คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : CHAPTER 19 ( re-write)
Chapter 19
“ไปหาอะไรอร่อยๆทานกันดีกว่าครับพี่แม็ค” คชาเกาะแขนรุ่นพี่พร้อมรอยยิ้มหวาน “เดี๋ยวเจอกันด้านในโรงหนังเลยนะริท”
เต๋ามองรุ่นน้องที่เดินเกาะแขนกันไปอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก อะไรกัน พอเขาไม่ว่างก็หาคนอื่นมาแทนอย่างนั้นเหรอ นึกอย่างจะเดินไปกระโดดเตะก้านคอมันทั้งคู่แต่อย่างว่านั่นแหละ เขามีเรื่องอยากจะเคลียร์กับริทอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน “เราก็ไปหาอะไรกินกันบ้างเถอะเนอะพี่เต๋า”
ในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังเด็กน้อยกำลังตักอาหารใส่ปากอย่างเงียบๆ ท่าทางการกินของริทดูเรียบร้อยกว่าอีกคนเป็นเท่าตัว แต่เต๋ากลับชอบท่ากินแบบตายอดตายอยากแบบคชามากกว่า เต๋าเขี่ยเส้นโซบะของตัวเองไปมาในจานนึกไม่อยากอาหารขึ้นมาเสียอย่างนั้น มือหนาหยิบโทรศัพท์รุ่นแพงของตัวเองขึ้นมาเข้าโปรแกรมแชทไลน์อย่างเคยชินก่อนจะกดล็อคเครื่องแทบไม่ทันเมื่อเห็นดิสเพลย์ไลน์ของรุ่นน้องหน้าหล่อเป็นรูปคู่กับคชาที่ทำตาเหล่จนลูกตาแทบจะกลับด้าน
“ริทครับ”เต๋ามองอีกคนที่ยิ้มบางรับราวกับรอฟังอยู่ “พี่จะเล่านิทานให้ฟัง”
คนตัวเล็กเอียงใบหน้าเล็กน้อย“ครับ?”
“กาลครั้งหนึ่ง..มีเด็กชายหน้าตาน่ารักเป็นเพื่อนกับเป็ดน้อยปากไม่ดี..เดินทางมาเจอแมวนิสัยไม่ดีตัวหนึ่งเข้า แมวตัวนั้นเกิดชอบในความน่ารักของเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่มาก จึงเข้าทางเพื่อนของเด็กชายคนนั้นซึ่งก็คือเป็ดปากไม่ดีตัวนั้น แมวตัวนั้นพยายามทำทุกอย่างให้เด็กชายคนนั้นหันมาสนใจตนโดยที่แมวตัวนั้นจะใช้เวลาแทบตลอดเวลาในการคลุกอยู่กับเป็ดตัวนั้นเพื่อที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับตัวของเด็กชายคนนั้นให้มาก.. จนวันเวลาผ่านไปเด็กชายคนนั้นก็หันมามองแมวนิสัยไม่ดีตัวนั้น..”
ริทกระตุกยิ้ม “แฮปปี้เอนดิ้งสินะครับ?”
“พี่ก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้นนะ แต่ทว่าพระเจ้าก็ไม่ได้ใจดีกับทุกคนเสมอไปหรอก เจ้าแมวกลับรู้สึกกับเป็ดน้อยตัวนั้นแปลกไป..แปลกไป..แปลกจนคิดว่าเด็กผู้ชายคนนั้นยังไม่ใช่สำหรับเขา ไม่ใช่เลย เจ้าเป็ดน้อยต่างหากที่ใช่สำหรับเขา อย่างเช่นเดียวที่เป็ดน้อยตัวนั้นเริ่มที่จะไม่มั่นใจความรู้สึกของตัวเอง..”
“เรื่องเริ่มไม่สนุกแล้วนะครับ..ผมไม่อยากฟะ..”
“หลังจากนั้นเจ้าแมวจึงนัดเจอเด็กผู้ชายคนนั้นสองต่อสองและสารภาพไปตามตรงว่า แมวนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กชายคนนั้นเกินน้องชายเลย ไม่ได้รู้สึกเลยจริงๆ แมวตัวนั้นอยากจะขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เคยทำให้ ทุกสิ่งที่ทำไป ขอโทษที่ทำให้รู้สึก ขอโทษจริงๆ ริท.. พี่ขอโทษครับ ” เต๋าเงยหน้าสบตา แววตาใสของริทที่มักจะเปล่งประกายอยู่เสมอกำลังสั่นคลอน เต๋าเห็นมันและสามารถรับรู้ได้ หากแต่มีเพียงสายตาที่เว้าวอนและขอโทษจากเต๋าเท่านั้นที่ส่งไปถึงคนตัวบางตรงหน้า
.
