊ะ คนตัวเล็กรีบรับโทรศัพท์ในทันทีก่อนกรอกเสียงหวานๆลงไป
“ ว่าไงครับพี่ตี๋ “ ทันทีที่เอ่ยชื่อของรุ่นพี่มือกลองออกมาเต๋าก็หน้าตึงขึ้นทันที
( คชาคืนนี้ว่างมั้ย? )
“ ก็ว่างนะครับพี่ตี๋มีอะไรรึเปล่าฮะ? “
( วันนี้วันเกิดไอว่านมันไงเมื่อวานมันไม่ว่างมาหาคชาวันนี้เลยฝากชวนน่ะ )
“ อ่า แต่ว่าวันนี้....ไปก็ได้ฮะ ที่ไหนครับ? “ คชากำลังจะบอกปฏิเสธเพราะยังเหนื่อยอยู่แต่ดวงตากลมก็สัมผัสถึงตาคมของรุ่นพี่หนุ่มที่จ้องอยู่ทำให้อะไรบางอบ่างเปลี่ยนใจคชาทันที
( ผับที่บ้านน้ำแข๊งเป็นเจ้าของน่ะจำได้ใช่มั้ย? )
“ อื้อ ได้ครับงั้นเย็นนี้เจอกันครับพี่ตี๋ “ ร่างบางตอบรับก่อนกดวางไอโฟนลง มือเล็กหยิบแก้วเป็ปซี่ยกมือจรดริมฝีปากเตรียมดื่ม
“ ริทฝากบอก ’ใครบางคน’ หน่อยสิว่ายังไม่หายดีก็อย่ากินน้ำเย็น “
กึก ร่างบางหยุดวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะแรงๆเพราะรู้ว่ารุ่นพี่หนุ่มจงใจจะจิกตัวเอง
“ ริทชาฝากบอก ‘ ใครบางคน ’ ด้วยนะว่าอย่าสะเออะ! “ ริทเงยหน้ามองสองคนที่ส่งลำแสงในตาฟาดฟันกันสลับไปมาอย่างงุนงง ใบหน้าหวานของคชาหันไปมองไอโฟนตัวเองทันทีเมื่อมีโปรแกรมข้อความสัญลักษณ์สีเขียวเด่งขึ้นมา
TAOERR : อย่ากินน้ำเย็นดิ
KChelsea : ยุ่งไรด้วยล่ะ
TAOERR : ก็ยังไม่หายไม่ใช่เหรอ
KChelsea : ก็อยากกิน
TAOERR : อย่ากิน
KChelsea : ถ้ากูจะกินมึงจะทำไม
TAOERR : ไม่ทำไมแค่เป็นห่วงกลัวไม่หาย
นิ้วเล็กคชาคล้ายถูกแช่แข็งอยู่อย่างนั้นเจ้าตัวไม่รู้จะพิมพ์อะไรตอบไปดี หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว
KChelsea : เออ รู้แล้วไม่กินละ
TAOERR : เย็นนี้จะไปไหน?
KChelsea : ไม่บอก
TAOERR : ไอดื้อ!
KChelsea : อะไรวะ
TAOERR : จะไปไหนทำไมไม่บอก
KChelsea : เรื่องของกูป้ะวะ
คชาวางโทรศัพท์ลงโดยไม่สนใจข้อความที่รุ่นพี่ตัวขาวส่งมาเพราะรู้ยังไงคนตัวขาวก็คงไม่พูดอะไรออกมาทั้งๆที่ริทนั่งอยู่ด้วยแน่ๆ ร่างเล็กของคชาลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเก็บอย่างไม่สนใจ
“ ริทเดี๋ยวชากลับก่อนนะ “
“ อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะชา? “
“ จะเคลียร์งานน่ะพอดีเย็นนี้จะไปธุระนิดหน่อย “
“ อื้อ กลับดีๆน้า “ ริทเอ่ยลาพร้อมกับคชาที่ลุกหยิบของเดินออกไปจากบริเวณโณงอาหารเต๋าที่มองตามหลังคชาไปรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่น้อยที่คนตัวเล็กไม่ยอมบอกว่าจะไปไหน ‘ อย่าให้รู้ละกันว่าจะไปไหน ‘ เต๋าถอนหายใจออกมาน้อยๆ
“ พี่เต๋าเป็นอะไรหรอ ถอนหายใจทำไมฮะ? “
“ อ๋อ เปล่าๆหรอก ไม่มีอะไรอิ่มแล้วหรอไงหืม? “
“ อิ่มแล้วฮะ “
“ เราเอาจานไปเก็บนะ เดี๋ยวพี่พาไปกินติม “ ริทยิ้มเขิน ๆออกมาในหัวก็ยังคงสงสัยเรื่องเมื่อวานอยู่ เจ้าตัวยังไม่มีโอกาสได้ถามเพื่อนรักอย่างคชาแต่ก็ไม่กล้าถามเซ้าซี้เต๋าด้วยเช่นกัน
นักศึกษาตัวขาวที่นั่งอยู่คนเดียวคิดไปถึงไหนต่อไหนว่าวันนี้คชาจะไปทำอะไรกับไอรุ่นพี่มือกลองนั่นบ้าง ไลน์ไปก็ไม่ตอบทั้งที่ READแล้วอีกด้วย คำว่าเป็นห่วงลอยขึ้นมาในหัวแทบจะทันทีตัวของเศรษฐพงษ์เริ่มรู้สึกแล้วว่าเค้าเองเปลี่ยนไปหวั่นไหวกับใครคนอื่น..ใครคนอื่นที่ไม่ใช่ริท
Talk with writer ♥
กลับมาแล้วค่าาาา >< กว่าจะขุดตัวเองกลับมาแต่งฟิคได้ก็นานพอดูเลยย ตอนนี้ก็เรียบๆ(?) มีปากเสียงนิดหน่อยตามแบบฉบับคู่กัดคู่รักของพวกเราเนอะ ก็ใกล้งานไมโลแล้วนะคะ 4 สิงหานี้ไปรวมตัวกันเยอะๆนะคะ ถ้าเจอมิลลิกรัมก็ทักได้น้า
ขอบคุณรีดที่ติดตามและคอยทวงด้วยเนอะ ฝากคอมเม้นและติดตามพี่ว๊ากต่อไปด้วยนะคะ love you all my reader ^^ - มิล
1 comment = 1 กำลังใจนะคะ ♥
ความคิดเห็น