คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 6
Chapter 6
“ ค่อกแค่ก “ เสียงไอแผ่วเบาดังมาจากห้องนอนในหอในที่คนตัวเล็กอาศัยอยู่ ร่างบอบบางนอนแผ่กางแข้งกางขาอยู่บนเตียง ตามตัวมีรอยสีแดงระเรื่อเต็มไปหมด มือเล็กหยิบไอโฟนเคสลายเชลซีคู่ใจมาเปิดโปรแกรมแชทไอค่อนสีเขียวอื๋อ ก่อนนิ้วเรียวจะกดไลน์ไปหาเพื่อนสนิทคนซื่อที่ตอนนี้คงอยู่มหาวิทยาลัย
KChelsea : ริทวันนี้คชาไม่ไปม.นะ
RITz : อ้าวทำไมล่ะชา
KChealsea : ไข้แดก
RITz : อ่า โอเคงั้นเดี๋ยวริทเอาเลคเชอร์ไปให้ทีหลังนะชา
RITz : หายไวไววว
KChealse : ขอบคุณนะมึง นอนก่อนละ
บทสนทนาสั้นๆถูกตัดฉึบโดยเจ้าของเคสลายเชลซีเอง ร่างบางวางโทรศัพท์ลงข้างๆเตียง เป็นเวลาประมาณคุณนับ1-5 ร่างแบบบางบนเตียงก็หลับสนิท ริมฝีปากสีเชอร์รี่แดงเผยอขึ้นพ่นลมหายเช้า-ออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ แผ่นอกเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยสีแดงมีเหงื่อเม็ดเล็กเม็ดน้อยแพรวพราวทั่วแผ่นอกเนียน สาเหตุที่คนตัวเล็กไข้ขึ้นป่วยหนักบวกกับอารมณ์เสียก็ไม่ใช่เพราะอะไรเพราะเรื่องเมื่อวานนั่นแหละ!
ย้อนกลับไปเมื่อวาน ณ เวลาเกิดเหตุ
‘ คชา..? ‘
‘ อะ..ไอ้แสบ..’
‘ อะเอ่อ มาทำอะไรแถวนี้เนี่ยริท ไอพี่เต๋า? ‘ คชาที่นั่งก้นจิ้มโคลนอยู่บนหญ้าเอ่ยถามกลับด้วยรอยยิ้มแหยๆ เต๋าที่ยืนเอามือนวดขมับอยู่ส่ายหน้าให้ประมาณว่า ‘ ไม่เนียนว่ะ ‘ คชายิ่งยิ้มแหยมากกว่าเดิม เอาจริงๆแล้วคนตัวเล็กก็รู้สึกผิดเล็กน้อย(?) ย้ำว่าเล็กน้อยเท่านั้นเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนผิด ไอพี่ว๊ากต่างหากที่ผิดเพราะเป็นคนใช้เค้าเอง
‘ อ๋อ ริทมาเดินเล่นกับพี่เต๋าอ่ะ แล้วชาอ่ะมาทำอะไร? ‘ ริทตอบขณะสายตาแบ๊วๆนั่นก็จ้องมองมาที่คชาอย่างงุนงง ไอ้แสบถึงกับสตั๊นเพราะไม่รู้จะตอบเพื่อนสนิทว่าอะไรดี เรียวหน้าเล็กหันไปยังเต๋าเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ที่ได้กับมาก็มีแต่ภาษามือที่สื่อได้ว่า ‘ อย่าบอกนะไม่งั้นตายแน่! ‘ คชากลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก
‘ ชามาเอ่อ...มารดน้ำต้นไม้น่ะ ‘ ร่างเล็กเม้มปากสนิทพลางก่นด่าตัวเองปนโหยหวนในใจ ‘ เป็นคำตอบที่โง่มาก กูตอบไปได้ไงวะเนี่ยยย ควายยังไม่เชื่อเลยมั้ง ดวกกก ‘