.
.
.
หนังผีที่กำลังเป็นกระแสอยู่ตอนนี้กำลังดำเนินเรื่องอยู่บนหน้าจอใหญ่ด้านหน้า ใบหน้าหวานเกินผู้ชายของริทฉายแววความกลัวออกมา เรียกว่าผิดแผนของริทอย่างเห็นได้ชัดเพราะตอนแรกที่ตนเลือกดูหนังผีก็เพราะจะได้กอด จะได้จับมือคนข้างๆอย่างเนียนๆได้ แต่ในเมื่อตอนนี้ไม่สามารถทำได้แล้วก็ต้องเก็บความกลัวไว้ในใจ ผิดกับคนอายุเท่ากันอีกคนที่ไม่ได้สนใจหนังตรงหน้าเลยแม้แต่น้อยถึงแม้ว่าสายตากำลังจ้องมันอยู่ก็ตาม ในใจกำลังสาปแช่งใครบางคนที่กำลังนั่งตัวเกร็งบนเก้าอี้อีกสองตัวถัดไป ไม่แน่ใจว่าคนตัวเล็กกำลังดูหนังผีสุดหลอนหรือหนังฆาตรกรรมสุดแค้นกันแน่ เพราะใบหน้าใสมีออร่าความแค้นเคลือบอยู่ คชาหยิบป๊อปคอร์นรสเค็มของโปรดมายัดเข้าปากพร้อมกับเคี้ยวหงุบๆราวกับกำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่างอยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่าคชา” แม็คที่นั่งอยู่ข้างๆเอนตัวลงมากระซิบชิดริมหู “หนังไม่สนุกเหรอ”
ดวงตาเรียวสวยเหลือบไปเห็นคนมีความผิดที่กำลังมองมานั้นก็ได้ใจขยับเข้าใกล้พี่รหัสพร้อมกับกระซิบแผ่ว “เปล่าฮะ แค่กำลังลุ้น”
แม็คอมยิ้มบางพยักหน้ารับรู้หงึกๆ เอื้อมมือมาเกลี่ยคราบชีสสีเหลืองที่เติมอยู่มุมปากอิ่มนั้นออกให้ คชายิ้มแห้งๆตอบกลับไปเป็นการขอบคุณ ก่อนจะหันกลับไปมองหนังที่กำลังดำเนินเรื่องอยู่ มือบางรู้สึกถึงความอบอุ่นน้อยๆที่ฝ่ามือก่อนจะรู้ว่ามือของตัวเองนั้นโดนกอบกุมโดยพี่รหัสหน้าหล่อ
แม็คมองเสี้ยวหน้าอีกคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าเขากำลังจ้อง ริมฝีปากอิ่มอ้าปากหาวน้อยๆก่อนจะเอนกายพิงพนักพิงเก้าอี้ตัวนุ่ม ดวงตาที่ปกติจะฉายแววซุกซนนั้นกลับปรือปรอยในตอนนี้ ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ ศีรษะกลมเอียงไปพิงกับเก้าอี้เปล่าด้านข้าง แม็คเห็นอย่างนั้นจึงค่อยๆดันให้ศีรษะอีกคนมาพิงตนเพื่อจะได้ไม่เมื่อยคอทีหลัง
หลังจากหนังจบเด็กน้อยก็เดินหาวออกมาจากโรง ตามมาด้วยพี่รหัสอย่างแม็คที่เดินเข้ามากอดคอรุ่นน้อง แม็คนึกชื้นในใจที่คชามีท่าทางไม่ต่อต้านเขาอย่างเช่นเมื่อก่อน บางที..เขาอาจจะมีโอกาสแล้วก็ได้ คชาพิงศีรษะเข้ากับแขนแกร่งของอีกคนคล้ายจะประชดร่างขาวที่เดินตามอยู่ด้านหลัง ขาเพรียวก้าวเร็วๆไปข้างหน้าพยายามจะออกห่างจากรุ่นพี่หมาบ้าให้ได้มากที่สุด นึกโกรธก็โกรธนึกอยากจะเดินเข้าไปล็อคคอตีเข่าก็อยาก
“คนโกหกนิสัยไม่ดีเลยนะ”คชาพูดเบาๆ
“อาจจะไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ” แม็คเอ่ยแก้ ”เขาอาจจะโกหกเพื่อให้คนที่แคร์ไม่กังวลใจไง เพื่อรัก..บางทีก็ต้องทำ”
“จะด้วยเหตุผลอะไรสุดท้ายก็โกหกอยู่ดี จะด้วยเหตุผลอะไร..ก็ไม่ยอมพูดความจริงกันอยู่ดี” ร่างบางเบะปาก
คนตัวเล็กหยุดลงที่หน้าลิฟต์เอื้อมมือไปกดลิฟต์ “ คชาให้พี่ไปส่งไหม?”
