คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
Chapter 1
ดั่งเช่นทุกเย็นหลังเลิกเรียนของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งกลางเมืองหลวงในช่วงเดือนมิถุนายน.. รับน้อง เสียงกลองตีเป็นจังหวะสนุกๆ เด็กปีหนึ่งหลายคนต้องลุกมาเต้นท่ากระยึกกระยือแปลกๆแถมยังฮาไม่ห่วงปอดว่าจะหายใจทันหรือเปล่า หนึ่งในนั้นก็มีเขาคนนี้ด้วย.. คชา
“เงียบ!! ผมสั่งให้เงียบ!!!”
เสียงเข้มดังลอยเข้ามา ทุกคนหยุดการกระทำแล้วหันไปมองกลุ่มที่เดินเข้ามาใหม่ รุ่นพี่ปีสองร่วงลงไปนั่งกับพื้นแทบทุกคน
“ปีหนึ่ง คติของคณะเราคืออะไร”
“...”
“ผมถามว่า คติ ของ คณะ เรา คืออะไร”
“...”
“ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ”
“...”
“ปีสอง ทำไมน้องไม่รู้ เปิดเทอมมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว คติสั้นๆง่ายๆทำไมน้องไม่รู้”
เต๋ารุ่นพี่ปีสามหันไปจ้องหน้าปีสองนิ่งๆ ใบหน้าหล่อคมบวกกับน้ำเสียงนิ่งๆทำเอาขนลุกหวือขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ สายตาคมภายใต้แว่นกันแดดสีน้ำเงินเข้มๆกวาดมองหน้าทุกคน ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมจนรู้สึกถึงความกดดัน
“ปีสองตั้งแถว”สิ้นประโยครุ่นพี่ปีสองก็ลุกขึ้นมาตั้งแถวหน้ากระดานอย่างรวดเร็ว “ลุกนั่งขึ้นสุดลงสุดพร้อมกัน 100 ครั้งปฏิบัติ”
เต๋ายืนกอดอกมองรุ่นน้องที่ค่อยๆกอดคอกันลุกนั่งอย่างช้าๆ เสียงนับครั้งดังก้องไปทั่วบริเวณ ปีหนึ่งหลายคนเริ่มหน้าเสียกันแล้ว ไม่ใช่ว่าปีสองไม่เคยบอก แต่เป็นพวกเขาเองที่ไม่เคยจำ ผ่านไปกว่าครึ่งร้อยเรี่ยวแรงทั้งหมดของปีสองก็เริ่มถดถอย
“ไม่พร้อมกันครับ เอาใหม่”
“น้องคนนั้นลงไม่สุดครับ นับใหม่”
“แรงมีแค่นี้เหรอครับ อีกครั้ง”
“โว้ยย!! พ่อเป็นทหารเหรอ หรือช่างขุดถนน? คนนะโว้ยไม่ใช่สว่านเจาะ สั่งขึ้นๆลงๆอยู่ได้ เอาแต่ใจชะมัด เอาให้พื้นทะลุเลยมั้ย เก็บกดเหรอ!!”
เสียงนับครั้งเงียบลงอีกครั้งเมื่อเสียงหวานของคชาด่ากราด เต๋าชะงักแล้วหันไปมองหน้าปีหนึ่งที่ยืนเด่นหราอยู่ท่ามกลางปีหนึ่งคนอื่นที่นั่งเรียบร้อยกันอยู่ เต๋าแทบจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าหวาน แก้มทั้งสองข้างถูกเอาสีดำขีดเป็นหนวดแมว ดวงตาด้านซ้ายโดนเขียนเป็นวงกลมจนเหมือนหลินปิง แถมผมเห็ดนั่นก็ถูกมัดเป็นจุกสองข้างอย่างน่ารัก
“น้องมีปัญหาเหรอครับ หรืออยากจะช่วยปีสอง?”
“ไม่ช่วย เหนื่อย อยากสั่งดีนักก็ทำเองดิ่”
คชาเชิดหน้ายกแขนสองข้างขึ้นมากอดอกอย่างเอาเรื่อง เต๋ากระพริบตาปริบๆ ไอ้เด็กนี่.. มันจะมากเกินไปแล้วนะ เต๋าหลับตาแน่นพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไว้
“คชา..ใจเย็นๆสิ่..” เพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆกระตุกชายเสื้อคชาเบาๆ “อย่ามีเรื่องเลยนะ”
“ใจเย็นได้ยังไงกันล่ะริท ก็ไอ้พี่บ้านี่มันโรคจิตอ่ะ ถ้าพี่พลอยที่กูเล็งไว้เป็นลมหรือน่องปูดนะ กูจะจับมันไปขายแถวสีลมเลยคอยดูเถอะ!!”