‘ อ๋อ สปริงเกอร์มันเสียอ่ะคชา ถ้าจะรดตรงนี้ต้องใช้สายยางนะตรงนั้นมันมีป้ายบอกอ่ะ ‘ นิ้วเล็กของริทชี้ไปยังป้ายเพื่อให้คนที่ลุกขึ้นมาได้ด้วยความช่วยเหลือของพี่ว๊ากตัวโตมอง คชาถอนหายใจออกมาเบาๆนึกดีใจว่า ‘ โชคดีนะที่ริทเชื่อคนง่าย... ‘ คนข้างๆไอ้แสบก็ถอนหายใจออกมาเช่นเดียวกัน ดวงตากลมโตกับดวงตาคมหันมาสบประสานกันเล็กน้อยราวกับจะสื่อถึงกันว่า ‘ รอดแล้วโว้ยยยยย ‘
‘ อะโอเค งั้นเดี๋ยวคชาขอกลับหอก่อนนะ มันแบบเปียกอ่ะ ‘ คชาลุกขึ้นปัดตัวเองซ้ายขวาเบาๆ
‘ ให้ริทไปด้วยมั้ย ? ‘ เพื่อนที่แสนดีของคชาถามด้วยความเป็นห่วง
‘ เห้ย ริทไม่ต้องหรอกเดี๋ยวชากลับเองได้อยู่กับไอ้พี่เต๋าไปเถอะ ‘
‘ ไม่เป็นไร เราเป็นห่วงชานะ เดี๋ยวเราพากลับก่อนดีกว่า ‘
‘ ไม่ต้องหรอกริท ชาอยากกลับเองมากกว่า ‘
‘ อะอื้ม กลับดีๆนะชา ‘ ริทตอบเบาๆเมื่อเห็นคชาดื้อไม่สนใจความหวังดีของริท ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆก่อนโบกมือบ้ายบายให้กับเต๋าและเพื่อนซี้ คนตัวเล็กเดินไปตามทางที่คุ้นเคยและมีเสียง ‘ ฮัดชิ่ว ‘ ดังไปตลอดทาง…
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
ริทที่นั่งเรียนอยู่ในห้องเป็นห่วงเพื่อนซี้สุดแสบขึ้นมาดื้อๆ โทรไปเป็นสิบๆสายก็มีแต่ผู้หญิงรับแล้วก็บอกว่าหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ริทถอนหายใจพรูลมออกจากปาก ร่างเพรียวเดินไปซื้อโจ๊กร้านอร่อยในโรงอาหารแบบที่คนตัวเล็กชอบกะว่าจะเอาไปฝากคนป่วยที่ห้องซะหน่อย พลันสายตากลมของริทก็มองไปเห็นพี่ชายคนสนิทตัวขาวที่กำลังเล่นบาสอยู่กลางสนามบาส ริทหยุดยืนมองเต๋าข้างๆฝูงคนอีกหลายคนที่หยุดยืนดูเช่นกัน พี่ว๊ากตัวขาวที่ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกจนหมดส่งผลให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนที่มีเหงื่อมาจากการเล่นกีฬา ไม่นานคนตัวขาวที่เล่นบาสอยู่ก็เหลือบมาเห็นริทจึงส่งยิ้มมาให้คนตัวบางที่ยืนมาอยู่ขอบสนามทำเอาสาวๆแถวนั้นใจละลายไปด้วย
“ น้องริทจะไปไหนเหรอครับ “ เสียงทุ้มของเต๋าเอ่ยทักพร้อมกับขายาวที่กำลังเดินมาหาคนผอมเพรียว
“ ริทกำลังไปหาชาน่ะฮะ “ ยิ้มสดใสจากริทส่งให้รุ่นพี่รูปหล่อที่มาหยุดยืนคุยอยู่ตรงหน้า
“ ไอ้แสบน่ะนะ? แล้วมันไปไหนล่ะหือ? “ เต๋าชะโงกมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เห็นหัวเห็ดๆของไอ้แสบเลย
“ คชาป่วยนะฮะริทว่ากำลังจะไปหาเพราะชาไม่รับโทรศัพท์ เอ่อ แปปนึงนะฮะริทของรับโทรศัพท์ก่อน “ คนตัวสูงหยักหน้าหงึกๆอย่างเข้าใจ ริทหยิบไอโฟนสีขาวในมือขึ้นไสลด์กดรับร่างเล็กเดินออกไปข้างหลังฝูงชนที่กำลังเชียร์บาสกันเสียงดัง นาทีกว่าๆริทก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่