“ผมกลับเองได้ครับพี่แม็ค เหนื่อยๆ อยากอยู่คนเดียว”
มือแกร่งเอื้อมไปกุมมือเรียวของคชาไว้ “ชาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? ยังมีพี่อยู่ด้วยนะ”
มือเรียวค่อยๆรั้งออกจากมือแกร่งนั้น ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มบาง ดวงตาเรียวสวยเบนขึ้นสบพี่รหัส “ครับ คชาก็ยังมีพี่แม็คเป็นพี่ชายเสมอ ไม่ว่าจะตอนไหนพี่แม็คก็จะเป็นพี่ชายของคชาเสมอ ใช่ไหมครับ?”
ราวกับคำพูดธรรมดาแต่กลับชาวาบไปทั้งตัวราวกับโดนสาดด้วยน้ำเย็น คนตัวเล็กเอ่ยบอกลาหรืออะไรสักอย่างที่แม็คไม่ได้ยิน ไม่รู้ว่าเขาไม่อยากฟังหรือสติเขากำลังจะหายไปกันแน่ คชาเดินเข้าไปในลิฟต์ ประตูลิฟต์ปิดลงแล้ว ปิดลงไปว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว..แต่เขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น
“พี่ยังอยู่ที่เดิม..สำหรับคชาเสมอ” แม็คบอกกับตัวเอง เขาได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า อย่างน้อยที่สุดก็ได้เป็นพี่ชาย.. ความสัมพันธ์พี่น้องมันก็ต้องยั่งยืนกว่าแบบคนรักอยู่แล้วล่ะมั้ง ทั้งๆที่ลึกแม็คก็รู้ดี รู้อยู่แล้วว่าทังหัวใจของคชานั้นเป็นของใครแต่ก็อดเสียใจไม่ได้ ก็นะ อกหักนี่นา...
.
.
เสียงเตือนของบีทีเอสดังขึ้น คชาที่เพิ่งหัวโผล่จากบันไดเลื่อนมารีบวิ่งพรวดๆเข้าไปข้างในตัวรถอย่างรวดเร็วก่อนที่ประตูรถจะปิดลง คชายกยิ้มกว้างราวกับชนะแชมป์โลก คนตัวเล็กผ่อนหายใจออกช้าๆ เมื่อครู่เขาปฏิเสธไปแล้วจริงๆ พูดออกไปแล้ว ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้พี่แม็คจะยังมองหน้าเขาอยู่ไหม แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าปล่อยให้เรื่องมันรุกรามไปจนเกินจะแก้
“จะเหยียบตีนกันอีกนานไหมไอ้แสบ”คชาสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงคนคุ้นๆที่ข้างหู
“เอ้าเวร โทษๆ ว่าแล้วอะไรนุ่มๆ” คชายกเท้าของตัวออกจากรองเท้าหนังของเต๋าก่อนจะเอนตัวเองเสาบนบีทีเอสอย่างไร้มารยาทแบบสุดๆ เอาเถอะวันนี้เหนื่อยๆ ขอหน้าหนาวันนึงก็แล้วกัน
เสียงประกาศจากบนบีทีเอสดังขึ้นก่อนจะประตูจะเปิดออกพร้อมกับคนที่เริ่มทยอยลงไปบ้าง เต๋าดึงอีกคนให้เดินไปนั่งที่ที่ว่างอยู่สองที่ คชายอมปลิวตามแรงไปนั่งโดยดี
“คชา..พี่บอกริทไปแล้วนะ”
“เออ..กูก็เหมือนกันอ่ะ..”