สิ้นประโยคบ่นเสียงหัวเราะของทั้งปีหนึ่งปีสองและปีสามก็ดังครืดทำลายบรรยากาศกดดันเมื่อครู่ไปจนสิ้น เต๋าเม้มปากแน่น อะไรกันเขาอุส่าห์ทำอารมณ์มาตั้งแต่ด้านนอก ไอ้เด็กนี่มันทำลายบรรยากาศของเขาไปภายในเวลาไม่ถึงห้านาทีเนี่ยนะ จะกล้าเกินไปหน่อยแล้ว
คชาเบ้ปาก“ดูหน้ามันดิ่ โธ่.. พี่ว๊าก ดูก็รู้ว่าการแสดง เหอะ.. เก่งนักนะ”
“น้องครับ ถ้าแค่นี้น้องยังทนไม่ได้ อนาคตข้างหน้าน้องจะทนกับการทำงานได้เหรอ มันหนักกว่านี้หลายเท่านะ”
คชาหัวเราะคิก “ทำเป็นพูดดีไป ทำอย่างกับตัวเองทำงานแล้วอย่างนั้นแหละ ซึ้งไม่ลงหรอกนะ”
เมื่อเห็นเต่านิ่งไปคชาก็แลบลิ้นปริ้นตาหัวเราะคิกคักสะใจอยู่คนเดียว คชาทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาเล่นเกมส์ แต่ไม่ทันไร ก็โดนแรงฉุดตรงคอเสื้อ คชาร้องเหวอด้วยความตกใจ เผลอปล่อยโทรศัพท์เครื่องแพงลงไปร่วงกระแทกพื้น
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีเมื่อเต๋าคว้าคอเสื้อคชาแล้วลากออกมาจากแถว คชาถูกเหวี่ยงให้ลงกระแทกนอนกับพื้น รุ่นพี่ปีสามอย่างเต๋าขึ้นคร่อมทันที กำปั้นหนาๆถูกง้างขึ้นจนสุดก่อน คชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนจะหลับตาปี๋เมื่อกำปั้นหลุนๆถูกเหวี่ยงลงมา
ปั้ง!!
“อย่าปากหมาอีก.. ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
คชาค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ.. มองใบหน้าเข้มที่จ้องลงมาราวกับจะฆ่าเขาให้ตายลงตรงนี้ กำปั้นเมื่อครู่ไปหยุดนิ่งอยู่ที่พื้นซีเมนท์ข้างๆ เต๋าถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง ดันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากตึกคณะ
คชาหอบหายใจถี่แรง เมื่อกี๊มันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน คชาดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง มองอีกคนที่เดินออกไปแล้ว คิดจะฉีกหน้าเขาอย่างนั้นเหรอ.. กล้าดียังไงมาฉีกหน้าเขาต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้ คชาลุกขึ้นยืน ก้มลงไปถอดรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สราคาแพงของตัวเองมากำไว้แน่น ออกแรงเขวี้ยงไปตามเป้าหมาย
ตุ้บ!!
เต๋าชะงักกึกเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างมากระแทกไหล่อย่างแรง ของสิ่งนั้นร่วงตกลงมาข้างตัว.. รองเท้า เต๋าก้มลงไปเก็บขึ้นมาหันมองกลับไป เห็นรุ่นน้องปีหนึ่งคนเดิมยืนจังก้าเอาเรื่องอยู่ไม่ไกลนัก
“อย่าคิดว่าจะกลัวนะโว้ย!!! ไอ้รุ่นพี่หมาบ้า!!!”
เต๋าอ้าปากค้าง ไอ้เด็กนี่.. ไม่รู้จะสรรหาคำไหนให้มันเหมาะกับปากแบบนี้ดี คชาแลบลิ้นปริ้นตาใส่อีกรอบก่อนจะเดินออกไปจากคณะ เต๋ากำรองเท้าผ้าใบแน่น มันทั้งโมโห โกรธ อาย หงุดหงิด มันโถมเข้ามาจนอยากจะฆ่าใครสักคนทิ้งซะให้ได้
“ไอ้เด็กนี่.. แกไม่ได้ตายดีแน่..”
หลังจากที่หลบฉากบรรยากาศบ้าๆบอๆออกมาได้ คชาก็หาที่ล้างหน้าทันที แกะจุกที่ศรีษะออก คชาก้มมองรองเท้าตัวเองที่เหลืออยู่ข้างเดียวก็นึกหงุดหงิด คชาเหวี่ยงรองเท้าที่เหลือข้างเดียวออกอย่างไม่ใยดี ถอดรองเท้ากลับบ้านก็ได้วะ แคร์ที่ไหน โทรศัพท์ก็ร่วงไปตอนมีเรื่องกับรุ่นพี่อีกต่างหาก คชาวักน้ำขึ้นล้างหน้าอีกครั้งอย่างหัวเสีย
“โว้ย!! นี่ล้างหน้าหรืออาบน้ำวะคชา เปียกไปหมดแล้ว!”คชามองตัวเองในกระจกเสื้อนักศึกษาตัวบางๆแนบลู่ไปกับเนื้อขาว หงุดหงิดจนอยากจะต่อยผนังห้องน้ำซะให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่กล้า
ทันทีที่ออกจากห้องน้ำของมหาลัยก็ปรากฏว่าฟ้ามืดลงเสียแล้ว คชาในชุดนักศึกษากับถุงเท้าคู่นึงค่อยๆเดินออกไปทางหลังมหาลัยช้าๆ เสื้อนักศึกษาเปียกๆก็อดทำให้รู้สึกเย็นๆไม่ได้ หอของคชาอยู่หลังมหาลัย เป็นเพราะคชาบ้านไกลจากมหาลัยพอสมควรแถมเป้นคนขี้เกียจตื่นเช้าด้วยจึงเลือกที่มาอยู่หอหลังมหาลัยดีกว่าจะต้องมาแหกขี้ตาตอนเช้าเพื่อมาเรียน
“เดินผ่านวิศวะด้วยสภาพแบบนี้ไม่กลัวเหรอน้อง...” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นด้านหลัง “ไม่กลัวได้สามีกลับบ้านเหรอน้อง”
Talk with writer <3
เนื่องจากเกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อยทำให้ฟิคพี่ว๊ากของมิลลิกรัมหายไปกับสายลม กำลังรีบอัพให้เหมือนเดิมนะคะ ใจเย็นๆน้า ติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ - ข้าว
ความคิดเห็น