“ ริทว่าริทคงไปหาชาไม่ได้แล้วล่ะฮะ “ ปากเล็กๆได้รูปเบ้ปากขึ้น
“ อ้าวทำไมล่ะครับ? “
“ พอดีพี่ชายริทเค้าบังคับให้กลับบ้านเดี๋ยวนี้น่ะฮะ “ ร่างเล็กตอบเสียงซื่อๆเหมือนเดิมแต่ใบหน้าปรากฏความเป็นห่วงเพื่อนรักออกมาชัดเจน พี่ชายคนสนิทก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความแมนเพื่อทำสกอร์
“ งั้นให้พี่เอาไปให้คชาแทนดีมั้ยครับ? “
“ เอ่อ จะดีเหรอฮะ ‘ ‘ ? “
“ ดีสิครับ ^^ “ มือใหญ่ของเต๋าวางลงบนหัวทุยๆของริทพลางลูบเบาๆอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากเล็กของริทคลี่ยิ้มกว้างออกมาอย่างน่ารัก มือเล็กยัดถุงที่มีโจ๊กและไทนอล500อยู่ข้างในกับสมุดเลคเชอร์ของตนใส่มือของร่างสูงทันที
“ พี่เต๋าใจดีที่สุดเลยฮะ ห้องคชาอยู่ที่หอในห้อง 23 ชั้น 3 นะฮะ ผมไปก่อนนะฮะ ขอบคุณมากครับบ “ ริทพูดรัวๆก่อนส่งยิ้มแอคแทคมาให้เต๋าแล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว เต๋ายืนนิ่งสตั๊นท์อยู่กับที่ ในหัวคิดทบทวนที่ริทบอกเมื่อกี้
“ ห้อง 3 ชั้น 23 ? หรือชั้น 3 ห้อง 23 วะ ? “ ร่างสูงพึมพำก่อนหันไปโบกมือล่ำลาเพื่อนๆในสนาม สองขาก้าวไปยังรถสีขาวทะเบียน ตค 323 ที่จอดอยู่ข้างหน้าคณะ ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีเต๋าก็ถึงที่หมาย คนตัวสูงหยุดยืนอยู่หน้าห้องของไอแสบ มือขาวทั้งเคาะประตูทั้งตะโกนเรียกก็ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครมาเปิดประตู เต๋าจึงถือวิสาสะหมุนลูกบิดประตูดูและปรากฏว่าไม่ได้ล็อค เศรษฐพงษ์ด่าไอคนที่อยู่ในห้องในใจเพราะไม่ล็อคห้องนี่อาจจะทำให้เกิดอันตรายได้ เต๋าสาวเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเป็นห่วง แต่ภาพที่เห็นก็ทำให้เต๋าหน้าขึ้นสีได้แทบจะทันที คชาที่นอนเปลือยอกใส่แต่บ๊อกเซอร์ขาสั้นนอนอยู่บนเตียง เวลาที่หายใจเข้าออกอกของคนตัวเล็กก็จะกระเพื่อมขึ้นลง ที่สำคัญคือร่องรอยสีแดงบนตัวของคชานี่เองเป็นตัวการทำให้เต๋าหน้าแดง เต๋าส่ายหน้าไล่ความคิดหื่นๆ(?)ในหัวตัวเองออกไป
“ เฮ้ย ไอ้แสบ ตื่นครับตื่นเลยครับ “ ร่างสูงพุ่งไปปลุกคชาที่นอนยั่วยวนทั้งที่ยังหลับลึกอยู่บนเตียง
“ ม่ายยยยย “ คชาขยับตัวเอาหน้าซุกหมอนต่อทันที
“ ตื่นครับ มีใครมาทำอะไรชารึเปล่าเนี่ย ตื่นนน!! “ เต๋าตะโกนลั่นพร้อมจับคชาเขย่าซ้ายขวาจนเจ้าตัวรู้สึตัว