ทั้งคู่ถอนหายใจออกช้าๆ คชาก็ว่าแล้วว่าเพื่อนของตัวเองมีท่าทีนิ่งๆไปแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร คชาเอนตัวพิงอีกคนอย่างหมดแรง การจะพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจใครออกไปมันยากเกินกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ความรู้สึกตอนนี้อาจจะยิ่งกว่าคนอกหันเลยก็เป็นได้ คชาเด้งตัวขึ้นนั่งตัวตรงหันหน้าไปมองหน้าพี่ชายตัวดีราวกับนึกอะไรออก
“มึงมีรถไม่ใช่เหรอ มึงมาทำไรบนบีทีเอส?”
“ไม่รู้ดิ” เต๋ากลั้วหัวเราะเบาๆ “เห็นคนอารมณ์ไม่จอยชอบทำตัวไม่มีจุดมุ่งหมาย เลยอยากลอง”
สุดท้ายทั้งคู่ก็นั่งกลับมาที่สยามอีกครั้ง ทั้งคู่เดินเอื่อยๆไปลานจอดรถ ทั้งคู่ต่างไม่มีใครพูดอะไร ก่อนที่คชาจะผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“พี่เต๋า” คชาทำลายความเงียบ “วันนี้มึงโกหกกู กูงอนอยู่นะเว้ย! กล้าดียังไงโกหกกูอ่ะ ห้ะ!!”
เต๋าปรายตามามองเด็กน้อยที่ยู่หน้าอย่างน่ารัก “ง้ออะ”
“...”
“หายยัง”
“หายแล้ว..” คชายิ้มหวาน
“ หืม? ทำไมหายง่ายจังเรา ไม่หวงพี่เลยหรือไง “ ร่างสูงขาวเบะปากอ้อน
“ ไม่...” เต๋าหน้างอทันทีที่ได้ยินคำตอบจากคนตัวเล็ก “ ไม่หวง พ่อมึงสิ เดี๋ยวนี้มึงกล้าไปหาคนอื่นโดยไม่บอกกูแล้วใช่ป้ะ เอออออ ใช่สิ๊ “
ร่างสูงหัวเราะ “ ก็ไม่คิดว่าจะเจอนี่นา “
มือเล็กเอื้อมบิดหูคนตัวสูงกว่าอย่างแรง “ อ๋อ นี่ถ้ากูไม่มาพารากอน ถ้าริทไม่มาทักกูก็จะไม่รู้งั้นสิ “
“ โอ้ย ชา พี่เต๋าเจ็บนะคะ ปล่อยก่อนนะคะคชา “ ร่างสูงโอดโอยจนคนตัวเล็กต้องปล่อย “ ไม่ใช่อย่างนั้น พี่กะจะมาบอกชาที่เดียวเลยไงว่าพี่ปฏิเสธริทไปแล้ว “
“ เหอะ ตอแหล “
“ จริงๆนะคะ พี่พูดจริงๆ หายงอนนะคชา “ เศรษฐพงษ์อ้อนทำเอาคชาโกรธไม่ลงเลยทีเดียว เพราะคชาก็ผิดเหมือนกันที่มากับพี่แม็ค แต่เจตนาของทั้งสองคนนั้นเหมือนกัน จะโกรธคนตัวสูงก็ไม่ใช่เรื่อง
“ เออหายละ แต่เลี้ยงเหล้าด้วย”
“ฮะ?”
“เลี้ยงเหล้าไง!! ” มุมปากของคชายกขึ้นเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์พลางหันไปมองอีกคน ที่มองตอบกลับมาด้วยสายตาหวั่นๆ
.
.
เสียงดนตรีในผับที่มีบีทหนักๆดังเชื้อเชิญให้คนที่ที่นั่งอยู่ลุกออกมาเต้น ร่างสูงต้องจำใจมาที่สถานบันเทิงแห่งนี้ตามความต้องการของคนตัวเล็กอย่างห้ามไม่ได้ทั้งที่เต๋าก็ไม่อยากให้คชามา แต่ด้วยเพราะ ความดื้อ และคชาที่อ้างว่า ‘งอนอยุ่นะ ‘ ลูกเดียว คู่ข้าวใหม่ปลามัน(?)จริงต้องมายืนอยู่กลางฟลอร์ เต๋าเอามือดึงอีกคนให้ขยับเข้ามาใกล้ตัวเอง คชาหันไปหัวเราะให้กลับท่าเต้นตลกๆของใครสักคนที่กำลังดิ้นอยู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะมานั่งที่เค้าท์เตอร์บาร์ได้โดยสวัสดิภาพ
“พี่ฮะผมขออะไรก็ได้หนักๆมาสองเลยพี่” คชาหันไปชูสองนิ้วก่อนจะหันไปมองผู้คนบนฟลอร์ราวกับอยากจะลุกไปสนุกสนานด้วย แก้วใส่แอลกอฮอล์สีสวยถูกยื่นมาตรงหน้า คชายิ้มหวานก่อนจะยื่นอีกแก้วให้เต๋า
“ข้าพเจ้าขออุทิศความรู้สึกผิดนี้ให้กับเหล้าอะไรสักอย่าง” คชายื่นแก้วไปตรงหน้าอีกคน “เอ้าชนน!”
ด้วยความคึกคะนองหรืออะไรก็แล้วแต่ในวันนี้ทำให้ทั้งคู่สนุกสนานกับการยกเหล้าเข้าปากแบบไม่หยุดไม่หย่อน ไม่มีใครห้ามใคร คชาฟาดมือลงบนต้นขาอีกคนแรงๆสองสามที
“เน่ๆ เรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า”คชาบอก แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่เต๋านั้นกลับยังสบายๆราวกับว่ายังไม่ได้กินอะไรลงไป “เกมส์ไม่เคย”
“ หืม? ” ใบหน้าหล่อฉายแววสงสัยเล็กน้อย
“ก็ผลัดกันสารภาพว่าไม่เคยทำอะไรบ้าง ก่อนพูดก็กระดกเหล้าก่อนแล้วสารภาพความจริงมาว่าไม่เคยทำอะไรมาก่อนในชีวิต! โถ่ไม่อินเทรนเกมส์ในวงเหล้าเลยย”
เต๋าพยักหน้าหงึกหงักยอมรับอีกคน คชาพยักเพยิดให้เต๋าเป็นคนเริ่มก่อน เต๋ารับแก้วเหล้าแก้วใหม่มาก่อนจะกระดกลงไปหนึ่งอึก “พี่ไม่เคย...จีบสาวไม่ติด”
คชาเบ้ปากทำท่าโก่งคออ้วกให้กับอีกคนที่ยักคิ้วล้อเลียนอยู่ คชาหยิบแก้วหน้ามากระดกเข้าปาก “กูไม่เคย..ร้องไห้ตอนไปโรงเรียน”
“พี่ไม่เคย..ร้องไห้ให้ความรัก”
“กูไม่เคย..บอกเลิกใครก่อน ”
เกมส์ดำเนินไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กแทบจะครองสติตัวเองแทบจะไม่อยู่แล้วเรื่องน่าอายสมัยเด็กขุดออกมาเล่าแทบจะไม่เหลือ เต๋าที่ยังกึ่มๆหัวเราะให้กับท่าทางตลกๆนั้น เวลาล่วงเลยไปกว่าสามชั่วโมงเกมส์นั้นจบไปแล้วคนตัวเล็กนอนคอตกอยู่บนรถคันสวยของเต๋า เต๋าพยายามไม่ให้สตหายไปในตอนขับรถ ถึงอยากนั้นก็เถอะรู้สึกว่าฤทธิ์แอลกอฮอร์จะสำแดงเดชมากเกินไปหน่อยเขาถึงมึนหัวตึบๆอย่างนี้ ใช้เวลาไม่นานนักรถเก๋งก็มาจอดหน้าหอของเจ้าตัวเล็กอย่างสวัสดิภาพ เต๋านึกขออนุญาตเจ้าของห้องนอนพักที่นี่สักคืนก็แล้วกัน
เต๋าพยายามหิ้วปีกอีกคนให้มาถึงห้องได้จนสำเสร็จ เต๋าค่อยๆหย่อนตัวคนตัวเล็กลงบนเตียงช้าก่อนที่แขนเล็กๆนั่นจะฉุดให้ล้มโครมลงไปบนที่นอนด้วยกันทั้งคู่ เจ้าของผิวขาวสว่างค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ใบหน้าของเขาซุกอยู่บนลาดไหล่เล็กของคชาจนได้กลิ่นเนื้ออ่อนๆ เต๋าเผลอสูดดมมันเข้าไปอย่างไม่รู้ตัว แม้สมองจะสั่งให้รีบลุกออกจากตัวคนตัวเล็ก แต่ทว่าร่างกายกลับนิ่งสนิท
“อื้อ..หนักฉิบหาย..”คนตัวเล็กบ่นกระซิบข้างหูเต๋า ร่างเล็กๆขยับผลักอีกคนออก เต๋ายอมขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ถือว่ายังคร่อมคนตัวเล็กกว่าอยู่ดี ดวงตาหวานเยิ้มไปด้วยฤทธิ์แอลกอร์ฮอล์ปรือมองอีกคนด้วยความมึนงง ก่อนจะริมฝีปากจะอมยิ้มหวาน “กูไม่เคย...ตกหลุมรักใคร..มากเท่ามึง..”