“ เหี้ยยยยยยยยยย มีไรวะพี่เต๋า “ คนตัวเล็กตะโกนด่าทั้งที่ยังขยี้ตาอยู่
“ ดูตัวชาดิ รอยเต็มไปหมดใครมาทำไรชา บอกพี่มานะเดี๋ยวพี่จะไปต่อยมัน “
“ รอยอะไร? งงเว้ยยยยยยยยยย “
“ ไม่ต้องงเลยนะชา รอยแดงเต็มตัวหรือมันมีคนมาทำตอนชาไม่รู้สึกตัว “ เต๋ากระชากเสียง
“ โอ้ยย ไปกันใหญ่ละ ไอพี่เต๋ารอยอะไรของมึงครับ กูแพ้ยุงมันเลยเป็นจ้ำๆ มาดูตรงนมกูเลยมา “ นิ้วเรียวชี้ให้ดูรอยบริเวณหน้าอกทำให้ร่างขาวสูงหน้าแดงขึ้นอีกในทันที เต๋าทั้งอายที่คิดอะไรบ้าๆออกไปทั้งอายที่ๆไม่มองให้ดีๆก่อน คนตัวขาวยกมือเกาหัวแก้เก้อพลางยิ้มแหยๆ
“ กะก็พี่ไม่รู้นี่ “ คชาส่ายหัวให้น้อยๆ กับความบ้าไร้สติของคนตรงหน้า
“ คือแบบกูไม่สบายไงครับพี่ครับ กูคนป่วยครับต้องการพักผ่อนไงครับพี่ นี่ไอ้คุณพี่มึงมาถึงก็โวยวายอะไรไม่รู้ คิดว่ากูไปเป็นเมียใครแถวไหน มาขัดการพักผ่อนกูแบบนี้กูคงหายป่วยอ่ะครับ “ พอหลังจากตื่นขึ้นมาโวยวายเสียงแมวขู่ฝ่อได้สำเร็จก็กลายว่าเปลือกตาสีมุกกลับเปิดสว่างเต็มที่...หายง่วง..ตาสว่างใสปิ๊ง และตามมาด้วย
โครกก...
ชีวิตคนป่วยจะมีอะไรมากกว่ากินกับนอนอีกเหรอ..
“ ไหนๆก็มาแล้วต้มมาม่าให้กูหน่อยดิครับ หิวอ่ะพี่เต๋าาาา “ เต๋ามองคชาแล้วก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ ไม่ต้องกินมาม่าหรอกกูมีนี่ “ เต๋ายกถุงในมือขึ้นโชว์
“ อะไรวะ? “ คชาขมวดคิ้ว
“"สิ่งมีชีวิตที่คิดได้และเจ็บเป็น " เต๋ายิ้มเอ๋ออกมาน้อยๆ
คชากระพริบตาปริบๆ " อะไร? "
" โจ๊ก... แต่เนื่องจากมันหายร้อนแล้วเลยเป็น โจ๊ก โซคูลลล "
“ โอ้ยย กูควรจะเครียดมุขมึงหรือฮาดีวะ ไปเทมาเลยไปไอพี่เต๋าา “ เสียงแหบๆของคชาดังขึ้นง้องแง้งๆเรียกรอยยิ้มจากเต๋าได้เป็นอย่างดี “ พี่ก็แค่อยากให้คนป่วยยิ้มเท่านั้นเอง “ ร่างสูงหันหลังไปในครัวห้องเล็กเพื่อเทโจ๊กแต่สิ้นคำของร่างสูงนั้น คชาที่นั่งอยู่บนเตียงก็ต้องยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองเพราะมันกำลังร้อนขึ้นเรื่อยจนคนหัวเห็ดตกใจ ดวงตากลมๆมองไปยังพี่ว๊ากที่เดินถือโจ๊กมาให้ถึงเตียง
“ กินเองได้ใช่มั้ย? “
“ ได้ดิ กูไม่ได้เป็นง่อยนะ “ คชายื่นมือะไปรับชามโจ๊กมาแต่เต๋าก็ชักมือหลบ
“ ขอพี่ป้อนได้มั้ย พี่อยากลองป้อน “ คชาเม้มปากดวงตากลมก้มลงมองกับพื้นด้วยความเขิน
“ อือ ก็เอาดิ “ สิ้นเสียงแหบๆนั้น เต๋ายิ้มเผล่เอาช้อนตักโจ๊กเอาไปจ่อที่ปากของคนตัวเล็ก