“พี่ไม่เคย...ปฏิเสธหัวใจตัวเอง”
สิ้นคำริมฝีปากของคนตัวเล็กก็โดนดูดดุนเบาๆโดนคนตัวสูงที่โน้มหน้าเข้าไปใกล้ ดวงตาหวานรับพริ้มเผยอปากตอบรับรสจูบนุ่มนวลอย่างช้าๆ เสื้อเชิ้ตตัวโปรดเปิดเผยหน้าท้องเนียน แขนเรียวยกขึ้นคล้องคออีกคนอย่างลืมตัว มือสากลากไล้ไปตามสาบเสื้อนิ้วยาวๆกระตุกจนกระดุมเสื้อเชิ้ตหลุดออก สันจมูกคมไล่สูดดมเนื้อหอมไปตามคอระหงส์ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด เสียงหอบหายใจถี่แรงของทั้งคู่ดังทำลายความเงียบในห้อง อาภรณ์ของทั้งคู่ถูกปลดทิ้งไปด้วยมือของร่างสูง ผิวขาวเนียนเผยให้ร่างสูงได้เห็นเป็นครั้งแรกก็อดไม่ได้ที่จะฝากรอยรักสีกุหลาบไว้เพื่อเป็นสัญลักษณ์ทั่วแผ่นอกขาว
แอลกอฮอล์ก็ยังคือแอลกอฮอล์อยู่วันยันค่ำ ไฟแห่งอารมณ์แม้จุดเริ่มต้นจะมีน้อยนิดหากแต่อำนาจของแอลกอฮอล์ก็มีมาก..มากจนทำให้ไฟแห่งอารมณ์พัดโหมลุกโชนขึ้นไปเรื่อย ในห้องที่เคยเงียบสงัดทุกแทนที่ด้วยเสียงครางอื้ออึง
“ อื้ออ พี่ต๋าวว “ เสียงเล็กเรียกได้หวานจับใจสำหรับคนตัวสูง สองร่างแนบชิดติดกันด้วยอารมณ์ความต้องการ และ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ปรนเปรอจนทำให้สติที่มีอยู่น้อยนิดขาดผึง เต๋าเข้าครอบครองทั้งหมดของคชาแทบจะในทันที เพราะเสือ ถึงแม้เสือจะถูกถอดเขี้ยวถออดเล็บ หรือจะอยู่ในคราบสัตว์เลี้ยงแต่เมื่อไหร่ที่มัน ‘ หิว ‘ สันชาตญานของมันก็จะบังคับให้มันออกล่าทั้งที่ตั้งใจหรืออาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
“ จ..เจ็บ อื้อ ออกไปป “ คนเมาที่เป็นต้นต่อของเรื่องหวีดลั่น หยาดน้ำตารื้นเอ่อขึ้นเต็มสองตาอย่างห้ามไม่ได้ เล็บสั้นๆจิกลงบนเนื้อขาวๆอย่างแรง
“ ไม่ร้องนะครับชา “ ร่างสูงจูบซับน้ำตาที่หยดอยู่สองข้างแก้มใส เมื่อความเจ็บปวดรวดร้าวหายไปอารมณ์ความสุขก็มาแทนที่ เสียงครางต่ำปนเสียงหวานดังขึ้นทั่วบริเวณ อารมณ์แห่งความปรารถนาเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็วและไม่มีใครคิดจะห้าม บทรักที่แสนสุขเปี่ยมไปด้วยความลึกซึ้งและร้อนแรงจนทั้งสองหลอมละลาย ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนหรือเรื่องอะไรที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเด่นชัด แต่..ที่เด่นชัดและสามารถรับรู้ได้ก็คือทั้งสองเป็นหนึ่งเดียวกัน นั่นเป็นสิ่งที่แน่นอน..