“ อ้ามสิชา “ คนตัวเล็กอ้าปากงับช้อน กลืนโจ๊ก แล้วเต๋าก็ตักไปจ่อปากคนตัวเล็กใหม่ไปเรื่อยๆ
“ พี่เต๋า กูอิ่มแล้ว “ คชายกมือโบกเบาๆสื่อประมาณว่าจะไม่กินแล้ว
“ ชา คำสุดท้ายนะครับ เอ้าชาอ้ามเร็วจรวดบินมาแล้ว “ คนป่วยงับจรวดโจ๊กที่เต๋าป้อนมาถึงปากแบบไม่ยอมปล่อย เต๋าหัวเราะเสียงดังให้กับความเด็กของรุ่นน้องคนสนิทตรงหน้า “ อย่างับช้อนดิชา โตยังเนี่ย ฮ่าๆ “ มือขาวเอื้อมไปเอาช้อนออกจากปากคชาที่ต้องยิ้แย่งไปมากว่าคชาจะยอมปล่อยช้อนในปากออก เต๋ายิ้มเอ๋อให้ทีนึงก่อนยกชามโจ๊กเข้าไปล้างให้ในครัว คชาล้มตัวลงนอนกับเตียงอีกรอบรอยยิ้มน่ารักของคนตัวเล็กเปิดเผยออกมาในเวลาที่เต๋ามองไม่เห็น
“ คชาอ่ะนี่ยากินซะจะได้นอน“ เต๋าแบมือที่มียาไทลินอลแก้ไข้วางอยู่อีกมือก็ถือแก้วใส่น้ำเปล่าให้
“ พี่เต๋าเอายาน้ำ ซาร่าสตรอเบอร์รี่อยู่ในตู้เย็น “
“ กินยาน้ำเนี่ยนะ? แล้วมันจะให้ได้ไงหือ? “ เต๋าบอกแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปหยิบยาน้ำรสสตรอเบอรรี่ในตู้เย็นมาให้คนตัวเล็กโดยดี “ สองช้อนใช่มั้ยชา? “ คนตัวเล็กพยักหน้าลงน้อยๆ
“ เอ้า กินซะไอตัวเล็ก “ คชางับช้อนที่คนตัวสูงป้อนอีกครั้งและอีกครั้ง
“ ขอบคุณนะไอพี่เต๋า “ ร่างบางของคชาขยับตัวเพื่อให้ได้ท่าที่สบาย เต๋ายิ้มบางๆ มือขาวหยิบผ้าห่มมาห่มให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน
“ ไม่เป็นไรหรอกไอ้แสบ ถ้าเป็นริทคงดูแลชาได้ดีกว่านี้เยอะแต่พอดีเห็นพี่ชายเค้าตามให้กลับบ้านน่ะ เอ้านี้ริทฝากเลคเชอร์มาให้พี่วางไว้บนโต๊ะนะชา “ คนตัวโตลุกขึ้นวางเลคเชอร์ไว้บนโต๊ะตามที่บอก สายตาเหลือบไปมองคชาที่นอนอยู่บนเตียง “ พี่กลับก่อนนะไอแสบ เดี๋ยวพี่ล็อคห้องให้เลย หายป่วยไวไวนะครับคชา “ เต๋ายิ้มให้อีกคนที่หันหลังตะแคงไปอีกฝั่งก่อนหยิบและออกจากห้องของคนตัวเล็กไป..
‘ มาเพราะริทไม่ว่างสินะ ‘ ร่างบางบนเตียงเม้มปากแล้วหลับตาลงคล้ายกล่อมตัวเองให้หลับเพื่อที่ว่าคชาจะได้ไม่ต้องคิดอะไรอีก....ไม่ต้องคิดถึงใครอีก
talk with writer ♥
ไรท์กลับมาแล้วค่าา หลังจากหายไปแต่งช็อทฟิคมา >< ตอนนี้สวีทแบบหน่วงๆเนอะ 5555555 คอมเม้นและแฟนพันธ์แท้ของไรท์หายไปหมดเลยค่ะ เปิดมาดูนิยายทีไรโหวงๆทุกทีเลย )': พราะฉะนั้นช่วยคอมเม้นให้ไรท์หน่อยน้า ไรท์มิลกับไรท์ข้าวจะได้มีกำลังใจอัพไวไว(?) แล้วก็ไรท์ขอฝากช็อทฟิคไว้ด้วยนะคะ ใครชอบแนวดราม่าก็อ่านโลดค่าา <3 http://writer.dek-d.com/millikrame/writer/view.php?id=982118
ความคิดเห็น