ถึงแม้ความเมาจากแอลกอฮอล์จะทำให้สติที่มีอยู่น้อยนิดเลือนรางหายไป หากแต่ลึกๆแล้วอาจจะเป็นเพราะความรักหรือความผูกพันที่ทำให้อะไรๆเป็นเช่นนี้ ใช่ว่าคชาจะไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างๆในตอนนี้คือพี่เต๋า ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าคนๆนี้คือคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้กับเขา ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าคนๆนี้คือคนที่เป็นห่วงเขา และ ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าคนๆนี้คือคนที่ รักเขา..
คนตัวเล็กถูกดึงเข้ามาในอ้อมแขน คชาซุกตัวเข้าหาแผ่นอกอุ่นอย่างตั้งใจ มือขาววาดโอบรอบตัวอีกคนด้วยความหวงแหน กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพลางก้มลงเข้าใกล้คนที่อยู่ในอ้อมอก มืออุ่นเอื้อมเช็ดหยาดเหงื่อพราวที่ปรากฏตามใบหน้าใส
“ คชา..รักนะคะ พี่รักเรานะคะชา “ ร่างสูงกระซิบบอกคนที่หลับลงสู่ห้วงนิทรา ถึงแม้คชาจะไม่ได้เย็นก็ไม่เป็นไร เพราะลึกๆแล้วเขาเชื่ออย่างเต็มหัวใจว่าคชารับรู้ถึงความรู้สึกทั้งหมดของเขาได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มแมวปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาก่อนที่ร่างสูงจะจมสู่ห้วงนิทราไปด้วยกัน
Talk with writer ♥
*ระเบิดตัวเอง* ตู้มมมมมมมมมมมม เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น หนูไม่รู้หนูเมา ฮ่าๆๆๆ เอาพี่ว๊ากมาเสิร์ฟพร้อมทิชชู่คนละม้วน จะซับจะเช็ดอะไรก็ตามสบาย ตอนนี้แหละที่เฝ้ารอ ตอนนี้แหละที่รอมานาน ตอนนี้แหละ.... ที่คิดไว้ตั้งแต่เปิดเรื่อง ยังไงก็ขอบคุณคนที่คอบตามอ่านตามทวงเสมอนะคะ วันนี้ขอไม่พูดเยอะแล้วกันเนอะ เขิน อิอิอิ ยังไงก็ช่วยติดตามต่อไปด้วยน้า ใกล้จะจบแล้วล่ะค้า – ข้าวหมาก
แมวพิมพ์ค่ะ แมวพิมพ์ มิลลิกรัมไม่รู้ หนูโนเซนท์ (ทันมั้ย?) เป็นตอนที่โคตรชั่งใจเลยค่ะ ตัดสินใจยากมากเพราะเอ็นซีมันย่อเกินไป (เดี๋ยวนะ - - ) 5555555555555555 พฮือออออ เราจะข้ามเรื่องนี้ไปนะคะทุกคน skip -..- โว๊ะ เขินค่ะ เขิน ถ้าเจอเราห้ามพูดเลยนะ เราเขิน 555555555555 ตอนนี้มันจะเป็นสะพานเข้าสู่ตอนที่สำคัญต่อไปอีกหลายๆตอนเลยนะคะ เป็นครั้งแรกที่พวกเราเขียนอะไรแบบนี้ ก็อาจจะแปลกๆนิดหน่อย T///T ก็ขอฝากฟิคพี่ว๊ากไว้ด้วยนะคะ ขอโทษที่พวกเรามาอัพช้าน้า แต่ก็พยายามจะปั่นๆอยู่ค่ะ โปรดติดตามฟิคมิลลิกรัมเรื่องต่อๆไปด้วยน้า พล็อตที่คิดไว้มันกำลังมาค่ะ (ถ้าเรื่องนี้จบนะคะ 555) พิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องเลยฮืออ เท่านี้แหละค่ะ .///.
Ps. 1 คอมเมนท์ = 1 กำลังใจนะคะ ♥
ความคิดเห็น